BLAUW BLOED Hfdst. 9

[Hans Bernard]

Hoofdstuk 9



Thom zette er goed de vaart in. Sven moest behoorlijk trappen om hem bij te houden.
“We rijden de Tour de France niet,” riep hij terwijl hij één hand als een toeter aan zijn mond zette.
Thom hield zich meteen in en draaide zich om op het zadel.
“Rijd ik te hard, kun je me niet bijhouden?” vroeg hij meewarig.
“Wacht maar kereltje, als ik je straks in mijn handen krijg.”
“Wat dan?” riep Thom die nog steeds omgekeerd op zijn fiets zat en niet in de gaten had dat ze bij een zijweg aankwamen.
“Kijk uit!” gilde Sven verschrikt en Thom, die zich razendsnel omdraaide, kon nog net op tijd remmen maar schoof wel met zijn achterwiel onderuit.
De automobilist, die zich een hoedje geschrokken was, wees naar zijn voorhoofd.
“Jaja, we weten het wel man,” bromde Thom voor zich uit.
Ze waren allebei hartstikke blij dat er niets ergs gebeurd was.
“Laten we die weg maar nemen waar de auto vandaan kwam, dan zitten we zo buiten het dorp en op de heide en hoef ik me niet meer druk te maken,” zei Sven. Thom, die het heerlijk vond dat hij zo bezorgd was, sprong weer op zijn fiets maar reed nu een heel stuk rustiger dan straks. Na een kwartiertje kalm doortrappen kwamen ze aan de rand van de heide. Een schitterend tapijt van paarse erica spreidde zich voor hen uit. Verspreid over de heidevlakte groepeerden zich bosjes loofbomen als kleine oases in een broeierig landschap. Sven nam nu de leiding en reed met Thom achter zich aan, dwars over het smalle paadje dat de heide doorkruiste. Het veld bleek groter dan ze gedacht hadden. Op zoek naar een rustig beschut plekje moesten ze bijna een half uur rijden voor er naar Sven's zin een goed plaatsje was gevonden. Eerlijk is eerlijk, het was de moeite waard geweest om zover in de brandende zon te fietsen. Ze verlieten de heide en trokken het bos in langs een ruisend beekje met koel helder water. Toen ze naar Svens zin ver genoeg waren gelopen, zetten ze hun fietsen tegen een boom en liepen naar het beekje.
Binnen de kortste keren hadden ze beiden hun schoenen en sokken uit.
“Waaah,” gilde Thom toen hij niets vermoedend in het water stapte. Hij had er dan ook niet op gerekend dat het water zo ijs- en ijskoud was. Sven, die zich niet wilde laten kennen, sprong vanaf de kant pardoes in het beekje, verloor zijn evenwicht, gleed uit en kwam languit in het water terecht. Hij maakte daarbij zulke rare capriolen, dat Thom het niet meer hield van het lachen.
“Ik nat, jij nat,” riep Sven, die alweer op zijn benen stond en verwoed met zijn handen het water opschepte en Thom nat gooide. Die maakte zich zo vlug hij kon uit de voeten en klauterde uit de beek met Sven achter zich aan. Het duurde niet lang of Sven kreeg hem te pakken en greep hem met beide handen vast.
“Als ik een kus krijg, laat ik je los.”
“Nou, daar moet ik nog eens goed over nadenken,” plaagde Thom.
“Komt er nog wat van?” Sven stond met getuite lippen en gesloten ogen te wachten.
Thom vond hem er zo lief uitzien, dat hij hem niet langer wilde plagen. Hij kuste zachtjes zijn lippen en nog een keer en weer, tot hun kussen overging in een innige tongzoen. Thom voelde dat Sven stond te bibberen van de kou. Hij maakte zich bezorgd dat Sven een kou zou oplopen dus stopte hij en zei:
“Lieverd, als ik jou was zou ik mijn natte kleren uittrekken en in de zon te drogen leggen. Straks vat je nog kou.”
“Ja, ik ben daar gek, jij wilt me natuurlijk in mijn blootje zien en ik, krijg ik jou ook te zien, kleed jij je ook uit?”
Smachtend keek hij Thom aan. ”Ik ga hier niet alleen in mijn blootje zitten.”
Thom aarzelde geen moment en begon zich uit te kleden. Daarop trok Sven ook zijn natte spullen uit. Ze zochten een zonnig plekje uit om hun kleren te laten drogen en zaten even later, in hun boxershort lekker in het zonnetje naast elkaar. Sven bibberde zo erg dat Thom hem tegen zich aantrok en hem warm begon te wrijven. Sven zat met zijn ogen dicht, in elkaar gedoken tegen Thoms brede borst. Terwijl hij stevig doorwreef om Sven warm te krijgen gaf hij hem kusjes op zijn hoofd. Wat voelde dat heerlijk zo dicht tegen elkaar. Als vanzelf ging zijn wrijven over in strelen toen hij merkte dat het bibberen ophield. Sven opende zijn ogen, hief zijn gezicht en keek Thom lief aan. Aan zo'n blik kon Thom geen weerstand bieden en hij wilde dan ook alleen nog maar dat lieve gezicht kussen. Die kans liet hij niet zomaar voorbij gaan. Hij kuste Sven liefdevol. Het werd opnieuw een hartstochtelijke tongzoen. Intussen liet hij zich niet onbetuigd en dwaalden zijn strelende handen over Sven's lichaam. Toen hij merkte dat Sven's lijf meer en meer begon te reageren hield hij zich in. Hij wilde niet verder gaan uit respect voor Sven en geen dingen laten gebeuren waar ze later spijt van zouden hebben. Sven begreep hem, ook zonder woorden en maakte zich los uit zijn omhelzing. Ze genoten van de zon, de natuur en van elkaar. Het werd echter tijd om op te stappen.
“Zullen we ons weer aankleden en terug fietsen?” vroeg Sven zachtjes.
Opgelucht, niet langer aan zinderende verleiding te worden te worden blootgesteld sprong Thom op en trok zijn inmiddels opgedroogde kleren weer aan. Ook Sven kleedde zich aan. Allebei nog met hun gedachten bij het heerlijke samenzijn fietsten ze terug. Moe, maar heel gelukkig kwamen ze tegen zessen op Dennehaghe aan.

