Aan de andere kant...

[Oliver]

Langzaam komt het zelfbewustzijn naar boven, en dat sterkt ze.
Ik wacht op het moment dat Manuel en Ciska samen naast elkaar gaan staan en een statement maken. Dan blazen ze echt vanalles omver.

[Michael87]

Dag allemaal,

Een beetje later dan normaal, maar er waren privé wat dingen die mijn aandacht nodig hadden. Niet schrikken, het zijn leuke dingen.

Dan nu, het laatste deel van ‘Aan de andere kant’. Het hoge woord is eruit, Victor’s publiek weet wat er aan de hand is. Overleeft zijn carrière dit of is het einde oefening?

Groet,
Michael

[Gertv73]

Jammer genoeg is dit verhaal afgesloten. Ik heb ook dit verhaal weer met enorm veel plezier gelezen Michael.

Hoewel ik zelf geen ervaring heb met het geloof kon ik mij, door jouw voortreffelijke manier van schrijven, goed inleven in de worsteling die Victor door heeft gemaakt. Wat heeft hij het moeilijk gehad. Er zullen veel mannen zijn die noodgedwongen in een huwelijk blijven vastzitten terwijl zij in werkelijkheid verlangen naar dat wat door de kerk verboden is. Ik ben blij dat Ciska tot inkeer is gekomen en Victor en Manuel het geluk gunde dat zij verdienden en dat Victor het lef had dit geluk ook met beide handen aan te pakken. Ik vind het heel mooi dat zijzelf hierdoor ook weer de liefde heeft gevonden.

Ik ga nu geduldig wachten tot er een nieuw verhaal van jouw hand verschijnt. Tot die tijd zal ik dit verhaal zeker nog eens, waarschijnlijk in één ruk, uitlezen.

Gert

[Oliver]

Een snelle ontwikkeling ineens, en dat is ze gegund.
Je ziet het vaker: een hoop weerstand, maar als je doorzet gaat men er aan wennen en leert men omgaan met de nieuwe situatie.


**spoiler alert** voor degene die dit eerst leest en dan pas het verhaal:



Ciska en Harro zag ik niet aankomen.
Ook dat is ze gegund. Ben wel benieuwd wat ze daar dan weer van vinden in de gemeenschap.

Een mooi verhaal met een indringende boodschap. Een boodschap die extra binnen komt door de manier waarop dit verhaal is opgebouwd, de spanning die er toch iedere keer, ieder deel, weer in zat. Dat verdient dit onderwerp ook.
Jouw meesterwerk tot nu toe, Michael.
Geen idee waarom ik dat zeg en wat dat waard is.
Ik denk namelijk dat ik dat ook weer ga zeggen van jouw volgend verhaal.
Want die komt er, ik ken je ondertussen.

[Lucky Eye]

Hoi Michael!

Gefeliciteerd met deze heel erg mooie afronding van je verhaal.

Natuurlijk is het jammer dat het verhaal afgelopen is maar ... het is af als het af is. Ik ga dan ook niet vragen om een vervolg

Persoonlijk vind ik het heel erg mooi dat Victor en Manuel ervoor gekozen hebben ergens anders te gaan kerken. Het geloof is belangrijk voor hen maar het is net zo belangrijk dat je je geaccepteerd weet door de God waarin je gelooft. Dat je mag weten dat je er zijn mag zoals je bent!

En ja ... dan is kerkverhuizing helaas soms noodzakelijk.

Heel mooi vind ik ook de verzoening van de broers en zussen van Victor met hem. Dat ze het licht gezien hebben en tot de conclusie gekomen zijn dat zij niet het recht hebben om een ander te oordelen.

Heel erg bedankt voor dit mooie verhaal, Michael!

Groeten,
Lucky Eye

[Sjack013]

Na alle mooie woorden van Gert en Lucky Eye heb ik eigenlijk weinig toe te voegen. Dit verhaal is met heel veel liefde en betrokkenheid geschreven. Dat was te merken. En zoals het hoort: Eind goed, al goed. Alles heeft zijn plekje gevonden. Vic blijft achter het orgel zitten, zijn broers en zussen hebben het geaccepteerd en Ciska heeft ook haar nieuwe geluk gevonden. De kinderen zijn gelukkig nog klein, dus die groeien gewoon met de nieuwe situatie mee.

