Geluksvogels, deel 6.
De week op school gaat snel voorbij. Uiteraard zie ik Lucas elke dag, in de pauzes en ook bij de twee repetities van de band die we die week hebben.
Ik moet die zaterdag voetballen, dus ik laat de regisseur weten dat ik niet zaterdag maar zondag kan repeteren. Die vindt dat uiteraard goed.
Als ik ’s woensdags na het eten op het voetbalveld aankom merk ik al dat er iets is. Sommige teamgenoten doen wat afstandelijk. Ook de trainer merkt het. Als we klaar zijn met trainen, houdt de trainer ons nog even bij elkaar.
“Jongens, vertel eens, wat is er aan de hand?”
“Niets, wat moet er aan de hand zijn?” zegt onze aanvoerder, Matthijs.
“Jongens, ik ben niet gek, ik voel dat er iets is. Doe niet moeilijk en vertel op.”
Het blijft een tijdje stil. Dan zegt één van mijn teamgenoten:
“Wij hebben er moeite mee dat Andrea weer opgesteld staat. Hij is niet altijd bij trainingen en ik weet niet waarom hij er niet altijd is, maar als ik er soms niet zou zijn zou ik daar opmerkingen over krijgen en Andrea kennelijk niet.”
Ik kijk heel verbaasd. “Hoe bedoel je dat, is er niet altijd? Als ik moet voetballen ben ik er toch? En jullie missen ook wel eens een training. Ik probeer juist zo min mogelijk te missen, want voetballen is erg belangrijk voor mij.”
“Nou, als jij een training hebt gemist wordt je wel meteen in het veld gezet. Ik miste laatst een training en kwam op de reservebank terecht. Ik begrijp gewoon niet waar dat verschil in zit.”
“Dat kan ik wel uitleggen” reageert de trainer. “Zeg eens eerlijk, wie heeft er de laatste 5 wedstrijden de meeste doelpunten gescoord?”
Het wordt even stil. “Hebben jullie dat niet bijgehouden? Nou, ik wel. De vorige wedstrijd hebben wij in totaal 3 doelpunten gescoord. Daarvan heeft Andrea er twee gescoord. De wedstrijd daarvoor hebben wij verloren met 4 – 2, maar die twee doelpunten heeft Andrea gescoord. Moet ik nog doorgaan, of begrijpen jullie wat ik bedoel? Als Andrea een keertje een training mist weet ik dat hij echt niet kan. Ik weet heel zeker dat hij niet wegblijft omdat hij geen zin heeft. En hij is onze topscorer. Verwachten jullie nu van mij dat ik de topscorer niet ga opstellen, omdat hij een keertje met een heel goede reden niet op een training is geweest?”
“Maar wat is die goede reden dan, of mogen wij dat niet weten?” vraagt een andere speler.
De trainer kijkt mij aan. “Reageer jij, Andrea?”
“O, dat wil ik wel vertellen, dat is geen geheim. Ik speel mee in een toneelstuk en daarvoor moeten we op dit moment heel veel repeteren, daarom heb ik wel eens een training gemist. Want jullie weten dat ik ook in de schoolband speel. Op het komende schoolfeest wordt verwacht dat wij weer spelen. Dat kost ook veel tijd. En ik ben helemaal stapelgek van voetballen. Een enkele keer, dat is de laatste 3 maanden precies 2 keer voorgekomen, heb ik daarom een training gemist. Dat vind ik echt heel jammer, want zoals ik al zei: ik ben stapelgek op voetballen. Ik zou het liefst geen seconde missen…..”
“Is dat voldoende uitleg?” vraagt de trainer.
“Nou ja, we dachten…….”
“Ok, is er nog iemand die er vragen over heeft?” Het blijft heel stil. “Prima en als jullie de volgende keer weer zo iets hebben, kom er dan alsjeblieft mee. Maar je moet er niet op rekenen dat ik onze topscorer niet ga opstellen, terwijl hij met zijn scores bewijst dat het soms missen van een training daar geen belemmering voor is.”
