Witte Merels Deel 20 T
Het laatste mailtje van Wim heeft mij doen besluiten naar hem toe te gaan.
Dat beslissen was nog best lastig.
Langzamerhand had ik het idee dat hij niet met me wilde praten. Of dat hij me niet kon of misschien wel niet wilde begrijpen.
Op al mijn sms’jes met vragen gaf hij geen antwoord. Hij bleef vragen of ik wilde komen.
Mijn laatste sms heb ik wat uitgebreider geschreven:
“Ik ben mijn vertrouwen in jou op dit moment echt kwijt. Ik kom niet zomaar terug. Kan je me vertellen waarover en vooral op welke manier, in welke sfeer, we dan praten? Wat bedoel je met verkeerd?”
Het volgende mailtje overtuigt me nog steeds niet om naar Wim te gaan:
“Vrijdag achttien uur macaroni bij mij thuis. Praten.”
Ja, alsof er niets gebeurd is: praten.
Op donderdagavond ontvang ik een ander mailtje:
“Thomas alsjeblieft, alles maar niet via SMS. Geef ons een kans. Dit heb ik echt niet gewild.”
Wim zegt eindelijk wat belangrijk voor mij is: hij heeft dit niet zo gewild. Ik denk dat ik het toch een kans moet geven. Ik had er me zoveel van voorgesteld, nog één kans geef ik ons. Het wordt iets of het wordt niets. In het tweede geval ga ik gewoon voor een rustig jaar.
Ik vraag me af of ik moet reageren. Ik besluit het niet te doen, want dan zit ik er aan vast. Nu kan ik op het laatste moment beslissen of ik zal gaan of niet.
Na het eten besluit ik te vertrekken. Papa heeft na het eten een vergadering. Tegen mama zeg ik dat ik een stukje ga fietsen. Dat doe ik wel vaker ‘s avonds. Ze wenst me veel plezier en ik fiets naar het appartement van Wim. Hoe dichter ik bij zijn appartement kom, hoe rotter ik me ga voelen. Halverwege bedenk ik dat ik alsnog gewoon een rondje kan fietsen en naar huis teruggaan. Dan besluit ik toch te gaan, ik moet dit doen. Ik sta inmiddels strak van de zenuwen.
Ik bel aan en een verraste en vrolijke Wim doet open. Hij had me niet meer verwacht, dat is duidelijk. Hij moet zelf nog eten, macaroni zoals hij had aangekondigd en ik krijg, wanneer ik meld al gegeten te hebben, toch een bordje om te proeven. Ik heb geen zin in eten.
Na het eten help ik met afwassen. Ik vraag me steeds meer af wat ik hier doe.
Hij legt zijn arm op mijn schouders en begint over de verloren zoon. Hij voelt zich de vader van de verloren zoon, zegt hij. Daarna zegt hij dat hij mijn vader niet kan zijn.
Alles wordt me ineens te veel. Alle spanning van de afgelopen dagen komt er uit. Ik barst in huilen uit. Ik had me groot willen houden, maar ik houd het echt niet. Hij neemt me in zijn armen. Dat voelt veilig. Hij streelt me over mijn rug wat me kalmeert.
Ik wil ook zijn rug strelen, maar dat wil Wim niet. Hij zegt dat we moeten praten. Daar heeft hij gelijk in.
“Ben je boos op me?” vraagt hij.
“Ja.”
“Dat mag je”.
“Misschien.” reageer ik.
Als ik mijn hand onder zijn shirt over zijn rug haal, weert hij me af. Wat nu?
“Nee Thomas. Dit is niet verstandig. Wij gaan praten. Kom, laten we gaan zitten.”
Ok, dat begrijp ik en ik ga zitten.
Dan begint hij uit te leggen wat er volgens hem aan de hand is. Ik moet zeggen dat ik het niet allemaal kan volgen. Wat me deugd doet is dat hij aangeeft dat ik niets fout heb gedaan. Dat hij seks wil vanuit liefde en niet seks vanwege de seks is zijn boodschap. Wim houdt daar een hele uiteenzetting over. Meer dan de helft ervan ontgaat me.
Mijn eerste keer was niet verkeerd. Maar duidelijk ook niet goed. Hij vraagt me of ik hem, dan zegt hij ons, nog een kans wil geven. “Als ik nog een keer wegloop, komt hij me thuis ophalen” zegt hij. Als hij dat maar laat.
Wim verwacht duidelijk een reactie van mij. Ik zal eerst zeggen wat ik ervaren heb en dan wat ik eigenlijk verwacht van ‘ons’.
