Uit de kast, op de kast en uit de kast, haha, heeeeeerlijk streepje humor!
En...
Wat een contrast met Vic... Het muntje is gevallen: Het kan niet meer.
Vluchten? Dat zie ik hem niet doen. Dat deed hij vroeger thuis toch ook niet? Overigens wel merkwaardig: aan de handen ruiken... Jeetje zeg...
*zucht eens diep

Aan de andere kant... De confrontatie met zichzelf en z'n omgeving aangaan... Niet makkelijk. Zwaar. Hard. Zeer hard. Het vraagt volhouding, het vraagt iets waar je kunt naar toe werken, iets waarvan je weet: dat punt bereiken, dat zal mij een beter mens maken.
Je kunt dat niet in je eentje. Wie zal Vic de hand reiken?
Of zal Vic toch dichtklappen en vluchten?
En dat stemmetje... Goed dat het stemmetje nog eens wat fluistert. Er is hoop. Er is nog hoop.
Het proeft naar meer. Naar het vervolg. Hoe gaat het verder? En welke rol speelt het verleden in het heden?