We gaan ons omkleden en ik vraag mijn buurman: “Waarom ben je niet gewoon naar mij toegekomen?” “Nou”, zegt hij, “ik heb er niet zo zeer een probleem mee, het zijn 2 of 3 anderen. En het spijt me dat dit is gebeurd.” En hij fluistert er achteraan: “En zijn gewoon een paar jongens jaloers op jou. Daar kan jij niets aan doen. Maar het is wel handig als je het weet.”
“Dank je wel”, reageer ik.
Als we de kleedkamer uitkomen roept de trainer mij nog even bij zich.
“Trek je er maar niets van aan, Andrea. Ik weet dat er een paar jongens best jaloers op je zijn. Dat is heel vervelend, maar niet jouw probleem. En als er een situatie ontstaat zoals vandaag is het mijn probleem. Ik ben juist zo blij dat je zo min mogelijk verzuimt op de trainingen. Dus: trek het je niet aan.”
We fietsen zoals altijd met het hele team weg. Steeds meer teamgenoten haken af omdat zij een zijstraat in moeten. Ik fiets met een andere teamgenoot die niet ver bij mij vandaan woont het laatste stuk naar huis. “Kan je iets over dat toneelstuk vertellen?” vraagt hij mij. Hij lijkt me echt geïnteresseerd.
“Ja, dat zal ik doen zodra we de repetities hebben gehad en we het spelen gaan plannen. Daarvan hoop ik dat het niet gaat botsen met de wedstrijden. Het zal een enkele keer in het weekeind zijn maar we gaan vaak door de week spelen. Ik zal het vertellen als we het stuk helemaal kennen.”
Als hij bij zijn huis afhaakt roept hij: “Nou, succes met het repeteren. Ik kom zeker kijken.” Ik fiets het laatste stukje in gedachten verder. Jaloezie ben ik wel gewend, maar bij het voetballen is het wel nieuw voor mij. Ik vraag me af wat er zou gebeuren als ik zou vertellen dat ik gay ben. Daar zullen ze dan wel niet jaloers op zijn, maar ik ben er niet gerust op dat ze het gewoon zullen accepteren. En eigenlijk verbaast me dat weer een beetje want eigenlijk zijn we best wel een leuk team.
Ik ga douchen. Na het douchen bel ik Lucas op.
“Net een flinke discussie tijdens de training gehad, dat ik soms een training oversla en dan toch wedstrijden mag spelen. De trainer nam het voor mij op. Hij vroeg of ze hun topscorer wilden missen. En dat zolang ik niet laat zien dat ik een training heb gemist door slechter te spelen, hij geen gezeik wil.
Ik denk dat we bij mijn team voorlopig maar niet moeten laten merken dat ik homo ben.”
“Dat lijkt me ook de laatste plek om het te vertellen. Wat mij betreft eerst maar onze ouders. Vind jij dat lastig?”
“Neen, hoor, ik ga het binnenkort vertellen. Mijn ouders hebben al een paar maanden geleden gezegd dat het ze niets uitmaakt wat en hoe ik ben, ze vinden het alleen maar belangrijk dat ik gelukkig word. Dus dat is geen probleem.”
“Mijn ouders weet ik niet, ik vind het wel spannend het te vertellen, maar ik verwacht geen grote problemen. De broer van mijn vader is ook homo.”
“Ik laat je wel weten als ik het verteld heb.” reageer ik. “Voor zo welterusten, kusjes en tot morgen.”
Als ik beneden kom zitten papa en mama tv te kijken. Ik neem wat te drinken (ik heb gezien dat zij nog voldoende hebben) en ga er bij zitten.
“Hoe was de voetbaltraining?” vraagt mijn vader.
“Er was een beetje gezeik”, reageer ik, “een paar jongens hadden er commentaar op dat ik opgesteld werd als ik een training had gemist. Anderen zouden dan op de reservebank komen, maar ik word gewoon opgesteld. En dat klopt.”
“Was de trainer er bij? Vraagt mijn moeder.
“Nou, die heeft het naar boven gehaald. Ook ik had al een beetje vreemd sfeertje geproefd. Hij kennelijk ook. En toen we in de kleedkamer waren zei hij: ‘Vertel op, wat is er aan de hand. Ik voel dat er iets is.’ En toen kwam het verhaal er uit.”
