Revalidatie voor Pavel, vrijdag 3 januari, deel 13.
Na nieuwjaarsdag, die we rustig thuis hebben doorgebracht, belt Peter op donderdag direct om 9 uur met het revalidatiecentrum. Hij meldt wat er is afgesproken en hij wordt doorverbonden met het secretariaat van de revalidatieartsen. Hij vertelt dat Pavel inmiddels in Nederland is en dat we graag een afspraak willen maken. Er wordt even intern overlegd en daarna krijgen we te horen dat we al de volgende dag om 9 uur verwacht worden. Of dat haalbaar is. De bedoeling is dat er een eigen revalidatiearts bij aanwezig is, plus een revalidatiearts van het dichtbij zijnde academisch ziekenhuis waar mee wordt samengewerkt. Die revalidatiearts is gespecialiseerd in dwarslaesies. De afspraak is zo vroeg zodat er als het nodig is aanvullend onderzoek gedaan kan worden.
Zo snel hadden we de afspraak niet verwacht. Erik moet werken, zodat afgesproken wordt dat Peter mee zal gaan. Uiteraard gaan Aleksei en ik ook mee om te vertalen. De donderdag brengen Aleksei, Pavel en ik door met praten over van alles en nog wat. Ook koken wij het avondeten en Pavel helpt daarbij, hoewel hij nog nooit eerder heeft gekookt. En we vertalen samen met Pavel de Oekraïnse brief van het revalidatiecentrum daar.
De volgende morgen zijn we vroeg wakker. Voor Pavel is het spannend, voor ons ook. We zitten dan ook al lang voordat we moeten vertrekken klaar. Het is 15 minuten rijden, toch vertrekken we voor half negen.
Als we aankomen moeten we wachten tot precies 9 uur en dan worden we opgehaald. Er zijn twee artsen, alle twee nog jong, een man en een vrouw. Zij stellen zich voor. De man werkt in het revalidatiecentrum, de vrouw op de afdeling revalidatie van het academisch ziekenhuis en is degene die gespecialiseerd is in dwarslaesies bij kinderen en jongeren. We gaan eerst om een tafel zitten waarbij ze Pavel vragen een transfer te maken. Dan stellen ze een heleboel vragen en daarna vragen zij naar de vertaling van de brief. Ze overleggen met elkaar over het feit dat er helemaal geen gegevens zoals een scan zijn bijgevoegd. Ze willen een aantal dingen van Pavel weten. Hij is geopereerd, nadat hij in het ziekenhuis was aangekomen. Daar weet hij niets van want hij was bewusteloos. En wat er daarna gebeurd is weet hij ook niet. Hij is pas na een week weer wakker geworden en kon toen zijn benen niet bewegen.
De twee artsen onderzoeken Pavel en daarna overleggen zij kort en vertellen dan dat ze heel graag een ct-scan van Pavels wervelkolom willen laten maken. Er wordt een secretaresse gevraagd te kijken wanneer dat in het academisch ziekenhuis kan, via het secretariaat van de afdeling revalidatie daar. Dat blijkt vanmiddag al te kunnen. Vraag is: kunnen jullie dan? Peter antwoordt dat hij wel kan en wij hebben nog vakantie. Afgesproken wordt dat de ct-scan vanmiddag om 14 uur gemaakt zal worden. Direct daarna zullen we weer een gesprek met de revalidatiearts van het academisch ziekenhuis hebben.
Als we om half elf weer buiten staan kijken we elkaar verbaasd aan. Dat gaat allemaal snel. We melden Nina en Michel dat we tussen de middag niet thuis komen, omdat we meteen door gaan naar het Academisch ziekenhuis. Dat appen we ook naar Erik.
Daarna rijden we meteen naar de stad waar het academisch ziekenhuis is. We besluiten daar ergens in de buurt van het ziekenhuis te eten. Het is nog even zoeken naar een restaurant dat rolstoeltoegankelijk is. Gelukkig helpt Google ons daarbij.
Ook hier zijn we te vroeg aanwezig, om half twee zitten we al in de wachtkamer. We worden gevraagd daar af te wachten. Na een paar minuten komt er al een medewerker vragen of Pavel mee kan komen. Wij leggen uit dat Pavel alleen Oekrains spreekt. Dus mogen Aleksei en ik mee. We helpen Pavel met het uittrekken van zijn broek. Zijn boxer mag hij aanhouden. Zijn trui en shirt trekt hij zelf uit. Er wordt uitgelegd wat er gaat gebeuren. Wij vertalen voor Pavel. Dan wordt Pavel op een soort bed gelegd dat voor een groot zoemend apparaat staat en eraan vast zit. Ze brengen ook een naald in zijn arm aan voor een infuus. We vertalen wat er gaat gebeuren en wij mogen mee de regiekamer in, om opdrachten te vertalen. We kunnen goed zien wat er gebeurt en vertalen wanneer hij zijn adem in moet houden en wanneer hij weer uit mag ademen. Ondertussen wordt op een scherm gekeken hoe het gaat. Het moet nog één keer terwijl er contrastvloeistof wordt ingespoten in de infuus en dan is Pavel klaar. We helpen hem weer met aankleden en gaan dan terug naar de wachtkamer. Daar komt dezelfde medewerker melden dat alles goed is gelukt en vraag ons naar de afdeling revalidatie te gaan. Daar wachten we weer even in de wachtkamer en dan komt de vrouwelijke revalidatiearts er aan en vraagt ons mee te gaan.
