Sam kijkt Eva aan. “Sorry Sam, ze hebben niets gezegd. Dat is ook de afspraak. Pas als ze hier zijn vertellen ze hoe het gegaan is. Even een vraag. Wil je dat Joyce en Oscar er bij blijven of liever niet?”
Sam hoeft zich geen seconde te bedenken: “Zij mogen er bij zijn. Ik voel me nu al zo thuis bij Joyce en Oscar, graag zelfs.”
“Prima, dan zet ik nu een pot koffie. Pak jij even wat koekjes, Oscar en zet jij wat kopjes klaar, Joyce?”
Sam ziet dat Joyce en Oscar direct weten wat ze moeten doen. Ze gaan kennelijk rond de tafel in de keuken zitten, waar nu kopjes, koekjes en melk en suiker staat.
Dan gaat de bel. Oscar staat op en wenkt Sam. “Kom je mee?” vraagt hij.
Sam staat op en loopt met Oscar naar de voordeur.
“Hey Oscar, hey Sam”, zegt Erik.
Oscar pakt hun jassen aan en hang ze op. Dan gaan ze naar de keuken.
Sam heeft het niet meer, hij is op van de zenuwen.
“Het spijt me Sam”, start Charlotte, “het was geen prettig gesprek.”
Hoewel Sam dat niet verwacht had springen de tranen hem in de ogen.
Oscar gaat meteen naast hem zitten en slaat zijn arm om Sam heen. Erik gaat verder.
“Neen, niet alleen niet prettig, maar ook zonder perspectief. Hoewel afgesproken was dat de dominee om 17.30 uur zou komen kwam hij al om tien over vijf. Toen was ons al duidelijk dat het niet een eerlijk gesprek zou worden. Jouw vader heeft de eerste tien minuten voor de dominee kwam het woord gehad en alleen maar afgegeven op ons hulpverleners die geen ruggengraat hebben en alleen maar doen wat de jeugd wil. Dat hij daar nooit aan mee zal werken. Toen de dominee binnenkwam hebben Charlotte en ik even woordloos overlegd en besloten het af te wachten en niet weg te gaan omdat het tegen de afspraak was dat hij zo vroeg was. Ik heb dat wel hardop geconstateerd: ‘volgens mij hadden we een andere afspraak’. De dominee nam het meteen over en stelde dat er maar één afspraak belangrijk was en dat was de wet van God. En begon toen te fulmineren tegen ons. We hebben hem uit laten razen. Daarna hebben we geconstateerd dat jij vrijwillig naar ons toe bent gekomen en gezegd had dat je niet wilde wat de dominee voorstelde. Dat jij daar het recht toe had, omdat wat de dominee wil als mishandeling wordt beschouwd. Ik had dat nog niet gezegd, of het begon weer. We hebben hem weer uit laten razen en toen gevraagd of hij even wilde stoppen. Dat we een heel simpele vraag hadden. En die vraag was: of Sam gewoon thuis kan blijven wonen zonder ‘genezen’ te moeten worden. Daarop volgde weer een heel verhaal met als strekking: dat dit in strijd met de wil van God was en dat dit niet mogelijk was. Mijn vraag was toen: wat moet er dan als Sam daar absoluut niet aan mee wil werken? Het antwoord van de dominee was: dan kan hij hun zoon niet meer zijn. Ik heb toen naar jouw vader en moeder kijkend gevraagd: is dat uw mening, bent u bereid dat zwart op wit te zetten en te ondertekenen? De dominee antwoordde: ‘Dat heb ik u toch gezegd!’ waarop ik zei: ‘Bent u de vader of moeder van Sam? Ik heb u niets gevraagd en u antwoordt voor anderen. Dat is niet zoals het hoort’ Daarna herhaalde ik de vraag naar jouw ouders. Je vader reageerde: ‘U hebt de dominee gehoord.’ ‘Ja, antwoordde ik, maar die heeft hier niets over te zeggen, ik wil jullie mening horen.’ ‘Wij volgen de dominee. Die weet wat God wil, jullie zijn zondaars en dwalen.’ Ik reageerde: ‘Dan worden jullie binnenkort gevraagd dat zwart op wit te bevestigen. De Raad voor de Kinderbescherming zal contact opnemen.’
De dominee nam het weer over. “Met die Raad hebben we niets te maken, dat zijn ook allemaal zondaars en dwalenden.’
