Eindelijk gelukkig (8)
Maandag 25 december
Sammie
Als ik wakker word herinner ik me meteen hoe ik gisteravond ben ingeslapen: klaargekomen door Chris op een heel bijzondere manier, nadat ik ook Chris op een heerlijke manier had laten klaargekomen. We zijn vrijwel direct daarna in slaap gevallen, helemaal bloot, nog een heel klein beetje ‘vies’ door het klaarkomen, wat we wel met een zakdoekje weggeveegd hebben. Ik was heel gelukkig, blij en ook moe. Volgens mij had ook Chris het heerlijk gevonden. Ik probeer op de wekkerradio van Chris te kijken, maar als ik dat echt doe loop ik het risico dat hij wakker wordt. En dat vind ik geen goed idee. Ik blijf nog lekker nagenieten, van gisteravond, van vannacht. Wat is het toch fijn van iemand te houden die ook van jou houdt en wat ben ik toch gelukkig dat ik nu een aantal dagen bij hem mag logeren, zodat we samen kunnen slapen. En alle andere fijne dingen, niet alleen seks maar ook dingen samen doen. Dat zal wel weer wennen worden als ik na Kerstmis terug ga naar het internaat. Maar: Chris woont vlak bij me, hij houdt ook van mij en we zitten op dezelfde school en in dezelfde klas.
Zo nadenkend zie ik Chris langzaam wakker worden. Ik lig met mijn buik en borst tegen zijn rug, hij voelt me wel en daarom merk ik dat hij zich voorzichtig wil omdraaien. Ik fluister “ goede morgen, lief vriendje.” in zijn oor en zie hem meteen gaan glimlachten.
“ Jij ook goede morgen, lief vriendje.” zegt Chris.
Ik draai hem naar mij toe. “Nog een keertje goede morgen”, zeg ik en ik zoen hem op zijn mond. Hij pakt mijn hoofd vast en we zoenen, maken er een tongzoen van en gaan door tot we hijgend moeten stoppen.
“ Even kijken hoe laat het is”, zegt Chris, “ want we hebben vanmorgen ons Kerstontbijt” . Het is nog donker, dus denk ik dat het nog vroeg is.
“ Het is pas half acht” zegt Chris, “ dus we hebben nog een half uur. Als we om 8 uur gaan douchen, kunnen we mooi om half negen beneden zijn. Mijn ouders rekenen op ons om half negen.”
“ Lijkt me helemaal goed. Kom dan nog maar even hier” zeg ik tegen Chris en ik trek hem weer naar me toe. “ Hoe gaat het verder vandaag? Ik weet dat we vanavond uitgebreid eten, dat we cadeautjes doen, die we gekocht en ingepakt hebben, maar verder?”
“ Nou”, reageert Chris, “ Straks ontbijt. We leggen tevoren de cadeautjes onder de Kerstboom. Die blijven daar liggen tot de lunch, dan gaan we eerst met de cadeautjes bezig en dan daarna lunchen. Mijn moeder heeft alles al klaar, deels klaar gekocht, zodat er niet veel werk is. Dus: eerst de cadeautjes, de kleine dingen, dan lunchen. ’s Middags doen we meestal een spel, of we kijken met elkaar een film. Daar zullen we het onder het ontbijt wel over hebben. En dan gaan we vanavond lekker uitgebreid eten, vier gangen, omdat we met zijn vieren zijn.”
“ Leuk, dus we moeten zo meteen de cadeautjes meenemen. Ze liggen klaar, toch, dus dat is geen probleem.”
We kruipen nog even lekker tegen elkaar aan tot het tijd wordt om te douchen. Samen douchen is toch wel heel cool. We trekken onze kleding aan. Wanneer ik mijn kleding pak om te kijken wat ik aan zal trekken valt Chris zijn oog op een shirt dat bovenop ligt. Het is vaalblauw. Meestal gebruik ik dat om in te slapen als het kouder wordt. Op het internaat slaap ik ook vaak in allen mijn boxer en binder, er komt toch niemand op mijn kamer.
“ Wat is dat voor shirt?” vraagt Chris.
“ Dat is mijn slaapshirt” reageer ik.
“ Dat zou ik heel mooi voor je kunnen versieren als je dat wilt. Maar je moet het wel willen. Als je wilt maken we er een projectje van. Misschien wel iets voor morgen.”
