Aleksei en Almar,
Oleksiy i Alʹmar,
Олексій і Альмар,
deel 16.
Maar goed, mijn moeder vertrok en wij gingen bij opa en oma wonen. Ik ging toen om het weekeind naar mijn moeder. Dat was eerst gezellig, maar later was mijn moeder niet meer alleen maar was er een andere vrouw bij haar. En daar had ze heel veel aandacht voor, meer dan voor mij. En toen hoorde ik dat zij mijn moeders vriendin was. Dat snapte ik niet, want ik was pas 9 jaar. Maar toen ik iets ouder was begreep ik dat mijn moeder een vriendin, dus een lesbische relatie had. En dat ze mijn vader en mij achtergelaten had om bij haar vriendin te gaan wonen.”
Michel stopt. Hij heeft het moeilijk. En begint te huilen.
Nina slaat direct haar armen om hem heen en begint hem te knuffelen. “Ik ben mijn moeder gaan haten. Ik wilde er niet meer naar toe. En dus haat ik homo’s. Ik weet het ook niet meer, want jullie zijn zo aardig!” De wanhoop klink uit Michels stem. “Waarom moest zij weggaan? Als zij er nog was hadden we misschien een normaler leven gehad.”
Nina fluistert wat in zijn oor. Michel kijkt haar aan. “Denk je?” vraagt hij. “Natuurlijk” reageert Nina. “Ook als je moeder gebleven was, was jullie situatie niet veel anders geweest. Alleen was er je moeder geweest in plaats van je opa en oma. Maar je had ook bewaking gehad, je had ook naar die school gemoeten en jullie waren hier ook op vakantie gegaan. Daar had je moeder geen invloed op. Wel op het er voor jou zijn. En daar heeft ze niet voor gekozen. En jij en ik weten niet hoe dat allemaal gegaan is. Ik denk dat je eens met je moeder contact op moet nemen om haar een heleboel te vragen.”
“Dat kan ik niet. Ik haat mijn moeder.”
“Michel, je zei ook dat je homo’s haat. Maar mijn vaders, mijn tweelingbroer en zijn vriend vind je aardig.”
Michel kijkt naar de grond en zwijgt. Nina droogt zijn tranen. Ik vind dat Nina wel durft door dit te zeggen.
“Misschien heb je gelijk. Jij bent in ieder geval lief voor mij.” reageert Michel.
“Zoenen” zegt Erik. Nina bedenkt zich geen moment en begint Michel te zoenen. Aleksei en ik kijken elkaar aan en knipogen naar elkaar. Wat ben ik blij met mijn open vaders.
Uiteindelijk stelt Michel voor om nog een keer te gaan waterskiën. De speedboot ligt nog bij het platform en we gaan er naar toe. Eerst laat Michel zien wat er allemaal kan. Hij doet het zonder zwemvest en van hem mogen wij dat ook wel doen, we kunnen allemaal goed zwemmen. Met elkaar zijn we zo twee uur bezig met waterskiën. Michel bestuurt de speedboot en Nina is er alleen niet bij als zij aan de beurt is om te waterskiën. Als we allemaal moe zijn stoppen we. Michel waarschuwt dat de speedboot binnen kan worden gehaald en dat doet de matroos die er eerder ook bij was. We trekken weer onze kleren aan en gaan naar de salon. Daar zullen we eten, ook nu weer met elkaar. Helaas: het moet toch weer officieel: het eten wordt al op borden geschept op een karretje binnengebracht en door een andere matroos die tevens de kok blijkt te zijn rondgedeeld. Het is werkelijk een goede kok. We krijgen een heerlijke vissoep, dan gebakken vis met groenten en tot slot een heerlijk dessert.
Na het eten wordt de boot teruggevaren. Michel brengt ons naar zijn appartement (je kan moeilijk van kamer spreken) waar wij aan de tafel gaan zitten. Er staan 6 stoelen, dus als Michel glimmend terugkomt gaat hij er bij zitten, uiteraard naast Nina en zegt dat het wel even moeite kostte maar dat hij zo meteen met ons mee mag. En hij mag of morgenavond terugkomen of de dag daarna als wij vertrekken, mits hij morgen maar laat weten wat hij doet. Je kunt zien dat hij dolblij is. “Ik snap het niet, zo iets hebben ze nog nooit goed gevonden.”
