FLORIS deel 8. (slot)

[Hans Bernard]

FLORIS EN DE WERKWEEK dl.8





Met rasse schreden naderde de laatste week van juni. Het was prachtig zomers weer en de weersvoorspellingen waren bijzonder goed voor de werkweek. Naarmate de datum van vertrek dichterbij kwam steeg de spanning. Vooral Mailo was bijna niet meer te houden. Hij ging nog liever vandaag dan morgen weg. Al de hele week lag zijn koffer open op zijn slaapkamer. Zodat hij telkens als hij aan iets dacht dat mee moest, hij het ook meteen kon pakken en alvast in de koffer kon stoppen. Floris had hem verteld dat het over was tussen Wiebe en hem. Waarop Mailo alle moeite had moeten doen om niet te enthousiast te reageren. Hij was wel zo verstandig nu niets te forceren en voorlopig het initiatief aan Floris over te laten. Hij merkte wel dat Floris meer met hem optrok dan eerst. Dat maakte het hem wel moeilijk om zich niet teveel uit te sloven en aan hem op te dringen. Als hij aan Oostende dacht dan zag hij zich al samen met Floris op één kamer. Oh, als dat eens zou lukken. Dan zou hij er zeker in slagen om Floris voor zich te winnen. Hij raakte behoorlijk opgewonden bij het idee dat ze op één kamer zouden liggen. Van slapen zou wel weinig terecht komen. In zijn belevenis gebeurde er van alles, droomde hij weg in seksuele fantasieën. Hij voelde het verlangen naar elkaar. Hij liet zijn handen vrij over Floris zijn lichaam dwalen en huiverde wanneer hij zelf gestreeld werd.

“Hé, slaapkop, wordt eens wakker. Het is nota bene midden op de middag en jij ligt op bed te dromen. Maar zo te zien wel een lekkere droom. Kom, vertel op met wie lag je te rommelen?”

Mailo keek Floris schuldbewust aan. Want die was het die zijn heerlijke droom zo wreed verstoord had. Niet erg natuurlijk, beter een echte Floris naast hem dan eentje in zijn dromen.

“Nou vriend, dat ga ik jou niet vertellen met wie ik zo lekker lag te genieten.”

“Zeg, toch niet met mij hè?”

“Nee hoor, ben maar niet bang er zijn andere leuke knullen genoeg.”

Mailo dook onder het bed om zogenaamd iets op te rapen. Hij had een kleur als vuur en wilde zich niet verraden. Verdorie, dat Floris uitgerekend nu binnen moest komen vallen. Gelukkig nam zijn penis weer normale vormen aan en kon hij rustig opstaan.

“Wat brengt jou hier?”

“Ik had nog geen zin om naar huis te gaan en ik wilde je nog wat vragen.”

“Kom maar op,” zei Mailo die nieuwsgierig was wat er zo belangrijk was.

“Zullen we vragen of we samen op één kamer mogen in Oostende? Zou jij dat ook willen?”

“Ja natuurlijk,” zei Mailo met een uitgestreken gezicht terwijl hij van binnen stond te juichen.
“Gaaf, dat is dan afgesproken. Ik denk dat er geen bezwaren zullen zijn.”

Floris haalde opgelucht adem. Dat had hij toch maar mooi voor elkaar. Hij had zich dagen lopen afvragen hoe hij het moest spelen om samen op één kamer te komen. Het moest zo onopvallend mogelijk zodat Mailo er niets achter zocht. Daarom stelde hij zich ook wat terughoudend op.
Mailo stond bij de deur om beneden wat te drinken te halen. Waarom deed Floris zo afstandelijk terwijl hij toch kwam vragen om samen een kamer te delen in de werkweek. Soms kon hij geen hoogte van zijn vriend krijgen. Maar vooruit, niet bij stilstaan. Ze zouden een week lang samen op één kamer liggen en dat was het voornaamste. Hij mocht niet laten blijken hoe verschrikkelijk blij hij was. Niets forceren, het zou vanzelf wel komen. En met een nietszeggend gezicht vroeg hij wat Floris wilde drinken.