Michael, ontzettend bedankt dat je dit verhaal met ons hebt gedeeld. Het wordt stil op het forum, maar geduldig wacht ik op een opvolger van dit mooie verhaal.

Sjack

[DomiNiC]

Michael!



Dank je.

Dank je voor het verhaal, de boodschappen, het ogen openen.

Dank je voor het mogen proeflezen. Het proeflezen was een bijzondere ervaring, positief en leerrijk.
Tegelijk was het proeflezen een factor die het reageren in het reactie-topic moeilijk maakte. Ik kon mee-denken en mee-redeneren met je, met wat je de personages ging laten doen. Ik kon mee kijken naar hun volgende stappen, en wilde niet iets prijsgeven.

En nu. Het verhaal is niet over. Voor sommigen begint het nu.

Eénenderdig delen.

Het verhaal gaat heen en weer. Hier een werveling, daar in de pas lopen. Even uit de toon dreigen te vallen, een priemende vinger onder het mom van "biechten en de zonde is vergeven". Een preek en de neuzen staan weer in dezelfde richting.
Intussen stiekem rukken en een pashokje dat leek ontsnapt te zijn uit het betere pornofilmpje.
Gevangen zitten in een leven - hoe kwam het zo ver? Eén beslissing, een volgende, een volgende, ... het rolt en bolt en holt en je zelf voorbij gehold.
Het kabbelt.
Het broeit.
Het bouwt op...


Waarom ga je door met iets waar je niet gelukkig van wordt?

Is dat wat God wilde? Dat we onszelf wegcijferen om er te mogen bij horen?


Je bracht spanning, zowel geilige spanning als spanning waarvan ik op het puntje van m'n stoel ging zitten.
Je maakte veel lawaai, er waren stille ingetogen momenten.
Je ging traag - tergend traag... Ineens snel, en het verhaal was op dreef.
Je wisselde af, je varieerde, en toch hoorden we telkens slechts één geluid, een vragend geluid.
Je eindigt stemmig, in vrede. Met liefde.

Je hebt je stem gebruikt en je laten horen.
Het geluid van een verscheurd leven. Vechten, strijden, moe zijn. Zoeken.
Het geluid van Liefde die wil uitbreken en het wil uitschreeuwen.
Het geluid van God zoals ikzelf God heb mogen ervaren.

Het geluid van de Danse Macabre.

De dans is niet over. Even pauze. En straks...

Dank je voor het verhaal, het gevoel, de vele glimlach-momenten en de vele momenten van ontroering en tranen. Je doet ons goed.

[Thomas]

Ja Dominic,
Michael heeft echt een kunststuk afgeleverd. Zo mooi als jij het zegt, kan ik het niet beschrijven. Daar ben jij ook schrijver voor. Maar ik heb er van genoten en ben superblij dat Michael dit verhaal geschreven heeft.

Het was natuurlijk best riskant om zo'n onderwerp te beginnen. En natuurlijk zullen velen er hun hoofd meewarig bij schudden, maar via welke wegen hebben zij dit verhaal dan gevonden? Het doet me denken aan die zaterdag, tientallen jaren geleden. We hadden een accordeon ensemble dat vrolijke avonden verzorgde in tehuizen voor ouderen en hulpbehoevenden. Die zaterdag gingen we naar Putten om daar 's middags in het bejaardentehuis een concert te geven. Nee, het was geen succes. De zaal was voor nog geen kwart vol en na de pauze waren het er nog minder, want wat we speelden was toch veel te werelds. Maar achteraf hoorden we wel dat er evenzovelen aan de huisradio gekluisterd zaten, om er achteraf schande van te kunnen spreken...
Halverwege het verhaal van Michael werd dat ook naar aanleiding van dit verhaal weer duidelijk, toen op reformatorische sites bijdragen over dit onderwerp de kop werden ingedrukt, of zelfs verwijderd. Maar ik heb het gevoel dat met het verhaal wel een statement is gemaakt. Net zoals dat met Olivers' verhaal Zwart het geval was.
De diepgang in de gevoelens van de verschillende personen, en de manier waarop Michael die vorm gegeven heeft, gaven me soms kippenvel. Het beeld dat je schetst van de figuur van Victor was waarheidsgetrouw, dat heb je super neergezet. De gedachten die Vincent had om zichzelf schoon te praten, om zichzelf de waarde te geven die hij verdiende, maar ook de frustratie soms over het niet willen zijn die je bent. Het zat er allemaal in. Natuurlijk heb je je bronnen, welke schrijver heeft die niet nodig, maar dan nog moet je het maar op deze manier in elkaar kunnen vlechten.
En dan heb je ook nog een flinke dosis fantasie om wendingen in het verhaal te brengen die je niet ziet aankomen en om de verschillende plots en cliffhangers te bedenken. Boeiend was het om te lezen.

