Geloof, hoop en liefde

[Michael87]

Hoi Cor & Sjack,

Ik doe het maar even in één berichtje.

@Cor: Ik kan wel tegen gezonde kritiek hoor. Weet je… Ik wil gewoon graag zo goed mogelijk proberen over te brengen hoe het was. Als dat door taalgebruik, zinsopbouw, te veel herhalingen, etc., niet goed lukt, hoor ik dat eerlijk gezegd liever wel dan niet. Dan kan ik er tenminste iets aan doen. Alle hulp is welkom… Waarmee ik niet wil zeggen dat ik van nu af aan alleen nog maar kritiek wil horen…
Maar lief van je dat je niet wilt dat ik gekwetst wordt. Dat stel ik op prijs.

@ Sjack: Ik had er helemaal nooit zo bij stil gestaan wat het eigenlijk betekende als je met iemand samen leefde. Tuurlijk waren we in mijn vakantie al twee weken samen geweest. Maar dat was anders. Toen was Thomas er niet bij. Tijdens die vakantie was ik even geen papa. En nu was ik ineens niet alleen weer papa, maar ook nog iemands vriend. Dat was raar. Het koste gewoon tijd om die twee dingen met elkaar samen te laten gaan.

Groet,
Michael

[Jablan]

Deel 13. In Duitsland heet deze fase 'inneres coming out'. Anderen weten al dat je een vriend hebt, terwijl je van binnen zelf nog niet zover bent om je overal met vriend en zoon te laten zien. Jij hebt alles tegelijk meegemaakt en dat lijkt mij extra verwarrend. Was het de bekende emotionele achtbaan, waar je vriend de rol van veiligheidsbeugel had?

[Michael87]

Hoi Jablan,

Dat klopt wel ongeveer ja. Ik herinner me dat ik er soms gewoon buikpijn van had. Het ging allemaal zo vreselijk snel. Ik had me er nooit echt een voorstelling van gemaakt hoe het zou zijn om daadwerkelijk een relatie te hebben. Dat dat verlangen er was, wist ik al een hele tijd. Maar toen het eenmaal zo ver was, veranderde er zoveel tegelijkertijd. Het overviel me gewoon enorm en ik vond het doodeng. Ik weet zeker dat als Nicolas me niet stevig vast had gehouden (figuurlijk dan in dit geval), ik er mee gestopt was.

Jij vergelijkt het met een achtbaan. Ik met bungy jumping. Dat heb ik inmiddels een aantal keren gedaan maar ik herinner me de eerste keer nog heel goed. Letterlijk een sprong in het diepe en er op moeten vertrouwen dat je goed vast zit… Maar het went snel en is dan alleen nog maar geweldig leuk!

Groet,
Michael

[cor van dongen]

Hoi Michael,
Jablan heeft de essentie van de gevoelens in je laatste hoofdstuk heel kernachtig verwoord. En heel mooi, dat je er nu zo positief over kunt denken.
Deze "herhaling"was voor mij juist wel heel belangrijk, omdat het niet alleen emotioneel was maar een verwerking van je eigen gevoelens. Ik kan me voorstellen, dat je zelf best veel moeite hebt gehad met deze passages. Chapeau !
Lieve groet,
Cor

[Michael87]

Hoi Cor,

Ik heb gelukkig een aantal hele lieve mensen om me heen die me tijdens het schrijven van het verhaal steunen. Ze weten hoe belangrijk het voor me is alles te vertellen en luisteren werkelijk met engelengeduld naar alles wat los komt. En daar ben ik ze heel dankbaar voor. Jouw 'chapeau' mag wat mij betreft dan ook naar hen…


Groet,
Michael

[Sjack013]

Hoi Michael,
Schuld- en schaamtegevoelens zijn de drijfkrachten binnen de Gereformeerde en Hervormde Kerken. Helaas leidt dit ook tot minderwaardigheidsgevoel of zelfs tot een -complex. Manipulaties zijn niet vreemd in deze werelden. Gelukkig kon Nicolas de juiste toon en woordkeus zetten, om je weer (eventjes) terug op aarde te zetten. Je legt de schuldvraag altijd bij jezelf neer, dat is je aangepraat door de gemeente, waarin jij opgegroeid en gevormd bent. Je weet niet beter!!
Je moet eerst geconfronteerd worden met andere mogelijkheden, voordat de schelpen van je ogen verdwijnen.
En zoals je zelf al aangaf in je antwoord aan Jablan, het terugvallen in je schuld- en schaamtegevoel blijft dreigend aanwezig. Stap voor stap ontgroeien uit je Christelijk milieu is een weg met lange adem. Door jouw overtuiging, dat Hij achter je keuze staat, kun je het redden. "Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven". Jij hebt voor die weg gekozen en ook ik zeg: chapeau!!!