De volgende morgen was van Dongen al in het lokaal toen de studenten om negen uur binnen kwamen. Hij had de instructies en het programma voor de werkweek bij zich. De eerste minuten zaten ze aandachtig te lezen. Er stond hoe laat en waar ze ’s morgens vertrokken. Vervolgens gegevens over het hotel waar ze ondergebracht werden, het programma van de week en de gedragsregels waar ze zich aan te houden hadden. Het was een afwisselend program met aardig wat variatie maar ook voldoende vrije tijd. Er was twee maal museumbezoek, twee maal een avond in het Casino met het Elisabeth concours en op diverse dagen workshops op muziekgebied. Tijdens de slotavond zouden zij vanaf de kiosk op het Wapenplein een concert geven.
Nadat van Dongen enkele vragen beantwoord had, verliet hij het lokaal en kreeg de groep de rest van het lesuur vrij om met elkaar dingen te regelen, af te spreken en gezellig te kletsen. Binnen de kortste keren waren de kamers naar ieders tevredenheid verdeeld. Er heerste een uitgelaten stemming onder de studenten. Zo te horen was men zonder uitzondering erg te spreken over de op handen zijnde werkweek en het daaraan verbonden programma. Wat later keerde de rust in de klas terug toen de zoemer voor het tweede lesuur klonk. Iedereen zocht zijn spullen bij elkaar en vertrok richting aula voor de koorles. Daar werd hun de muziek uitgedeeld voor het eindconcert in Oostende. Vol goede moed en in een beste stemming werd er gewerkt aan het voor hen totaal nieuwe programma. Bij het verlaten van de aula drukte de koordirigent iedereen nog eens op het hart de komende week alle muziek goed in te studeren zodat ze de volgende repetitie meteen meerstemmig konden gaan zingen. Vrolijk stoeiend als kleine kinderen, liep de klas, nog steeds in een uitstekende stemming, naar buiten. Zij hadden die middag geen les meer.
Op het plein voor de school waaierden ze als een stoot kleurige confetti naar alle kanten uiteen. Floris en Mailo liepen naar de fietsenstalling. Mailo vroeg zo nonchalant mogelijk aan Floris of hij zin had om nog met hem mee naar huis te gaan. Floris was diep in zijn hart blij met die vraag. Hij wilde heel graag nog een tijdje bij Mailo zijn. Vrolijk lachend en grapjes makend fietsten ze naar het huis van Mailo. Ondertussen begon het flink te regenen. Bij het huis van Mailo aangekomen deden ze een wedstrijdje wie het eerst binnen was. Al duwend en trekkend bereikten ze de achterdeur en het lukte Floris om als eerste de keuken in te stappen. Mailo die vlak achter hem de keuken binnen viel verloor haast zijn evenwicht en door zich aan Floris vast te klampen voorkwam hij dat hij languit voorover op de vloer viel. In een natuurlijke reactie greep Floris Mailo beet en trok hem overeind. En zo stonden ze daar ineens, elkaar stevig vasthoudend, tegenover elkaar. Hun gezichten waren amper een paar centimeter van elkaar verwijderd. Hoe lang ze daar stonden voor Floris zich naar Mailo toe boog, wist hij niet meer. En plotseling waren daar hun lippen die elkaar behoedzaam
kusten. Mailo durfde niet te geloven dat het echt was en verwachtte ieder ogenblik uit een mooie droom te ontwaken. Voetstappen op de trap maakten een eind aan hun omhelzing. Ze deden ieder een stap achteruit. De moeder van Mailo, die de keuken binnen kwam liet niets merken. Nelle was ook niet van gisteren.

“Wel, blijven jullie zo tegenover elkaar staan of kom je zitten voor een kop thee?”

Met deze woorden verbrak Nelle de betovering en de beide jongens schoven aan tafel terwijl Nelle thee ging zetten. Ondertussen vroeg ze honderduit over de op handen zijnde werkweek. Ze zette drie mokken op tafel en dook in de kast om de koektrommel te pakken. De chocolade koekjes vonden gretig aftrek. Dus zette ze, nadat ieder drie koekjes hadden verorberd, de trommel maar terug in de kast. Uiteindelijk moest er straks ook nog gegeten worden. Omdat de laatste keer de uitnodiging om te blijven eten op niets was uitgelopen zei Nelle tegen Floris dat als hij wilde, hij rustig vanavond kon blijven eten. Die nam de uitnodiging met beide handen aan want het was intussen buiten hondenweer geworden. Mailo vroeg met een stalen gezicht of Floris ook mocht blijven slapen als het zo verschrikkelijk bleef regenen en stormen. Waarop moeder Nelle zei er geen enkel bezwaar tegen te hebben. Hij had zijn moeder wel om haar nek willen vliegen. Ook Floris liet niets blijken van zijn vreugde om een hele avond en nacht bij Mailo te zijn. Met een uitgestreken gezicht zei hij tegen Nelle:

“Als u het echt goed vindt en het is geen bezwaar dat ik hier blijf slapen dan wil ik eerst graag mijn moeder bellen.”

