"Niet één, maar twee", deel 11.
Geplaatst: vr 03 okt 2025, 06:38
Het gesprek met Jan vindt de week daarna plaats en dan wordt afgesproken dat Sam zal verhuizen naar Martin en Lucas. Waardoor er ook een eind komt aan zijn verblijf bij Eva, Pieter, Oscar en Joyce. Sam heeft daar een heel mooie tijd gehad en wil dat ook mooi afsluiten. Hij besteed er tijd aan om voor alle vier een mooi afscheidscadeau uit te zoeken. Hij slaagt er in voor iedereen iets te vinden waar hij zelf tevreden over is.
Op vrijdag na school gaat hij over. Donderdagavond onder het eten geeft hij iedereen het cadeau dat hij heeft bedacht. Ze zijn alle vier werkelijk verrast. Eva vat het als volgt samen: “Sam, ik vind het heel knap dat jij in de tijd dat jij hier bent er in geslaagd bent ons allemaal zo goed te leren kennen dat je met dit soort cadeaus weet te komen. Mijn compliment. Weet je al wat je worden wilt? Dat zal vast en zeker iets met mensen zijn!”
Eva brengt hem met zijn spullen naar Martin en Lucas. Sam is emotioneel onder het afscheid. “Sam, ik ga er van uit je binnenkort weer te zien. We nemen geen afscheid!”
Als Eva wegrijdt verzucht hij: “Weer een periode in mijn leven afgesloten.”
Lucas reageert: “De volgende periode gaat wat ons betreft lekker lang duren!”
Sam heeft snel zijn draai gevonden bij Lucas en Martin. Net als bij Eva en Pieter is het een heel gezellig gezin waar veel wordt gelachen. Ze spelen ook regelmatig gezelschapsspelletjes, iets dat hij bij zijn ouders nooit deed. Op zondag gaan ze soms met elkaar iets doen, een wandeling, een museumbezoek of naar een concert. Ook dat kende hij niet van thuis. Hij geniet van de gezelligheid. Op school zoekt hij regelmatig Oscar en Joyce op en hij fietst als de kans zich voordoet met één van hen terug naar huis.
Sam blijft met één grote vraag zitten: hoe gaat het met zijn moeder en hoe kijkt zij naar herstel van contact? Hij besluit het er op te wagen. Hij heeft het eerst met Lucas en Martin overlegd en op hun advies ook met Eva. Zij vinden allemaal hetzelfde: het kan geen kwaad je moeder op te bellen en te vertellen hoe het met je gaat. Sam hangt er een paar dagen tegenaan. Daarna besluit hij op een morgen dat hij de eerste twee uren vrij heeft te bellen.
Als zijn moeder opneemt zegt hij: “Dag mam, het is met Sam. Als je wilt, wil ik je graag vertellen hoe het met mij gaat.” Dan wacht hij af.
Het blijft even stil. Dan hoort hij een snik. “O, Sam, wat ben ik blij dat ik je stem hoor. Ik mis je.”
Dat had Sam niet verwacht. Ook hij is nu even stil.
“Kan ik nu even rustig met je praten?” vraagt hij dan.
“Ja, ik ben alleen thuis. Vertel maar hoe het met je gaat.”
Daarna vertelt Sam wat er allemaal gebeurd is en hoe en in wat voor situatie hij nu woont. Hij vertelt dat hij het reuze naar zijn zin heeft. Dat hij het op de nieuwe school ook heel goed doet en dat hij aan het opvanggezin waar hij hiervoor heeft gezeten heel goede en waardevolle contacten heeft overgehouden. Als hij stil houdt reageert zijn moeder:
“Ik ben heel blij dat je een goed plekje hebt gevonden.”
“Wil jij weer contact met mij, mam?” waagt Sam het er op.
“Dat zou ik heel graag willen, Sam, maar ik weet zeker dat papa het absoluut niet goed zal vinden.”
“Je wilt of kan het niet doen zonder dat papa het weet?” vraagt Sam.
“Ik ben zo bang dat hij er toch achter komt en voor de consequenties die het dan zal hebben.” reageert zijn moeder.
“Als we een veilige oplossing kunnen vinden, wil je het dan?” reageert Sam.
“Ja, ik wil graag contact met jou, Sam, jij bent mijn enige zoon en het voelt voor mij alsof je mij bent afgepakt. Als het veilig kan: heel graag!”