“ Zou je dat willen? vraag ik. “ Dat lijkt me heel leuk. Kan ik ook eens zien hoe jij overweg kan met dat apparaat dat daar staat te staan.”
“ Mooi, kijken we of we daar morgen de tijd voor hebben, anders doen we het een andere dag in de vakantie.”
Om precies half negen stappen we de keuken in. Daar is de tafel voor het Kerstontbijt gedekt. Met een feestelijk Kerst-tafellaken. Met kaarsen op tafel. Het ruikt lekker naar versgebakken croissants. Er staat Panettone op tafel en ook Kerststol. Het ziet er feestelijk uit. Eerst leggen we de cadeautjes onder de kerstboom. Dan schuiven we aan tafel.
“ Goede morgen, jongens” , zegt Heleen. “ Jullie zien er wakker uit, dus goed geslapen, neem ik aan.”
“ Een heel goed Kerstfeest, jongens” , zegt zijn vader. “ Zo leuk om nu eens jongens, met de nadruk op s, te kunnen zeggen.”
We reageren alle twee met een” Goede morgen.” Chris zegt “Pap, mam” , terwijl ik me bewust ben dat van mij verwacht wordt dat ik Heleen en Peter zeg, dus dat doe ik ook.
Het is een heerlijk ontbijt. De meest lekkere dingen: warme croissants en warme bruine broodjes, heel lekker kaas- en vlees-beleg, de Kerststol en de Panettone. Ik eet er in ieder geval meer van dan ik normaal eet bij het ontbijt.
Na het ontbijten en het weg- en opruimen, wat ik als gezamenlijke activiteit bijzonder blijf vinden, wordt er even overlegd. “Wat gaan we vanmiddag doen, jongens?” Het is Peter die de vraag stelt.
“Een spelletje dat niet zo lang duurt” suggereert Chris.
“En ik heb ook een voorstel” zeg ik. Iedereen kijkt me aan. “ Ik ben nu al een aantal dagen hier, ik heb al heel veel aan Chris verteld, maar jullie weten nog heel weinig van mij. Als jullie dat willen, kan ik vanmiddag wat over mezelf vertellen.”
Heleen en Peter kijken elkaar aan. Heleen reageert: “ Natuurlijk willen we meer over jou weten. Maar wij wilden wachten tot jij daar aan toe bent. En ik begrijp dat je daar nu aan toe bent. Dan maken we daar toch na de lunch eerst wat ruimte voor!”
Mooi, dat is geregeld. “Ik vind dat jullie daar langzamerhand wel recht op hebben.”
“Ok, Chris en Sammie, hebben jullie een voorstel voor een spel of een film?” vraagt Peter.
“Ik duik met Sammie zo wel even in de spellenkast, ik weet zelf waarschijnlijk niet eens meer wat we allemaal hebben.” reageert Chris.
We gaan naar boven, waar de spellenkast op de logeerkamer blijkt te staan. Ik ben daar nog nooit geweest. Het is best een grote kamer, bijna net zo groot als de kamer van Chris en er staat een breed bed, twee kasten en een bureau.
“ Dit is onze logeerkamer” reageert Chris, “ Daar had jij ook kunnen slapen, als je dat had gewild.”
“Ben ik even blij dat ik bij jou ben gekropen. Anders had ik heel wat gemist en was ik nu niet geweest waar ik nu ben.”
“ Ik vind het echt heel knap van je”, zegt Chris. “Je hebt best veel stappen gezet, je hebt volgens mij al je angsten overwonnen. Ik weet niet of ik dat had gekund.”
“ Dat durfde ik omdat het bij jou was. Bij een ander had ik het niet geweten.” reageer ik. En dat meen ik ook. “Jij weet me altijd op mijn gemak te stellen, ik voel me helemaal thuis en veilig bij jou. Dat heb ik nog nooit bij een andere jongen gehad.”
“Ik doe dat heel graag voor jou. Ook al had ik moeten wachten, voor jou had ik het er voor over gehad.”
Dan richten we ons op de spelletjes. Er is één spelletje dat mijn aandacht trekt: “Pandemic”. Ik lees de tekst op de zijkant van de deksel:
‘Strijd tegen ziektes die de wereld bedreigen! In Pandemic zijn er verschillende zeer gevaarlijke ziektes uitgebroken over de hele wereld. Je bent lid van een eliteteam ziektebestrijders wiens missie het is om de ziektes op hotspots te behandelen en onderzoek te doen naar genezingen tegen deze enge ziektes voordat de situatie uit de hand loopt. Heb jij de juiste motivatie en eigenschappen om de mensheid te redden?’
