Witte Merels Deel 4 T
Ik heb inmiddels het tweede contact met Wim gehad. Het gaf me niet helemaal wat ik gehoopt had. Tja, wat wil je.
Er is een leeftijdsverschil. Daar til ik toch best wel zwaar aan. Hij scheelt meer dan vier jaar met mij en ik zie er gewoon jonger uit dan ik ben. Geen idee of dat een rol speelt. Ik hoop het niet, want dan is het snel gedaan met het contact. Ik wil absoluut niet gezien worden als lekker groen blaadje.
Verder heeft hij veel meer ervaring. Hij is al uit de kast gekomen toen hij zestien was, gewoon, op een bezinningsweekend en heeft het ook meteen zijn ouders verteld. Hij is er nooit mee gepest. Dat zou ik nu nooit doen. Je weet niet wat je over je afroept. Het komt op mij wat onbezonnen over. Ook zijn ouders maakten er geen punt van. Ik denk, ja, ik weet wel zeker, dat mijn ouders er wel een punt van gaan maken.
Mijn ouders zijn er mee de oorzaak van dat ik heel voorzichtig ben. Als ik het iemand vertel loop ik het risico dat het mijn ouders ter ore komt. Dat wil ik kost wat kost voorkomen. Dat is de reden waarom ik tot nu toe niet op zoek ben gegaan naar een vriendje en dat ik dat tot ik echt het huis uit ben alleen maar in het totale geheim kan doen. Geen denken aan dat ik voordat ik mijn diploma heb gehaald en op kamers ben gegaan thuis iets zal vertellen of met een jongen aan zal komen die mijn vriendje is.
De vrienden van Wim zijn gezellig, maar niet bepaald mijn slag. Ik voel me te jong voor hen. Ik heb vreselijk moeten lachen om de homomoppen die David vertelde. De leukste homo moppen hoor je van homo’s, dat is nu weer gebleken.
Omdat het me alles bij elkaar wat tegenvalt, ging ik op tijd weg. Ik had het plan langer te blijven als het heel leuk was. Daar had ik nu geen zin in.
Wim stelde me voor om met zijn tweeën af te spreken. Hij had het over naar een shoppingcenter gaan of in het park wandelen. Het shoppingcenter vond ik een slecht idee. Daar kom ik echt nooit. Saai! En in het openbaar, je kunt daar iedereen tegenkomen. Wandelen in het stadspark is gewoon in het openbaar, ook daar kan ik herkend worden. Ik vond het homocafé juist een veilige plek en dan blijkt het daar niet echt te kunnen vanwege allerlei vrienden.
Ik heb gereageerd dat ik volgende week vrijdag terugkom, weer na het eten, om een uur of zes, gewoon in ‘De Witte Merel’. Ik zal beoordelen of dat de laatste keer wordt.
Wim geeft me bij mijn fiets een hand.
Ik vind het ingewikkeld. Tijdens het gesprek merk ik dat hij een stuk ouder is, die vier jaar schelen best wel veel, vooral vanwege zijn ervaring. Ik ben benieuwd hoeveel relaties hij vanaf zijn zestiende heeft gehad. En dan die vriendengroep die nog ouder is. Daar gaat hij heel normaal mee om. Nee, Wim is niet bepaald de persoon waarom ik naar een homocafé ben gegaan.
Ik vraag me af wat ik hem moet vertellen. Eigenlijk hebben we elkaar nog nauwelijks iets verteld en we weten niets van elkaar.
Ik ben voorlopig niet van plan iets over mijn thuissituatie te vertellen, terwijl dat toch cruciaal is voor hoe ik in dit leven sta en hoe ik mij genoodzaakt voel om met mijn homoseksualiteit om te gaan.
Misschien kan ik toch beter op internet zoeken naar leeftijdgenoten? Eigenlijk heb ik daar niet veel zin in. Op internet is heel veel fake.
Ik zie het volgende week vrijdag wel. Het hangt van Wim af of dat de laatste keer wordt.
Ik denk de hele week aan mijn bezoek vanavond aan Wim in ‘De Witte Merel’. Ik kijk er eerlijk gezegd steeds meer tegen op. Dat komt deels door Tim.
Tim is de nieuwe jongen die bij de Jumbo is komen werken. Hij is gekomen in de week dat ik onze bedrijfsleider verving omdat hij op vakantie was. Zo nodig springt hij op allerlei plekken bij, vooral bij mij deze week.
Tim is een leuke en tegelijk mooie jongen. Ik vind dat niet zo snel op het eerste gezicht, een vorm van zelfbescherming denk ik. Ik word niet op slag verliefd op een mooie leuke jongen. Dat was bij Tim ook niet zo. De eerste week heb ik hem gewoon zijn werk zien doen. Dat doet hij goed. Hij had heel snel min of meer de leiding van de broodafdeling terwijl hij daar begon zonder ervaring. Hij is gewoon slim, ziet wat hij moet doen.
Afgelopen week heeft hij mij een aantal keren geholpen, bij de wat lastiger afdelingen: het deel waar de medicijnen voor dagelijks gebruik staan, daarnaast de afdeling van de batterijen. Dat komt nogal nauw en daarom doe ik dat meestal. Omdat er heel veel moest worden bijgevuld, kwam Tim mij helpen. Dat ging niet alleen goed, we konden het bovendien heel goed met elkaar vinden. Tim vindt de woordgrapjes die ik soms maak leuk en hij maakt zelf soortgelijke woordgrapjes. Tim wordt in december achttien. We zijn dus bijna even oud. Ik weet natuurlijk niet of hij homo is. Ik heb wel gevraagd of hij een vriendin heeft. Daar was zijn reactie op: “Neen hoor, geen denken aan, dat geeft alleen maar verplichtingen. Met het oog op de uitwisseling die ik aan het eind van het jaar ga doen is het ook niet handig: Wanneer je een half jaar weg bent, moet een relatie heel sterk zijn, wil die standhouden. Contact via internet is leuk, maar elkaar zien is veel beter voor een relatie.”
