Eindelijk gelukkig. (5)
Vrijdag 22 december
Chris
Dat was schrikken, gisteravond, toen onze overbuurman met Sammie aan kwam zetten, nadat hij hem bevrijd had uit de handen van zijn broer die bezig was hem te schoppen nadat hij van zijn fiets was getrokken. Sammie was ook behoorlijk geschrokken. Hij zat nog een tijd na te trillen aan tafel. Ik heb mijn arm om hem heen geslagen. Mijn moeder heeft het internaat gebeld, Afgesproken is dat Sammie bij ons zou eten en slapen en dat wij morgen opnieuw contact met het internaat zullen hebben.
En zo is het gegaan. Sammie is blijven eten. Hij was nog steeds behoorlijk ondersteboven van het gebeurde. We hebben geprobeerd hem af te leiden, maar dat lukte zelfs mijn ouders niet. Daarom ben ik na het eten met Sammie op mijn kamer er wel over door gaan praten. Ik heb voorgesteld samen op bed te gaan liggen, elkaar vast te houden en zo over wat er gebeurd was te praten. We hebben een hele tijd gepraat, over wat hem was overkomen, over dat hij het niet begreep.
Zo kwamen we ook op de vraag: moet ik nu aangifte doen of niet. Sammie wist het niet. “Het blijft mijn broer, net zo goed als ik ook geen aangifte heb gedaan tegen mijn vader, omdat hij mijn vader blijft.”
“Ja, maar aangifte kan ook voorkomen dat hij het nog eens doet”. Daar had Sammie ook wel aan gedacht. Maar toch. Ik heb voorgesteld: praat er met een aantal mensen over: met Susan, met mijn ouders. Ik wilde er ook wel inhoudelijk met Sammie over praten, maar ik heb aangegeven dat ik vind dat hij eerst met anderen moet praten. Ik sta nu veel te dicht bij Sammie.
We zijn vroeg gaan slapen. Bij mij in bed. Maar niet zoals ik gehoopt had. Sammie was nog steeds onderste boven van het gebeurde. Er moest wel eerst wat worden geregeld. Sammie had wel zijn gymspullen mee, maar geen normale kleding. Omdat hij zonder binder slaapt was het mogelijk de binder nog snel te wassen, zodat die vandaag schoon zou zijn: hij had hem met gymnastiek aangehad. Een boxer en een shirt kon hij wel van mij lenen: we hebben ongeveer dezelfde maat.
En zo werden wij vanmorgen naast elkaar in mijn bed wakker. Ik heb gelukkig een wat breder bed, 140 centimeter, dat schijnt zelfs al een tweepersoonsbed te zijn. Het duurde wel even voor Sammie sliep, dus ook voordat ik sliep. Maar uiteindelijk is het gelukt, hoorde ik Sammie rustig ademen en ben ik ook in slaap gevallen. Omdat we geen school hadden hoefde er ook geen wekker te worden gezet. Ik werd om half negen wakker en keek toen in het bezorgde gezicht van Sammie. Hij was al wakker.
“Lekker geslapen, lief vriendje van mij?” vroeg ik met een ook wel bezorgde glimlach.
“Tot 7 uur wel, toen werd ik wakker en begon het in mijn hoofd te malen. Het lijkt wel of ik me nu pas realiseer wat er precies gisteren is gebeurd. En dan vliegen de vragen door mijn hoofd: waarom doet mijn broer dit? Wat wilde hij bereiken? Weten mijn ouders hiervan? Wat vinden zij ervan? En op al die vragen heb ik dan geen antwoord.”
Ik schoof naar hem toe en kuste hem op zijn mond. “Je bent lief als je zo bezorgd kijkt. Ik houd van je, Sammie. En we praten straks wel verder. Eerst maar douchen en wat eten? Wil jij eerst douchen of zal ik eerst gaan?”
Sammie wilde graag dat ik eerst zou douchen: hij kon verder toch niets omdat hij de weg in huis nauwelijks kent. Dus douchte ik en kwam in boxer terug. Ik kleedde me aan en ging naar beneden waar Sammies gewassen kleren in de droogtrommel lagen. Schoon en droog. Ik gaf hem de kleren, een handdoek, zei dat hij uit mijn kleerkast mocht pakken wat hij nodig had en wees hem de weg in de badkamer. Daarna ging ik naar beneden, een ontbijtje klaarmaken. Er lag een briefje van mijn moeder waarin stond dat zij mij in de loop van de morgen zou bellen om via Sammie een afspraak te maken met het internaat.