“Natuurlijk is het geen bezwaar dus bel maar gauw. Ik ga voor het eten zorgen en ondertussen kunnen jullie een matras van de zolder halen en op de kamer van Mailo leggen. En pak maar beddengoed uit mijn kast.”

“Kom dan gaan we vast naar boven dan kun je daar bellen.”

Rennend vlogen ze de trap op, moeder Nelle hoofdschuddend achterlatend. De slaapkamerdeur was nauwelijks achter hen in het slot gevallen of ze vlogen elkaar opnieuw in de armen. Nu was er geen spoor van terughoudendheid meer. Hartstochtelijk zochten hun monden elkaar in een eindeloos heftige tongzoen. Hun gezond verstand kreeg echter de overhand en ze besloten eerst te bellen en daarna het matras naar beneden te slepen. Terwijl Floris met zijn moeder aan de telefoon hing dook Mailo de kast in voor een dekbedovertrek en een hoeslaken. Hoewel de moeder van Floris niet echt blij was dat hij vannacht niet naar huis zou komen, begreep zij wel dat het geen doen was om hem door dit hondenweer naar Litburg te laten fietsen. Dus wenste zij de beide jongens een gezellige avond toe. Samen maakten ze het bed op en zonder dat er verder nog iets gebeurde gingen zij naar beneden om te gaan eten. In de keuken was het een gezellige drukte nu de hele familie aan tafel zat. Nelle kon heerlijk koken dus werd er stevig gegeten. Resultaat allemaal lege pannen en voldane gezichten. Na het eten mochten de jongsten nog een uurtje TV kijken. Mailo en Floris gingen boven wat studeren. Mailo zat achter zijn pc en Floris was achter het keyboard gaan zitten. Hij was van plan de concertmuziek voor Oostende in te gaan studeren. Zachtjes speelde hij met zijn linkerhand de baspartij en met zijn rechterhand de melodie. Mailo was meteen afgeleid en kwam achter Floris staan en zong de baspartij mee. Als hij een gedeelte niet goed kon zien, boog hij zich over Floris’ schouder. Telkens wanneer dit gebeurde voelde die de spanning tussen hen beiden. Soms ook raakten hun hoofden elkaar. Dan weer legde Mailo zijn handen op de schouders van Floris, zogenaamd ter ondersteuning bij het voorover buigen om de muziek beter te kunnen zien. Floris raakte hoe langer hoe meer opgewonden door deze subtiele aanrakingen. Hij wist niet hoe lang hij zich nog kon beheersen. Het liefst zou hij Mailo nu in zijn armen nemen en hem zeggen hoeveel hij van hem hield. Hij voelde dat Mailo zijn handen op zijn schouders liet liggen en af en toe zijn spieren daar masseerde. Het zweet brak hem uit. Al die aanrakingen hadden ook effect beneden de gordel. Nog even en hij zou zich niet meer kunnen inhouden. Plotseling merkte hij dat alles wat er gebeurde Mailo ook niet onberoerd liet. Toen die zich over hem heen boog, leunde hij tegen de rug van Floris en die voelde duidelijk zijn opgewondenheid. Omdat hij zich steeds moeilijker kon concentreren en fout na fout maakte, stopte hij met spelen. In de gierende stilte klonk alleen hun hijgend ademen. Floris legde zijn hoofd in zijn nek en Mailo boog zich over hem. Hun lippen raakten elkaar in een voorzichtige kus. Mailo liet zijn handen strelend over Floris’ borst naar beneden glijden. Hij aarzelde even bij de broeksband maar even later verdwenen beide handen in diens jeans. Hij pakte zijn stijve penis. Dan schoof hij de jeans van Floris naar beneden en daarna deed hij zijn boxershort omlaag. Hij liep om hem heen en knielde voor Floris, nam z’n heerlijke pik in zijn mond en bewoog zijn tong over de ontblote eikel. Floris hield het bijna niet meer en schoof heen en weer op zijn stoel. Hij kreunde van genot. Zijn handen speelde met het haar van Mailo. Hij nam het hoofd van Mailo tussen beide handen en tilde hem omhoog. Langzaam kleedde hij Mailo uit en legde hem op bed. Zelf trok hij snel de rest van zijn kleren uit. Hij sloot nog vlug de deur van de kamer voor hij naast Mailo op het bed ging liggen. Hun monden vonden elkaar opnieuw. Mailo trok Floris boven op zich zodat ook hun pikken tegen elkaar aan lagen. Al zoenend schoven hun lichamen over elkaar en raakten ze in zo’n opgewonden toestand dat een ontlading niet meer tegen te houden was. Hijgend spoten zij gelijktijdig hun liefdesvocht. In elkaars armen genoten ze na van hun eerste liefdesspel.
Na elkaar gingen zij onder de douche en weer aangekleed zaten ze verliefd, geheel opgaand in een hartstochtelijke tongzoen op het bed. Ze waren zo in tranche dat ze niet hoorden dat er op de slaapkamerdeur geklopt werd. Gelukkig had Mailo hem in een opwelling, na het douchen opnieuw op slot gedraaid. Hij verwachtte wel dat zijn broertjes voor het slapen gaan nog even langs zouden komen. Nu werd er stevig op de deur gebonsd.

