Revalidatie voor Pavel, Vrijdag 24 januari, deel 16.
Er zijn twee weken verstreken sinds de revalidatiearts en de fysiotherapeut van het revalidatiecentrum bij ons thuis zijn geweest en Pavel van zijn vervelende 3 dagen plat liggen hebben verlost. In die twee weken is het nodige gebeurd.
De maandag na het gesprek heeft Erik eerst de fysiotherapie geregeld. Dat was snel geregeld: de fysiotherapeut in ons dorp zal contact opnemen met de fysiotherapeut van het revalidatiecentrum en afspraken maken over de behandeling en met Pavel.
Daarna heeft hij met de rector van onze school gebeld. Hij heeft de hele situatie uitgelegd. Dat Pavel dus minstens een half jaar, maar waarschijnlijk veel langer, bij ons zal wonen en dat hij daarom naar school moet. Dat hij nog geen woord Nederlands spreekt, maar dat zij Aleksei en mij kennen en dat wij Pavel Nederlands gaan leren. Dat hij wil weten welke stappen gezet moeten worden om Pavel op school toegelaten te krijgen. Los van het vervoer naar school. Dat zal voor een deel samen met Jelmar kunnen. Dat moet via de gemeente worden geregeld en zal hij hierna doen. Pavel zal ook ingeschreven moeten worden, als vluchteling.
De school vraagt wanneer hij met Pavel langs kan komen, het liefst vandaag nog. Dus gaat Erik na de lunch met Pavel naar school. Inmiddels is google translate in gebruik. Toch worden Aleksei en ik uit de klas gehaald als Erik met Pavel is aangekomen om te vertalen, dat gaat wat makkelijker.
Pavel maakt kennis met de rector en wij vertellen wat de school moet weten. De vraag is even: in welke klas begint Pavel. Omdat hij in Oekraïne in de eerste klas zat wordt gezien het taalprobleem besloten hem in de eerste klas te laten beginnen. De kleinste en rustigste klas wordt uitgezocht.
Een groot voordeel is dat Jelmar al op school zit. De school, inclusief alle leerlingen, is gewend aan een leerling in rolstoel. De school is goed toegankelijk met een apart gehandicaptentoilet op elke verdieping. Bij Pavel speelt nog dat hij geholpen moet worden. Dat moet geregeld worden. Pavel ziet het nu nog niet zitten dat een klasgenoot dat gaat doen: die kent hij nog niet. Wij bieden aan dat te doen. Pavel kan gewoon een appje sturen, mits één van ons de telefoon aan mag houden. Dat zal geregeld worden.
Pavel kan in principe morgen beginnen, wat de rector betreft. Dat betekent dat het vervoer snel geregeld moet worden. Het rooster van de klas van Pavel wordt vergeleken met het rooster van de klas van Jelmar, Nina’s klas dus. Dat rooster ken ik uit mijn hoofd. Er is op één dag een probleem: de dag dat de klas van Pavel de eerste twee uur gymnastiek heeft. Dat wordt opgelost door te proberen dan de afspraak bij het revalidatiecentrum te maken. De andere keren zal hij later in de lessen komen. Dat is niet erg, het is belangrijk dat Pavel naar school gaat. Gezien zijn situatie zal het bepaald geen normaal jaar worden. Het is beter uit te gaan van een wat schoolprestaties betreft verloren jaar, besluit de rector.
De rector stelt voor Pavel nu met zijn klas in contact te brengen. Ze hebben les van een leraar die wij ook hebben. Hij vraagt of wij het zien zitten met Pavel naar zijn klas te gaan en daar te vertellen wat en hoe er aan de hand is. Aleksei ziet dat wel zitten. Aleksei en ik ook, waarom niet.
We zoeken de klas op. Ik zeg de leraar waarom wij langskomen en hij vraagt ons even te wachten zodat hij eerst iets af kan maken. Dan krijgen wij het woord. We hebben snel afgesproken wat we doen. Eerst zal Aleksei heel kort zijn verhaal vertellen, dan zal ik het verhaal van Pavel vertellen. Als ik vertel van de drone-aanval terwijl zij tijdens een les in de klas zaten zie ik de klasgenoten schrikken. De leerlingen in deze klas zijn een stuk jonger dan Pavel, toch zie ik dat het de meesten aangrijpt. Als ik mijn verhaal gedaan heb en verteld heb dat Pavel misschien weer kan lopen en dat daar hard aan gewerkt moet worden, blijft de hele klas stil. In het Oekrains vraag ik Pavel of hij zelf ook iets wil zeggen. Ik zal het wel vertalen.
