Ook Kerst voor Pavel, woensdag 26 december, deel 7.
Omdat we op tijd naar bed zijn gegaan kunnen we ook uitgeslapen en wel vroeg opstaan. Erik en Peter hebben al gedoucht, Aleksei en ik hebben besloten samen met Pavel te douchen. Met onze kleren in de hand gaan we kijken of Pavel al wakker is. Dat is hij. We helpen hem uit bed in de rolstoel en hij hoepelt naar de badkamer. Daar zijn we even later alle drie bloot. Aleksei doucht snel zelf eerst, dan douche ik Pavel en daarna douch ik mezelf. We drogen Pavel en onszelf af en lopen en rijden naar Pavels kamer. Daar help ik hem met aankleden terwijl Aleksei zijn kleren aantrekt. Als hij klaar is wisselt hij mij af. We zijn zelf verbaasd hoe snel we dit hebben gedaan.
Als we met Pavel de keuken binnenkomen zijn Erik en Peter ook verbaasd: “Wat hebben jullie dat snel gedaan!” Wij leggen onze manier van douchen uit en Erik en Peter schieten in de lach. “Dit moeten we maar introduceren in de zorg. Dan zijn alle personeelsproblemen opgelost. Hebben jullie nog meer suggesties?” “Ja, laat de jeugd de zorg overnemen, dan loopt alles veel beter!” reageer ik lachend. “Zie je dit in een verzorgingshuis gebeuren? Alle helpenden bloot met de cliënten onder de douche?” “Je weet niet hoeveel cliënten je daar een plezier mee doet.” reageert Erik. “En hoeveel dat niet zien zitten.” voeg ik toe.
De toon voor vandaag is gezet. Het wordt vast een leuke dag.
Om half negen hebben we alles klaar, koffers staan bij de deur, alles is opgeruimd, het huis goed afgesloten. Om kwart voor negen arriveren Petr, Tatiana en de meiden en stipt om 9 uur rijdt een prachtige bus met een Frans kenteken voor. Gelukkig wonen we in een rustig deel van ons dorp, met weinig buren. Anders zouden die zich langzamerhand de nodige vragen stellen. Als ze dat toch al niet doen. Met ons hebben ze er nog niet over gesproken.
Het is inderdaad een prachtige bus. Wat vooral opvalt is het brede gangpad. Daar kan Pavel met zijn rolstoel gewoon doorheen. Het is een plezierig ingedeelde bus: in plaats van banken staan er luxe stoelen en aan de ene kant staan steeds 4 stoelen om een tafeltje en aan de andere kant steeds 2 stoelen.
Er is nog een verrassing: van de twee chauffeurs spreekt er één Oekrains. De toch aanwezige verpleegster spreekt ook Oekrains. Ook al had Nina Pierre verzekerd dat een verpleegster niet nodig was, Pierre dat er op gestaan dat er eentje mee zou reizen. “Ik wil niet het risico lopen dat het mijn gasten, speciaal mijn gehandicapte gast, aan iets ontbreekt, onderweg.”
De bagage wordt onder in de bus opgeborgen. Pavel gaat met de lift met rolstoel en al in de bus.
We zoeken allemaal een plekje, Pavel maakt een transfer naar een gewone stoel, we zetten de rolstoel weg en dan vertrekken we. De chauffeurs rijden om de beurt twee uur. En de verpleegster zorgt ook voor het eten en drinken. We krijgen onderweg een uitgebreide kerstlunch voorgeschoteld.
Het is gezellig. Omdat we een toilet aan boord hebben hoeven we niet te stoppen. Eén keer om te tanken. Zo lukt het om binnen 7 uur in Parijs te zijn.
Om half vijf stoppen we voor de Villa waar Michel woont. We wachten tot de hekken open gaan. Pavel vraagt: “Waarom stoppen we hier?” “Hier woont Michel met zijn vader en zijn grootouders” reageert Aleksei. Ook de beide meiden steken hun verbazing niet onder stoelen en banken. Als de hekken openzwaaien en wij naar binnen rijden en de bus voor de statige trappen stopt komen Nina en Michel naar buiten en rennen de trappen af. Dan begrijpen Iryna en Klarissa dat we hier inderdaad moeten zijn.
Nina holt naar de bus, gevolgd door Michel en vliegt eerst Erik en Peter en dan mij om de hals. Dan gaat ze naar Pavel en stelt zich voor als zusje van Almar. Aleksei vertaalt. “Het tweelingzusje dat door Almar gemist werd.” reageert Pavel. “Ja, lief he?” is het antwoord van Nina.
Als Pavel met de lift ook de bus uit is gaan we snel naar binnen. Voor de bagage zal gezorgd worden. Daar mogen we geen vinger naar uitsteken. Voor Pavel lijkt naar binnen gaan nog even een probleempje, want de voordeur ligt hoog, op een bordes met heel veel traptreden om boven te komen. Michel zegt lachend: “Kom maar mee.” Om de hoek is een helemaal gelijkvloerse ingang waar we zo de lift in kunnen.