Toen Sammie beneden kwam had ik het ontbijt bijna klaar. Alleen de broodjes die ik in de oven aan het afbakken was, hadden nog 3 minuten nodig.
Na het ontbijt ruimden we alles op en zetten we de vuile spullen in de vaatwasser.
Nu zitten we op mijn kamer, Sammie op mijn bed, ik tegenover hem op mijn bureaustoel. Sammie begint het gesprek.
“Ik probeer te begrijpen wat mijn broer wilde bereiken door mij achterna te fietsen, op te wachten en toen van mijn fiets te trekken en te gaan schoppen. Ik snap het niet. Maar misschien moet ik je meer vertellen anders denk ik dat je te weinig informatie hebt om te proberen het te begrijpen.
Mijn ouders zijn erg christelijk. Zij gaan in het weekeind op zondag heel uitgebreid naar de kerk, en verder wordt er altijd voor en na het eten gebeden en ’s avonds uit de bijbel gelezen. Ik heb een oudere broer en zus, die alle twee ruim een jaar ouder zijn, want het is een niet-eeneiige tweeling.
We zitten dus qua leeftijd heel dicht bij elkaar, maar mijn broer en zus hebben mij nooit echt geaccepteerd. Toen ik klein was, was dat onduidelijk, althans voor mij. Zij hebben een sterke band en doen bijna alles samen, voor mij was er meestal geen plek. Dat werd nog veel erger toen ik, vanaf een jaar of 7, 8 aan begon te geven dat ik liever een jongen wilde zijn. Ik wilde graag jongenskleren aan, maar met name naar de kerk vonden mijn ouders dat absoluut niet goed, omdat meisjes nu eenmaal een rok aan hoorden te hebben. Ik werd er steeds ongelukkiger onder. Toen ik op de middelbare school kwam ben ik erover gaan lezen en ik herkende in de verhalen van genderjongens mijzelf. Toen ik er thuis een keer over begon, over wat ik dacht, werd ik in mijn gezicht uitgelachten. Ik moest me niet aanstellen. Ik zat te veel op de sociale media, wat bij ons thuis al niet mocht. Ik zat dus fout en ik moest me niet aanstellen, was de conclusie. Maar voor mijn broer en zus was dit het begin van het pesten. Zowel thuis als op school vertelden zij wat ik me volgens hen allemaal in mijn hoofd haalde. Dat was voor klasgenoten, maar ook voor leerlingen uit andere klassen, reden om mij te pesten. Ik werd het piespaaltje van de school. Zelfs een aantal leraren deed er aan mee en drukten zelfs op een oneerlijke manier mijn cijfers. Protesten bij de directeur leidde alleen maar tot straf: hoe durfde ik dat soort dingen over een leraar te denken, laat staan te zeggen.
De bom barstte toen ik thuis meldde dat ik puberteitsremmers wilde hebben. Ik was toen 14, was laat in de puberteit en wist dat dit het moment was om ermee te beginnen. Mijn vader was woest, hij sleepte me vanuit de kamer naar de keuken, aan mijn haren en begon me daar te slaan, te schoppen en te stompen. Ik ben helemaal in elkaar gedoken om me te beschermen, maar op een gegeven moment ben ik bewusteloos geworden. Ze hebben me de deur uit gesleept en een emmer koud water over mijn hoofd gegooid. Ik lag, toen ik bijkwam, drijfnat, buiten op de koude grond. Mijn hele lijf deed pijn. Ik ben naar de buren gestrompeld, die me naar het ziekenhuis hebben gebracht. Daar bleek ik een gebroken arm een aantal gekneusde ribben en een hersenschudding te hebben. Het ziekenhuis heeft het gemeld bij “Veilig Thuis” en ik heb om een gesprek gevraagd. Ik heb alles verteld. De mensen van Veilig Thuis waren erg aardig. Toen kwam de politie. Maar ik wilde geen aangifte doen. Het blijven je ouders. Wel wilde ik nooit meer terug. Het bleek dat mijn ouders me ook niet meer terug wilden. Daarom zijn mijn ouders toen vrijwillig uit de ouderlijke macht ontheven. Zij hebben geen zeggenschap meer over mij. Zij wilden dat zelf ook: zij wilden nooit meer iets met mij te maken hebben. Ik heb nu een voogd die tot mijn 18e jaar de ouderlijke macht over mij heeft. Belangrijke beslissingen moet ik met hem bespreken. En verder ben ik vrijwillig naar het internaat gegaan. Ik kon niet anders. Dat zou voor tijdelijk zijn, maar het zoeken naar een pleeggezin voor mij bleek heel erg lastig. Niemand wilde een transjongen die het huis uit was gegooid.
