"Niet één, maar twee", deel 6.
Geplaatst: di 23 sep 2025, 06:31
Sam krijgt een knuffel van Eva en Pieter en gaat naar boven. Hij gaat eerst even op bed liggen en laat alles nog eens de revue passeren, vanaf het gesprek gisteren met zijn vader, met de dominee er bij, het gesprek bij Veilig Thuis, later met zijn moeder. De tijd dat hij nu hier is. Hij voelt zich hier welkom. Dat geeft hem een beetje vertrouwen in de toekomst.
Dan zet hij zijn laptop aan en kijkt of zijn vriendje, Marcel, online is. Dat is niet het geval. Later nog eens proberen. Als hij naar een andere school gaat hoeft hij nu geen huiswerk te maken. Hij neemt zich voor Oscar te vragen of hij hem iets wil vertellen over de boeken die zij op school gebruiken. Kan hij kijken of hij al iets kan gaan doen. Oscar zit een klas hoger, denkt hij. Dan realiseert hij zich dat al zijn schoolspullen thuis liggen. Daar moet hij morgen met Eva over gaan praten, want als hij niet naar huis terug kan wil hij zo snel mogelijk al zijn spullen hier hebben. Dan denkt hij verbaasd: ‘Wat gaat dat snel, het lijkt wel of ik het nu al heb geaccepteerd.’
Hij kijkt nogmaals of Marcel online is. Dat is hij. Sam maakt contact en ze zien elkaar voor het eerst sinds die rampendag gisteren weer.
Sam heeft een hoop te vertellen. Marcel luistert. Als Sam is uitgesproken reageert hij. “Dat was niet mijn bedoeling toen wij contact kregen, dat jij zo in de problemen zou komen. Het spijt me heel erg dat je in deze onmogelijke toestand bent gekomen.”
“Het is absoluut jouw schuld niet, Marcel, ik ben jou gaan opzoeken en toen was ik zo stom om mijn laptop niet af te sluiten. Weet je, als het nu niet gebeurd was, was het later wel gebeurd. Ik wist steeds welke risico’s ik liep door met jou om te gaan. Ik heb er geen spijt van. En nu kan jij ook wel bij mij langs komen. Het gezin waar ik tijdelijk zit is heel open. De ouders zijn alle twee hulpverleners: psychologen. En de zoon, Oscar, is 17 en heel begripvol. Ook Joyce van 15 is al heel wat gewend. Ik ga binnenkort naar hun school, in plaats van mijn oude school. Het is allemaal bepaald niet leuk. Toch: ik kan moeilijk mezelf blijven verstoppen”
Sam en Marcel praten door. Ineens begint Sam zich heel moe te voelen, daarom sluiten ze af. Het is dan al half tien!
Hij gaat naar beneden en vertelt Eva en Pieter wat hij in de tussentijd gedaan heeft. Dan zegt hij dat hij naar bed wil. Eva loopt mee om hem uit te leggen hoe het in de badkamer werkt. Als Oscar hoort dat Sam naar bed gaat komt hij hem welterusten zeggen. Sam krijgt weer een knuffel van Oscar. Ze maken meteen de afspraak morgen na school naar zijn boeken en vakken te gaan kijken.
Sam slaapt die nacht redelijk. Wel wordt hij vaak wakker. Hij slaapt ook elke keer vrij snel weer in. Het gevolg is dat hij de volgende morgen redelijk uitgeslapen wakker wordt. Omdat de douche vrij is gaat hij douchen, kleedt zich aan en als hij om kwart voor acht beneden komt zit iedereen aan tafel. Hij kan zo aanschuiven. Oscar en Joyce gaan na vijf minuten naar boven hun spullen halen en vertrekken dan naar school.
Eva en Pieter zitten nog aan tafel.
Eva zegt: “Ik denk dat je vandaag een gesprek zult hebben met een collega van Pieter, er moet het een en ander geregeld worden. Heb je de rest van de tijd iets te doen?”