“Misschien hebben ze gezien hoe graag je het wilt en vertrouwen zij ons omdat wij al met 3 jongeren van jouw leeftijd zijn.” suggereert Erik.
Michel pakt wat kleren en wat dingen om twee nachten te kunnen blijven. Die doet hij in een rugzak en hij meldt dat we wat hem, betreft kunnen gaan.
In een soort feeststemming lopen we even later naar de camper. Er moet een bewaker in de buurt zijn, maar die zien wij niet. Wat dat betreft valt het mee. Hoewel het idee dat er voortdurend iemand in de buurt is op den duur ook wel niet prettig zal zijn.
We gaan met zijn allen voor de camper zitten. “Ik wil eerst met jullie praten over wat we morgen gaan doen. Is het goed dat we morgen ergens naar toe gaan?” vraagt Erik aan Michel. “Als ik dat tevoren zeg en zeg waar we naar toe gaan is dat wel goed. Het gaat erom dat de bewaking een auto hier moet hebben en weet waar wij heen gaan voor het geval zij ons uit het oog verliezen, wat niet zo waarschijnlijk is met een grote camper. De bewakers zijn echt heel goed, ze zijn in dienst van mijn vaders bedrijf.”
Dan komt de vraag: waar gaan we naar toe. Erik stelt de vraag. “Wat gaan wij morgen dan doen? Arles en Montpellier zijn de dichtstbijzijnde grote plaatsen. Montpellier de grootste, een uur rijden. Arles een dik half uur. De vraag is: Michel, ken jij die plaatsen? Wat is leuk?”
Michel denkt na. Ik kijk snel op mijn telefoon.
Als ik bij Arles kijk stuit ik op Vincent van Gogh. En nog een aantal leuke dingen. En het is dichterbij.
Michel zegt: “Eigenlijk ken ik beide steden niet zo goed. We gaan niet zo vaak weg als we hier zijn. Trouwens ook niet als we in Parijs zijn. Ik vind een dagje uit daarom gewoon leuk, waar we ook heen gaan.”
Erik zit ook al te googelen. En komt met de conclusie: “Arles lijkt me heel leuk. Voorstel: we gaan naar Arles, ok?”
We vinden het allemaal best.
Nina seint me dat ze wel wil dat wij de tent in kruipen. Het is ook al best wel laat. Dus kondig ik aan: “Wij gaan zo naar het toiletgebouw en dan zoeken we de tent op. Hoe laat moeten wij morgen gaan douchen?” Na wat onderhandelen spreken we af om 9 uur te ontbijten. Erik en Peter zorgen voor vers brood. Erik en Peter kondigen aan nog een uurtje naar de bar te gaan. Nina en Michel vertrekken naar het toiletgebouw. “Dat heb ik nou nog nooit gedaan” zegt hij met een grijns. “Ik ook nog nooit, met jou.” reageert Nina. Nina en Michel; lopen hand in hand. Aleksei en ik besluiten dat niet te doen. Je weet maar nooit. Even geen problemen.
Als we terug zijn kruipen we de tent in en tegen elkaar. “Ben je niet bang dat Nina zich deze paar dagen te veel aan Michel gaat hechten?” vraagt Aleksei mij als we lekker klaar zijn gekomen. “Als ik haar zo zie weet ik dat al zeker.” antwoord ik. “Ik heb Nina nog nooit zo intens met een jongen gezien. Maar Nina is ook een nuchtere. Zij zal er nu al rekening mee houden dat het een korte vakantieliefde is. Ik maak me geen zorgen. Hoogstens dat ze iets anders van plan is.”
“Wat zou ze van plan zijn?”
“Er geen korte vakantieliefde van te maken.”
“O, ja, dat zou kunnen. Maar hoeveel kans dat dat lukt?”
“Geen idee. Laten we gewoon eerst morgen een leuke dag hebben met Michel er bij. Ik vind zijn situatie echt heel lullig. Ik snap dat hij zich soms heel klote voelt.”
Aleksei gromt nog een keer instemmend en we vallen in slaap.