‘In uw ogen’ reageerde ik. ‘Dan is het gesprek hiermee beëindigd. Ik draag Sam over aan de Raad voor de Kinderbescherming en van hen hoort u binnenkort meer.’ Daarna zijn we opgestapt en weggegaan. Jouw vader zat er voortdurend met een grimmig en boos gezicht bij. Jouw moeder heeft niets gezegd, zat de hele tijd te huilen.”
Dan kan Sam het niet langer houden. Hij barst in tranen uit. Oscar, die steeds met zijn arm om hem heen zat trekt hem dicht tegen zich aan. Sam huilt een tijdje onbedaarlijk en komt dan langzaam tot rust. Joyce geeft hem wat te drinken.
Charlotte kijkt Sam aan. “Dit is vreselijk voor jou, Sam, we begrijpen dat. Helaas moeten we nu jou de vraag stellen: wil je naar huis terug of niet?”
Tussen een paar sniffen door zegt Sam: “Ik kan niet terug, ik zou kapot gemaakt worden.”
“Ok, dan moeten we nu wat zakelijke afspraken maken. Sorry, Sam, maar zo is het nu eenmaal. Wil jij de komende tijd hier blijven, zodat de Raad kan regelen wat nodig is?”
Sam knikt ja.
Op het moment dat jouw ouders op papier gezet hebben dat je zonder naar die werkgroep te gaan niet meer thuis welkom bent kun je al je spullen op gaan halen. Dat zal een paar dagen duren. Daarna zullen er heel wat dingen geregeld moeten worden. Met name een nieuwe school voor jou. En dan wordt er gezocht naar een definitieve plek waar jij minstens tot je 18e kunt blijven wonen. Dat wordt voor je gedaan. Intussen kan je hier een veilige plek hebben, waar je je hoop ik thuis zal voelen.”
Sam begint weer te huilen. Nu gaat ook Joyce naast Sam zitten. Ook zij slaat haar arm om hem heen. Sam voelt zich enorm gesteund, door twee leeftijdsgenoten die hij nauwelijks kent. Dat geeft hem een bijzonder gevoel.
“Sam, we laten je hier met een gerust hart achter. Eva en Pieter, ook Joyce en Oscar zullen er voor zorgen dat je je hier snel thuis zult voelen. Wij zullen ons contact nu overdragen aan mensen van de Raad. Er zal goed voor je worden gezorgd. En je mag ons altijd, altijd bellen, mocht je dat willen.”
Charlotte en Erik staan op. Sam staat ook op en krijgt van alle twee een knuffel. Eva brengt hen naar de deur terwijl Joyce en Oscar opnieuw naast Sam gaan zitten.
“Je voelt je kut, enorm kut, nu, Sam.” zegt Oscar. Wij begrijpen dat. Doe wat je wilt, schreeuw, vloek, huil, wij begrijpen dat.”
“Ik kan niets meer, ik ben helemaal leeg.” fluistert Sam. “Dank jullie wel, jullie doen waar ik behoefte aan heb, dat is meer dan voldoende.”
Dan komt Eva terug. Zij ziet Sam tussen Joyce en Oscar in zitten en voelt zich gelukkig met haar twee kinderen.
“Jongens, papa komt zo thuis. We moeten wat eten. Sam, wat wil je nu? Ik begrijp je wanhoop en verdriet. Wil je eten? Wil je niet eten? Wil je hier beneden bij ons blijven? Wil je je terugtrekken? Jij bepaalt wat je wilt.”
“Jullie gaan eten, ik doe gewoon mee. Het helpt me niet als ik me zielig ga vinden. Ik wil snel vergeten. Dat zal niet lukken, ik wil het wel proberen.”
“Prima, vindt jij pizza lekker? Joyce en Oscar zijn er dol op!”
“Wij eten niet zo vaak pizza. Pizza vind ik lekker.”
“Zoeken jullie dan een pizza uit? Dan zal ik vijf pizza’s bestellen en dan kunnen we als papa er is eten.”
Joyce loopt naar de kast en haalt een flyer op.
“Mag ik je een advies geven?” vraagt Oscar. Sam knikt ja.
“Neem dan net als ik de Capricciosa. Die is heerlijk, met artisjok, paddenstoelen, olijven, ham, ei, tomatensaus en mozzarella.”
