Ook Kerst voor Pavel, maandag 23 december, deel 4.
De volgende dag gaan Aleksei en ik aan de slag om de komst van Pavel verder voor te bereiden. We bellen de thuiszorg en dan blijkt het een probleem te zijn dat Pavel buitenlander is. Hij is bovendien geen lid van thuiszorg. Ik meld dat wij dat als gezin wel zijn en dat het om een kind gaat. Ik heb wel eens gehoord dat kinderen extra of bijzondere rechten hebben. Dat meld ik ook. Verder vraag ik of als het onoplosbare problemen geeft het niet gewoon betaald kan worden. De mevrouw aan de telefoon zegt dat zij deze vragen nog nooit gehad heeft. Dat zij dus ook niet weet hoe daar op te reageren. Zij zal het uitzoeken en terugbellen. Voor de zekerheid vraag ik haar naam: mocht ze niet terugbellen, dan kan ik proberen haar te bellen.
In feite komen we hetzelfde probleem tegen bij het aanvragen van een hoog-laagbed en een douche stoel. Ook daar is de eerste vraag: waar bent u verzekerd. Ik geef aan dat het om een Oekraïense jongen gaat die daar uit het revalidatiecentrum moet omdat dit in de gevarenzone ligt en dat wij hem nu naar Nederland halen. Hier reageert men toch anders want dan krijg ik gelukkig meteen alle medewerking. Ze noteren ons adres en geven aan dat we morgen tussen 9 en 10 uur bed en douchestoel kunnen verwachten. Dat ging een stuk beter.
Intussen krijgen we bericht dat Peter en Petr bij de grens een ontmoeting hebben met Pavel en zijn ouders. We krijgen een foto van Pavel in een rolstoel. Het blijkt gelukkig een inklapbare rolstoel te zijn, die achter in de auto past. En er is bericht dat Pavel er naar uit kijkt om Aleksei te ontmoeten. Peter en Petr wachten niet te lang en proberen vandaag weer in het hotel te komen waar ze vannacht hebben geslapen, daar zijn kamers gelijkvloers en daar kan Pavel dus ook met zijn rolstoel in.
Stipt om 12 uur staat de Franse Mercedes met het Nederlandse kenteken voor de deur met 2 Franssprekende chauffeurs/bewakers, om Nina op te halen. Ze zijn met zijn tweeën zodat ze meteen kunnen vertrekken omdat ze om en om rijden. Uiteraard nemen we hartelijk afscheid van Nina met haar toezegging dat ze zo snel mogelijk met Pierre zal gaan praten om duidelijk te krijgen wat hij van plan is.
Het is iedere keer weer een schok: Nina die door een Franse dienstauto, nota bene speciaal hiervoor in Nederland door de Nederlandse tak van het farmaceutische bedrijf van Michels familie aangeschaft en dus voorzien van een Nederlands kenteken, wordt opgehaald. Als een soort koningin gaat ze achterin de auto zitten, waarna ze naar Parijs wordt gereden. Dat hebben we zelf ook al een paar keer meegemaakt; wij blijven het bijzonder vinden.
Peter meldt op de app dat zij onderweg zijn. Petr heeft met Pavel gesproken en zijn verzorging valt mee. Hij kan zelf een transfer maken, mits er maar iemand bij is die zorgt dat hij niet valt als hij de transfer moet maken, bijvoorbeeld van zijn rolstoel naar de wc, of van zijn bed naar de rolstoel. Hij heeft gedeeltelijk hulp nodig bij het aan en uitkleden en het afdrogen. Hij kan zelf naar de wc met toezicht bij de transfers. Hij heeft elke dag fysiotherapie en heeft een brief in het Oekrains bij zich waar in staat welke medische gegevens er zijn en welke oefeningen zij met hem doen. Die kunnen Aleksei en ik samen vertalen. De fysiotherapeut in ons dorp kennen we goed. Ik besluit hem meteen te bellen. Ik kan na nieuwjaar contact opnemen, tussen Kerst en Oud en Nieuw wordt er niet gewerkt, meldt hij.