“En hoe reageerde de trainer daarop?” Mijn vader komt weer ter zake.
“Hij zei dat hij niet van plan was zijn topscorer aan de kant te laten zitten. Hij heeft even teruggehaald hoeveel doelpunten ik de laatste 3 wedstrijden heb gemaakt en toen was iedereen stil. Na afloop zei hij dat ik me er niets van aan moest trekken. Dat het pure jaloezie is.”
“En denk je dat het daarmee is opgelost?” vraagt mijn moeder.
“Ik weet het niet. Jaloezie is iets raars. Maar ik ga gewoon door. Hoewel ik ze voorlopig maar niet alles over mij zal gaan vertellen.”
Mijn ouders kijken verbaasd op. “Wat kan je ze dan niet over jezelf vertellen?”
“Nou, ik denk dat ik ze maar niet ga vertellen dat ik ontdekt heb dat ik gay ben.” Terwijl ik dit zeg voel ik me rood kleuren.
“Neen, dat is misschien niet zo handig”, zegt mijn vader. “Maar vertel, hoe kom je er zo bij dat ons nu te vertellen? We vermoeden het al een tijdje en wachtten gewoon tot je er zelf mee zou komen. Je weet dat wij daar geen enkele moeite mee hebben, dat we je gewoon accepteren zoals je bent, wie je bent, hoe je bent. We hebben ook het idee dat je best lang heb lopen twijfelen. Daar hebben we het wel eens over gehad, een tijdje geleden. Maar ik ben blij dat je er kennelijk uit bent en het ons nu vertelt!”
Mijn moeder voegt toe: “Hoe ben je er nu uitgekomen, of beter achter gekomen dat je gay bent?”
“Door het toneelstuk. Ik had echt al tijden dat ik meer voelde voor Lucas dan ik eigenlijk leuk vond. Dat was ook de reden waarom ik een tijdje op Anita ben geweest. Alleen voelde ik er niet bij wat ik wilde voelen, terwijl dat ook gold voor Anita. Daarom hebben we het er samen over gehad. Dat heb ik jullie verteld, toen. Maar mijn gevoelens voor Lucas bleven. Toen kwam dat toneelstuk, waarin wij moesten zoenen. Lucas had inmiddels bij de band verteld dat hij gay is. Hij heeft een tijdje iets gehad met een jongen uit zijn klas, maar die bedroog hem door tegelijk een vriendinnetje hebben. Toen is hij erg down geweest en dat viel op. In de band heeft hij dat toen verteld. Overigens weet niemand dat verder, dus houden jullie alsjeblieft jullie mond daarover, ook naar zijn ouders. Hij gaat het één dezer dagen thuis vertellen. Maar dat bracht alles in een stroomversnelling. Ik kreeg steeds meer door verliefd te zijn op Lucas. En die was gay. En met die gevoelens en kennis moest ik in het toneelstuk gaan zoenen. Toen we dat de eerste keer deden vond ik het heerlijk. En Lucas kennelijk ook. De andere keren duurden mij te kort. En na afloop hebben we er over gepraat. Wij zijn sinds die tijd samen.”
“Dat laatste wisten we dan weer niet”, reageert mijn moeder, “Maar jouw worsteling konden we heel goed volgen. In ieder geval voor ons ben je gelukkig een open boek. En ik ben blij dat het met Lucas nu voor jullie helder is. Jullie weten het trouwens aardig te verbergen.”
“Dat is niet zo moeilijk, wij zagen elkaar toch al bijna iedere dag en ik kwam altijd al veel bij Lucas thuis en hij hier. Daar is niets in veranderd, behalve dan dat we nu niet alleen samen repeteren, samen muziek maken, samen praten, samen huiswerk maken, maar samen ook andere, minstens zo leuke dingen doen. Maar alsjeblieft, laat niets merken, als hij het thuis heeft verteld zullen we daar ook open over worden naar in ieder geval jullie toe.”