Mijn voogd is overigens een heel aardige man die mij helemaal begrijpt. Ik mag hem altijd bellen. Ik heb dat eigenlijk nog nooit gedaan: de meeste dingen kan ik heel goed met Susan bespreken.
Toen het gepest op school zo ver ging dat mijn cijfers steeds lager werden, of omdat leraren mijn cijfers kunstmatig lager maakten of omdat ik me niet meer op mijn studie kon concentreren, heeft Susan met mijn toestemming mijn voogd gevraagd langs te komen. Uit dat gesprek is gekomen dat ik naar een andere school zou gaan. Mijn voogd zei letterlijk: ‘Ik had dit veel eerder aan moeten zien komen. Sorry, Sammie, dat ik je op dit punt niet voldoende heb kunnen beschermen.’ En zo ben ik op jouw school terecht gekomen. En zo zit ik dan hier.”
Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik ga naast Sammie zitten en kruip tegen hem aan. “Tjee, wat heb jij allemaal al meegemaakt. Arme lieve Sammie. Wat moet ik gelukkig zijn met mijn ouders. Ik kan echt niet begrijpen dat ouders, een broer en een zus en ook leraren zo kunnen en durven te doen. Ik heb er geen woorden voor.”
“Weet je”, reageert Sammie, “Op een gegeven moment weet je niet beter. Je accepteert het als onvermijdelijk. Dat heb ik gedaan, tot mijn vader mij in elkaar sloeg. En toen is er voor mij best veel veranderd. Mijn voogd besloot dat ik aan de puberteitsremmers mocht. Dat gebeurde niet zomaar, maar na een uitgebreide screening. Of ik er wel heel zeker van was dat ik mij een jongen voelde. Mijn enige antwoord was toen: ‘Als dat niet echt diep van binnen zo zou zijn, zou ik dan al deze ellende over mij heen hebben laten komen? Dat was het toch veel gemakkelijker geweest om gewoon verder als meisje door het leven te gaan?’ Daar hadden ze toen geen antwoord meer op.”
“Maar nu kan je dat allemaal achter je laten, hoop ik voor je. Op school zal geen leraar of leerling je pesten of negatief bejegenen. Op het internaat heb je Susan. En je hebt nu mij. En met mij mijn ouders. Ik wil graag dat je heel vaak hier bent. Je bent mijn vriendje, ik wil je zo veel mogelijk bij mij hebben. Ik heb geen idee of dat op het internaat wel kan, hier kan dat in ieder geval wel. En met Kerstmis ben je hier!”
“Weet je”, reageert Sammie, “toen ik gisteren wegfietste realiseerde ik me hoe gelukkig ik de afgelopen dagen ben geweest. En dan gebeurt er ineens zo iets.”
“Ja, dat begrijp ik, dat zette een behoorlijke domper op je geluk. Maar daardoor heb je al vannacht hier kunnen slapen. En weet je, ik heb er nog eens over nagedacht. Om te voorkomen dat je broer nog ooit zo iets in zijn hoofd haalt zou je misschien toch aangifte moeten doen…..”
“Daar denk ik over na. Ik wil eerst de mening van je ouders weten. Ik heb veel vertrouwen in hun mening. En de mening van Susan. Dan beslis ik. Wat jij er van vindt had ik ook al bedacht. Dank je wel, lieve Chris.”
Dan gaat de telefoon. Mijn moeder. Ze vraagt naar Sammie. Ik geef mijn telefoon aan Sammie. “Mijn moeder.”
“Ja, prima……., zou u dat willen doen? U staat er wat objectiever tegenover. ……. Ja, dat zou ik fijn vinden. Daar moet mijn voogd misschien ook iets over zeggen, maar dat weet u, sorry, jij, vast wel……….. Ja, dan hoor ik dat wel van u, sorry, jij…… Neen, wij hebben lang gepraat, ik heb Chris mijn verhaal verteld………. Ja, ik zal doorgeven dat we iets leuks moeten gaan doen. Dank je wel, Heleen!”
“Jouw moeder belt het internaat. Zij stelt voor dat ik vanaf nu hier blijf tot na Kerst. Zij gaat proberen een gesprek te organiseren, vanmiddag. Om dat te bespreken. Wij moeten dan daar bij zijn, vindt zij. En als het kan met mijn voogd. Ik heb gezegd dat ik het graag aan haar over laat. Ik vertrouw haar volledig. En ik ga er van uit dat jij vanmiddag wel mee wilt?”