“Dan ga ik eens kijken naar een goede mogelijkheid, mama. Als ik een oplossing heb, bel ik je weer. Jij mag mij ook altijd bellen, ik geef je mijn telefoonnummer! Dit is het vaste nummer hier. Je kunt Lucas of Martin aan de lijn krijgen, die weten wanneer ik thuis ben. Of je krijgt mij.”
“Ik ben blij dat je zo’n goede plek gevonden hebt, Sam, heel blij.”
“Dan spreken we elkaar binnenkort weer mama, sterkte daar!”
Sam verbreekt de verbinding en moet even slikken. Ondanks het feit dat hij het hier enorm naar zijn zin heeft, mist hij zijn moeder!
Als hij ’s avonds onder het eten vertelt hoe het gesprek gegaan is bedenkt Lucas dat het gemeentehuis misschien een veilige plek is om elkaar te ontmoeten. Hij zal eens kijken wat er te organiseren valt. Verder laten zowel Lucas als Martin weten het heel belangrijk te vinden als hij het contact met zijn moeder kan herstellen.
Na een paar dagen doet Lucas het voorstel om bij de gemeente Sam zijn moeder te laten ontmoeten. Hij heeft erover gesproken met collega’s en die zijn bereid op bepaalde tijden een spreekkamer ter beschikking te stellen. Dan kunnen zij elkaar daar ontmoeten. Het enige dat nodig is, is dat het afgesproken wordt. En dat gebeurt.
Zo treffen Sam en zijn moeder elkaar een paar weken later op het gemeentehuis, gedurende de ochtend wanneer Sam de eerste twee uren vrij heeft. Lucas is er bij, omdat het de eerste keer is. Zodoende maakt Sams moeder kennis met Lucas. Als Lucas vertrokken is reageert Sams moeder: wat een aardige man. Dat doet Sam goed. Ze hebben een prettig gesprek en spreken af dat te herhalen.
Als er halverwege het jaar een nieuwe klasgenoot, Adam, in de klas komt, biedt Sam zich spontaan aan om zijn buddy te zijn. Adam meldt alleen dat hij door verhuizing op deze school is gekomen. Bij het allereerste contact blijkt dat zij het nodige gemeenschappelijk hebben: Adam is een leeftijdsgenoot die niet meer thuis kan blijven wonen nadat zijn ouders ontdekt hebben dat hij homo is. En waar woont hij nu? Bij Eva, Pieter, Oscar en Joyce. Sam gaat na twee dagen met zijn nieuwe klasgenoot mee naar zijn tijdelijk thuis. Eva, die thuis is, is helemaal niet verbaasd dat Sam de buddy is van Adam. “Ik wist het niet, Sam, dat jullie in dezelfde klas zouden komen, nu je hier bent als buddy denk ik: dat had ik kunnen weten.”.
Sam en Adam kunnen het meteen goed vinden. Sam kwam toch al regelmatig bij zijn tijdelijke opvangadres langs, nu Adam daar woont wordt dat wat vaker. Adam komt ook bij Sam thuis. Toch ontwikkelt de situatie bij Adam zich anders. Na een aantal weken kan Adam weer naar huis terug: zijn ouders ontdekken gelukkig hoe belangrijk hun zoon voor hen is en zijn bereid hem te accepteren. Daardoor verandert de hele situatie: Sam kan nu ook bij Adam thuis komen. En Adam blijft bij Sam thuis komen. Langzamerhand worden Sam en Adam vrienden. Zij studeren samen en kunnen het ook verder heel goed met elkaar vinden.
Sam ontmoet van tijd tot tijd zijn moeder op het gemeentehuis. Dat gaat vanaf het begin goed: Sam houdt nog steeds van zijn moeder en neemt haar niets kwalijk omdat hij begrijpt in wat voor onmogelijke en afhankelijke positie zij verkeert. Hij vraagt zich af hoe zijn moeder het bij zijn vader uithoudt en waarom zij niet vertrekt. Hij durft dat niet bij haar te sprake te brengen.
Op een volgende afspraak komt zijn moeder niet opdagen. Dat is nog nooit voorgekomen en Sam begrijpt het niet. Normaal praten ze een drie kwartier. Als die tijd om is gaat Sam naar school voor het volgende uur. Sam is ongerust. Wat zou er aan de hand zijn? Waarom heeft zijn moeder hem niet afgebeld?
