De harde realiteit (deel 5)
Minstens om de paar weken werkte Tom tijdens het weekend. Zijn collega's waren niet happig op weekendwerk. Tom pikte er extra mee want het betaalde beter. Er was meer gelegenheid dan om familie te ontmoeten. Hij trof de ouders en broer van Magnus voor de tweede maal. ‘Hoe doet hij het?’ vroeg de vader in de gang.
‘We zullen eens gaan kijken.’ antwoordde Tom ontwijkend en sluisde het drietal de kamer binnen.
Tom observeerde een warm en bezorgd weerzien voor hij sprak.
‘Je vader vroeg hoe je het doet.’
‘ Wat moet ik daar op zeggen?’
Tom nam over. ‘Rome is niet op één dag gebouwd. Het is stapje per stapje. Morgen ga je geen verschil merken. Er is geen glazen bol maar als we in weken denken, willen we verandering zien. De contractuur van de achillespees is beperkt en niet definitief. De spalk doen we een paar uur per dag aan en ik doe rekoefeningen. Magnus gedroeg zich de eerste weken opstandig. Dat is normaal. Het werkt alleen wat lastig. In ieder geval gingen we gisteren opnieuw zwemmen. Dat viel beter mee dan de eerste poging.’ Tom zag een bevestigende reactie bij Magnus.
Hij had de kans om de broer van Magnus beter te bekijken. Die had iets. Hij was een mooie jongen met dezelfde blauwe ogen als Magnus. Hij was fijner gebouwd, wat smaller. Hij was vooral bedeesder, hield zich op de achtergrond. Een korte kus gaf Marnix aan Magnus en daarna stapte hij onwennig een meter achteruit.
Magnus maakte vooruitgang omdat hij positiever ingesteld geraakte en zijn best deed of hij werd positiever omdat hij vorderingen maakte.
Hij keek ernaar uit om binnenkort tijdens het weekend naar huis te mogen.
‘Het is een tijd geleden dat ik je broer zag.’ zei Tom een keer.
‘Hij komt niet meer.’
‘Hoezo?’
‘ Ach, een eigen druk leven zeker.’
‘ Dan zal je hem binnenkort meer zien als je naar huis mag.’
‘ Dat zal zo zijn.’ antwoordde Magnus. Zijn blik ontweek die van Tom en er verscheen een blos op zijn wangen.
De revalidatie van Magnus richtte zich sterk op coördinatie en evenwicht. Voor een betere balans was een aantal oefeningen op spieropbouw gericht. Omdat hij geen schoolplicht had en geen les kreeg zoals alle anderen, had hij veel tijd. Hij richtte zich vol overgave op zijn fysieke training. Hij was gebrand op zelfstandigheid. Erica hoefde hem nog maar een beetje te begeleiden.
Toen hij een eerste weekend naar huis mocht, stapte hij zonder hulpmiddelen. Je merkte niets meer van zijn voetprobleem. Erica, Tom en het aanwezige personeel zwaaiden hem uit toen hij vertrok. Dat probeerden ze altijd te doen bij zo’n mijlpaal.
Magnus keerde van huis terug met enkele cursussen. Hij besloot de draad op te pikken. Het schooljaar ging voorbij. Zijn medestudenten hadden de examens achter de rug. Hij vatte het idee op om in september een aantal vakken in tweede zit af te leggen. Bijzonder jammer was het ongeval van een half jaar geleden. Na enkele maanden revalidatie had hij een stevige vooruitgang geboekt en moed gevat om weer aan zijn toekomst te werken.
‘Vind je me te direct?’ vroeg Tom aan Erica toen ze op een vrije dag door het bos wandelden. Tom had een evaluatie gekregen.
‘Veel directer dan iedereen om je heen. Het hoort bij jou.’
‘Ik kreeg zowat dezelfde opmerkingen als vorig jaar. Ik bemoei me met alles en ik ga mijn boekje te buiten.’
‘Dat is ook zo. Je bent niet te temmen. Was je evaluatie dan slecht?’
‘ Dat niet.’
‘ Je bent te gevoelig voor kritiek. Dat is mijn opmerking. Ga je aan die aandachtspunten werken?’
‘Ben ik niet van plan.’
‘Mooi.’ Ze gaf hem een knuffel.
Zoals vaak kwam Magnus ter sprake. Erica liet zich ontvallen dat ze het jammer vond van zijn vriend. Dat hij hem de bons gaf.
‘Vriend?’ Tom viel uit de lucht. ‘Ik dacht dat het zijn broer was.’
‘Het is oud nieuws. Het gebeurde tijdens zijn opstandige periode. Magnus vond dat de jongen iemand anders moest zoeken omdat hijzelf het niet meer waard was. Ik heb flarden gehoord van een gesprek toen de jongen alleen op bezoek kwam.’
‘Ik zag hem telkens in gezelschap van Magnus ouders, daarom dacht ik… Magnus deed er niets aan om het misverstand van de baan te helpen, integendeel.’
‘Hij heeft een sterk karakter. De jongen, Marnix bedoel ik, wist met de situatie geen raad. Misschien miste hij daadkracht. In elk geval vond ik hem een lieve jongen. Ik dacht dat het goed zou komen toen Magnus zich beter voelde maar neen.’