Om 8 uur ben ik wakker. Aleksei slaapt nog. Ik blijf nog even lekker tegen Aleksei aanliggen tot ik voel dat hij wakker wordt. We knuffelen elkaar en besluiten dan te gaan douchen. Als we terugkomen staat de camperdeur open. Erik en Peter zitten buiten. “Nina en Michel zijn douchen. Ze zagen er alle twee stralend uit. En wij hebben goed kunnen slapen. Dat hebben ze knap gedaan.”
Even later komen een stralende Michel met een even stralende Nina terug. Ze hangen hun natte handdoek op en komen aan tafel zitten. “En, mooie avond en nacht gehad?” vraag ik een beetje uitdagend. “Zeker, we verheugen ons nu al op een tweede nacht.” reageert Nina. Michel glundert. “Ok, jongens, smakelijk eten!” zegt Peter en pakt een croissantje.
Na het eten ruimen we alles op en maken de camper klaar om te vertrekken. Nina laat Michel ook het nodige doen. Michel waardeert dat zichtbaar. Als we klaar zijn stappen we in en helpt Peter Erik de camper van ons plekje te rijden. We rijden de camping af en volgen ons
navigatiesysteem naar Arles.
Michel zit het eerste stukje samen met Nina voorin. In Arles zoeken we een parkeerplek op. Dat valt niet mee met zo’n grote camper, maar zoals iedere keer lukt het ook nu weer. We lopen naar het centrum en er is best veel te doen. We doen voor de lunch het een en ander en zoeken dan een plekje op om te lunchen. Ook dit zijn activiteiten die Michel nooit doet: met zijn vader of opa en oma gaan ze niet zo maar ergens eten. We zoeken een leuk terrasje op en bekijken de menukaart. Michel geeft ons wat adviezen. Na een tijdje zegt hij: “Die tafel achter ons, daar zitten twee jonge mannen. Dat zijn mijn bewakers. Dat kan je er niet aan zien: het lijken net twee vrienden op vakantie.” Ik vind het maar een raar idee dat een leeftijdsgenoot van mij bewakers in de buurt moet hebben. Na de lunch, waar Michel wel drie keert voor bedankt, tot Erik zegt: “Als je nu niet ophoud ga ik iets bedénken om je dat bedánken af te leren.”
Ook de middag zien en doen we leuke dingen. Voordat we terug gaan doen we nog even boodschappen. Nina zal vanavond met Michel koken. Nina heeft een plannetje en samen met Michel bekokstooft ze het helemaal. Dan rijden we terug naar de camping. Ik zie nu dat een donkere Mercedes ons volgt en ik herken de mannen van de bewaking.
Als de camper weer staat en aangesloten is en ook wij weer stroom hebben in ons tentje, gaat Nina met Michel koken. Michel geniet van de dingen die hij doet. Ik maak een filmpje van hun snij en kookwerk en stuur dat naar Nina en Michel. Later maak ik foto’s van wat op tafel komt. Ook die stuur ik door. “Moet je naar de opa en oma sturen en vertellen hoe leuk je dit vindt” suggereer ik. Nina roept meteen dat zij het een goed idee vindt! En Michel appt zijn grootouders een soort verslagje en de nodige foto’s.
Na het eten wassen Aleksei en ik af. Dat doen we bij de camper, zodat we niet alles mee hoeven sjouwen. Ook dat vindt Michel heel apart. Wat is die jongen weinig gewend. Dat gebeurt natuurlijk bij hen door personeel in de keuken.
Na het eten gaan we met de tafeltennisbadjes naar de sporthoek van de camping. We spelen met zijn vieren een aantal lekkere spelletjes. Het is al onze laatste avond. Als we bij de bar nog iets gaan drinken, komen Erik en Peter ook langs. We drinken nog wat samen en Nina en Michel krijgen de sleutel en vertrekken naar de camper.
We praten nog even door over Michel. Peter wil van ons weten wat wij er van vinden als Michel nog wat langer met ons mee zou trekken. Erik en hij hebben het er over gehad. Ze hebben het idee dat we daar zowel Michel als Nina een groot plezier mee doen. En op zich is het mogelijk, zoals we het nu 2 nachten hebben gedaan is het voor niemand van ons vervelend. Ik bedenk: wat hebben we toch fijne meedenkende vaders. Hoeveel ouders zouden zelf met dit voorstel komen? Ik kijk Aleksei aan en die knikt heftig.