“Het is best wel een leuk bordspel, we hebben het gespeeld een maand of 2 voordat de Covid-pandemie uitbrak. We hebben er nu ook mondkapjes bij, die hadden we toen nog niet!” zegt Chris lachend.
“Kunnen we dat spelen?” vraag ik Chris. “Tuurlijk. Mijn ouders vinden het ook leuk. Je moet samenwerken en dat is altijd leuk bij een spel. Ik zal het voorstellen.” En hij loopt naar beneden met het spel. Ik loop niet achter hem aan maar kijk wat rond op de eerste verdieping. Daar had ik alleen nog maar de kamer van Chris, de badkamer en nu de logeerkamer. Er zijn nog twee deuren. Straks Chris vragen wat daar achter zit. Het lijkt me erg onbeleefd om daar zomaar naar binnen te gaan.
Chris.
We hebben samen een spel uitgezocht. Ik neem het mee naar beneden en stel het mijn ouders voor. “Ja, Leuk,” reageert mijn moeder. “Dat hadden we toch gespeeld vlak voor Covid uitbrak? Toen wisten we nog niet wat er zou komen.”
“Inderdaad”, reageer ik. “ Nou, dan ga ik weer.”
“Chris,” regeert mijn vader. “ Nu je toch even alleen hier bent, bij de cadeautjes straks zit als laatste een behoorlijke verrassing voor Sammie, maar ook voor jou. Verder zeg ik niets. Maar wil je wel heel goed op Sammie letten?”
“Ok”, reageer ik, “Als het maar positief is.”
“Heel positief” reageert mijn moeder. “En ik kan je vast wel zeggen dat ook wij er ons op verheugen. En eigenlijk zijn het 2 verrassingen. En je houdt je mond wel tegen Sammie, toch?”
“Natuurlijk”, reageer ik. “Gelukkig is het nog maar een paar uur. Ik ben ook behoorlijk nieuwsgierig geworden., Maar ik houd mijn mond wel!” En ik vertrek naar boven.
Sammie staat in de gang, duidelijk op mij te wachten. “Ik ken jullie huis nauwelijks. Ik ken nu jouw kamer, de badkamer en de logeerkamer, maar wat zijn die andere twee deuren? Ik was niet zo brutaal er naar binnen te gaan.”
“Dat had best wel gemogen. Ik laat het je zien. Deze deur (en ik doe hem open) is mijn vaders studeerkamer. En die deur gaat naar de trap naar de bovenste verdieping.” Sammie kijkt in de studeerkamer, een niet zo grote kamer met veel kasten en een bureau. De deur naar de zolder lijkt hem interessanter, zo te zien. Hij loopt er heen en volgt mij naar boven. Daar is weer een gang met 3 deuren. Deur 1 is van de werkkamer van mijn moeder, met een bureau maar ook met een weefgetouw. “Ja, mijn moeder weeft, had ik dat nog niet verteld? Hier staat haar weefgetouw. De andere twee deuren gaan naar de ruimte, waar de CV staat, en naar een klein kamertje waar vooral veel rommel staat. Mijn ouders slapen op de begane grond en hebben daar dan ook hun slaapkamer annex badkamer. Ik heb dus min of meer een eigen verdieping inclusief badkamer, zoals je weet. Ook daarom ben ik ook niet bang dat mijn ouders mijn kamer binnen zullen komen.”
“Jullie hebben een groot en mooi huis” zegt Sammie. “Ik weet niet beter” reageer ik, “ik ben hier geboren en heb hier altijd gewoond.”
Dan gaan we terug naar ‘mijn’ verdieping. Ik loop de trap naar beneden af. “Dan zal ik je ook de rest van het huis laten zien. In de gang ga ik niet naar de keuken of woonkamer, maar de gang door de andere kant op. Ik klop op de deur, maar krijg geen reactie. Dit is de slaapkamer van mijn ouders. Een ruime kamer, ik zie dat het indruk maakt op Sammie. ” De badkamer is best wel bijzonder” zeg ik en open de deur. Naast een gewone inloop-regen-douche is er een groot bad, met zichtbaar lucht en wateruitgangen: een whirlpool. “Ja, daar gaan we binnenkort ook gebruik van maken. Het is heel lekker, zo’n bubbelbad.”