“Neen, ik heb met Oscar afgesproken na school met hem naar vakken en boeken te gaan kijken. Werken voor een school waar ik niet meer naar toe ga lijkt me niet handig.”
“Helemaal mee eens. Dan stuur ik je een digitaal boekje waarin staat wat je allemaal kunt verwachten. Wij hebben dat gemaakt nadat we hier tijdelijk 3 jongens hadden gehad en bleek dat zij het heel lastig vonden alle stappen die gezet moesten worden te plaatsen. Ik zal het je sturen en dan kun je dat doornemen en eventueel op internet verdere informatie zoeken. Als je mij je emailadres geeft, mail ik het je.”
Sam geeft zijn emailadres. “Dan ga ik nu naar mijn kamer.”
“Als je iets nodig hebt, kan je me op mijn werkkamer vinden. Die is ook op de eerste verdieping, ik zal de deur open laten staan.”
“Dank je wel, Eva” reageert Sam “Prettige dag Pieter.” en gaat naar zijn kamer.
Daar leest hij wat er allemaal zal gaan gebeuren. De regie ligt nu bij de Raad voor de Kinderbescherming. Die gaan onderzoek doen. Eerst een gesprek met hem. Dan een gesprek met zijn ouders. Dan wordt er een interne bespreking over gehouden waaruit een advies volgt. Dat advies zal, als zijn ouders hem niet meer thuis willen hebben als hij blijft volhouden homo te zijn en niet te kunnen en willen genezen, gevraagd worden of zij het ouderlijk gezag vrijwillig op willen geven. Als zij dat willen zal de kinderrechter dat doen en zal er een voogd benoemd worden. Willen zij dat niet dan volgt een procedure via de kinderrechter, die hen uit de ouderlijke macht zal ontzetten. Ook dan krijgt hij een voogd, tot hij 18 jaar wordt.
Tijdens die periode mag hij bij Eva en Pieter blijven wonen als tijdelijk opvangadres. Als hij een voogd heeft zal er gezocht gaan worden naar een pleeggezin waar hij tot zijn 18e jaar kan blijven wonen.
Sam krijgt het benauwd bij het vooruitzicht wat er allemaal moet gebeuren. Hij realiseerde zich dit al. Nu is het zwart op wit te lezen. Het is onontkoombaar, hij weet het. Geen leuk vooruitzicht. Toch voelt hij zich na één dag hier al gesteund door Eva en Pieter, Oscar en Joyce.
Sam besluit niet direct terug naar Eva te gaan. Hij gaat op internet surfen om te kijken wat hij over situaties als de zijne kan vinden. Daar verbaast hij zich over. Er staan nogal wat verhalen die lijken op zijn verhaal. Soms van veel oudere jongens of zelfs mannen, soms van leeftijdsgenoten. Het gemeenschappelijke is dat zij op basis van het geloof niet worden geaccepteerd. Geloof. Met daarnaast de wetenschappelijke onderbouwing dat voor de geboorte al een belangrijk deel van je seksuele geaardheid vast komt te liggen. Met andere woorden: het verhaal over genezing is bewijsbaar niet op wetenschap maar op geloof gebaseerd. Als hij dit bedenkt realiseert hij zich dat hij daar weinig aan heeft: zijn ouders zullen alleen op geloof afgaan en niet op wetenschap. Hij vraagt zich af hoeveel zijn ouders van hem houden. Of: waar houden ze meer van: hem of God? Daar loopt hij in vast. Het heeft ook geen zin daarover na te denken, concludeert hij. Dus stopt hij er mee.
Er wordt op de deur geklopt. Eva met haar telefoon.
“Ik heb hier de Raad voor de Kinderbescherming, die willen een afspraak met je maken.”
“Ik kan altijd….” zegt Sam een beetje timide.
“Ik weet het. Je mag de telefoon overnemen. Het is jouw afspraak. Die ga ik niet maken!”
Eva geeft Sam haar telefoon.