“Natuurlijk”, reageer ik. “En we moeten iets leuks gaan doen? Wat mogen we natuurlijk zelf weten. Heb jij iets dat je graag zou willen doen, rekening houdend met een mogelijke afspraak vanmiddag?”
“Sorry, het leukste op dit moment is voor mij vandaag hier zijn, samen met jou. Misschien kunnen we al wat nadenken over kerstcadeautjes? Ik wil wel heel graag iets heel leuks doen voor jouw ouders.”
Ik sta op, ga naast Sammie zitten en we beginnen te kussen, dan te zoenen en dan volgt als vanzelf een tongzoen. We genieten voor 100% van elkaar. Sammie zegt: “Dit is voor mij iets leuks doen, echt waar, lieve Chris, iets leukers kan ik echt niet bedenken.”
Sammie
Ik heb Chris mijn verhaal verteld. Hij weet nu veel meer van mij dan eerst. Ik wil hem ook nog snel gaan vertellen hoe ik in een relatie sta. Hij heeft er recht op dat te weten. Hij heeft geen ervaring met een relatie, ik ook niet. Maar voor Chris zou een jongen een normale relatie zijn. En ik voel me jongen, maar ik zit nog steeds in dit stomme meisjeslijf. Daar wil ik het nog heel graag met hem over hebben. En snel. Ik ben niet bang dat ik het bij Chris verpest: hij voelt me heel, heel goed aan. Misschien straks, of vanavond? Of morgen?
We hebben best heel lang en lekker getongd. Dat vindt ik fijn. Dat voelt lekker. En ik kan Chris echt proeven.
Toen belde de moeder van Chris, Heleen, ik heb het aan haar overgelaten contact met het internaat op te nemen. Zij stelde voor dat ik tot en met de kerstdagen hier blijf. Ik wil dat graag, bij Chris zijn. Zij gaat een afspraak maken waar Chris en ik ook bij zullen zijn.
Dan is het etenstijd. Ik heb ook wel trek. We gaan naar de keuken en Chris kijkt wat er allemaal is. “Heb jij echt honger of alleen maar trek?” vraagt hij.
“Ik heb best wel honger, ik denk dat ik best veel energie heb gebruikt vanmorgen…..”
“Heb je dan zin in een pizza? Dan zet ik 2 pizza’s in de oven.”
“Ja lekker” reageer ik. En zo zitten we na een half uur alle twee achter de pizza. Chris heeft 2 verschillende pizza’s in de oven gezet, die heeft hij gehalveerd, zodat we alle twee de verschillende smaken kunnen proeven.
“Dat kon ik nou nooit in het internaat. Ik begrijp dat ook wel. Het zou een mooie puinhoop worden als iedereen dat maar zou doen.”
Dan gaat weer de telefoon van Chris. Hij kijkt, zegt “Mijn moeder” en neemt hem op.
“Ja, prima……. Ja we zullen er zijn……. Zeker, we zitten aan de pizza……. Ok, om twee uur dan.”
“Dat was mijn moeder” zegt Chris geheel overbodig. “Ze heeft een afspraak om 14 uur op het internaat. Zij zal er zijn, wij worden verwacht, Susan zal er zijn en de directeur. Je voogd kan niet, maar die heeft gezegd dat hij akkoord is. Dan gaan we bespreken wat er het beste gedaan kan worden.”
Na het eten gaan we naar boven. Ik wil graag nu met Chris praten over mijn gedachten over seks. Dat zeg ik dan ook meteen wanneer we boven zijn.
“Chris, ik heb nog een lastig onderwerp waar ik met je over wil praten.”
“Mag ik raden?” vraagt Chris. Ik knik. “Je wilt het over seks hebben?” Ik wordt rood en knik weer. “Mooi, als jij er niet over was begonnen, was ik er wel over begonnen. Want ik begrijp je probleem heel goed. Je bent een jongen maar zit in een meisjeslijf. Je kunt dus niet seks hebben zoals ik het heb. En, maar dat weet ik niet, je wilt waarschijnlijk of misschien niet alle seks hebben zoals een meisje dat heeft. Zit ik er ver naast?”
“Ja, daar wilde ik het over hebben. Ik heb geen seksuele ervaring, behalve in mijn eentje. Van jou weet ik het niet.”
