Hoi.
Mijn naam is Michael en ik ben 25 jaar. Een tijdje geleden stuitte ik bij toeval op deze site en dat bracht me op het idee om mijn verhaal ook maar eens op papier te zetten (spreekwoordelijk dan). Ik ben beslist geen schrijver maar vind dat ik toch een bijzonder verhaal te vertellen heb dus vandaar…
Ik kom uit een gelovig nest waarbinnen over homoseksualiteit gewoon niet gesproken werd. Het bestond gewoon niet. Tot ik op m'n achttiende ontdekte dat ikzelf homo was. Al snel kreeg ik in de gaten dat ik in feite drie opties had. Ofwel vertellen dat ik homo was en dan de rest van m'n leven alles op alles zetten om er niet aan toe te geven. Ofwel het lekker voor mezelf houden en tegen mezelf vol blijven houden dat ik niks verkeerds deed. Ofwel breken met alles en iedereen en m'n eigen leven leiden, mijn geloof opgeven, familie en vrienden kwijtraken. Geen van deze opties trok me aan. Tsja, wat doe je dan? Nou, ik deed rare dingen en die hadden ingrijpende gevolgen voor de rest van m'n leven.
Als ik er achteraf op terug kijk, kan ik niet anders dan concluderen dat al die dominees die beweren dat God homoseksualiteit een gruwel vindt, levensgevaarlijk zijn. Bij mij heeft het gezorgd voor een enorme angst om mezelf te kunnen zijn. Angst die leidde tot grote stommiteiten waar ik me vervolgens vreselijk schuldig over voelde. Jarenlang heb ik me diep ongelukkig gevoeld. Alleen maar omdat ik vreselijk bang was en me ontzettend schuldig voelde. En dat terwijl ik feitelijk niks verkeerds deed.
Sorry, maar voor mij is het onbegrijpelijk dat er mensen zijn die anderen dit aandoen alleen maar omdat ze van iemand van hetzelfde geslacht houden. Het kan toch nooit God's bedoeling geweest zijn dat mensen door zijn regels en wetten ongelukkig worden? Die regels en wetten, die komen van mensen. Niet van God. Van God komt liefde… Ook homo-liefde.
Nieuw hier
Nieuw hier
[i]**Als je alles loslaat, heb je twee handen vrij om de toekomst te grijpen**[/i]
-
- Berichten: 322
- Lid geworden op: za 06 dec 2008, 23:39
Re: Nieuw hier
Hoi Michael,
Ik leef erg met je mee. Je verhaal is nog niet helemaal compleet, omdat je uiteindelijke keuze me niet helemaal duidelijk is. Maar ik denk wel,dat je in het huidige verhaal van Oliver veel herkenbaars zult hebben gevonden. Ik hoop dat je voldoende support hebt in je omgeving of nieuwe omgeving om trots en zelfverzekerd je leven te kunnen leven. Ik hoop ook dat je een lieve vriend mag vinden en wens je veel geluk.
En je hebt helemaal gelijk. Als je in God gelooft en God is liefde, dan kun je daarin met je keuze niks fout doen.
Welkom op de site
Cor
Ik leef erg met je mee. Je verhaal is nog niet helemaal compleet, omdat je uiteindelijke keuze me niet helemaal duidelijk is. Maar ik denk wel,dat je in het huidige verhaal van Oliver veel herkenbaars zult hebben gevonden. Ik hoop dat je voldoende support hebt in je omgeving of nieuwe omgeving om trots en zelfverzekerd je leven te kunnen leven. Ik hoop ook dat je een lieve vriend mag vinden en wens je veel geluk.
En je hebt helemaal gelijk. Als je in God gelooft en God is liefde, dan kun je daarin met je keuze niks fout doen.
Welkom op de site
Cor
Re: Nieuw hier
Hoi Cor,
Dank voor je lieve woorden. Ik ga nou iets zeggen dat misschien wel heel zweverig klinkt, toch voel ik het zo.
Zo'n jaar of twee geleden kwam ik op een punt dat het echt niet meer ging. Ik wist dat ik homo was, onderdrukte dat al een jaar of vijf en was het gewoon zat. Waarom zou ik niet gewoon gelukkig mogen zijn? Ik bedacht me dat ik eens goed moest uitzoeken of God het nou werkelijk wel zo erg vond en kwam al snel tot de ontdekking dat er kerken zat zijn die homorelaties zelf zegenen. Voor mezelf paste dat veel beter bij het gevoel dat ik bij God had. Het voelde alsof het gewoon OK was. Dus concludeerde ik dat er niks mis mee was dat ik homo was. Het enige probleem was dat mijn omgeving er een probleem mee had.