Mailo vloog overeind en schoot naar de deur: “Ik kom er aan.”

Voor de deur stonden de kleintjes: “Wij komen welterusten zeggen” en meteen stapten ze over de drempel.

“Hadden jullie ons niet gehoord?

Mama had gezegd: Denk erom, netjes kloppen en wachten tot Mailo de deur open doet. Maar toen jij niet open deed zijn we gaan bonzen. Jij wordt ook al oud Mailo want je bent doof aan het worden” zei de brutaalste van het stel.
Floris en Mailo schoten beiden in de lach en Mailo deed een uitval naar zijn wijze broertje. Dat ontaardde natuurlijk in een stoeipartij, tot er van beneden geroepen werd of het niet wat rustiger kon. Daarop werd er welterusten gewenst en vertrokken de kleine broertjes naar hun kamer.
Moeder Nelle kwam naar boven om ze in te stoppen en vroeg meteen langs haar neus weg of ze naar beneden kwamen voor de koffie. Hoewel ze liever boven waren gebleven zat er niets anders op dan voor een uurtje naar beneden te gaan. En zo zaten ze een kwartiertje later met z’n vieren in de kamer koffie te drinken. Natuurlijk ging het gesprek over de werkweek. De vader van Mailo kwam vanwege zijn werk veel in België en had allerlei tips en goede ideeën voor hun verblijf in Oostende. En ofschoon hij een boeiende verteller was, hadden de jongens het idee dat het eindeloos duurde. Dus zo gauw zij de kans kregen er op een nette manier tussen uit te piepen, gingen zij weer naar boven om ‘te studeren’. Met een diepe zucht lieten ze zich op het bed vallen.

“Ik dacht dat er nooit een eind aan zijn verhaal zou komen.”

“Wel, ik vond het toch wel boeiend en wat weet jouw vader veel van Oostende.”

“Dat kan voor jou wel leuk zijn maar ik heb het allemaal al wel tig keer gehoord.”

“Och, arme jongen, ik krijg direct nog medelijden met je.”

En terwijl hij dat zachtjes in het oor van Mailo zei, draaide hij zich op zijn buik en keek steunend op zijn ellebogen naar Mailo, die op zijn rug naast hem lag. Hij lachte met een verliefde blik.

“Weet je, lieve Mailo, dat ik ontzettend veel van je houd. Ik dacht dat ik
wist wat ‘houden van’ is. Nu pas weet ik het. Jij maakt mij de gelukkigste man op deze wereld. En eigenlijk heb ik altijd al geweten, vanaf het moment dat ik jou op school leerde kennen, dat ik van je hield.”

Er rolde een traan over Mailo’s wang. Voorzichtig veegde Floris hem weg. Dan nam hij Mailo in zijn armen. De wereld om hen heen loste op en samen dreven zij weg een nieuw leven tegemoet.




* * *



Nawoord.

De klus is geklaard, mijn eerste gefingeerde verhaal is een feit. Géén autobiografische feiten, maar alles ontsproten aan mijn fantasie. Van juni tot december heb ik er aan gewerkt en nu is het af. Ik wilde het volledig geschreven hebben voor ik het op de site van Oliver zou plaatsen
Een woord van dank aan Oliver, die op moeilijke momenten mij het licht weer liet zien en de moed gaf om door te gaan. Een woord van lof voor Nelleke en Cor, die onvermoeibaar mijn werk corrigeerden en het van kanttekeningen voorzien, naar mij terug stuurden. Cor was bovendien een fantastisch klankbord voor mij. Heel wat avonden/nachten hebben we over mijn verhaal zitten bomen. Ze hebben dan ook allebei een prominente plaats in het verhaal gekregen. Volgens mij is het niet moeilijk om ze in twee van de figuren te herkennen.



Hajebas/Hans

HJT. december 2008 Floris en de werkweek. dl.8