“Met Sam” begint Sam.
“Met Nico” reageert Nico aan de andere kant.
“Ik wil graag een afspraak met je maken voor een gesprek. Je weet waar het over gaat en hoe de procedure is, heb ik van Eva begrepen. Je zult een afspraak met mij hebben, ik ben orthopedagoog, samen met Angela, die maatschappelijk werker is. We doen afspraken altijd met zijn tweeën.”
“Helemaal prima” reageert Sam.
“Wij kunnen vanmiddag om vier uur, of morgen om 10 uur. Jij mag kiezen. Wat wil jij het liefst?”
“Doe dan maar meteen vanmiddag, hoe sneller hoe beter, kunnen jullie ook eerder met mijn ouders gaan praten.”
“Dat klopt helemaal, Sam. Ik schrijf op: vanmiddag vier uur: Sam. Vraag bij de balie maar naar Nico, dan kom ik je ophalen.”
“Helemaal goed, ik zal er zijn.”
“Tot vanmiddag.”
“Tot straks.”
“Als Sam de verbinding heeft vergroken geeft hij hem terug aan Eva. “Dat is lekker snel.” reageert die.
“Daar ben ik blij om. Het is allemaal al vervelend genoeg. Hoe eerder ik er door ben hoe beter het is.”
“Je hebt gelijk, Sam. Ik heb inmiddels contact gehad met de school, nadat Pieter eerst vanuit de Raad aangegeven had dat jij beter niet naar je oude school terug kan en dat jij het beste naar deze school kan omdat Oscar en Joyce daar ook heen gaan. Dat is niet de eerste keer en de school kent het verhaal. De rector is akkoord gegaan dat jij snel begint zonder dat er contact is geweest met je oude school. Dat komt pas nadat het gesprek met je ouders en de Raad is geweest. Heb jij je rapporten online?”
“Ja, die heb ik.”
“Zou jij dan je overgangsrapport en de rapporten die je dit jaar hebt gekregen door willen sturen naar dit email-adres? Uiteraard met je naam er bij en vermelding ‘Op verzoek rector na gesprek met Eva’.”
“Dat doe ik.”
“Dan ga ik nu de tafel klaarmaken voor het eten. Kom je me helpen?”
“Helemaal goed.” Sam sluit zijn laptop af en gaat mee naar beneden.
Ze dekken samen de tafel en gaan eten. Sam is zwijgzaam.
Eva kijkt het even aan. Dan vraagt zij toch: “Wat heeft er zo veel indruk op je gemaakt, Sam?”
Sam kijkt op. Er rolt een traan over zijn gezicht. “Het is alsof het nu pas tot me doordringt wat er allemaal gaat gebeuren. Ik wil helemaal niet weg thuis. Toch kan het niet anders, tenminste als ik mijn verdere leven mijzelf wil zijn. Dat wil ik.”
“Ik begrijp het. Je staat voor een onmogelijke keuze. Je hebt de procedure doorgelezen?”
“Inderdaad. Daarna ben ik wat op internet gaan zoeken naar leeftijdsgenoten met een gelijksoortige ervaring. Daar is het een en ander van te vinden. Dat maakt me niet blij. Aan de andere kant lees ik ook dat ze uiteindelijk bijna allemaal gelukkig worden. Op een enkeling na. Daar moet ik ook voor gaan. Gelukkig worden.”
“Ik begrijp het, Sam. Na het eten ga ik boodschappen doen. Heb je zin om mee te gaan? Zit je niet alleen thuis. Mag je ook zeggen wat je vanavond wilt eten. En vertellen wat je lekker en niet lekker vindt.”
Sam veegt met zijn hand de tranen van zijn gezicht. “Graag. Ik moet niet te veel piekeren. Ik weet het, toch doe ik het.”
“Er gebeurt op dit moment nogal wat in je leven, Sam, dat is volstrekt logisch.”