Sjack

[Michael87]

Hoi Sjack,

Ik heb ooit gezegd dat ik het gevoel had dat je me niet begreep. Dat neem ik bij deze terug. Jij snapt het heel goed… Misschien nog wel beter dan ikzelf!

Ik mag in m’n handjes knijpen dat ik Nicolas ontmoet heb. Menig ander was denk ik knettergek van me geworden… Hij niet. Als Nicolas iets wil, gaat hij er voor de volle 100% voor. Opgeven is iets dat niet in zijn woordenboek voorkomt.

Eén van de dingen die ik zo bijzonder aan hem vind is dat hij, ondanks dat hijzelf helemaal niks met God had, nooit heeft geprobeerd mijn rotsvaste vertrouwen in God onderuit te halen. Hij had heel goed in de gaten dat het mijn houvast was en dat hij me dat niet af moest nemen. Daarnaast bleef hij er maar op hameren dat de keuzes die ik in mijn leven gemaakt had, de dingen die ik gedaan had, voortkwamen uit wat anderen me aangepraat hadden. Hierdoor werd laagje voor laagje het schuldgevoel afgepeld.

Groet,
Michael

[Sjack013]

Hoi Michael,
Voor het eerst sinds ik jouw verhaal lees, moest ik nadenken, alvorens ik wilde reageren. Tot nu toe reageerde ik vanuit mijn impuls, nu lag het moeilijker.
Probleem is: ik snap jouw houding en angst en ik snap de reactie van Nicolas.
In eerste instantie bedacht ik, dat jullie de afspraak hadden gemaakt, dat jullie de beslissing zou laten afhangen van de houding van Thomas en op het eind van jullie "vakantie" de beslissing zouden nemen over de toekomst. Op het eerste oog een logisch uitgangspunt. Vervolgens besefte ik ook duidelijk, hoe kun je zo ver wegende keuze maken op basis van de reactie van een vierjarig jongen? De overwegingen die je maakte zijn ook serieus. Op één na.
Wat nou, als de relatie over is? Dit is een gevoelszaak op basis van angst. De overige overwegingen zijn ook gevoelszaken, maar dan op basis van praktische zaken: het missen van opa en oma, weg uit vertrouwde omgeving e.d..
De reactie van Nicolas vind ik ook begrijpelijk. Persoonlijk zou ik waarschijnlijk ook zo gereageerd hebben. Je kunt het "een spiegel voorhouden noemen" of figuurlijk een trap onder iemands kont noemen. Effect is hetzelfde. Even een schokmoment creëren, om iemand anders na te laten denken.
Jouw twijfel heeft volgens mij alles met jouw geloof te maken. Calvinisten worden met de paplepel opgevoed met het gegeven, dat de mens slecht en zondig is (erfzonde). Een plezierige dag kan niet, want het leven is niet plezierig. Door jouw relatiekeuze kom je wat losser van de Kerk te staan en de twijfels die daarin voortvloeien trek je door naar je privéleven. Je beseft, dat jij jouw keuze niet kan laten afhangen van een vierjarig jongen. Jij, en alleen jij zult de knoop moeten doorhakken. Uiteraard rekening houdend met de gevoelens van Thomas en Nicolas.
Je zult toch moeten leren je angsten los te laten en leren genieten van het leven, zou ik jou gezegd hebben op dat moment.
Sorry voor mijn lange reactie, korter had ik het echt niet gekund.
Groetjes,

Sjack

[Michael87]

Hoi Sjack,

Dank voor je uitgebreide reactie. Niks te lang, gewoon goed zo.

Tsja, die Christelijke manipulatie… Want dat is het gewoon. Van jongs af aan weet je gewoon niet beter. Je stond er niet eens bij stil dat het ook anders kon. En iets wat vanzelfsprekend is, leer je niet zomaar af. Hoewel… Soms gebeuren er dingen die dat proces behoorlijk versnellen. Maar da's dan wel erg heftig…

Groet,
Michael

[Jowima]

Hoi Michael,
Je schrijft een prachtig inlevend verhaal, hier en daar hou ik het zelfs niet droog.
Mijn ervaring met alleenstaand ouderschap is dat er van moeders kant (wettelijk) ook nog een toeziend voogd is aangesteld. Deze heeft zeker nog iets te zeggen bij jullie besluit of in Frankrijk te gaan wonen.
Dus verwacht ik nog wel enige problemen.
Maar misschien is de wet nu soepeler dan 30 jaar geleden.

Veel succes en liefde toegewenst.
Jowima