Witte Merels Deel 27 W
Thomas stuurde een berichtje dat hij in de week wil afspreken omdat zijn vader enkele dagen weg is. Zijn vader is Thomas’ grote zorg. Nu durft hij meer wegens zijn afwezigheid.
“Kom maar wanneer je wil. Best toch verwittigen.” stuur ik.
Maandagavond belt hij me. Hij klinkt buiten adem.
Thomas vraagt me te komen om met zijn moeder kennis te maken. Compleet verrast fiets ik naar Thomas. Even later bel ik aan bij een statig huis. Bijna onmiddellijk zwiert de hoge deur open. “Kom binnen.” Een vrolijke Thomas kijkt me aan en leidt me door de hoge gang naar de woonkamer. De situatie heeft me overvallen. Tijd om klamme handen te krijgen, heb ik niet gehad. Thomas’ moeder ontvangt me hartelijk. Ze is klein van gestalte en heeft donker haar net als Thomas. Ze moet rond de 45 zijn. Ik schat haar veel jonger. Grijze haren zie ik niet; misschien kleurt ze ze bij.
Thomas geeft me een stevige zoen in aanwezigheid van zijn moeder. Hij laat me zien dat het hem menens is. Gelukkig wordt het geen tongzoen. Dat hij zou proberen haar te choqueren, zou ik ongepast gevonden hebben. Nadat ik heb geluisterd naar Thomas en zijn moeder, vertel ik over waar ik vandaan kom, mijn studies en werk en tenslotte over onze ontmoeting.
Thomas neemt me mee naar zijn kamer. Er staan antieke meubels, vreemd voor een jongenskamer. Posters van muziekidolen ontbreken. Hier heerst orde. Houd ik van. De muren en het plafond zijn in mooie kleurcombinaties geverfd. De bedsprei brengt een passend maar fel accent bij de pasteltinten van de muren.
“Leuke kamer.”
“Zelf de verf gekozen en geschilderd.” beweert Thomas fier. Er volgt een zoen die overgaat in een tongzoen.
“Ik verwachtte niet dit op mijn kamer te kunnen doen.” zegt Thomas. We blijven maar kort op zijn kamer want zijn moeder wacht beneden.
Morgen mag ik komen eten bij Thomas.
“Wat een dolle maar leuke avond.” Met die gedachte keer ik naar huis.
De volgende dag neem ik na het werk een korte douche thuis en vertrek naar Thomas, voorzien van een fles wijn. Deze keer ben ik wel nerveus.
Aan Thomas is dat duidelijk niet te merken zeker niet aan de manier hoe hij joviaal de deur open zwiert.
“Je mag nooit meer een attentie mee brengen als je op bezoek komt. Je bent geen gewone gast.” zegt Thomas’ moeder. “Wij drinken zelden alcohol en hebben er geen in huis. Deze fles kunnen we bij de maaltijd drinken. We maken er een feestje van. De fles kan morgen ineens in de glasbol.”
“Ik heb altijd bier in huis en lust graag speciaalbier maar aan dronken worden, heb ik een hekel.” antwoord ik.
Aan tafel bidden ze een gebed voor de maaltijd, een voor mij onbekende tekst. Veel wordt er niet gepraat tijdens het eten.
Daarna vertel ik opnieuw over mijn werk, wat een belangrijk deel van mijn leven is. Ik kan moeilijk enthousiast gaan doen over ‘gist’. Ik vertel nog wat over m’n vroegere studies en over mijn familie die, omdat ik geen auto bezit, in tijd redelijk ver weg woont. Hoe ik Thomas heb ontmoet, passeert ook weer de revue. Ze benadrukt opgelucht te zijn dat ik een vaste relatie belangrijk vind. We besluiten de maaltijd met een ernstige noot over relaties. Ik zeg; “Ik ben tolerant voor allerlei vormen van samenleven, maar hoe ingewikkelder, hoe meer kans op problemen. Natuurlijk sta ik een hele stap verder omdat ik al werk en Thomas nog moet beginnen studeren. Het heeft volgens mij weinig belang. Ik wil oprecht in het leven staan; dat is het enige wat telt.”
Thomas nipt van zijn tweede glas wijn en luistert. Ik ben veel aan het woord geweest. Thomas’ moeder heeft weinig gesproken maar ik stel vast dat onze meningen gelijk lopen. “Ik ben blij dat onze Thomas jullie relatie niet meer moet verbergen.”
Ik richt me tot Thomas. “Ik ben vreselijk onromantisch. Je gaat misschien op kamers volgend jaar. Voor mij is een relatie per definitie eindeloos. Daar ben ik ouderwets in. Ik zou kunnen denken dat als het niet lukt, ik je na enkele maanden vaarwel zeg. Ik vind dat ik voor je moet kiezen, nu al. Dat wil zeggen dat ik bereid ben met je in zee te gaan en bereid ben te wachten tot je ooit afstudeert. Gelukkig is je geheim intussen van de baan want dat was voor mij ook lastig. We hebben besloten dat we elkaar tijdens de week zo weinig mogelijk zullen zien. Ik wil niet dat je schoolresultaten er onder lijden “
“Ik ben volwassen genoeg om mijn taken te plannen”, komt Thomas tussen.
Hij vervolgt: “Ik begin iets later in de Jumbo vandaag, heb ik afgesproken. Spijtig, nu moet ik me echt gaan omkleden.”
Hij ruimt snel de tafel mee af. “Kom nog even mee.”
Ik volg hem naar zijn slaapkamer. Hij trekt zijn bovenkleding uit en omhelst me stevig in zijn blote torso. Mijn koele handen voelen zijn aangenaam warme rug.
“Dit is heel verleidelijk. We hebben helaas geen tijd en je moeder is beneden.”
“Mag ik je niet heel eventjes verleiden?”
“Je kan dat vrijdag uitgebreider proberen te doen. Ik was sowieso van plan een paar overuren terug te nemen om extra tijd voor ons te hebben. Mogelijk kan ik rond twaalven al stoppen met werken.”
Hij kleedt zich snel om en excuseert zich dat hij weg moet. Ik bedank zijn moeder en vertrek samen met Thomas voor een paar straten samen om na een stevige zoen, onze eerste buiten, op te splitsen. Ik kijk hem na terwijl hij er stevig vandoor fietst.
Hij kijkt nog even achterom wanneer hij rechtsaf gaat.
Ik heb mijn mening over zijn moeder grondig herzien. Er zal een grote last van Thomas’ schouders gevallen zijn. Zelf voel ik me ook bevrijd van het mee moeten bewaren van zijn geheim.
Voor Thomas wil ik nooit meer geheimen hebben. Thomas had er recht op te weten van mijn korte relatie met Corneel en over mijn escort werk. Natuurlijk kent hij de details niet, net zoals je met je ouders je intieme ervaringen niet deelt, dat zou niet normaal zijn. Je mag een stukje van je leven voor jezelf houden.
Thuis kijk ik geen TV en denk na over wat er besproken is. Ik ben blij voor ons beiden.
Ik heb Thomas’ moeder een paar van zijn lievelingsgerechten ontfutseld.
Hij zal vrijdag een lievelingsgerecht geserveerd krijgen, bereid op mijn wijze.