Tim is een leeftijdsgenoot, hij is leuk, hij is mooi, het klikt met hem, maar ja, hij gaat in januari naar een ander Europees land.
Wim is geen leeftijdsgenoot, heeft een vriendenkring en wil wel wat met mij. Anders had hij niet voorgesteld om samen iets te gaan doen.
Van Tim weet ik niet of hij homo is. Ik heb geen flauw idee.
Van Wim weet ik het wel, maar daar telt het leeftijdsverschil.
Natuurlijk zit ik bij zowel Tim als Wim met het probleem dat ik niet wil dat anderen of via anderen mijn ouders, het te weten komen. Met Tim heb ik logischerwijs gewoon contact bij de Jumbo. Dat is een natuurlijk contact. Met Wim loop ik steeds tegen zijn vrienden aan. Ik ga er van uit dat die mijn ouders niet kennen.
Ik ga vanavond gewoon naar ‘De Witte Merel’. Misschien is het goed iets meer te vertellen. Over mijn ouders wil ik echt nog niet veel kwijt. Als die vrienden me in de weg zitten, ben ik snel vertrokken.
We eten zoals altijd stipt om half zes. Dan ben ik net terug van de supermarkt. Uiteraard wordt er niet op mij gewacht, al ben ik maar net tien minuten te laat. Dat heeft voor mij het voordeel dat ik de voor mij opgeschepte borden (we eten soep en de gewone hap: vlees, groenten en aardappelen) even opwarm in de magnetron en wel bij mijn ouders aan tafel opeet. Als zij om vijf voor zes klaar zijn, heb ik ze ingehaald en kunnen ook mijn spullen meteen in de vaatwasser. Ik ben verbaasd dat ik dit gewoon vind: niet even op me wachten maar het tijdstip van beginnen belangrijker vinden dan je zoon. Je enige zoon. Maar afijn, ik ben eraan gewend.
Ik help mee met het afruimen, meld dat ik weg ben en niet te laat terug ben. Mijn moeder kijkt me vragend aan; wanneer ik niet reageer, haalt zij haar schouders op. Ik ben benieuwd of mijn vader mij daarover ter verantwoording gaat roepen.
Ik pak de fiets en kom kwart over zes uur bij ‘De Witte Merel’ aan.
Wim is er al. Hij zit aan ‘mijn’ tafeltje achter een biertje. Ik loop meteen naar de bar, bestel en betaal een cola en ga bij Wim zitten. Hij geeft me een hand.
“Toch weer gekomen?” vraagt hij mij.
“Dat hadden we afgesproken. Het nakomen van afspraken is me thuis van jongs af aan ingepeperd. Ik heb trouwens deze week veel aan dit gesprek gedacht. Of ik het wel wil of niet en waar we dan over zouden moeten praten. Ik vind dat ik eerlijk moet zijn en dat kan ik niet. Want een heleboel dingen kan en wil ik daarom niet vertellen. Dat maakt praten moeilijk. Ik vind het logisch dat jij gewoon heel erg benieuwd bent naar mijn achtergrond. Dat ben ik bij jou ook. Maar voor mij ligt het een beetje ingewikkeld.”
“Waar je niet over kunt of wilt praten, moet ik uiteraard respecteren, jij zal daar je redenen voor hebben. In geval we elkaar beter willen leren kennen – als we dat willen – zullen we toch over onszelf moeten praten. Anders kunnen we David straks beter vragen nog een aantal leuke homo moppen te vertellen. Dan hebben we in ieder geval lol.”
Ik kijk Wim aan. “Ik begrijp wat je bedoelt. Ik zal proberen te vertellen wat ik kan vertellen. Mijn probleem is mijn lastige thuissituatie. Om gewoon mijn diploma volgend jaar te halen mogen ze thuis absoluut niet weten dat ik homo ben. Ze mogen ook absoluut niet weten dat ik hier kom. Door hier te komen, loop ik al het risico dat iemand mij hier naar binnen ziet gaan en dat mijn ouders gaat vertellen. Dan heb ik een groot probleem. Kortom: als je in mij geïnteresseerd bent, dat idee heb ik wel, moet je dat weten. Alles zal stiekem moeten. Ik vind dat niet leuk, maar het is een gegeven. Ga me nu niet vertellen dat iedere jongen denkt dat de wereld vergaat als hij thuis vertelt dat hij homo is en dat dat altijd meevalt, want dan ken je mijn thuissituatie niet. Ik kan je voor 100% verzekeren dat als ik thuis vertel dat ik homo ben, ik mijn eindexamen volgend jaar kan vergeten! Het was een gigantische stap voor mij de eerste keer hier naartoe te komen. Elke keer ik hier naar binnen ga, kijk ik heel goed om mij heen of er niemand is die dat ziet. Gelukkig is dit een rustige straat. Vanavond zei ik voor de derde keer op een vrijdagavond dat ik uit ging en niet laat thuis zou zijn. Het is wachten op het moment dat ik op het matje word geroepen. Ik meen dat ik recht heb op meer vrijheden nu ik achttien ben. Het zal wel niet geaccepteerd worden. Dat is een mini-probleem, vergeleken bij het uit de kast komen bij mijn ouders.”