Als we zitten vertelt zij ons dat op de scan te zien is dat er iets in de wervelkolom is binnengedrongen en daar op wat zenuwen drukt. Ze wil met een specialist in een ander revalidatiecentrum overleggen. Dat is het meest gespecialiseerde centrum in Nederland als het gaat om dwarslaesies. Ze stelt Pavel meteen gerust: het is niet de bedoeling dat hij daar naartoe gaat, ze wil gewoon weten wat zij er van denken. Want haar mening is dat met een kleine operatie de kans dat Pavel weer kan lopen veel groter wordt. Als we dat voor Pavel vertalen kijkt hij eerst een beetje benauwd vanwege de operatie. Als hij hoort dat de kans op lopen veel groter wordt kijkt hij hoopvol.
We spreken af dat zij ons maandag in de loop van de middag zal bellen. En zij vraagt wie toestemming moet geven voor een operatie. Wij maken duidelijk dat Pavels ouders dat kunnen doen omdat er dagelijks contact is.
We zijn om vijf uur weer thuis. Daar vertellen we Nina en Michel hoe het is gegaan. Pavel belt naar huis en is helemaal opgewonden. Peter gaat koken, we eten om half zeven als Erik thuis is.
Als we aan het eten zijn gaat Peters telefoon. Het is de revalidatiearts uit het Academisch ziekenhuis. Ze belt nu alvast en wacht niet op maandag. Haar collega is het helemaal met haar eens: opereren en zo snel mogelijk. Er bestaat namelijk een kans dat wat er tussen de wervels naar binnen is gegaan, door een of andere oortzaak verder naar binnen gaat. Dan wordt de schade groter. Als ze het er uithalen is de kans groot dat Pavel weer kan leren lopen. Het is een kleine ingreep, onder lichte algehele verdoving. Als het goed gaat duurt het alles bij elkaar een klein uur. Ze heeft een plekje bij neurochirurgie geregeld op dinsdag, om 10 uur, Pavel kan als alles goed gaat nog dezelfde dag naar huis. Dat moet in een ambulance, want hij mag de drie dagen daarna alleen maar liggen. Ze wil als het kan maandagmorgen vroeg schriftelijke toestemming van zijn ouders hebben.
Peter belooft dat ze het zullen regelen. Hij sluit het telefoongesprek af en herhaalt voor ons wat er gezegd is. Aleksei vertaalt. Pavel begint steeds meer te stralen. Hij pakt zijn telefoon en belt met zijn ouders. Het duurt even voor er verbinding is. Dan vertelt hij zijn verhaal. Zijn ouders zijn het er helemaal mee eens en beloven zo snel mogelijk een toestemmingsverklaring te mailen.
Aleksei heeft het goede bericht ook op onze groepsapp van ons gezin met zijn gezin met zijn ouders en zijn zussen gezet. Erik suggereert hem te vragen of ze langs willen komen voor een kop koffie om alles uitgebreid te vertellen. Dat gebeurt. Alleen Iryna is er niet, die is bij haar vriendje. Zij laat wel direct weten heel blij te zijn voor Pavel.
Pavel vertelt het verhaal zelf, hij vertelt hoe snel alles ging. Ik vul aan dat ik de indruk heb dat het vooral komt omdat hij uit een streek tegen het oorlogsgebied in de Oekraïne komt en de kans bestaat dat vanwege alle oorlogsgeweld er misschien in het begin iets mis ging bij de eerste behandeling. Dat is kennelijk ook gebeurd. Dit zou wel eens heel positief voor Pavel uit kunnen pakken.
Voor Aleksei en mij begint de school maandag weer, dus kunnen wij niet mee naar de voperatie. Pavel vindt het prima als Petr met hem meegaat voor de vertalingen. En ook Peter biedt aan mee te gaan. Dat wordt afgesproken.
Pavel heeft nog geen kennis gemaakt met onze school, de school weet zelfs nog van niets. We besluiten dat nog even uit te stellen tot we meer weten van het resultaat van de ingreep en wat Pavel daarna wel en niet kan, hoeveel therapie hij nodig heeft en of en hoe vaak hij naar het revalidatiecentrum moet. Dat betekent dat Pavel maandag alleen is als Aleksei en ik naar school zijn. Tatiana komt hem dan gezelschap houden, wordt afgesproken.