Sammie is opnieuw zichtbaar onder de indruk.
“Wij mogen er ook gewoon gebruik van maken, alleen even afspreken. Het is echt heel lekker!”
“Weet je dat je niet alleen boft met je ouders, maar ook met het huis waarin je woont?”
“Dat is mijn verdienste niet, noch het één, noch het ander. Je kunt geluk hebben, je kunt pech hebben. Volgens mij heb jij maximaal ‘pech’ gehad, terwijl ik maximaal geluk heb. Ik ben zo blij dat wij elkaar ontmoet hebben en ik ‘mijn’ geluk kan delen en zo een beetje bij mag dragen aan jouw geluk! “
We gaan naar mijn kamer. “Speel jij trouwens wel computerspelletjes?” vraag ik.
“Jazeker, hangt een beetje af van het soort spelletje. Ik houd niet zo van vechten, dat heb ik genoeg moeten doen. Maar er zijn voldoende spelletjes waar je kunt bouwen en zo, je eigen wereld maken, die vind ik wel leuk. Ik doe dan wel het liefst samenwerkingsspelletjes. Maar heel fanatiek ben ik nou ook weer niet!”
“Dan gaan we geen spelletje spelen, want dat neemt te veel tijd en die hebben we op dit moment niet meer. Ik wil wel iets anders van je weten: hoe ben je op school?”
“Eigenlijk ben ik best wel goed. Ik heb natuurlijk veel lagere cijfers gehad dan ik verdiende, door het gepest van leraren, maar als ik daar door heen keek had ik altijd voor de meeste vakken wel minimaal een 7. Alleen Godsdienst had ik terecht en verdiend een 2. Ik kon het niet nalaten op allerlei vragen te reageren met: als God liefde is, hoe is het dan mogelijk dat een deel van de mensen niet mogen zijn zoals ze zijn. En dat in allerlei varianten. Ik heb daar veel keiharde kritiek op gekregen en veel lage cijfers. Dat interesseerde mij helemaal niets. Het ergste dat mij kon overkomen was dat ik van school werd gestuurd en dat zou ik nu juist helemaal niet erg hebben gevonden.”
We pakken de schoolboeken er bij. Ik merk dat de meeste boeken, en waar wij in die boeken zijn, voor Sammie geen enkel probleem geven.
De tijd vliegt, want ineens roept mijn moeder: “Jongens, de lunch staat klaar”.
“Ze bedoelt: de tafel is gedekt en de cadeautjes wachten” vertaal ik.
We gaan naar beneden en gaan aan tafel zitten.
“Sammie, dit is een traditie bij ons. Chris weet niet beter” begint mijn vader.
“We doen niet meer aan Sinterklaas en ook niet aan Kerstmis, althans , niet het gelovige Kerstmis. Maar we doen in december wel één keer aan kleine cadeautjes. Je kent het wel. Chris heeft het je uitgelegd en jullie hebben samen wat cadeautjes gekocht. Het gaat vooral om de grap, maar dan zonder gedichten, gewoon om de steek onder water of de leuke herinnering. Soms was er wel iets bijzonders, als Chris iets graag wilde en wij het hem wilden geven. Dan wachtten we op Kerstmis. Maar normaal gesproken zijn het leuke kleine dingen. Laten we beginnen. Ik pak een cadeautje, degene wiens naam er op staat pakt het uit en die pakt dan het volgende cadeautje.”
We beginnen en er zijn best heel leuke dingen bij. Mijn ouders hebben ook best leuke dingen voor Sammie bedacht. En dat hadden wij ook al. Hij krijgt zo wat extra cadeautjes. Alles verloopt heel gezellig, net zo als ieder jaar, maar nu met zijn vieren. Het voelt alsof het nooit anders is geweest. En ik ken Sammie nog maar een week. Ook de dingen die Sammie met mij voor mijn ouders heeft gekocht doen het goed. Dan zijn we bijna klaar, er liggen nog twee pakjes. Nou, pakjes, het zijn enveloppen. Ik had het laatste pakje, dus ik mag het volgende pakken. Daar staat op alle twee Sammie op. Sammie 1 en Sammie 2.