“Wat een goed idee, wat stom dat ik er zelf niet op ben gekomen. Ik vind het een heel goed idee, maar mag Michel dat? En de bewaking?”
“Bewaking is een kwestie van kosten en dat lijkt me in dit geval niet het probleem. En zoals Michel vertelt dat ze hem met de auto brengen naar waar hij moet zijn, lijkt ons dat ook geen probleem. Ik denk dat Michel het met zijn vader of zijn grootouders moet bespreken.”
“Dat zou dan morgenochtend moeten. Hoe groot schatten jullie de kans in? Want als het niet mag dan is het wel een behoorlijke domper voor Nina en Michel.”
“Een van ons zou mee kunnen gaan.”
“Proberen. Morgen als ze wakker zijn meteen bespreken en dan regelen dat we met zijn grootouders kunnen praten.”
Ik vind het een goed idee. Eigenlijk is het best wel leuk Michel er bij te hebben. En Nina zo gelukkig te zien.
Na een goed uurtje gaan Aleksei en ik naar de tent. Erik en Peter blijven nog even bij de bar. Als we bij de tent aankomen komen Nina en Michel ook net aan, kennelijk zijn ze naar het toiletgebouw geweest. Ik vraag of ze even tijd hebben. Daarna vertel ik wat Erik en Peter ons net verteld hebben als idee om Michel nog langer met ons mee te laten trekken. Michel kijkt Nina aan. “Wil jij dat?” Nina aarzelt geen seconde: “Wat dacht je, natuurlijk.” Michel kijkt ons aan. “En jullie?” Aleksei antwoordt voor ons: “Graag, leuk, ik hoop dat het kan.“
Michel begint te stralen. Hij pakt Nina beet en ze knuffelen elkaar. “Je hebt nog geen toestemming, Michel” zeg ik. “Ik ga net zo lang zeuren tot het mag. Anders loop ik gewoon weg.”
“Michel, zo werkt dat niet. Erik en Peter willen je graag mee hebben, maar volgens de regels. Je bent minderjarig. Als ze je zonder toestemming meenemen zijn zij strafbaar.”
“Sorry, je hebt gelijk” reageert Michel. “ We moeten gewoon opa en oma overtuigen. Mijn vader zit in de VS, dus die zal heel moeilijk bereikbaar zijn. O, wat zou ik dit graag willen…..”
“Erik of Peter gaat met je mee. Hoe laat zijn jouw oma en opa op?”
“Die zijn altijd vroeg, dus ik zal ze vroeg appen dat we willen komen praten. Is dat ok?”
“Lijkt me heel goed. En nu toch proberen te slapen. Want morgen moet je fris en fruitig zijn. Maakt een goede indruk!”
Als Nina en Michel de camper in zijn en wij in onze tent en lepeltje-lepeltje liggen draait Aleksei zich om. “Ik hoop zo voor Michel en Nina dat het mag. Als het niet mag kan ik me voorstellen hoe teleurgesteld ze zullen zijn. Ik hoop dat ook Michels grootouders dat begrijpen.”
“Ik ook. Helaas kunnen wij niets bijdragen.”
We genieten nog even van elkaar en gaan dan slapen.
Als we de volgende morgen wakker worden is Peter net terug van de bakker op de camping. Michel en Nina zitten al aan tafel. Omdat wij nog slapen fluisteren ze met elkaar. Duidelijk is waar ze het over hebben. Afgesproken is dat we eerst wat eten en dat Erik dan met Michel en Nina mee gaat naar het chalet waar Michel woont. Michel heeft zijn grootouders al heel vroeg geappt en ze hebben laten weten dat ze vanaf 9 uur welkom zijn.