Dan hebben we denk ik alles gedaan wat we konden doen, op de thuiszorg na. Ik vraag me af hoeveel thuiszorg we nodig hebben, als Pavel veel zelf kan. Ik besluit af te wachten of we terug worden gebeld. En dat gebeurt. Dezelfde mevrouw van ’s morgens meldt dat het mogelijk is hulp te bieden aan een Oekraïense jongen omdat daar een speciale regeling voor is. Ik meld haar wat we allemaal nu weten. Als we hulp nodig hebben kunnen we bellen, ze weten er nu van en de gegevens zijn genoteerd. Wij zijn er dus klaar voor. En morgen komen Peter en Petr met Pavel.
Als Erik van zijn werk terugkomt melden we hem dat Nina is vertrokken. Aleksei en ik hebben gekookt en we kunnen snel aan tafel. Onder het eten praten we over wat we kunnen verwachten van de zorg rond Pavel. Eigenlijk weten we dat wel en ook weer niet.
Erik vertelt naar aanleiding van het onderwerp ‘zorgen voor’ over de laatste maanden van mama, die Nina en ik nooit gekend hebben. Zij had borstkanker en het was een heel agressieve vorm van kanker. Zij ging snel achteruit. Nina en ik waren nog baby. Ze hebben er toen met zijn drieën voor gekozen dat mama de laatste periode van haar leven bij ons thuis zou wonen. Dan had ze ons vlak bij zich en konden Erik en Peter voor haar zorgen. De verzorging was op het laatst heel zwaar en toen het voor Peter en Erik te veel werd kwam er ook iemand van thuiszorg een groot deel van de dag om mama te verzorgen.
Peter en Erik hebben daar veel van geleerd, deze situatie is toch heel anders, geeft Erik toe. Mama ging dood, dat stond vast, de bedoeling is dat Pavel veel beter gaat functioneren als dat mogelijk is.
Aleksei kent uiteraard het verhaal van mama, maar zo heeft hij nog nooit horen praten over hoe haar laatste maanden bij ons thuis waren. Peter en Erik hebben er vaak met ons over gesproken omdat zij het belangrijk vinden dat wij zo veel mogelijk van mama weten. Voor Aleksei is dat reden om met een heleboel vragen te komen.
Hij wil weten hoe Erik en Peter mama hebben leren kennen. Erik vertelt dat zij een klasgenote op de middelbare school was en dat zij, bij wijze van spreken, eerder in de gaten had dat Erik en Peter op elkaar verliefd waren dan zij dat zelf hadden. Zij heeft ook een belangrijke rol gespeeld in het bij elkaar brengen van mijn vaders. Zij zijn altijd heel goede vrienden gebleven en toen mijn vaders aan kinderen dachten heeft zij aangeboden draagmoeder te zijn. Helaas heeft zij Nina en mij maar heel kort mee kunnen maken. En kennen wij mama alleen van foto’s. Aleksei vindt dit allemaal heel bijzonder. Hij heeft mij al eens gezegd dat hij dat later ook wel zou willen, een draagmoeder om kinderen te hebben. Ook ik zou dat wel willen.
Als we klaar zijn met eten belt Peter op. Erik zet zijn telefoon op de luidspreker zodat wij mee kunnen luisteren. Alles is heel goed gegaan, tot nu toe. Ze zijn in het hotel en samen met Pavel hebben ze heerlijk gegeten. Petr was heel blij zijn schoonfamilie weer te zien, hoewel het ook hartstikke moeilijk was aan de grens van zijn eigen land te staan en niet verder te kunnen.
Pavel roept iets en Peter geeft Pavel zijn telefoon, die in Oekrains begint te vertellen hoe fijn hij het vindt dat hij Aleksei weer gaat ontmoeten. Ik kan hem goed volgen. Aleksei sluit af met de mededeling dat zij elkaar morgen kunnen omhelzen.
Peter meldt nog dat zij vroeg naar bed gaan en dus weer vroeg gaan vertrekken, om niet al te laat thuis te zijn. We wensen hen een goede nacht en een goede reis morgen. Peter meldt dat Petr al naar huis heeft gebeld. Dus Tatiana en de beide meiden zijn op de hoogte.
Erik suggereert dat wij misschien vannacht beter bij Tatiana kunnen gaan slapen. Die kan misschien wel een beetje steun gebruiken. Aleksei is het daar helemaal mee eens, dus na het afruimen en het afwassen vertrekken wij richting Pastorie.
Tatiana is inderdaad blij dat wij daar komen slapen. Het is voor haar een emotioneel gebeuren dat haar eerder gezonde neef naar Nederland komt en in rolstoel zit. In de keuken praten we hier nog een hele tijd over door.