Ok, ik pak Sammie 1 en geef het aan Sammie. Die maakt de enveloppe open. Het is een brief. Sammie begint de brief te lezen en barst in huilen uit. Ik sla mijn arm om hem heen en probeer mee te lezen. Ook bij mij schieten de tranen in de ogen. Het is een brief van zijn voogd. Die heeft, na een gesprek met mijn ouders en het internaat en uiteraard in overleg met mijn ouders, besloten dat Sammie tot hij 18 jaar wordt bij mij mag wonen, als hij wil tenminste. Daarna mag hij ook blijven wonen, maar dan heeft hij geen toestemming meer nodig!
Ik trek Sammie tegen mij aan. Ik knuffel hem, kus hem waar ik kan. Langzaam wordt Sammie rustiger. De tranen houden op. Hij kijkt met natte ogen naar mij, dan naar mijn ouders.
“Ik dacht dat ik de laatste dagen gelukkiger was dan ooit. Maar nu ben ik nog gelukkiger. Niet meer terug naar het internaat, gewoon hier elke dag wonen, bij Chris en jullie in huis. Ik ben op dit moment de gelukkigste” hij aarzelt even, “transjongen van Nederland.”
“Wij zijn ook heel blij, Sammie, wij zijn er van overtuigd dat het goed zal gaan. Jullie kunnen het prima met elkaar vinden. Jullie zullen best wel eens ruzie krijgen, maar dat zal niet echt serieus zijn. We moeten wel wat afspraken maken. Jullie moeten alle twee over 5 maanden eindexamen doen. En dat moet gewoon goed gaan. Als jullie apart moeten studeren kan je de logeerkamer gebruiken. Maar als het goed gaat samen, geen probleem. Belangrijk voor ons is dat Chris en jij gelukkig zijn, dat we het hier gezellig hebben en dat jullie met goede cijfers jullie eindexamen halen. En daarna zien we wel verder. In de kleine week dat we je kennen en je hier bent zijn we van je gaan houden, Sammie. We kunnen eigenlijk ook moeilijk zonder jou, realiseerden we ons toen we met je voogd spraken. En die was echt heel blij met deze oplossing: in zijn ogen was het internaat een noodsprong, als korte overbrugging bedoeld, die al veel te lang duurde.”
Ik trek Sammie bij me op schoot. “Lieve, lieve Sammie, we kunnen bij elkaar blijven. Wat cool, wat fijn, wat super, lief vriendje van mij!”
Dan zegt mijn moeder: “Sammie, jij mag nu het laatste pakje pakken.”
Sammie kijkt met nog betraande ogen om zich heen. “Maar dat is ook voor mij. Dat is veel te veel.”
“Zie het maar als compensatie voor alle jaren dat je geen echt thuis had” zegt mijn vader.
“Ok.” Sammie pakt de laatste enveloppe. Ik wil nu wel met hem meelezen en trek hem zo naast me dat dit kan. Het is een brief van mijn ouders. Omdat Sammie de laatste jaren nooit meer op vakantie is geweest hebben ze besloten dat we met zijn vieren een lang weekeind, met oud en nieuw, naar Rome gaan, waar mijn oom woont. Hij heeft een appartementje voor ons gehuurd, vlak bij waar hij woont, met 2 slaapkamers met elk een eigen badkamer.
Ik laat Sammie los en vlieg naar mijn ouders en geef ze alle twee een dikke kus. Dan vlieg ik naar Sammie en knuffel hem. Hij zit er wat beduusd bij. “Lieve, lieve Sammie, Rome is prachtig, het is meestal best goed weer met oud en nieuw. Ze doen daar niet aan vuurwerk, maar er is heel veel te zien. En bij mijn oom en tante is het hartstikke gezellig. En ze hebben een tweeling van nu 14 jaar. Ook heel leuke jongens. En wij samen Rome in, het kan niet romantischer.”
Sammie zit er nog steeds een beetje beduusd maar ook gelukkig bij.
“Ik kan het allemaal bijna niet geloven.” Hij leest beide brieven nog eens door. “Maar het staat er echt. En met twee juristen kan ik daar gewoon niet aan twijfelen.”, gniffelt hij. Dan staat hij op, loopt naar mijn moeder en met de tranen opnieuw in zijn ogen zegt hij: “Dank je wel, Heleen.” En geeft haar een zoen op haar wang. Bij mijn vader doet hij hetzelfde. Dan loopt hij weer terug en omhelst mij. “En door jou is dit allemaal nu zoals het is. Dank je wel, lieve Chris.”