“Doe die maar.” reageert Sam.
Joyce schrijft het een en ander op. En geeft dat briefje aan Eva. Die pakt haar telefoon en geeft de bestelling online door. “Ze zijn er over een half uur.”
Dan kijkt ze naar Sam. “Heb je alles goed begrepen, Sam?”
“Ja”, antwoordt Sam.
“Wil je ons dan vertellen wat je begrepen hebt?”
“Mijn ouders willen mij niet meer als zoon accepteren, ik ga niet meer naar huis, kan tijdelijk hier blijven tot er een definitieve oplossing is gevonden en ik ga naar een andere school.” Als hij dat gezegd heeft begint Sam weer te huilen. Oscar trekt hem weer tegen zich aan.
“Sam, ik zou willen dat het anders was, helaas, dat is niet zo. Je zag het al aankomen. Toch komt het keihard aan. Je zult het er moeilijk mee hebben. Dat begrijpen wij. Oscar en Joyce hebben het je vast al verteld: zij, wij, zijn er voor je. Zeg alles wat je wilt.”
Sam weet niet wat hij moet zeggen. Hij hoopt dat zijn blik dankbaarheid uitstraalt.
Op dat moment gaat de keukendeur open en komt een jonge man, die niet zoals de anderen blond is, binnen. Hij heeft bruin krullend haar en is best wel lang. Sam schat in dat dit Pieter zal zijn. Dat klopt. Pieter stelt zich aan hem voor. En kijkt rond. Eva seint hem dat hij even af moet wachten en dat doet Pieter.
Het is even stil. Dan haalt Sam diep adem en zegt: “Dank jullie wel. Ik zag het inderdaad min of meer aankomen, toen ik naar Veilig Thuis stapte. Je blijft hopen. Helaas. Vergeefs.”
“Er zal zeker een heel goede plek voor je worden gevonden” reageert Oscar. “We hebben dat eerder gezien. Een plek waar ze je wel helemaal accepteren.”
Dan gaat de bel. “Daar zijn de pizza’s” zegt Oscar. “Ga je mee, Sam, nemen we ze aan.”
Hij staat op en trekt Sam uit zijn stoel en samen gaan ze naar de voordeur. Eva loopt met geld achter hen aan. Als ze met de 5 dozen terugkomen zijn Joyce en Pieter al bezig de tafel te dekken. Als iedereen zit worden de pizza’s uitgedeeld. En kunnen ze aan het eten. Eva vraagt hem: “Wil je bidden, Sam?” Sam schudt zijn hoofd. “Ik weet even niet wat bidden voor mij nog betekent.”
“Ik kan dat begrijpen. Smakelijk eten dan!”
Sam eet zijn pizza met veel smaak op, ondanks alle verdriet dat hij voelt.
Na het eten gaan Oscar en Joyce huiswerk maken. Sam blijft met Eva en Pieter aan tafel zitten. Die beginnen over de school.
“Begrijp je wat we bedoelden toen we zeiden dat je beter naar een andere school kan gaan?”
Sam knikt. “Zullen we regelen dat je zo snel mogelijk naar de school kan waar Oscar en Joyce ook op zitten?”
Sam knikt weer. “Dan ga ik dat morgen regelen.” zegt Pieter. Als ik dat vanuit de Raad doe dan gaat dat het snelst. Het is belangrijk dat je zo snel mogelijk weer naar school kan. Wil je dan naar het Gymnasium?” Ook nu knikt Sam weer.
Eva kijkt Sam aan. “Volgens mij ben je moe!”
“Ja” zegt Sam, “na het eten voel ik mij ineens heel erg moe.”
“Dan stel ik voor dat je naar je kamer gaat en gewoon op tijd naar bed gaat. Je mag morgen opstaan zo vroeg of zo laat als je wilt. Je vindt mij hier beneden, Oscar en Joyce gaan om 8 uur de deur uit, Pieter iets later. En je zult morgen wel een gesprek hebben met de Raad.”
“Ik ga naar mijn kamer. Kan ik ook mijn vriendje melden hoe het verder is gegaan.”
“Dat lijkt me een goed idee, Sam. Vraag je vriendje om eens langs te komen. Kom hier dan krijg je een knuffel. En als er iets is: kom naar ons toe. Of ga naar Oscar of Joyce.”