“Ik ben hier gekomen omdat ik het allemaal niet begreep en het graag wil begrijpen. Zo lang wij met elkaar gesprekken voerden ging het prima. Ik praat graag met jou. Ik kan het met jou over andere dingen hebben dan ik het met mijn ouders of klasgenoten kan hebben. Maar ik kwam ook voor iets anders en dat zouden we gaan doen. Ik had geen idee wat er zou gaan gebeuren. Ik was in het begin vooral verbaasd. We gingen eerst onder de douche. Ik had ‘s morgens al gedoucht en niet gesport of zo. Vies was ik niet. Toen ging je me masseren. Ook dat verbaasde me. Toen dat klaar was en jij op een bepaald moment afwachtte, dacht ik dat er nu iets van mij werd verwacht. Ik had geen idee wat ik moest doen. Dus deed ik maar wat ik in mijn bed fantaseer over wat ik met jongens kan doen. Omdat jij echt heel veel ervaring hebt, dacht ik dat ik moest proberen het in één keer goed te doen. Ik heb dingen gedaan waarvan ik vooraf niet gedacht had dat ik ze zou durven doen. Eigenlijk was ik daarna best trots op mezelf.
Jouw reactie daarop was het ergste wat me in jaren is overkomen. Ik voelde me helemaal afgebrand. Ik had zo mijn best gedaan en dan kreeg ik te horen dat ik dit soort banale seks voortaan maar thuis moest doen voordat ik naar jou toe kom. Er knapte iets in mij en ik kon niets anders dan wegvluchten. Ik kon echt geen minuut langer bij jou blijven. Als jij zo op mij reageerde, moest je wel een hekel aan mij hebben.
Ik voelde me gebruikt.
Je hebt me heel veel verteld, maar dat heb ik lang niet allemaal begrepen.
Wat had ik wel moeten doen, wat had je van mij verwacht?” vraag ik.
“Thomas, jij hebt helemaal geen ervaring met seks. Sexuele ervaringen beginnen vaak met zoenen. Dat hebben wij ook gedaan. Jongens zijn gewend om zichzelf af te trekken. Alle jongens vanaf 14 jaar en sommigen zelfs vroeger trekken zichzelf af. Ze vinden het soms spannend om dat samen te doen. Daar moeten ze geen homo voor zijn; ze doen dat als de omstandigheden gunstig zijn. Of ze trekken elkaar af (dat is een stap verder). Al experimenterend, is het homoseksuele gevoel beperkt. Het gaat dan over stoerheid en zelfbevrediging. Als je verliefd op elkaar bent, voelt het heel anders. Dan doe je elkaar een plezier dat veel dieper gaat. Daarin kan je allerlei variaties aanbrengen wanneer je meer ervaring krijgt. Na een tijd kan je misschien nadenken over elkaar pijpen. Jij deed in een kwartier alles achter elkaar, alsof het een opdracht was. Ik begrijp nu dat je niet wist wat je moest doen, dat je dacht dat ik zoiets verwachtte, maar het was beter geweest dat je ofwel het initiatief aan mij had gelaten ofwel gevraagd had wat te doen.”
“Wim, je had me een aantal keren gezegd dat jij mijn leermeester niet kon zijn.”
“Dat klopt, maar dat wil niet zeggen dat ik je niet kan helpen. Dat is iets anders. In een relatie leer je elkaar kennen, stap voor stap. Als het vertrouwen er is en de bedoeling serieus, dan kan er seks aan te pas komen. Dan komt de seks er vanzelf omdat je elkaar graag ziet. Zoveel valt er niet te leren. Ik weet uiteraard wat je leuk zou kunnen vinden.”
Ik blijf hier even stil van. “Ik heb het dus helemaal verknoeid!” zeg ik.
“Neen Thomas, je hebt gedaan wat je dacht te moeten doen. Iets anders kon je niet. Je bedacht niet dat je het mij kon vragen, omdat je dacht dat dat niet mocht. Dat is niet verknoeien.”
“De afgelopen dagen kwam mijn gevoel voor jou dicht bij haten. Kunnen we geen seks hebben zo lang ik geen gevoel voor je heb?”
“Neen op die manier gaan we geen seks hebben. DAT WIL IK NIET. Want met jou zal ik seks hebben in een relatie. We kunnen binnen vijf minuten seks hebben. Duizenden homo’s willen seks met jou want je bent jong en je hebt een prachtig lichaam. Met jou wil ik geen seks hebben als je niet van me houdt. Want ik wil jou, Thomas en daarna pas seks met jou. Een huis zonder fundamenten is geen huis. Dat is een tent. Een tent breek je af en gooi je op zolder. Ik wil een huis bouwen samen met jou en eerst stevige fundamenten leggen voor we verder kunnen.”
Ik geloof dat ik nu begrijp wat Wim me duidelijk maakt.