Als hij dit ‘s avonds onder het eten thuis vertelt, suggereert Lucas dat hij morgenochtend, vanaf de gemeente het nummer van moeder wil bellen, als ze alleen thuis is. Sam heeft aangegeven dat hij niet durft te bellen, omdat hij bang is dat zijn vader met de oorzaak dat zijn moeder er niet was te maken heeft. Sam vindt dat een goed idee. Die nacht slaapt hij onrustig. Hij begrijpt er niets van. Als er iets tussen zou zijn gekomen zou zijn moeder hem toch wel gebeld hebben? Hij haalt zich van alles in zijn hoofd wat er gebeurd zou kunnen zijn.
Lucas belt de volgende dag het nummer van Sams moeder. Tot zijn verbazing krijgt hij het ziekenhuis aan de telefoon. Als hij op verzoek van degene die de telefoon heeft opgenomen uitlegt dat hij de pleegvader is van Sam, de zoon van degeen die hij heeft proberen te bellen, vertelt de baliemedewerkster op de afdeling intensive care, dat Sams moeder daar gistermorgen is opgenomen nadat zij op haar fiets op het fietspad door een automobilist met te veel drank op geschept is. Haar toestand is kritiek. Zij is buiten bewustzijn en is niet meer bij kennis geweest sinds de aanrijding. Zij wordt nu kunstmatig in slaap gehouden. Lucas legt uit wat het probleem van Sam is en dat het dus onmogelijk is dat Sam zijn moeder bezoekt als zijn vader er is. Hem wordt toegezegd dat het overlegd zal worden en dat hij teruggebeld zal worden.
Lucas stuurt Sam een appje met de vraag hem zo snel mogelijk te bellen. Dat doet Sam en dan krijgt hij dit slechte bericht te horen. Sam schrikt enorm en Adam, met wie hij op dat moment in de kantine van school zit, vraagt hem wat er aan de hand is. Sam vertelt hem wat Lucas hem zo juist heeft verteld. “Dan moet je snel bij haar op bezoek gaan” reageert Adam. “Ik hoop dat dat mogelijk is” reageert Sam, met de tranen in zijn ogen. Hij is blij dat Lucas meteen geprobeerd heeft te organiseren dat hij naar zijn moeder toe kan. En blij met de steun van Adam op dit moment.
Op vrijdag na school gaat hij over. Donderdagavond onder het eten geeft hij iedereen het cadeau dat hij heeft bedacht. Ze zijn alle vier werkelijk verrast. Eva vat het als volgt samen: “Sam, ik vind het heel knap dat jij in de tijd dat jij hier bent er in geslaagd bent ons allemaal zo goed te leren kennen dat je met dit soort cadeaus weet te komen. Mijn compliment. Weet je al wat je worden wilt? Dat zal vast en zeker iets met mensen zijn!”
Eva brengt hem met zijn spullen naar Martin en Lucas. Sam is emotioneel onder het afscheid. “Sam, ik ga er van uit je binnenkort weer te zien. We nemen geen afscheid!”
Als Eva wegrijdt verzucht hij: “Weer een periode in mijn leven afgesloten.”
Lucas reageert: “De volgende periode gaat wat ons betreft lekker lang duren!”
Sam heeft snel zijn draai gevonden bij Lucas en Martin. Net als bij Eva en Pieter is het een heel gezellig gezin waar veel wordt gelachen. Ze spelen ook regelmatig gezelschapsspelletjes, iets dat hij bij zijn ouders nooit deed. Op zondag gaan ze soms met elkaar iets doen, een wandeling, een museumbezoek of naar een concert. Ook dat kende hij niet van thuis. Hij geniet van de gezelligheid. Op school zoekt hij regelmatig Oscar en Joyce op en hij fietst als de kans zich voordoet met één van hen terug naar huis.
Sam blijft met één grote vraag zitten: hoe gaat het met zijn moeder en hoe kijkt zij naar herstel van contact? Hij besluit het er op te wagen. Hij heeft het eerst met Lucas en Martin overlegd en op hun advies ook met Eva. Zij vinden allemaal hetzelfde: het kan geen kwaad je moeder op te bellen en te vertellen hoe het met je gaat. Sam hangt er een paar dagen tegenaan. Daarna besluit hij op een morgen dat hij de eerste twee uren vrij heeft te bellen.