Michel en Nina eten snel, ze hebben haast. Met name Michel is gespannen. Er hangt voor hem ook veel van af. Ik begrijp dat helemaal. Om tien voor negen vertrekken ze met zijn drieën. Aleksei en ik breken de tent alvast op en bergen hem in een zijvak van de camper. Ook het zitje klappen we in en de tafel en de stoelen bergen we op. We draaien de luifel in en ontkoppelen de camper van water en stroom. Dan krijgen we een appje van Nina: “HET IS GOED. MICHEL MAG MEE.” Ik zeg dat hardop en Peter en Aleksei kijken wat verbaasd. “Cool” zegt Aleksei. “Dat hebben ze kennelijk goed gedaan.” reageert Peter. Ik app terug: gefeliciteerd. Brengt Michel meteen kleren mee?”
“Ja, maar het moet eerst nog met de bewaking worden geregeld. Wij komen zo terug en dan gaan we met de camper hierheen. Dan wordt eerst de bewaking geregeld en dan kunnen we vertrekken. Ondertussen gaat Michel zijn spullen bij elkaar zoeken die hij nodig heeft. Dat vertrekken kan wel vanmiddag worden.”
Als ik de app heb voorgelezen zie ik Peter nadenken. “Het is 5 uur rijden naar Limoges. Daar zullen we 2 nachten zijn. Ik denk dat we moeten bellen dat we daar laat aankomen. En dat ze een camperplek waar een tent bij kan voor ons vrij moeten houden. Dan is het allemaal geen probleem.”
Tien minuten later komt Erik met Michel en Nina terug. “Vertel” zegt Peter.
“Het was helemaal niet zo’n groot probleem. Het grootste probleem is de bewaking. Dat moet goed geregeld zijn. Je had eens moeten zien hoe blij Michel was. Hij vloog zijn oma, die bijna direct zei dat het wat haar betreft wel mocht, meteen om de hals. Je kon ook zien dat zij dat niet gewend was en er juist daarom van genoot.”
“Maar waarom was het dan gemakkelijk?”
“Zijn opa en oma hebben best wel door dat Michel niet gelukkig is in de rol die hij nu moet spelen. Zij gunnen hem eigenlijk een normaler leven. Hun zoon, Michels vader, heeft dat ook gehad omdat het bedrijf toen nog niet zo groot was. Alleen weten zij niet hoe ze een normaal leven voor Michel moeten realiseren. Daarom kwam de vraag gisteren voor hen uit de hemel vallen. En dit vervolg staan ze ook helemaal achter. Te meer daar ze jullie gezien hebben en ons kennelijk vertrouwen, ook al zijn we twee vaders.”
Michel voegt toe: “Mijn oma zei nog dat ze hoopte dat er nu meer mogelijkheden voor een normaal leven zouden ontstaan. Al zei ze er bij dat zij nog niet zag hoe.”
“Goh, Michel. En hoe lang mag je mee?”
“Helemaal tot het eind, ik mag zelfs mee naar Nederland. Als ik terug moet sturen ze gewoon een auto om mij op te halen.”
“Van mij hoef je niet terug” zegt Nina.
“Pas maar tot na jullie eerste ruzie” reageer ik.
“Die krijgen wij niet. Hoeveel ruzies hebben jullie al gehad, dan?“ reageert Nina ad rem.
“Geen en die gaan we niet krijgen. We hebben afgesproken bij het eerste gevoel van: oei, meteen te gaan praten.”
“Dat spreken wij dan ook af, he Michel?”
Michel kijkt ons verbaasd aan. “Je leert ons nog wel kennen, Michel, als je verder mee gaat. Zo kunnen wij ook met elkaar omgaan!” reageer ik.
“Ik vind het wel leuk, ook al is het nieuw voor mij. Het is in ieder geval heel eerlijk.”
“Ja en wij horen bij elkaar. Aleksei heeft Nina er bij gekregen en jij krijgt mij er bij!” zeg ik knipogend.
“Geen probleem, dan ga ik een volgende keer met jou oefenen op een wakeboard. Kijken of dat lukt!”
“Leuk, mag ik dan ook?” vraagt Nina.
“Hoe kan ik nu de helft van een tweeling iets leren? Dat lukt toch niet!” reageert Michel.
“Je leert het al aardig” reageert Aleksei.
