Alex deed een stap naar achter en bekeek de kamer weer. Alles was zo warm en huiselijk. Hij liep naar een dessiorkast. De eerste verdieping was volgepakt met kristal servies, het zag er schoon en nieuw uit. Op de volgende lagen vaantjes van voetbalclubs, in het midden een ingelijste foto van een jonge Evert tussen andere voetballers. Maar de derde verdieping interesseerde Alex het meest. Er stonden een stuk of vijftien foto's, van Evert door de jaren een. Een jonge kwam regelmatig terug, een jonge met zwart haar, dezelfde strakke glimlach als Evert en ook een zelfde soort postuur.
'Is dat je ex of zo?': vroeg Alex geïnteresseerd. 'Jullie lijken veel op elkaar.'
'Het is... mijn broer.' Alex merkte de aarzeling.
'Jullie lijken goed met elkaar op te kunnen schieten. Waar is hij nu? Auw!'
Evert had hard in Alex's schouders geknepen.
'Oh... sorry lieverd.'
'Wat is er?'
'Mijn broer. Ik weet niet waar hij is. Hij is, op een dag, verdwenen.'
Alex draaide zich om, dit keer waren Evert's tranen van verdriet.
'Wat is er lieverd? Ik ben er voor je. Vertel het maar.'
'Laten we... gaan zitten.'
Evert leiden hem naar de pluizige bank en ging zitten. Hij trok Alex dicht tegen zich aan en begroef zijn neus in zijn nek.
'Hij broer was een geweldig, warm persoon. Hij stond altijd klaar voor mensen en beschermde de zwakkere. Er was wel een probleempje, hij was reusachtig. 2,30
, de laatste keer dat ik hem zag. Hij was ook breed. Hij kon houten balken versplinteren. Sommige waren bang voor hem, totdat ze hem leerde kennen. Maar voor mij stond hij het meeste klaar, huiswerk, liefdesproblemen, een baaldag. Hij wist precies wat hij moest doen om me te helpen. Hij nam me in huis nadat onze ouders verdwenen. Hij zorgde voor me, leerde me alles wat hij wist, stoorde met me. Hij was perfect.'
'Hield je van hem?'
'Ja, hij was de man van mij dromen. Ik wilde voor altijd bij hem zijn, en dat heb ik hem verteld. Hij glimlachte en aaide over mijn hoofd. "Broertje, ik weet het. Al zo lang, hoe je naar me kijkt. Ik... kan het alleen niet. Niet huilen alsjeblieft. Ik ben gewoon geen homo." Ik begreep het. Dat was het vervelende, hij zei altijd wat hij dacht, en op een manier waarop ik er nooit iets tegenin wilde brengen. Hij wist hoe ik me voelde en kwam met een voorstel. Dat week gingen we naar een hotel, hij had een super romantische kamer geboekt. Rood, hartjes, rozen, chocola. Hij gedroeg zich als een echte romanticus. De afspraak was dat we voor een weekend ons als verliefde zouden gedragen en daarna mocht ik een keer per maand bij hem slapen.'
'Klinkt perfect.'
'Ja, tot... die ene dag. Ik was net thuis van school toen ik een sms van hem kreeg. Hij zou, na zijn werk, op me wachten bij de ijssalon. Hij had groot nieuws en dat wou hij vieren. Ik ging er opgewonden heen. Hij trakteerde altijd op ijs als hij groot nieuws had. Van die grote coupes met munt ijs, mint-choco chips en slagroom. Ik wachten opgewonden bij de ijssalon. Drie uur, vier uur, vijf uur. Tegen half zes was ik doodongerust. Ik had hem al tien keer gebeld, maar totaal geen reactie. Ik was ongerust en doodongelukkig. Ik ben stil naar bus gegaan en heb mezelf in slaap gehuild. Vanaf de volgende dag was ik volwassen. Ik deed alle administratie zelf, haalde mijn diploma, een baan en kocht dit penthouse. Mijn verdriet verdronk ik met het sporten. En toen kwam ik jouw tegen. Ik zag een deel van mezelf terug. Ik werd verliefd, op een andere manier. Nu kon ik hetzelfde doen als mijn broer bij mij deed. Zeg alsjeblieft dat je blijft.'
Evert keek hem smekend aan. Alex boog naar hem toe en kuste hem weer.
'Tuurlijk blijf ik, rare. En we gaan samen je broer vinden. Dan is alles perfect.'
Evert kuste Alex weer terug. Zijn hand ging naar het vest van Alex en hij verdween er met zijn andere onder. Hij gleed over Alex's gladde borst en buik. Die waren plat, erectie naar zijn smaak. Ondertussen kneden Alex Evert's borst. Die hard was van de spieren, en toch zacht. Zo verkende de twee elkaars lichaam een minuut of wat. Daarna hield Alex Evert tegen en glimlachte.
'Ik wil niet te snel, zo is het goed.'
Evert knikte.
'Natuurlijk. Ik begin vast aan het eten. Wen maar rustig.'
Daarna liep Evert naar de keuken. Hij begon rustig groente te snijden, terwijl Alex rustig op de bank hing. Hij dacht na over wat Evert had gezegt. Hij besefte zich dat, als Evert's broer ooit terug zou komen, hij toch een keuzen moest maken: Alex of zijn broer. Hij moest er tot dan maar het beste van maken. Hij stond op en ging achter Evert staan en pakte zijn handen vast, langzaam volgde hij de bewegingen die Evert maakte. Nadat ze samen het eten hadden gemaakt gingen ze aan de marmerren bar zitten en aten stilzwijgend.
'Wat is er lieverd?': vroeg Evert, na een tijdje.
'Ik dacht aan je broer. Ik wil hem graag ontmoeten... maar daarna.'
