“Kom eens hier, lieve jongen, kom lekker bij me.” fluistert oma zacht terwijl ze haar armen uitnodigend spreidt voor Ferdy, die toch al dicht bij haar op de bank zit. Zachtjes tilt ze hem op schoot. Ferdy kan zijn tranen niet bedwingen; zijn schouders schokken van het snikken. Oma slaat haar armen stevig om hem heen, drukt hem teder tegen zich aan en gaat liefdevol met haar hand door zijn haren.
“Rustig maar, Ferdy, laat het er maar uit komen. Neem je tijd, jongen. Als je weer een beetje rustiger voelt, kunnen we samen verder praten.”
Langzaam kalmeert Ferdy, zijn ademhaling wordt regelmatiger. Oma kijkt hem warm in de ogen en wist voorzichtig de tranen van zijn wangen. “Wat ben ik blij dat je aan ons hebt gevraagd of je mocht komen logeren,” zegt ze zachtjes. “Je vindt het heel moeilijk, hè?”
“Ik ben zó bang,” fluistert Ferdy, zijn stem breekbaar en klein.
“Eerst samen iets drinken, dan praten we verder,” stelt opa voor, zijn stem geruststellend. Met z’n allen nemen ze een slokje en laten even de stilte hun werk doen.
Dan begint opa. “Ferdy, jij bent een paar maanden geleden 12 jaar geworden. Ergens na de 11e of 12e verjaardag, soms later, gaat je lichaam veranderen. Dan wordt je van jongen man. Daar hebben papa en mama het vast al met jou over gehad.”
“Ja, dat ik dan ga veranderen en groot word. Er gebeuren dan allemaal dingen zodat ik later kinderen kan krijgen. Daarom ga ik dan ook zaadjes maken.”
“Je lichaam maakt tijdens de puberteit ook veel meer hormonen aan. Je weet vast wel wat dat zijn?” Ferdy knikt. “Daardoor kunnen je gevoelens veranderen, zoals verliefd worden. Verliefd worden kan op een jongen of meisje zijn, het hoeft niet meteen te betekenen dat je homo bent; soms kan je op beide geslachten verliefd worden. Het is goed om hierover te praten.”
Ferdy vertelt opa en oma over Vincent uit de parallelklas, met wie hij vaak en graag praat en voor wie hij nieuwe gevoelens ontdekt.
Oma kijkt Ferdy vertederd aan en glimlacht. “Het klinkt alsof je inderdaad verliefd bent, Ferdy. Verliefd zijn kan heel fijn zijn, hoor. Vooral als je er een beetje van durft te genieten.”
Ferdy schudt zijn hoofd en zegt met een bange stem: “Maar ik wil helemaal niet verliefd zijn op Vincent.” Zijn ogen zoeken steun. “Vincent is mijn vriend en ik wil dat hij mijn vriend blijft.”
“Je bent bang dat als hij weet dat je verliefd op hem bent, jullie vriendschap misschien verandert? Dat jullie dan misschien geen vrienden meer kunnen zijn?”
Ferdy knikt stilletjes. “Ja, precies. Ik wil gewoon dat alles blijft zoals het is."
Opa legt een hand op Ferdy’s schouder. “Ik snap het goed, jongen. Jullie vriendschap betekent het allermeeste voor je.”
Oma schuift dichterbij en vraagt zachtjes: “Is dit de eerste keer dat je zoiets voelt, Ferdy? Dat je verliefd bent?”
Ook nu weer laat Ferdy zijn kwetsbaarheid zien. “Ja, ik heb dit nog nooit eerder meegemaakt. Iedereen zegt dat verliefd zijn leuk is, maar ik vind het helemaal niet leuk. Ik voel me er juist heel onzeker door.”
Oma glimlacht geruststellend. “Dat begrijp ik heel goed, Ferdy. Het is een nieuw gevoel en daar mag je best van in de war zijn.”
“Opa, kun je alles iets verder uitleggen?”
“Natuurlijk, Ferdy. Als je homo bent, is dat niet te veranderen. Je kunt natuurlijk ook als homo gelukkig worden, wat heel belangrijk is. Je bent pas 12 en voor het eerst verliefd op een jongen. Of je homo bent, weet je later pas zeker. Er zijn geen regels, dus geniet gewoon van dit gevoel. Het is fijn om verliefd te zijn op iemand die ook je vriend is, zoals Vincent. Vriendschap blijft waardevol, wie weet word je later ook verliefd op een meisje of iemand anders. Verliefdheid overkomt je; het is niet te sturen. Ook ik ben soms verliefd geweest terwijl ik met oma getrouwd was, dat gaat door. Je hoeft er niets mee te doen!”
“Ik wil dat jij gelukkig bent, Ferdy,” voegt oma toe. “Blijf Vincents vriend en geniet van jullie vriendschap.”
“Ferdy, misschien kan je proberen dit ook eens met papa en mama te bespreken. Ik geloof dat je daarvoor niet bang hoeft te zijn. Papa is tenslotte onze zoon, en wij hebben hem altijd meegegeven dat iedereen gelijk is. Het doet er niet toe of iemand op jongens valt of op meisjes, welke kleur hij heeft, of hij groot is of klein, rood haar heeft of blond, dat maakt allemaal niks uit. Alleen als iemand altijd vervelend doet, is dat lastig. Daar zit vaak wel iets achter.”
“Ik durf het echt niet te zeggen…”
“Je hoeft jezelf geen druk op te leggen, Ferdy. Neem gewoon de tijd die je nodig hebt. Als je ergens mee zit, weet je dat je altijd bij ons terecht kunt. Je bent onze enige kleinzoon, en we zijn ongelooflijk trots op je. Dat zal nooit veranderen, ook niet als je homo blijkt te zijn. We houden van je, precies zoals je bent. Dus kom gerust bij ons als je wilt praten, of stuur ons een appje als je snel iets kwijt moet. En maak je geen zorgen: wij zullen nooit iets aan papa en mama vertellen zonder dat jij dat wilt. Jij beslist wanneer je er klaar voor bent om iets te delen. Wat het ook is, dat komt vanzelf.”
“Ik ben zo blij dat ik jullie als opa en oma heb!”
“En wij zijn dolblij dat jij onze kleinzoon bent!”
Even zitten Ferdy en zijn opa en oma in stilte bij elkaar. Dan pakt zijn oma Ferdy beet en knuffelt hem. Ferdy krijgt weer de tranen in zijn ogen. “Ik vind het allemaal wel heel moeilijk.”
“Dat snap ik volkomen, lieve jongen,” zegt oma zacht. “Je bent nog maar twaalf en alles is nieuw: een andere school, nieuwe gevoelens, en straks verandert je lichaam ook nog.”
Opa voegt toe: “Dat kan soms heel overweldigend zijn. Er zullen momenten zijn waarop je jezelf niet meer herkent, waarop je zomaar ineens heel boos wordt. Je zegt misschien dingen tegen papa en mama die je helemaal niet zo bedoelt, of je smijt met deuren en stampt naar je kamer. Daarna voel je spijt en schaamte, dat hoort erbij, ook al voelt het niet fijn. Je kunt het niet altijd tegenhouden, het overkomt je gewoon.”
Ferdy kijkt zijn opa vragend aan. “Maar opa, wat zijn dat dan voor dingen?”
Opa glimlacht begripvol. “Soms word je uit het niets hartstikke kwaad, en niet een klein beetje ook, echt woedend. Je zegt nare dingen of doet iets waarvan je later denkt: hoe kon ik zo dom zijn? Dat zijn je hormonen, jongen. Het hoort bij opgroeien.”