We helpen Peter de camper van zijn plek rijden en Michel gidst ons naar hun chalet. Daar parkeren we de camper binnen de hekken, die na ons sluiten. Meteen komen de opa en oma van Michel naar buiten. Het gaat nu allemaal ineens een stuk hartelijker. Ze willen graag in de camper kijken. Het valt ze reuze mee hoeveel ruimte er is en Nina laat zien hoe ze hun bed maakt op de dinette. En wij leggen uit dat Aleksei en ik in een tentje bij de camper slapen.
Daarna gaat Nina met Michel mee om kleren en andere dingen uit te zoeken. Wij gaan met opa en oma naar de salon. Daar hebben ze honderdduizend vragen. Aleksei moet alles vertellen over de oorlog en ik moet vertellen over school. Erik en Peter moeten over hun werk vertellen. Dat Erik bij de omroep, zowel radio als tv, werkt vinden zij heel interessant en roept heel veel vragen op. Ze vragen aan Aleksei en mij of wij het niet vervelend vinden dat Michel nu mee gaat. Wij zeggen dat wij het juist hardstikke leuk vinden. Het is leuk voor Nina (zeg ik als tweelingbroer) en wij vinden Michel gewoon een heel leuke jongen. Gewoon, gezellig hem er bij te hebben.
Als Michel en Nina terugkomen met een grote tas waar alle kleren in zitten die Michel mee wil hebben, is het bijna etenstijd. “Wij gaan er van uit dat jullie mee eten. Op speciaal verzoek van Michel doen we het wat eenvoudig.” zegt oma. En dat betekent dat er weer een tafel vol lekkernijen staat, waar we ons aan te goed mogen doen. Nina vertelt dan hoe leuk het was gisteren samen met Michel te koken. Michel begint weer helemaal te glimmen. “Dat bedoel ik nu, dat had ik nog nooit gedaan en het was hartstikke leuk.”
“Volgens mij is alles wat je met Nina doet hartstikke leuk.” reageert oma.
Peter knipoogt naar Michel.
Na het eten gaat opa even weg om te kijken hoe het met het regelen van de beveiliging staat. Als hij terug komt zegt hij dat het bijna rond is. Hij wil nog weten waar wij de komende nachten staan. Nu komt het mooi uit dat we dat allemaal al geregeld hebben. Erik maakt een lijstje met alle campings inclusief adresgegevens en de data dat we aankomen en weer vertrekken. Daarmee gaat opa weer weg. Als Nina begint met de tafel af te ruimen zie ik oma kijken. Ze weet niet of ze er iets van moet zeggen of niet. Ik zeg: “Nien” en zij kijkt. Ik schud mijn hoofd. Nina begint te lachten. Ze pakt haar telefoon, typt wat in, kijkt naar oma en zegt: J'ai tellement l'habitude de faire le ménage ensemble que je l'ai fait ici aussi. Mais bien sûr, cela n’est pas possible dans la maison de quelqu’un d’autre. Je m'arrête déjà.
Michel begint te lachen. “Dat is echt een google translate zinnetje. Maar wel netjes, Nien.”
“Ho stop” zeg ik, “Nien mag ik alleen zeggen, he Nien? “
“Dat was, Almar, maar vanaf nu mag ook Michel mij Nien noemen.”
“En ik dan? “ zegt Aleksei.
“Tussen ons kan het om twee redenen nooit wat worden, dus het spijt me, neen dus.”
“Welke 2 redenen dan?” vraagt Aleksei. Ik antwoord voor Nina: “Omdat jij niet op meisjes valt en Nina geen ruzie met mij wil hebben.”
Michel vertaalt wat gezegd wordt voor zijn oma. Die schiet in de lach. “Volgens mij ga jij het naar je zin hebben de komende dagen.
Dan komt opa terug. “De bewaking is geregeld. Jullie kunnen wat mij betreft vertrekken.”
Dat doen we maar wat graag. Het is nog 5 uur rijden, dus we hebben nog een stukje te gaan voor de boeg.
Oma en opa Michel nemen hartelijk afscheid van Michel. Michel zegt wel 5 keer dat hij zo blij is dat dit kan en mag. “Wij zijn minstens zo blij” reageert opa.