“Wanneer ga je het Lucia vertellen?” vraagt mijn moeder. “Ik weet niet of je daar al over na hebt gedacht, maar Lucia is niet gek. Die heeft al wel eens de vraag gesteld of wij dachten dat jij homo kon zijn. Haar vallen ook dingen op. Dus voor alle eerlijkheid is het misschien goed haar het ook zo snel mogelijk te vertellen.”
Daar had ik nog niet eens stil bij gestaan. Ik heb er geen enkele moeite mee om het haar te vertellen. Lucia en ik kunnen het heel goed met elkaar vinden. Wel het gewone broer en zus gedoe, zeker omdat er maar een jaar tussen ons in zit, maar we hebben onze eigen dingen en die zijn echt heel verschillend. Dat maakt onze omgang gemakkelijk.
“Is Lucia thuis?” vraag ik, ik heb haar namelijk niet meer gezien na de training.
“Ja hoor, ze zit op haar kamer. Wil je het nu gaan vertellen?”
“Ja, dan doe ik het maar meteen. Ik vertel haar nog niet van Lucas, dan doe ik dan wel later. En ik ga er echt van uit dat jullie daar je mond over houden, zeker naar Lucas en zijn ouders.”
“Waar zie je ons voor aan, Andrea. Uiteraard houden we daar onze mond over. Maar laat het niet te lang duren. Dan wordt het echt lastig.”
Ik drink mijn glas leeg en sta op. “Ik ga het Lucia vertellen. Ben benieuwd hoe ze reageert.”
“Wat dacht je?” vraagt mijn moeder.
“Gewoon, denk ik. Ik vertel het jullie zo.”
Ik loop de trap op en klop op haar kamerdeur. Als Lucia ‘kom maar’ heeft geroepen ga ik naar binnen. “Hé Luus, heb je even tijd?”
“Ja hoor, ik ben mijn huiswerk toch al zat. Kom er in en ga zitten.”
Ik ga zitten. Lucia kijkt me vragend aan.
“Ik heb net aan papa en mama verteld dat ik gay ben, dat ik homo ben. Ik vind dat jij het ook moet weten.”
“Hè, eindelijk. Ik denk het al een tijdje, eigenlijk sinds het met Anita uit is gegaan. En ik begon me langzamerhand af te vragen of ik het jou zou moeten gaan uitleggen, zo lang duurde het.”
Ik kijk haar verbaasd aan. “Echt, Luus, meen je dat? Maar waarom dan? Ik heb er zelf tijden over getwijfeld.”
“Weet je Andrea, jij bent een open boek, althans voor mij. Toen het met Anita uitging veranderde je. Ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat je het moeilijk had. Gelukkig ging dat snel over. En toen veranderde je weer, maar helemaal de andere kant op. Dat had volgens mij met het toneelstuk te maken. En dat doe je samen met Lucas, waar je al je hele leven mee bevriend bent. En toen werd voor mij één en één zomaar ineens twee. Eerst heel veel met iemand samen dingen doen, zoals jij en Lucas in jullie band. En nu ineens minstens twee keer zoveel met diezelfde persoon dingen doen. Als je dan verandert, heeft dat vast wat met elkaar te maken. Daarom dus. En als het zo is ben ik jaloers: ik zag Lucas ook best zitten. Maar aanpappen met de beste vriend van je broer is niet zo handig. En misschien nu helemaal niet meer.”
Ik staar Lucia stomverbaasd aan. Mijn zusje heeft mij altijd al doorgehad. Of in ieder geval behoorlijk goed gegokt wat er aan de hand was.
“Hoef je niet zo verbaasd te kijken, Andrea, ik ben je zus. Ik ken je van kleins af aan. En ik ben van jouw leeftijd. Dan is het toch niet zo raar dat ik dat bij jou merk en zie?”
“Ik ben echt verbaasd, mijn zusje die mij zo goed kent. Dank je wel Luus, dat je me dit nu vertelt. En dat je me met rust heb gelaten toen jij dingen vermoedde. Ik moest er echt zelf achter komen. En je hebt gelijk: Lucas en ik zijn nu samen. Alleen weten wij dat, niemand anders en ook nog niet zo lang. Dus graag daar je mond over houden. Papa en mama weten het wel. Lucas gaat het binnenkort thuis vertellen. En dan weten jullie het. En hé, niet wanhopig zijn, Lucas heeft een broer. Die lijkt best veel op hem.”