Ik krijg het ook even te kwaad. Voor mijn moeder aanleiding om te zeggen: “Ok, we hebben vast alle vier flink honger gekregen. Nu gaan we eten.”
De tafel staat weer vol heerlijkheden. Het wordt een heerlijke lunch. We grappen over de kleine cadeautjes die we voor elkaar hebben gekocht. En laten ons de salades en het speciale brood dat op tafel staat smaken.
Sammie is best wel wat stil. Ik kan het me ook voorstellen. Zijn hele leven staat op een positieve manier op zijn kop: een nieuwe school, verliefd, een vriendje, een nieuw thuis en binnenkort een korte vakantie. Ik gun het hem zo! Ik ga wat dichter naar hem toen met mijn stoel en sla mijn arm om hem heen.
Sammie
Ik ben nog steeds een beetje beduusd. Ik wist werkelijk niet wat me overkwam. Eerst die brief van mijn voogd dat ik bij Chris mag gaan wonen. Chris is lief en zijn ouders zijn ook super lief. Daar heeft hij zijn lieve begrijpende karakter vast van.
Binnen één week is mijn hele leven ineens heel anders. Ik ben op een nieuwe school gekomen. Daar is alles begonnen. In een klas die niet moeilijk doet met het feit dat ik transjongen ben. Ik kan me zelfs gewoon bij hen omkleden met gymnastiek: geen probleem. En dan was er die leuke jongen in de klas, die me vanaf het eerste moment opviel. Vanaf dag 2 kreeg ik steeds meer contact met hem. Dat ging razendsnel en nu zijn we vriendjes. Die jongen heeft prettige en heel lieve ouders. Toen mijn broer me te grazen wilde nemen ben ik door hen opgevangen, ik mocht met Kerstmis bij hen logeren. En nu woon ik hier permanent, met mijn vriendje Chris en zijn lieve ouders. Geen vervelende school meer, geen toch wel lastig internaat. Gewoon mezelf zijn bij lieve mensen. Ik kan er nog niet bij. Het zal wel opvallen, maar iedereen begrijpt het wel. En dan binnenkort ook een korte vakantie naar Rome. Met Chris!
We hebben trouwens heerlijk eten. Er staan lekkere salades, heerlijk brood. Ik laat het me smaken!
Chris voelt me goed aan. Nu schuift hij ook zijn stoel naar me toe en slaat zijn arm om me heen. O, wat houd ik van Chris…….
Na het eten ruimen we alles af en op en gaan we in de kamer zitten aan de tafel om het spel Pandemic te spelen. Ik ben niet zo gewend spelletjes te doen, maar met Chris, Heleen en Peter is het heel gezellig. Er wordt veel gekletst tussendoor en Peter en Heleen vragen me een heleboel over hoe het is in het internaat en over mijn vorige school en over hoe het was thuis. Dat hadden we immers afgesproken. Zij vonden dat we er niet voor moesten gaan zitten maar dat al spelend zouden kunnen doen. Ik vertel niet graag negatieve verhalen over mijn ouders, met name over mijn vader. Maar bij deze mensen, die echt bewijzen van mij te houden, heb ik daar veel minder moeite mee.
Het is echt een leuk spel. Je moet er bij samenwerken en samen beslissingen te nemen. Dat levert ook best wel hilarische situaties op.
We vullen bijna de hele middag met het spelletje en met praten en het is geen minuut vervelend. De middag vliegt voorbij.
Dan wordt het tijd om het kerstdiner voor te bereiden. Ieder heeft een gerecht, ik maak met vis gevulde grote tomaten die even moeten gratineren in de oven.
Peter heeft het voorgerecht, het is koud met vlees. Dan komt mijn tussengerecht met vis. Heleen heeft het hoofdgerecht, met hertenbiefstuk en Chris heeft opnieuw de tiramisu als nagerecht gemaakt.
We eten aan een feestelijk versierde tafel met heel mooie borden en bij iedereen een drietal glazen: één glas voor water, één glas voor rode wijn en één glas voor witte wijn.
Ik ben wat verbaasd: Chris en ik zijn nog geen 18, dan drink je toch geen alcohol? Peter ziet mijn verbaasde gezicht als ik naar de wijnglazen kijk. Hij reageert meteen. “Heb jij wel eens wijn gedronken, Sammie?”