We worden met zijn allen eerst in de salon verwacht. Personeel neemt onze jassen aan. Nina neemt ons mee naar de salon. Daar zijn Pierre en de opa en oma van Michel al. Ze verwelkomen ons hartelijk. Pierre loopt te glunderen. Hij gaat als eerste naar Pavel. Aleksei is er samen met mij bij. In het Frans heet hij Pavel welkom en zegt dat zijn huis het huis van Pavel is. Aleksei vertaalt het direct in het Oekrains. Ik kijk hem verbaasd aan. “Heb je dat dan verstaan?” “Ja, natuurlijk, ik heb veel geleerd in de Franse les en als ik hier was!” zegt hij met een brede lach.
Als alle handen zijn geschud en de taalverwarring op zijn hoogst is vraagt Pierre of we allemaal willen gaan zitten. Hij zegt dat hij blij is dat we er allemaal zijn. Dat hij ons al kent maar de familie van Aleksei nog niet en dat hij blij is dat ook Pavel mee is gekomen.
Hij raadt ons aan lekker te relaxen tot het diner, dat om 18 uur zal beginnen. Wie wil kan naar het zwembad. Ik zie Iryna en Klarissa al knikken. En wie wil mag ook even rusten. En dan vertelt hij hoe het slapen is geregeld.
Peter, Erik, Aleksei en ik slapen met Pavel in het gastenverblijf van opa en oma omdat dit met 3 kamers een extra kamer heeft voor Pavel. Het gastenverblijf heeft een zelfstandige ingang.
Petr en Tatiana slapen met Iryna en Klarissa in zijn gastenverblijf, ook met een aparte ingang.
Hij nodigt iedereen uit mee te lopen dan zal hij uitleggen waar dat allemaal is. Iryna komt naar me toe en zegt: “Ik kon eerst jouw verhalen over dit grote huis niet geloven. Je had helemaal gelijk. Een huis met een lift en een zwembad en gastenverblijven waar ze zo 9 mensen kwijt kunnen. Wat een huis.”
Ik overleg met Aleksei over zwemmen met Pavel. Pavel vertelt dat hij in het revalidatiecentrum wel zwom, althans, met drijvers in het water lag en met zijn armen zich kon voortbewegen. We vragen of hij wil zwemmen. “Mag dat morgen of overmorgen? Ik ben nu best wel moe.” reageert hij. Tatiana heeft het gesprek gevolgd. “Als de jeugd nu gaat zwemmen, dan blijven Petr en ik wel bij Pavel. Kunnen we meteen bijpraten over de familie.”
Na een kwartiertje liggen we met zijn zessen in het water. We maken er een flinke keet van. Na al die uren stilzitten in de bus kunnen we wel wat beweging gebruiken. Ik zie dat Michel geniet! Ik zwem naar hem toe.
“Leuk he?” vraag ik.
“Heerlijk, je hebt geen idee, Almar, hoe gelukkig ik de laatste tijd ben. Er is zo veel veranderd.”
“Ik heb wel een idee, Michel, ik herken je niet terug van onze eerste ontmoeting.”
“Ik mezelf ook niet, weet je dat?”
Als we uitgezwommen zijn wordt het ook tijd om ons klaar te maken voor het diner. In de kamerjassen die we van de gastenverblijven hebben meegenomen gaan we met de lift terug en kleden we ons om. We wachten op elkaar in de hal, hebben we afgesproken en tegen zessen gaat Michel ons voor naar de eetzaal. Daar zijn we nog nooit geweest: we hebben tot nu toe altijd in de salon gegeten. De eetzaal is groot en daar zijn de moeder met haar partner en de andere opa en oma van Michel ook al. Voor ons is het een hartelijk weerzien. Ik kan het niet laten tegen Manon te fluisteren: “Ik herken Michel bijna niet, zo gelukkig is hij nu.” “Je hebt gelijk, Almar. Mede jullie verdienste. Wij kregen dat niet voor elkaar, jullie wel. Dank je wel!”
Er is zo waar een tafelschikking. We zijn wat door elkaar gehusseld, maar zo dat er altijd vertalers in de buurt zijn. En uiteraard zijn Michel en Nina en Aleksei en ik niet gescheiden. “Dat wilde mijn oma wel” zegt Michel. “Ik heb gezegd dat als ze een nieuwe Franse revolutie wilde ze dat moest doen. Dat durfde ze niet aan!”
Het is een echt officieel diner. Alleen: we hoeven niet in gala gekleed te zijn. Zelfs Pierre en de moeder van Michel en haar vriendin en zijn beide opa’s en oma’s zijn gewoon in vrijetijdskleding gekleed. “Michel zegt dat dit de eerste keer zo is” fluistert Nina in mijn oor. “Wij blij!” reageer ik. “Vooral Michel, die baalde al toen zijn oma het over kleding ging hebben. Ik heb gezegd dat dit echt niet kon, omdat wij alleen maar nette maar gewone kleding hebben. Toen ging ze overstag!”
Gang na gang wordt door personeel opgediend. Het zijn allemaal heerlijkheden, geen grote hoeveelheden, maar lekkere hapjes. Als Pierre de avond afsluit is het middernacht. We hebben 4 uur aan tafel gezeten.
“Het is goed dat je bent gaan rusten, in plaats van zwemmen, Pavel. Anders was je in slaap gevallen.” zegt Aleksei.
“Ik kan veel hebben, maar dit…..” reageert Pavel.