Als zijn moeder opneemt zegt hij: “Dag mam, het is met Sam. Als je wilt, wil ik je graag vertellen hoe het met mij gaat.” Dan wacht hij af.
Het blijft even stil. Dan hoort hij een snik. “O, Sam, wat ben ik blij dat ik je stem hoor. Ik mis je.”
Dat had Sam niet verwacht. Ook hij is nu even stil.
“Kan ik nu even rustig met je praten?” vraagt hij dan.
“Ja, ik ben alleen thuis. Vertel maar hoe het met je gaat.”
Daarna vertelt Sam wat er allemaal gebeurd is en hoe en in wat voor situatie hij nu woont. Hij vertelt dat hij het reuze naar zijn zin heeft. Dat hij het op de nieuwe school ook heel goed doet en dat hij aan het opvanggezin waar hij hiervoor heeft gezeten heel goede en waardevolle contacten heeft overgehouden. Als hij stil houdt reageert zijn moeder:
“Ik ben heel blij dat je een goed plekje hebt gevonden.”
“Wil jij weer contact met mij, mam?” waagt Sam het er op.
“Dat zou ik heel graag willen, Sam, maar ik weet zeker dat papa het absoluut niet goed zal vinden.”
“Je wilt of kan het niet doen zonder dat papa het weet?” vraagt Sam.
“Ik ben zo bang dat hij er toch achter komt en voor de consequenties die het dan zal hebben.” reageert zijn moeder.
“Als we een veilige oplossing kunnen vinden, wil je het dan?” reageert Sam.
“Ja, ik wil graag contact met jou, Sam, jij bent mijn enige zoon en het voelt voor mij alsof je mij bent afgepakt. Als het veilig kan: heel graag!”
“Dan ga ik eens kijken naar een goede mogelijkheid, mama. Als ik een oplossing heb, bel ik je weer. Jij mag mij ook altijd bellen, ik geef je mijn telefoonnummer! Dit is het vaste nummer hier. Je kunt Lucas of Martin aan de lijn krijgen, die weten wanneer ik thuis ben. Of je krijgt mij.”
“Ik ben blij dat je zo’n goede plek gevonden hebt, Sam, heel blij.”
“Dan spreken we elkaar binnenkort weer mama, sterkte daar!”
Sam verbreekt de verbinding en moet even slikken. Ondanks het feit dat hij het hier enorm naar zijn zin heeft, mist hij zijn moeder!
Als hij ’s avonds onder het eten vertelt hoe het gesprek gegaan is bedenkt Lucas dat het gemeentehuis misschien een veilige plek is om elkaar te ontmoeten. Hij zal eens kijken wat er te organiseren valt. Verder laten zowel Lucas als Martin weten het heel belangrijk te vinden als hij het contact met zijn moeder kan herstellen.
Na een paar dagen doet Lucas het voorstel om bij de gemeente Sam zijn moeder te laten ontmoeten. Hij heeft erover gesproken met collega’s en die zijn bereid op bepaalde tijden een spreekkamer ter beschikking te stellen. Dan kunnen zij elkaar daar ontmoeten. Het enige dat nodig is, is dat het afgesproken wordt. En dat gebeurt.
Zo treffen Sam en zijn moeder elkaar een paar weken later op het gemeentehuis, gedurende de ochtend wanneer Sam de eerste twee uren vrij heeft. Lucas is er bij, omdat het de eerste keer is. Zodoende maakt Sams moeder kennis met Lucas. Als Lucas vertrokken is reageert Sams moeder: wat een aardige man. Dat doet Sam goed. Ze hebben een prettig gesprek en spreken af dat te herhalen.
Als er halverwege het jaar een nieuwe klasgenoot, Adam, in de klas komt, biedt Sam zich spontaan aan om zijn buddy te zijn. Adam meldt alleen dat hij door verhuizing op deze school is gekomen. Bij het allereerste contact blijkt dat zij het nodige gemeenschappelijk hebben: Adam is een leeftijdsgenoot die niet meer thuis kan blijven wonen nadat zijn ouders ontdekt hebben dat hij homo is. En waar woont hij nu? Bij Eva, Pieter, Oscar en Joyce. Sam gaat na twee dagen met zijn nieuwe klasgenoot mee naar zijn tijdelijk thuis. Eva, die thuis is, is helemaal niet verbaasd dat Sam de buddy is van Adam. “Ik wist het niet, Sam, dat jullie in dezelfde klas zouden komen, nu je hier bent als buddy denk ik: dat had ik kunnen weten.”.