Pavel zegt: “Vy ne mozhete sobi uyavyty, yak ya shchaslyvyy buty u vashomu klasi. YA spodivayusya, shcho my zmozhemo dobre porozumitysya. I ya spodivayusya, shcho z chasom zmozhu yizdyty do shkoly na velosypedi, yak ty. Tse zayme deyakyy chas, ale ya khochu proyty vesʹ shlyakh.”
Ik vertaal: “Jullie kunnen je niet voorstellen hoe blij ik ben dat ik bij jullie in de klas kom. Ik hoop dat we het goed met elkaar kunnen vinden. En ik hoop over een tijdje net als jullie op de fiets naar school te kunnen. Dat zal nog wel even duren, maar ik wil er helemaal voor gaan.”
De leraar zegt dan tegen Pavel, nadat hij gevraagd heeft of wij het willen vertalen: “Je bent van harte welkom, Pavel. Je zult vast en zeker vrienden in deze klas maken. Een paar klasgenoten wonen bij jullie, bij jou, bij Almar en Aleksei, in het dorp en ik hoop dat je op een dag samen op de fiets hier naar school komt. Ik denk dat iedereen je dat gunt.” Hij kijkt de klas rond en iedereen knikt met zijn hoofd ja. Dan vraagt de leraar: “Hebben jullie nog vragen?”
Een meisje steekt haar vinger op en vraagt: “Hoe ga je dat doen, want je verstaat ons helemaal niet!”
De leraar vraagt mij te antwoorden. Ik vertel hoe het met Aleksei is gegaan: gebruik maken van google translate en intussen hard aan het leren van het Nederlands werken. Ik zeg ook dat dit de kans is als iemand graag Oekrains wil leren om dat te doen: door Aleksei Nederlands te leren heb ik Oekrains geleerd. “Dus, als er iemand van jullie Oekrains wil leren, nu heb je je kans.”
“Moet je dan ook het vriendinnetje worden van Pavel, net als bij jullie?” vraagt een ander meisje lachend.
“Zo is het bij ons niet gegaan.” reageert Aleksei. Almar en ik waren vanaf het eerste moment dat we elkaar zagen verliefd op elkaar. Daarom heeft Almar ook aangeboden mij te helpen. Zodat we veel bij elkaar konden zijn. Het zou wel heel erg toevallig zijn als er bij jullie al iemand verliefds op Pavel is geworden.” voegt hij er lachend aan toe.
Daarna nemen we afscheid van de klas en de leraar bedankt ons. Hij blijkt ook de mentor van deze klas te zijn.
Als we in de kamer van de rector terug zijn vraagt die Pavel hoe hij het vond.
“Ze zijn wel allemaal erg jong” reageert Pavel.
“Als mocht blijken dat je het aankan mag je wat mij betreft snel een klas hoger. Eerst maar even afwachten hoe het gaat.”
Daarna gaan wij naar de klas terug en Pavel met Erik naar huis.
Pavel heeft van ons “huiswerk” gekregen: uit het leerboek de eerste twee hoofdstukken bekijken. Vanavond zullen we die dan met hem doornemen. Dat gaan we zo lang hij niet naar school gaat elke dag doen.
Gelukkig duurde het niet naar school gaan voor Pavel niet zo lang. Omdat er toch al een busje van ons dorp naar school reed en terug voor Jelmar, kon Pavel er snel bij. En eerste hebben of Erik of Peter hem gebracht. Dat betekent dat Pavel nu al 1,5 week naar school gaat. Er zijn een paar klasgenoten die zich min of meer over Pavel hebben ontfermd, opvallend genoeg allemaal meisjes! Ze werken met google translate en wij praten met Pavel Nederlands in simpele zinnetjes zodat hij zo snel mogelijk zich een beetje kan redden. Pavel is slim: hij leer snel.
Nu hij twee weken naar het revalidatiecentrum is geweest en ook fysiotherapie heeft gehad van onze lokale fysiotherapeut heeft hij ook een beeld van wat zijn oefeningen zijn. Hij moet langzaam steeds meer zelf proberen. Niet forceren is de boodschap en niet op eigen gelegenheid gaan oefenen: langzaam moeten zijn zenuwen die vanuit het ruggenmerg via je wervelkolom naar buiten komen en naar je benen lopen en een tik hebben gehad weer genezen en op gang komen. Als dat geleidelijk gebeurt kunnen zij stapje voor stapje weer hun oude werk gaan doen: benen besturen.
We zitten met zijn allen weer in een routine. We komen nu veel minder bij Aleksei thuis, omdat we bij mij slapen vanwege Pavel. Daarom gaan we heel regelmatig met zijn drieën daar even langs.
Pavel is een vrolijke jongen. En gelukkig merkt hij elke kleine vooruitgang goed op, dat stimuleert hem enorm om hoopvol te zijn en door te zetten.