“Nou, dan kan ik kort zijn: ik heb ook alleen maar ervaring in mijn eentje. Aftrekken, vingeren en dat is het zo’n beetje. Dus wat dat betreft zijn we elkaars eerste.”
“Dat maakt het een stuk gemakkelijker. Ik wil graag iets met je afspreken. Ik weet niet wat ik fijn vind of niet. Ik weet niet wanneer ik dichtklap. Ik wil, als jij dat goed vindt, bij jou alles doen wat een jongen bij een andere jongen kan doen. Ik wil graag dat je me daarbij helpt. Want ik heb het nooit bij mezelf kunnen doen. En ik wil graag dat jij bij mij doet wat je wilt, waar je op een bepaald moment behoefte aan hebt. Maar wil je het alsjeblieft voorzichtig doen? Ik weet niet hoe ik ga reageren en ik wil het niet verpesten!”
“Bij mij kan je het niet verpesten. Jij bent mijn vriendje. En je bent mijn lieve en speciale vriendje, ik wil je voor geen goud kwijt. Ik wil met je gevoelens rekening houden. Ik ga gewoon voorzichtig dingen proberen. Geen idee wat, ik heb ook geen ervaring. En als jij stop zegt, stop ik gewoon. Kunnen we het er later over hebben en kijken of het anders kan of dat we het later opnieuw proberen. Is dat een goed idee?” vraagt Chris.
“Ja lieve Chris, jij bent ook mijn bijzondere vriendje. Ik houd van jou, zelfs al na een paar dagen. Ik wist niet wat houden van was, maar nu weet ik het wel…… Dank je wel”.
Het loopt tegen tweeën en we besluiten naar het internaat te gaan. Zijn we er wel iets eerder, maar dat is geen probleem.
Chris
We fietsen naar het internaat. Ik blijf het bijzonder vinden dat dit een plek is waar je kunt wonen. Niet bij je ouders thuis, maar bij een aantal andere voor jou vreemde jongens en meisjes in één huis. Alsof je met klasgenoten ergens gaat wonen. We gaan eerst naar de woonkamer. “Hé Sammie”, roept een meisje. Sammie groet iedereen en dat doe ik ook. Ik stel me ook maar meteen voor. “Hallo, ik ben Chris, ik ben een klasgenoot van Sammie. “Ja, ja”, hoor ik een jongen zeggen. “ja, echt waar.”, reageer ik lachend.
Dan komt Susan binnen. “Hey, Sammie. Dag Chris, komen jullie mee, Heleen is er ook al…..”
We gaan nu naar een andere kamer, de kamer van de directeur. Die stelt zich voor. “Adrie van den Broek.” Mijn moeder zit er al.
“Oké, blij dat jullie er zijn. We moeten even spijkers met koppen slaan. Ik heb van Heleen, jouw moeder, Chris, het hele verhaal gehoord. En we hebben al wat besproken. Ik vind het heel vervelend wat je gisteren is overkomen, net nu het zo lekker ging, Sammie. We hebben daarom het idee dat het goed is dat jij een tijdje tot rust komt. En daarom zijn we op het voorstel van Heleen ingegaan, wat betekent dat het de bedoeling is dat je van af nu tot en met Kerstmis bij Heleen en Chris blijft. Vind je dat een goed idee?”
Sammie begint te glimmen. “Een goed idee? Een droom komt uit…..”
“Nou, dan hoeven we het daar verder niet over te hebben. Het voorstel is dat jij dan nu de kleding voor vandaag meeneemt en morgen kleding voor een wat langere periode. Dan kun je op je gemak op een rijtje zetten welke kleren en andere dingen je tot 27 december nodig hebt en die spullen kan je dan morgen op komen halen. En dan zien we je op 27 december weer terug.”
Het wordt Sammie duidelijk weer te veel. De tranen schieten in zijn ogen. Ik trek hem tegen me aan en sla mijn arm om hem heen…..
“Prima, dat is dan geregeld”, zegt de directeur terwijl hij naar mij knipoogt. “Ik geef het door aan de voogd van Sammie, die had er graag willen zijn maar kon onmogelijk komen. Hij heeft al gezegd dat hij akkoord gaat.”
Mijn moeder staat op. “Mooi, dan gaan we maar. Laat jij nog even je kamer zien, Sammie, die wil ik heel graag zien.”
De spanning is gebroken, Sammie en ik groeten de directeur. Susan staat ook op en zegt: “Ik loop ook even mee.”