'Oh lieve Alex. Ben je bang dat ik weer van hem ga houden en jouw aan de kant zet?'
Alex knikt zwijgend en kijkt Evert niet aan.
'Oh Alex. Je steld een vraag die ik mezelf ook al een paar keer heb gesteld. Mijn broer is een lieve schat, een top vent. Hij is in alles mijn voorbeeld. Maar, ik moet met hem praten als ik hem weer terug heb. En ik wil dat hij jouw ontmoet. Hij zal je top vinden. En dan kunnen we samen zijn. Misschien wil hij ook hier komen wonen, als huisgenoot.'
'En als hij me niet mag?'
'Hou alsjeblieft op die vervelende juiste vragen te stellen. Ik ga ervan uit dat hij je mag. En anders... laat me daar niet over nadenken.'
Evert pakte Alex's hand vast.
'Laten we genieten... van ons. Over een paar weken is het vakantie. Ik wil met je naar de bergen, gaan snowboarden. En s'avonds bij de haard.'
'Echt?! Dat lijkt me heerlijk!'
'Ik heb daar een challet. Van prachtig, donker hout, midden in het bos, op vijf minuten van de skipiste.'
'Evert, ik moet dit vragen. Voor onze eigen veiligheid. Hoe betaal je alles? Je leeft in luxe, van een simpel schoolmeester baantje.'
'Ik heb... ik verdien er nog iets naast. En mijn ervenis heb ik op een spaarrekening staan. Sinds mijn ouders weg zijn, is het gegroeid. Tot heel veel.'
'Je doet toch niks gevaarlijks hè?'
'Er is mij verzekerd dat, als er iets mis gaat, ze alles vergoeden. Maar tot nu heb ik er nog niks aan over gehouden.'
Alex gaapt. Het was een drukke, emitionele dag, met veel drukte.
'Ik ben moe.': zegt hij zacht
'Kan ik zien. Wil je zien waar je slaapt. Ik kan me voorstelken dat je nog niet meteen samen wil slapen.'
'Dat is wel een beetje zo. Ik ben vreselijk verliefd, maar ik moet wennen.'
Evert drukt lachend een kus op Alex's voorhoofd.
'We nemen alle tijd. Al duurt het nog jaren. Liefde moet hoe dan ook groeien.'
Alex liep achter Evert aan naar een prachtige kamer. Een mooi, ijzeren hemelbed, met een zacht gekleurd dekbed en pluizige kussens, een houten, trotse kleerkast, een ouderwets schrijfbureau met inktpot en veren pen en een mooie tv.
'Het is prachtig.': verluisterd Alex.
'Ik slaap hier tegenover. Als er iets is, sta ik binnen vijf seconden bij je. Door die deur is een badkamer.'
Alex geeft Evert nog een lange kus op zijn zachte lippen. Dan laat Evert hem los en gaat naar de keuken om op te ruimen. Alex kleed zich uit en kijkt in de badkamer. Een mooi ligbad, ruime douche cabine, toilet en wastafel. De muren zijn betegeld met Delfs-blauw. In het kastje vind Alex shampoo, gel, luchtverfrisser, deo, aftershave, zeep parels voor in bad en scheerspullen. Er is echter een doosje waar Alex niet wijs uit wordt. Het is een wit doosje, zonder opschrift. Nieuwschierig opend Alex het doosje. Er zitten zeven pillen per strips in, vier strips in totaal. Voor een maand dus. De pillen hebben een mooie, nachtblauwe kleur. Vreemd genoeg zit er geen voorschrift bij. Alex besefd dat hij beter niet aan Evert's spullen kan zitten. Hij legt het doosje weer terug en gaat onder de douche staan. De stralen zijn precies warm genoeg. Nadat hij zich heeft afgedroogd begind hij zich warm en soezerig te voelen. Gelukkig liggen er een stapel pluizige pyjama's in de kast. Hij trekt er een aan, stapt in het bed en trekt de deken over zich heen. Hij slaapt binnen een paar seconden, terwijl hartvormige kussen en skichallets hem achtervolgen in zijn dromen.
Terwijl Alex sliep stond Evert, met een glas wijn, op het balkon. Hij kijkt uit over de verlichte stad. Hij voelt zich warm van binnen. Hij houdt zo veel van Alex. En dat terwijl hij zo veel geheimen heeft. Hij schrok zich dood toen Alex ineens over zijn financiën begon. Hij besefte zich dat hij het eens moet vertellen, Alex is ook niet gek. Hij pak zijn medallion en klapt het open, er zit een fotoin van hem en zijn broer. Die heeft hem op zijn schouders en draagt hem lachend over een plein.
'Het spijt me Roderick.': fluisterd Evert 'Ik wilde eerlijk zijn. Maar ik durfde niet. Kom alsjeblieft snel terug. Ik kan dit niet alleen.'
Een traan drupt op de foto en spat uiteen. Hij klapt de foto dicht en zet het wijnglas in de gootsteen. Daarna loopt hij naar de badkamer, neemt een van de nachtblauwe pillen, met een slok water en gaat naar bed. Onrustig valt hij in slaap.
Maar terwijl de twee in het penthouse rustig slapen, is iemand op de parkeerplaats klaarwakker. Met een warmte kijker kijkt hij naar de flat. Daarna pakt hij zijn portofoon
'Big Bro aan basis. De targets zijn allebei naar bed. Ik stuur de geluidsopnames naar het lab door.'
'Basis hier. Goed gedaan Big Bro. Ga nu maar, Sultan 1 en 2 lossen je af.'
De man start zijn auto en rijdt weg, terwijl een schuldig gevoel hem bekruipt. Waarom, uitgerekend, Evert?
Wordt vervolgd.