De harde realiteit (deel 3)
De komst van Magnus werd geen ‘Blijde intrede van Christus.’
Een norse jongen werd in een rolstoel binnen gereden.
Zelfs in het transfer verslag kwam het woord ‘nors’ voor. Dat voedde vooroordelen. In elk geval moesten ze met hem aan de slag alsof hij een onbeschreven blad was.
Theo vertrok.
Tom herhaalde het idee van Erica bij het afscheid aan zijn ouders: ‘We willen Theo adopteren. Ik ga de papieren in orde brengen.’
‘Dat kunnen we niet toestaan. Hij gaat met ons naar huis.’ antwoordde zijn vader.
Theo schrok zichtbaar om dan, toen iedereen lachte, de grap in te zien. ‘Je komt ons toch nog eens bezoeken? Elk jaar houden we opendeurdag of passeer bij gelegenheid.’ richtte Tom zich tot Theo.
‘Zullen we zeker doen.’ bevestigde zijn moeder. ‘Onze Theo zal je missen.’
Je bouwde een band op met de kinderen. Tom haatte afscheid nemen. Soms wilde je niet weten wat de toekomst bracht. Een hersentumor bij kinderen is vaak goedaardig, maar als hij niet volledig verwijderd kan worden, moet je hem evenzeer als kwaadaardig beschouwen. Het duurt jaren voor iemand als definitief genezen kan beschouwd worden. Een paar achtergelaten cellen en de miserie begint opnieuw als een klokslag bij heldere hemel.
Tom ging vanaf dag één met de nieuwe aan de slag. Het contrast met Theo was groot. Deze jongen was zwijgzaam, als je hem nog een jongen kon noemen op zijn leeftijd. Er was een uitgebreid verslag van het ziekenhuis beschikbaar, maar zijn toestand op dag nul werd opnieuw in kaart gebracht. Een rij therapeuten passeerde de revue bij Magnus: ergo, kiné, psycholoog, de coördinerende arts enzovoort.
Tom vond Magnus op zijn kamer, transfereerde de jongen naar een rolstoel en nam hem mee naar de fysiotherapie.
‘Je gaat hier nog veel tijd met me doorbrengen.’ Tom deed iets te luchtig. Magnus reageerde niet. Zijn collega’s Marc en Jessica stelden zich voor. Tom legde de werking van hun afdeling uit.
Daarna ging hij aan het meten. Voor de knijpkracht van de handen gaf hij Magnus een dynamometer. Hij registreerde drie pogingen links en rechts. Natuurlijk zat de jongen onder het gemiddelde voor zijn leeftijd en geslacht. Een maand beademing en twee maanden inactiviteit doen de spieren geen goed. De instructie ‘knijp.’ voerde hij uit. Dat was al iets. Tom mat ook zijn quadriceps. Het verschil tussen links en rechts bedroeg een onverklaarbare twee centimeter.
Zijn rechtervoet vertoonde een eerstegraads contractuur. ‘Hier moeten we werk van maken. Ik vraag een voorschrift voor een spalk. Het probleem krijgen we waarschijnlijk opgelost met intensieve oefeningen. Hier wil ik geen tijd verliezen.’
‘Doe geen moeite. Het leidt tot niets.’
‘Niets is om zeep.’ Verder ging Tom niet in op de opmerking.
Hij probeerde Magnus duidelijk tegen zijn zin tussen loopbaren te laten stappen. Het viel tegen. Typisch voor een hersenstamletsel, ontbrak het hem aan coördinatie. Hij stuiterde op en neer en niet enkel een gebrek aan kracht liet hem door zijn knieën zakken. Misschien was het wat veel om in een keer uit te voeren. Magnus slaagde er toch in de hele evaluatie af te werken.
‘Weet je wat je moet weten?’ vroeg Magnus terug op zijn kamer.
‘Meten is weten. De rest is afwachten. Een glazen bol hebben we hier niet.’ antwoordde Tom op dezelfde harde toon terug.
Hij werkte nog een tijd over om zijn verslag af te maken. Volgende week zou Magnus op de teamvergadering aan bod komen en zou een behandelplan uitgewerkt worden.
Hij zou werk hebben aan de jongen. Hij was mager en bleek, kortom, hij zag er slecht uit. Hoe kon het ook anders? Je staat aan de poort van het volwassen leven en dan verandert een dom ongeval alles. Er gebeurden wonderen in het revalidatiecentrum, toch speelde er ook een belangrijke factor onvoorspelbaarheid mee.
‘Blijf je bij me eten straks?’ vroeg Tom Erica tijdens de lunch op het werk.
‘Graag. Eerst m’n moeder verwittigen.’
'Daarom vraag ik het nu. Het wordt een nieuw recept. Enkel de pasta moet ik nog koken.’
‘Jij denkt altijd vooruit.’ merkte ze op.
Ze fietsten dagelijks naar het werk. Toms huisje lag op een beboste heuvelrug die op de vallei in het zuiden keek. Het laatste stuk was een pittige klim. Erica kloeg niet, sportief als ze was. Ze was geen meisje-meisje. Het huis lag op het einde van een weide die als een wig in het bos drong. Het bos aan de noordzijde maakte het een heerlijk beschutte plek en door de weide een uitzichtpunt op het zuiden.
Tom huurde met de belofte van de eigenaar om op termijn te kunnen kopen, een ultieme wens.
‘ Wat vind je van de nieuwe?’ vroeg Tom op het moment dat Erica naast hem kwam fietsen. Ze hadden hem intussen drie dagen onder hun hoede.
‘ Lastig.’ antwoordde ze. ‘Nooit meegemaakt. Hij zegt niet meer dan ja en nee en toch is hij alert.
Ik vroeg wat hij kon. ‘Niets.’ was zijn antwoord. Hij liet zich op bed wassen en het enige wat hij deed was op zijn zij draaien. Hij is tot weinig in staat maar volgens mij gedraagt hij zich heel passief.’
‘Vanaf volgende week zal hij aan het werk moeten.’
‘Niet te hard van stapel gaan. Geef hem de kans zich aan te passen.’
‘Ik zal heus rustig opbouwen. Maar hij is tegendraads. Dat moet hij niet lang volhouden.’
‘Tom!’ riep Erica hem tot de orde.
‘Je weet dat ik geen harde ben. Ik heb een doel voor ogen.’
'Ja ja, maar geen doel dat de middelen heiligt.’
‘ Samen gaat het ons lukken. Ieder zijn eigen stijl.’ Zo besloot hij. Erica rommelde mee in de keuken naar haar gewoonte. ‘Wat vind je van mijn recept?' vroeg Tom toen ze zichtbaar smakelijk zat te eten.
‘Je geeft me niet de kans spontaan te bevestigen dat het heerlijk smaakt.’
Ze keken samen naar een film. Erica legde zich tegen Tom aan. Dat kon opnieuw. Ze voelde zich er weer comfortabel bij.
Hij wuifde haar uit. Het enige wat ze moest doen, was afdalen tot in het centrum van het dorp waar ze nog bij haar ouders inwoonde. Ze werkten beiden het komende weekend. Erica moest vroeger uit de veren dan Tom.