Ha ha… klinkt lekker simpel zo Misschien lullig om zo te vertellen, maar voor die tijd heb ik een paar keer op het punt gestaan er maar gewoon een eind aan te maken. Ik voelde me zwaar klote en zag het nut om verder te leven eigenlijk niet echt. Ben blij dat ik dat toch maar niet gedaan heb toen… Toch weer dat schuldgevoel hè.
Maar goed, zo'n jaar of twee geleden bedacht ik dus dat God er niet zo'n probleem mee had maar alleen m'n omgeving. Dus besloot ik me toch maar eens wat meer te oriënteren en zocht op internet zo ongeveer alles op wat over homoseksualiteit ging. Ook chatrooms en sekssites. En dat was dan weer een enorme domper. Ik begon me af te vragen of dit wel echt was wat ik wilde. En toen deed ik het beste wat ik ooit gedaan heb. Ik legde het probleem maar eens voor aan God. Die God waarvan ikzelf een tijdje daarvoor had besloten dat hij het prima vond dat ik met een man gelukkig wilde worden.
Oh, oh… Ja, ja…
Ik heb uitgesproken dat ik graag een partner wilde en er op vertrouwde dat God mij dat geluk gunde. Ik heb Hem gewoon gezegd wat ik wilde en vanaf dat moment de situatie genomen zoals het op me af kwam. Geen rare bochten meer, geen geforceerde pogingen om mannen te leren kennen. Gewoon m'n leven leiden en maar afwachten wat God voor me in petto had. Vanaf dat moment wist ik dat ik ooit verliefd zou worden en ooit zou moeten vertellen dat ik van een man hield. Maar ik wist ook dat de Heer bij me was. Dat Hij zou zorgen dat alles goed kwam. Dat rotsvaste vertrouwen heb ik nog steeds.
Ok, ik weet dat ik vooral veel christenen hiermee tegen het zere been schop. Maar in God's plan met mij komt toch echt een hele lieve man voor
Dank voor je lieve woorden. Ik ga nou iets zeggen dat misschien wel heel zweverig klinkt, toch voel ik het zo.
Zo'n jaar of twee geleden kwam ik op een punt dat het echt niet meer ging. Ik wist dat ik homo was, onderdrukte dat al een jaar of vijf en was het gewoon zat. Waarom zou ik niet gewoon gelukkig mogen zijn? Ik bedacht me dat ik eens goed moest uitzoeken of God het nou werkelijk wel zo erg vond en kwam al snel tot de ontdekking dat er kerken zat zijn die homorelaties zelf zegenen. Voor mezelf paste dat veel beter bij het gevoel dat ik bij God had. Het voelde alsof het gewoon OK was. Dus concludeerde ik dat er niks mis mee was dat ik homo was. Het enige probleem was dat mijn omgeving er een probleem mee had.
Ha ha… klinkt lekker simpel zo Misschien lullig om zo te vertellen, maar voor die tijd heb ik een paar keer op het punt gestaan er maar gewoon een eind aan te maken. Ik voelde me zwaar klote en zag het nut om verder te leven eigenlijk niet echt. Ben blij dat ik dat toch maar niet gedaan heb toen… Toch weer dat schuldgevoel hè.
Maar goed, zo'n jaar of twee geleden bedacht ik dus dat God er niet zo'n probleem mee had maar alleen m'n omgeving. Dus besloot ik me toch maar eens wat meer te oriënteren en zocht op internet zo ongeveer alles op wat over homoseksualiteit ging. Ook chatrooms en sekssites. En dat was dan weer een enorme domper. Ik begon me af te vragen of dit wel echt was wat ik wilde. En toen deed ik het beste wat ik ooit gedaan heb. Ik legde het probleem maar eens voor aan God. Die God waarvan ikzelf een tijdje daarvoor had besloten dat hij het prima vond dat ik met een man gelukkig wilde worden.
Oh, oh… Ja, ja…
Ik heb uitgesproken dat ik graag een partner wilde en er op vertrouwde dat God mij dat geluk gunde. Ik heb Hem gewoon gezegd wat ik wilde en vanaf dat moment de situatie genomen zoals het op me af kwam. Geen rare bochten meer, geen geforceerde pogingen om mannen te leren kennen. Gewoon m'n leven leiden en maar afwachten wat God voor me in petto had. Vanaf dat moment wist ik dat ik ooit verliefd zou worden en ooit zou moeten vertellen dat ik van een man hield. Maar ik wist ook dat de Heer bij me was. Dat Hij zou zorgen dat alles goed kwam. Dat rotsvaste vertrouwen heb ik nog steeds.
Ok, ik weet dat ik vooral veel christenen hiermee tegen het zere been schop. Maar in God's plan met mij komt toch echt een hele lieve man voor
[i]**Als je alles loslaat, heb je twee handen vrij om de toekomst te grijpen**[/i]