Michael, ik weet dat je druk bent, maar laat dit niet je laatste verhaal zijn. Het zou jammer zijn wanneer dit talent niet nog verder zou kunnen uitbloeien. Maar ja, het moet allemaal wel kunnen.
In ieder geval bedankt voor dit verhaal en laat ons, als het kan, een volgende keer weer meegenieten met wat er in jouw hoofd ontstaat.

Groeten, Thomas.

[Michael87]

Lieve mensen,

Het zit erop, ‘Aan de andere kant’ is klaar. Toch wil ik graag nog even stilstaan bij de mannen waarmee ik gesproken heb als voorbereiding op dit verhaal en wel bij één in het bijzonder. Ik noem geen namen, hij weet zelf wel wie ik bedoel. Als hij niet zo eerlijk en openhartig was geweest, had ik dit verhaal nooit kunnen schrijven. Door hem werd het realistisch en heeft het diepgang gekregen want door hem ben ik gaan begrijpen hoe het is om als homo een hetero relatie te hebben. Ik had alleen maar mijn voorstellingsvermogen, hij heeft daar de realiteit aan toe gevoegd. Zonder hem was dit verhaal nooit geworden wat het nu is. Waarvoor mijn oprechte dank!

‘Aan de andere kant’ was geen gemakkelijk verhaal om te schrijven. Integendeel, het koste me soms de grootste moeite gevoelens, en het daaruit voortvloeiend gedrag, goed onder woorden te brengen. Het maakte me verdrietig, kwaad en soms zelfs wanhopig en dat moest dan eerst een plekje krijgen voor ik verder kon schrijven.

Verdrietig, omdat ik weet dat er nu nog steeds jonge mannen zijn die dezelfde keuze maken als Victor. Een keuze die m.i. niet uit vrije wil wordt gemaakt maar onder grote sociale druk van familie en kerk. Een keuze waarvoor weinig alternatieven lijken te zijn, want uit de kast komen, betekent in veel gevallen dat iedereen verwacht dat je celibatair door het leven gaat. Wil je dat niet, dan wacht je een flinke dosis tegenstand, met alle gevolgen van dien en dan lijkt een huwelijk zo’n slechte oplossing nog niet.

Kwaad, omdat het soms net voelt alsof er een prachtig, monumentaal pand in brand staat en de brandweer alleen maar staat te bekvechten hoe zij dat pand van de ondergang kunnen redden, i.p.v. zich te bekommeren om de slachtoffers die, schreeuwend om hulp, uit de ramen hangen. Hulpverleners en buurtbewoners doen eigenlijk niks anders dan slachtoffers kalmeren zodat zij geduldig en begripvol wachten tot de brandweer klaar is met bekvechten. Dat er ondertussen mensen sterven, lijkt niemand te interesseren.

Wanhopig, omdat ik telkens tegen dezelfde muur aanloop van het keiharde ‘nee’ tegen homoseksuele relaties. Een ‘nee’ dat overeind blijft omdat mensen halsstarrig vasthouden aan de wetten van het Oude Verbond terwijl iedereen weet dat geen mens in staat is die na te leven. Een ‘nee’ dat levens nodeloos moeilijk maakt en niet nodig zou zijn als we met z’n allen het enige gebod dat Christus ons gaf, heb elkaar lief, na zouden leven.

Voor de degenen die geïnteresseerd zijn, op mijn site ben ik een blog begonnen rondom het thema homoseksualiteit en het christelijke geloof. Verder kun je me, sinds kort, ook volgen op Facebook. Rest mij nog iedereen te bedanken voor de fijne reacties, de vele complimenten en het begrip en de betrokkenheid bij de situatie van homo’s in een hetero-huwelijk en/of met een streng gelovige achtergrond.

Groet,
Michael