Ze lopen mee naar de camper. Nina en Michel gaan voorin zitten, bij Erik die het eerste deel zal rijden. Wij gaan achterin zitten.
Het wordt een gezellige reis. Op een gegeven moment komen Michel en Nina bij ons zitten en gaat Peter voorin zitten. We stoppen kort zodat Peter en Erik kunnen wisselen. Aan de dinette praten Michel, Nina, Aleksei en ik over allerlei zaken zoals school, vrienden, hobby’s, muziek, film, toekomstverwachtingen. Michel is heel erg geïnteresseerd in wat ons bezighoudt en laat heel veel van zichzelf zien. Hij is bepaald geen oppervlakkig rijkeluiszoontje, als dat al bestaat. Hij heeft veel eigen meningen en die zijn best wel doordacht.
Het is al aardig laat als we op de camping aankomen. Daar hebben ze het bericht dat we laat zouden zijn ontvangen. Een receptiemedewerker loopt met ons naar de gereserveerde plek en vraagt of dat naar onze zin is. Het is een mooie plek. Wij zijn heel tevreden. We zetten de camper zo neer dat we er weer vrije ruimte achter hebben.
Aleksei en ik zetten onze tent op. Michel kijkt toe. “Als je wilt mag je de volgende keer meehelpen.” zeg ik. “Kunnen we ook een nachtje ruilen?” vraagt Michel. “Ik heb nog nooit in een tent geslapen.”
“Geen probleem, reageer ik. “In Bologne sûr Mer staan we drie nachten. Het is misschien handig dan eens te ruilen. Aleksei heeft al eens in de camper geslapen, de eerste nacht. Toen lagen we met zijn drieën op de dinette.”
“Leuk, dank je wel” reageert Michel. “Joh, kom op, dat is geen moeite. En ik snap het wel.”
Als we in de tent ook stroom hebben gaan we aan het eten denken. We hebben eigenlijk geen zin om te koken. Dus gaan we naar het restaurant bij de receptie. Daar kunnen we pizza eten, maar ook a la carte. “Wat wil jij het liefst?” vraagt Erik aan Michel. “Pizza lijkt me wel lekker, dat eet ik nooit.” Dus gaan we voor pizza. Het zijn lekkere pizza’s, dus het is geen straf.
Het is al laat. We besluiten met zijn allen naar het toiletgebouw te gaan en terug gelijk naar bed te gaan. Morgen willen we de stad gaan bekijken.
Uiteraard heeft ook deze camping elke morgen vers brood: stokbrood, croissants, ook ander brood, het ruikt nog naar het bakken. Ook al zijn we nu al een flink aantal dagen onderweg, het stokbrood gaat niet vervelen. We eten er nog net zo veel van als de eerste dag!
Na het eten gaan we tanden poetsen in het toiletgebouw en dan naar de stad. De camping ligt niet echt in de stad, dus we moeten de camper mee hebben. We zoeken een parkeerplek en er blijkt een P&R te zijn. Dat is leuk voor Michel die toegeeft nog nooit in een bus gezeten te hebben. In de bus zien we de bewaking: twee mannen gaan een aantal rijen achter ons zitten. We herkennen de mannen. Opa heeft gevraagd om veiligheidsredenen nooit te laten blijken dat we hen zouden kunnen kennen, dus doen we of onze neus bloedt.
Het is een mooie stad. We lopen de hele dag rond bekijken de kathedraal, eten tussen de middag ergens en gaan aan het eind van de dag met de camper terug. We hebben boodschappen gedaan en vandaag koken Aleksei en ik. Michel kijkt toe en vraagt of hij weer mag helpen. “Tuurlijk. Maar je moet koken niet te leuk vinden, want jouw familie wil vast en zeker niet dat je later kok wordt!” reageert Aleksei.
Na het eten blijven we bij de camper hangen. We zitten rond te tafel en drinken wat. Er ontstaat weer een leuk gesprek. Nina waagt het en vraagt naar de moeder van Michel. Ze geeft aan dat als Michel en niet over wil praten, dat dat dan niet hoeft. Zij wil weten waar zij woont, wanneer Michel haar voor het laatst heeft gezien. Michel heeft kennelijk wel moeite om erover te praten, maar dan komt hij los.