“Ja, grapjurk, die is 14, ik val niet op kleuters!”
“Ok, ik zal het Gerard zeggen als ik weer bij Lucas ben. Maar pas op. Hij zit op judo!”
“Ja, en Lucas houdt van dansen, dat moet hij jou nodig eens gaan leren!”
“Ok, hint begrepen, als je mij goede raad gaat geven vertrek ik. Maar, Luus, héél, héél erg bedankt.”
“Graag gedaan, grote broer.” Ik trek de deur achter me dicht. Zo Lucas maar bellen.
Ik loop even naar beneden en vertel het mijn ouders. Die zijn helemaal niet verbaasd. Op mijn kamer ga ik op bed liggen. Eerst Lucas bellen, maar neen, eerst even bijkomen. In een goed half uur heb ik mijn ouders en mijn zus verteld dat ik homo ben en hebben ze me alle drie verrast door mij misschien wel beter te kennen dan ik mijzelf ken. Hoe is het mogelijk. Mijn zusje (nou ja) die het al weet van Lucas. Nu kan ik het Lucas vertellen dat ze het hier weten. En hem meteen verzekeren dat zij hun mond zullen houden.
Ik bel Lucas. “Hé Luc, ze weten het hier. Dat ik homo ben maar ook dat wij samen iets hebben. Lucia vroeg bijna meteen: ‘hebben Lucas en jij nu eindelijk wat?’ Met de mededeling dat ze dat wel jammer vond, want zij zag jou ook wel zitten. Maar ja, de beste vriend van je broer als vriend, dat was toch niet zo handig, vond Lucia.”
Ik hoor Lucas grinniken. “Dan weet ze nu dus dat ze 0% kans heeft. Maar hoezo wist Lucia dat? Zijn wij dan zo doorzichtig?”
“Kennelijk voor mensen die ons vaak meemaken wel. Mijn ouders hadden ook zo iets van: hè, hè, hij komt er eindelijk mee. Ik heb ze overigens gevraagd erover hun mond te houden, zeker naar jouw ouders. Maar aan jou nu de mooie taak hen het te vertellen. Want mijn en jouw ouders zien elkaar ook zo vaak, dat kan echt niet lang goed gaan.”
“Ik zal het zo snel mogelijk doen. Hoe heb jij het gedaan? Waarom vanavond?”
“Ik heb het gezeik op de training als aanleiding genomen. Gezegd dat ik mijn teamgenoten voorlopig niet alles over mezelf zou kunnen vertellen. En toen was het een logische stap.”
“Dan ga ik ook voor een logisch moment. Of ik het mijn broertje ga vertellen weet ik niet.”
“Hé Luc, hij is al 14, misschien heeft hij ook al meer door dan jij denkt. Maar dat hoor je vanzelf.”
We groeten elkaar, kussen elkaar door de telefoon en ik ga slapen. Morgen vroeg op.
Op zaterdag speel ik de eerste wedstrijd na de training met het geouwehoer. Aan het begin trekt de trainer mij aan mijn mouw. “Andrea: gewoon jezelf zijn, vandaag. Je hoeft niet meer te presteren dan je kunt, niet meer dan anders. Ik begrijp het als de discussie van afgelopen training wat spanning geeft, maar dat helpt je niet, integendeel. Dus speel gewoon je eigen spel, speel zoals jij altijd speelt. Komt helemaal goed.”
Ik bedank hem, inderdaad had ik wat spanning bij mezelf gevoeld. Niet dat die nu weg is, maar ik weet nu in ieder geval dat mijn trainer mij er niet op aan zal spreken. En mij zal verdedigen, mocht dat nodig zijn.
Nou, dat blijkt helemaal niet nodig. We hebben een sterke tegenstander. Eigenlijk zouden we daarvan moeten verliezen. Maar al na 5 minuten kan ik het eerste doelpunt maken, eerlijk is eerlijk, na een mooie voorzet. En in de 20e minuut maak ik het tweede doelpunt, wat nu mijn eigen verdienste is, omdat ik twee tegenstanders kan passeren, wat wel moet omdat er niemand van mijn team vrij staat.