Ik reageer “Neen nooit, want ik ben nog geen 18, wel bijna 18, nog een aantal maanden, maar toch. In het internaat is alcohol streng verboden.”
“Als je 18 bent mag je alcohol hebben, maar het is wat raar dat je de dag voor je 18e verjaardag geen druppel mag en op je verjaardag zo veel mag drinken als je wilt. Dat vinden we wat merkwaardig, vandaar dat we vanavond willen beginnen Chris en jou een beetje wijn mee te laten drinken. Misschien vindt je het helemaal niet lekker. Chris heeft het wel eens mogen proeven en die deed net of hij het lekker vond.” reageert hij met een knipoog naar Chris.
“Ik zal het graag proberen”, reageer ik, “Maar of ik het lekker vind, ik weet het niet. Nog nooit gehad. Bij mij thuis kwam alcohol er niet in.”
We gaan aan tafel en eten de 4 gangen met flink wat tijd ertussen, omdat er steeds iets klaar moet worden gemaakt. Dat is best gezellig.
Alle gangen zijn lekker en de wijn valt me niet tegen. Je moet even aan de smaak wennen. We krijgen maar een beetje, maar het is best wel leuk te eten en tussendoor een slokje wijn te kunnen drinken.
Het is al over 9 uur als we met koffie de maaltijd afsluiten.
Er wordt weer opgeruimd en als de vaatwasser gevuld is, gaan we allemaal nog even in het zitje zitten.
“Hoe heb je het vandaag ervaren, Sammie?” vraagt Heleen als we zitten.
“Als een soort achtbaan waarbij je heel hard gaat en soms onderste boven hangt. Maar net als bij en achtbaan: als je hem gehad hebt en het hebt durven doen, dan ben je ook blij en trots. Ik ben vooral blij. Het was wel heel veel vandaag, maar dat was het eigenlijk al sinds ik bij Chris in de klas kwam. Ik probeer een goede uitdrukking te vinden die weergeeft wat er met mij de afgelopen week is gebeurd. Misschien is dit voor mij wel de Kerstmis die me van de hel naar de hemel heeft gebracht. Een betere uitdrukking kan ik even niet vinden.”
We praten nog even door en Peter vertelt over zijn in Rome wonende broer, wat die daar doet en waar hij woont. Ik zal daar over een week zijn! Ik ben nog nooit in het buitenland geweest. Ik heb nog nooit gevlogen. Dat gaat nu allemaal gebeuren. En dat samen met Chris.
Het is al over half elf als Chris en ik naar boven vertrekken. Ik ben moe, maar op een prettige manier moe. We kleden ons uit poetsen onze tanden en kruipen bloot in bed en tegen elkaar.
“Vind je het erg als ik te moe ben om nu nog iets anders te doen dan slapen?” vraag ik Chris.
“Ben je gek, je zult inderdaad wel doodop zijn. Ik vond de vergelijking met de achtbaan wel een heel erg goede. Ook ik heb die achtbaan ervaren. Ik was gewaarschuwd. Mijn ouders hadden me gevraagd goed op je te passen, zonder verder iets te zeggen. Ik hoop dat me dat gelukt is. En we weten nu dat we nog tijd genoeg hebben om dat te doen wat we allemaal nog met elkaar kunnen ontdekken. En ik weet dat je nog een hele boel mee zult maken voordat je helemaal een jongen of misschien beter een man bent. Ik wil er daarbij voor je zijn, je steunen en helpen. Want ik houd echt zo ontzettend veel van je. Ik moest er al niet aan denken dat je overmorgen weer naar het internaat terug zou moeten. Nu gaan we wel weer, maar om al je spullen op te halen. En dan ben je mijn lieve vriendje dat bij mij woont. Het is als een soort van samenwonen. Ook ik ben heel gelukkig, Sammie.”
“Ik ben ook super gelukkig, lieve Chris, dit is de eerste Kerst dat ik van de hel in de hemel ben beland. Ik hoop dat het nog lang zo zal mogen blijven, Dank je wel lief vriendje van mij, dat je er vandaag weer voor me was. Vandaag in de Kersthemel! Ik ben eindelijk gelukkig”
We kruipen nog dichter tegen elkaar aan en vallen bijna gelijk als een blok in slaap.
Deel 9 zal verschijnen op donderdag 29 december.