Ze verlangden naar een lekker bad om fris aan het diner te kunnen verschijnen. Thom, die zich nog goed kon herinneren van de eerste keer dat hij bij Sven op zijn kamer was waar de badkamer voor de gasten zich bevond, vroeg aan Sven of hij die mocht gebruiken. Natuurlijk lieverd, en als je graag wat van je eigen spullen hier hebt, breng ze maar mee. Je kunt ze daar kwijt. Dan spreken we af dat die badkamer jouw domein is. Thom gloeide van blijdschap en gaf Sven een dikke kus. Hij begon zich meer en meer thuis te voelen op Dennehaghe.
Er was echter nog een probleem. Hij had vergeten voor het diner gepaste kleding mee te brengen. Sven lachte en vond het geen probleem. Net als de eerste keer kon hij rustig wat uitzoeken van hem.
“Geef maar vast een boxershort, dan zoek ik strak met jou samen wel wat uit en ga ik nu eerst in bad.”
“Een goed idee,” zei Sven en ook hij verdween in zijn badkamer.
Fris gewassen en gekamd stapte Thom na een kwartier, in zijn boxershort, weer de kamer van Sven binnen. Die stond, nog zonder kleren, met zijn rug naar hem toe. Thom keek naar dat prachtige lijf en kon zich niet bedwingen. Hij verdacht Sven ervan met opzet gewacht te hebben om zich aan te kleden, liep zachtjes naar hem toe en sloeg zijn armen om zijn middel. Sven draaide zich om en Thom voelde hoe opgewonden hij was. Onmiddellijk begon zijn eigen lichaam ook op te spelen. Hij voelde hoe Sven zich tegen hem aandrukte. Het liefste zou hij nu ook naakt willen zijn. Hij maakte al aanstalten om zijn boxershort uit te trekken toen ineens de gong voor het diner door het huis galmde.
Verschrikt lieten ze elkaar los, was het al zo laat? Vliegensvlug zochten ze voor Thom een pantalon en een overhemd en kleedden zij zich aan. Hijgend met een hoogrode kleur stapten ze, bijna vijf minuten te laat, de eetkamer binnen. Sven had zich voorbereid op een berisping van oom Harald. Maar nee, die gaf geen sjoege. Integendeel. Met een geamuseerd glimlachje verwelkomde hij hen aan het diner. Oom Harald dacht er zo het zijne van, uiteindelijk was hij ook jong geweest.