Op Sammies kamer legt mijn moeder uit dat het allemaal snel geregeld was. Susan voegt toe dat ze heel blij is voor Sammie. “Uiteraard zal ik je missen, als ik dienst heb, maar ik hoop dat jij mij niet zult missen” zegt ze met een vette knipoog.
Sammie gaat naar zijn kast, hij pakt er wat kleding uit voor morgen. Hij pakt ook zijn toiletspullen en een boek. “Daarin ben ik aan het lezen. Ik heb het bijna uit. Moet jij ook eens lezen”, zegt hij tegen mij. “Daarom neem ik het mee.”
Hij pakt zijn spullen bij elkaar en zoekt een plastic tas waar het allemaal in kan. Dan zegt hij: “Ik ben klaar.” Hij krijgt een knuffel van Susan. “Geniet er van Sammie, het zij je gegund na al die jaren. Ik zal aan je denken. Maak er wat van!”
Mijn moeder zegt: “Ik kom ook naar huis, dus ik zie jullie zo weer.” En loopt naar de auto. Wij stappen op onze fietsen. “Blij?” vraag ik Sammie. “Dolblij, je hebt geen idee.”
“Ik geloof dat ik wel een idee heb. En ik ben net zo blij!”
Thuis wacht mijn moeder me op. “Zo, dat is geregeld. Nu moeten we het over het eten hebben. Wil jij, of willen jullie vanavond koken, Chris? Dan ga ik zo nog even naar mijn werk.”
“Is helemaal prima, wat zullen we eten?”
“Dat laat ik helemaal aan jullie over. Gebruik je creativiteit maar weer eens, zoals wel vaker…..”
Dan vertrekt mijn moeder. Wij zitten in de keuken en ik kijk in de koelkast.
“Sammie, wat vind jij lekker, wat zou jij graag willen eten?”
“Weet je, op het internaat eten we altijd hetzelfde: groente, aardappelen en vlees of vis. Ik zou best wel eens iets heel anders willen eten. Maar kan jij dat koken?”
Als ik kook”, reageer ik, “kook ik vaak Italiaans. Een lekkere pasta bijvoorbeeld. En Tiramisu na.”
“Wat is Tiramisu?” vraagt Sammie.
“Weet je dat niet? Dat is een typisch Italiaans dessert. Mooi, dan eten we dat vanavond na. En welke pasta eet jij wel eens?”
“Nou, eigenlijk alle macaroni met een tomatensaus, of spaghetti met dezelfde tomatensaus.”
“Prima, houdt jij van tonijn? Uit blik dan?”
“Is er dan ook andere tonijn dan uit blik?” vraagt Sammie verbaasd.
“Ja, je hebt ook verse tonijn. Ok, ik weet al wat we gaan eten. We eten eerst een stracciatella soepje, dat is een bouillon met geklutst ei er door heen. Dan maak ik een pasta met verse tonijn, kan je dat proeven, en daarna Tiramisu. En daar maken we een salade bij, anders roept mijn moeder dat ik nooit groente klaarmaak. Maar jij moet me helpen.”
“Graag”, zegt Sammie, “doe ik meteen weer iets dat ik nog nooit heb gedaan.”
“Dan maken we eerst een boodschappenlijstje en gaan dan boodschappen doen.”
“Maar eerst zoenen” roept Sammie dan.
“Ok, dolgraag, maar daarna moeten we aan het werk.”
Die middag zijn we verder bezig met het doen van boodschappen en het voorbereiden van het eten. Ik merk dat Sammie dit nog nooit heeft gedaan, maar het erg leuk vindt en het snel oppakt.
We eten heel gezellig met zijn vieren. En vooral heel lekker. Mijn vader vertelt over een paar leuke dingen die vandaag op zijn werk zijn gebeurd. De sfeer is lekker ontspannen, zoals altijd bij ons aan tafel.
Omdat wij gekookt hebben, hoeven we niet op te ruimen. We gaan naar boven, naar mijn kamer. “Ik ben moe”, verzucht Sammie. “Ik wil graag niet te laat gaan slapen. Morgen weer een dag”.
Dat doen we ook, om 10 uur liggen we in bed. Ik merk dat Sammie tegen me aan wil kruipen en ik ga wat naar hem toe. Dan kruipt hij echt tegen me aan. “Lekker zo slapen” zegt hij. En voordat ik het in de gaten heb slaapt hij. Als ik zeker weet dat hij goed slaapt draai ik me voorzichtig om. Hij is lief om te zien als hij slaapt. Mijn lieve Sammie. Ik draai me terug. Ik houd van Sammie. En terwijl ik dat denk val ook ik in slaap.