Ik zie en voel de tegenstanders balen. Ik doe het tegenovergestelde. Maar nu wel vasthouden.
En ja hoor, 5 minuten later scoort onze tegenstander. Het is nu gelukkig nog steeds 2-1, maar een stand van 2-0 vind ik toch prettiger.
In de tweede helft kan ik weer scoren. Weer een heel mooie voorzet, waarbij ik er voor heb gezorgd niet buitenspel te staan. Het is 3-1. En dat blijft het.
Zo trots als een aap loopt ons team het veld af. En ja, zoals onze trainer had gezegd: de drie winnende doelpunten zijn ook nu weer door mij gemaakt. Dat laat hij in de kleedkamer nog wel even weten.
“We hadden de laatste training een discussie over het feit dat Andrea speelde en niet op de reservebank zat, ook al had hij een training gemist. Als ik toen naar jullie had geluisterd had ik Andrea misschien vandaag niet opgesteld. Zouden we dan ook gewonnen hebben? Ik weet het niet, jullie wel? Daarom: pas op met je kritiek, ook al denk je dat je gelijk hebt. Je ziet dat je je kunt vergissen. En hoe blij zouden jullie zijn geweest als wij vandaag met 1-3 hadden verloren?”
Ik hoor instemmend gemompel om me heen.
Thuis vertel ik dit verhaal natuurlijk ook in geuren en kleuren. En uiteraard laat ik het Lucas meteen weten. Ik zie hem morgen weer, dan hebben we repetitie, maar ik wil het nu kwijt al.
Naar de repetitie worden we dit keer door de vader van Lucas gebracht. Lucas zit naast zijn vader, ik zit op de achterbank. Zijn vader vraagt hoe Lucas tegen het zoenen aankijkt. Lucas vraagt verbaasd hoe hij dat bedoelt.
“Jongens, houd nu eens op verstoppertje te spelen.” Hij grinnikt. "Ja, 'Verstoppertje', zo heel jullie stuk toch ook? Of ben ik zo’n sukkel dat ik denk dat jullie iets met elkaar hebben terwijl dat helemaal niet zo is? Vertel eens eerlijk, hoe zit het tussen jullie?` Ik zie Lucas rood worden, even naar adem happen. “Hoe kom je er bij, pap, vertel op. Maar om eerlijk te zijn: ja wij hebben wat met elkaar. Sinds wij elkaar op een aantal repetities terug voor het eerst moesten zoenen. Ik wilde het jullie al gaan vertellen, maar nu ben je mij voor!”
Lucas zijn vader begint heel hard te lachten.
“Lucas, ik leef ook in 2023, ik weet ook wel een beetje hoe de wereld in elkaar zit. Ik zie jullie heel veel met elkaar omgaan. Ik heb langzaam zien veranderen hoe jullie met elkaar omgaan. Van heel goede vrienden zijn jullie in mijn ogen meer geworden. Mama zei het gisteren nog tegen mij: ‘Het wordt hoog tijd dat Lucas eens gaat vertellen dat hij homo is en meer dan verliefd is op Andrea.’ Maar ja, nu we toch als mannen onder elkaar zijn gooi ik de knuppel maar even in het hoenderhok. Overigens: gefeliciteerd, jongens, mij maken jullie hier wel blij mee.”
Lucas draait zich om en kijkt mij lachend aan. `Wij maar denken dat we het voorzichtig moeten vertellen. Andrea, zeg jij er ook eens iets van!”
Ik vertel dat ik een paar dagen geleden thuis heb verteld dat wij samen iets hebben. En gevraagd hun mond te houden. Was dus niet nodig.
“Andrea, bel jij even naar huis dat jij vanavond bij ons eet? Dan kan Lucas jou naar huis brengen en is alles gewoon ineens open en bloot.”
“Nou, dat bloot houden we liever nog even voor onszelf, als dat mag!” voeg ik er lachend aan toe. “Maar verbaasd ben ik wel. En blij. Kunnen we gewoon nog ietsjes meer onszelf zijn!”