Nu Carl er niet meer was, verliep het avondeten in een veel prettiger sfeer. Er werd volop gepraat en er werden grapjes gemaakt. Natuurlijk wilde oom Harald een uitgebreid verslag van hun fietstocht. Er werd hartelijk gelachen bij het uitglijden van Sven in het beekje.
Op de vraag of ze nog hadden nagedacht over de opleiding van Sven, schudden ze beiden schuldbewust hun hoofd.
“Niet vergeten hoor, ik vind het belangrijk voor je toekomst en nogmaals, er is maar zelden zo'n kans als nu. Mogelijk kunnen jullie na het eten je hoofdjes er eens over breken.”

En zo zaten de vrienden na afloop op de kamer van Sven een lijstje te maken met links de voordelen en rechts de nadelen. Al snel kwamen ze tot de ontdekking dat alleen het elkaar minder kunnen zien eigenlijk het enige 'tegen' was. Resoluut hakte Sven de knoop door en besloot de geboden kans met twee handen te grijpen. Jammer dat het zo snel kwam nu Thom en hij elkaar net gevonden hadden maar er waren nog mogelijkheden genoeg om elkaar te zien. Thom was het met hem eens al had hij wel in een flits even gedacht of hun prille relatie bestand zou zijn tegen de nieuwe situatie. Zou hun liefde al hecht genoeg zijn om verleidingen te weerstaan. Hij verdrong die gedachte. Het was eigenlijk een prima toetsing voor hun vriendschap. Ze liepen naar beneden en vertelde oom Harald wat ze besloten hadden.
De beslissing werd door de jonkheer met vreugde ontvangen. Hij zou er morgen meteen werk van maken.

Thom nam meteen afscheid van oom Harald want het was tijd om naar huis te gaan. Sven zou nog een stukje meerijden.
“Goed voor de spijsvertering en de conditie,” zei hij lachend en even later fietsten ze samen de oprijlaan af. Toen ze het stuk bos door waren, zochten ze tussen de laatste bomen een plaatsje om ongestoord afscheid te kunnen nemen. Na nog een laatste kus reed ieder een andere kant op. Thom genoot nu al van de gezichten bij hem thuis, als hij zou vertellen wat hij vandaag allemaal meegemaakt had. Sven daarentegen voelde zich wat bedrukt nu hij weer alleen was. Hij miste Thom nu al. Zou het geen goed idee zijn om Thom op Dennehaghe te laten logeren op de dagen dat hij thuis zou zijn, als hij met zijn opleiding bezig was? Dat moesten ze maar eens voorleggen aan oom Harald en de moeder van Thom. Hij klaarde helemaal op bij die gedachte en vrolijk fluitend zette hij zijn fiets in de fietsenstalling.

In de keuken brandde volop licht en werd er vrolijk gepraat en gelachen. Hij bedacht zich ineens dat het al weer een tijdje geleden was dat hij 's avonds een bezoekje had gebracht aan het personeel. Zijn oom had hem uitgelegd hoe belangrijk het was, van tijd tot tijd de gelegenheid te zoeken zich in ongedwongen sfeer onder het personeel te begeven. Sven deed dit regelmatig en vooral in de keuken was het aangenaam vertoeven. Een voordeel van die locatie was de aanwezigheid van Eleonoor, de huishoudster met wie hij zo'n sterke band had. Aan haar kon hij altijd zien of zijn komst op een goed moment viel of dat het beter was zich met een smoes weer terug te trekken.
Hij klopte, deed de deur open en stak zijn hoofd naar binnen. Het was een vrolijke boel en aan de flessen te zien werd er goed ingenomen. Zijn ogen zochten Eleonoor. Daar onder de schouw, met een glas wijn in haar hand stond ze als een generaal die het slagveld overzag. Op het moment dat haar blik de zijne kruiste, schudde ze haast onmerkbaar haar hoofd. Met een verontschuldiging trok Sven zich terug. Hij begreep het volkomen. Op zo'n avond, als het personeel zich eens uitleefde en er niet op een glaasje meer of minder werd gekeken, was het beter dat hij zich niet in hun gezelschap mengde. Hij zou zich dan niet op zijn gemak voelen en zij voelden zich ook ongemakkelijk en belemmerd in hun doen en laten.
Sven liep op zijn tenen langs de bibliotheek, bang dat oom Harald hem zou binnen roepen en nog eens over die opleiding zou gaan beginnen. Dat was iets wat Sven nu juist niet wilde.
Er zat niets anders op dan wat televisie te kijken op zijn kamer. Wacht, hij zou natuurlijk ook kunnen chatten met Thom. Dat hij daar niet eerder aan gedacht had. Zo zacht hij kon, rende hij de trap op naar zijn kamer. Hij zette zijn Mac aan benieuwd of Thom online was.