Sam en Adam kunnen het meteen goed vinden. Sam kwam toch al regelmatig bij zijn tijdelijke opvangadres langs, nu Adam daar woont wordt dat wat vaker. Adam komt ook bij Sam thuis. Toch ontwikkelt de situatie bij Adam zich anders. Na een aantal weken kan Adam weer naar huis terug: zijn ouders ontdekken gelukkig hoe belangrijk hun zoon voor hen is en zijn bereid hem te accepteren. Daardoor verandert de hele situatie: Sam kan nu ook bij Adam thuis komen. En Adam blijft bij Sam thuis komen. Langzamerhand worden Sam en Adam vrienden. Zij studeren samen en kunnen het ook verder heel goed met elkaar vinden.
Sam ontmoet van tijd tot tijd zijn moeder op het gemeentehuis. Dat gaat vanaf het begin goed: Sam houdt nog steeds van zijn moeder en neemt haar niets kwalijk omdat hij begrijpt in wat voor onmogelijke en afhankelijke positie zij verkeert. Hij vraagt zich af hoe zijn moeder het bij zijn vader uithoudt en waarom zij niet vertrekt. Hij durft dat niet bij haar te sprake te brengen.
Op een volgende afspraak komt zijn moeder niet opdagen. Dat is nog nooit voorgekomen en Sam begrijpt het niet. Normaal praten ze een drie kwartier. Als die tijd om is gaat Sam naar school voor het volgende uur. Sam is ongerust. Wat zou er aan de hand zijn? Waarom heeft zijn moeder hem niet afgebeld?
Als hij dit ‘s avonds onder het eten thuis vertelt, suggereert Lucas dat hij morgenochtend, vanaf de gemeente het nummer van moeder wil bellen, als ze alleen thuis is. Sam heeft aangegeven dat hij niet durft te bellen, omdat hij bang is dat zijn vader met de oorzaak dat zijn moeder er niet was te maken heeft. Sam vindt dat een goed idee. Die nacht slaapt hij onrustig. Hij begrijpt er niets van. Als er iets tussen zou zijn gekomen zou zijn moeder hem toch wel gebeld hebben? Hij haalt zich van alles in zijn hoofd wat er gebeurd zou kunnen zijn.
Lucas belt de volgende dag het nummer van Sams moeder. Tot zijn verbazing krijgt hij het ziekenhuis aan de telefoon. Als hij op verzoek van degene die de telefoon heeft opgenomen uitlegt dat hij de pleegvader is van Sam, de zoon van degeen die hij heeft proberen te bellen, vertelt de baliemedewerkster op de afdeling intensive care, dat Sams moeder daar gistermorgen is opgenomen nadat zij op haar fiets op het fietspad door een automobilist met te veel drank op geschept is. Haar toestand is kritiek. Zij is buiten bewustzijn en is niet meer bij kennis geweest sinds de aanrijding. Zij wordt nu kunstmatig in slaap gehouden. Lucas legt uit wat het probleem van Sam is en dat het dus onmogelijk is dat Sam zijn moeder bezoekt als zijn vader er is. Hem wordt toegezegd dat het overlegd zal worden en dat hij teruggebeld zal worden.
Lucas stuurt Sam een appje met de vraag hem zo snel mogelijk te bellen. Dat doet Sam en dan krijgt hij dit slechte bericht te horen. Sam schrikt enorm en Adam, met wie hij op dat moment in de kantine van school zit, vraagt hem wat er aan de hand is. Sam vertelt hem wat Lucas hem zo juist heeft verteld. “Dan moet je snel bij haar op bezoek gaan” reageert Adam. “Ik hoop dat dat mogelijk is” reageert Sam, met de tranen in zijn ogen. Hij is blij dat Lucas meteen geprobeerd heeft te organiseren dat hij naar zijn moeder toe kan. En blij met de steun van Adam op dit moment.