Dan zet hij zijn laptop aan en kijkt of zijn vriendje, Marcel, online is. Dat is niet het geval. Later nog eens proberen. Als hij naar een andere school gaat hoeft hij nu geen huiswerk te maken. Hij neemt zich voor Oscar te vragen of hij hem iets wil vertellen over de boeken die zij op school gebruiken. Kan hij kijken of hij al iets kan gaan doen. Oscar zit een klas hoger, denkt hij. Dan realiseert hij zich dat al zijn schoolspullen thuis liggen. Daar moet hij morgen met Eva over gaan praten, want als hij niet naar huis terug kan wil hij zo snel mogelijk al zijn spullen hier hebben. Dan denkt hij verbaasd: ‘Wat gaat dat snel, het lijkt wel of ik het nu al heb geaccepteerd.’
Hij kijkt nogmaals of Marcel online is. Dat is hij. Sam maakt contact en ze zien elkaar voor het eerst sinds die rampendag gisteren weer.
Sam heeft een hoop te vertellen. Marcel luistert. Als Sam is uitgesproken reageert hij. “Dat was niet mijn bedoeling toen wij contact kregen, dat jij zo in de problemen zou komen. Het spijt me heel erg dat je in deze onmogelijke toestand bent gekomen.”
“Het is absoluut jouw schuld niet, Marcel, ik ben jou gaan opzoeken en toen was ik zo stom om mijn laptop niet af te sluiten. Weet je, als het nu niet gebeurd was, was het later wel gebeurd. Ik wist steeds welke risico’s ik liep door met jou om te gaan. Ik heb er geen spijt van. En nu kan jij ook wel bij mij langs komen. Het gezin waar ik tijdelijk zit is heel open. De ouders zijn alle twee hulpverleners: psychologen. En de zoon, Oscar, is 17 en heel begripvol. Ook Joyce van 15 is al heel wat gewend. Ik ga binnenkort naar hun school, in plaats van mijn oude school. Het is allemaal bepaald niet leuk. Toch: ik kan moeilijk mezelf blijven verstoppen”
Sam en Marcel praten door. Ineens begint Sam zich heel moe te voelen, daarom sluiten ze af. Het is dan al half tien!
Hij gaat naar beneden en vertelt Eva en Pieter wat hij in de tussentijd gedaan heeft. Dan zegt hij dat hij naar bed wil. Eva loopt mee om hem uit te leggen hoe het in de badkamer werkt. Als Oscar hoort dat Sam naar bed gaat komt hij hem welterusten zeggen. Sam krijgt weer een knuffel van Oscar. Ze maken meteen de afspraak morgen na school naar zijn boeken en vakken te gaan kijken.
Sam slaapt die nacht redelijk. Wel wordt hij vaak wakker. Hij slaapt ook elke keer vrij snel weer in. Het gevolg is dat hij de volgende morgen redelijk uitgeslapen wakker wordt. Omdat de douche vrij is gaat hij douchen, kleedt zich aan en als hij om kwart voor acht beneden komt zit iedereen aan tafel. Hij kan zo aanschuiven. Oscar en Joyce gaan na vijf minuten naar boven hun spullen halen en vertrekken dan naar school.
Eva en Pieter zitten nog aan tafel.
Eva zegt: “Ik denk dat je vandaag een gesprek zult hebben met een collega van Pieter, er moet het een en ander geregeld worden. Heb je de rest van de tijd iets te doen?”
“Neen, ik heb met Oscar afgesproken na school met hem naar vakken en boeken te gaan kijken. Werken voor een school waar ik niet meer naar toe ga lijkt me niet handig.”
“Helemaal mee eens. Dan stuur ik je een digitaal boekje waarin staat wat je allemaal kunt verwachten. Wij hebben dat gemaakt nadat we hier tijdelijk 3 jongens hadden gehad en bleek dat zij het heel lastig vonden alle stappen die gezet moesten worden te plaatsen. Ik zal het je sturen en dan kun je dat doornemen en eventueel op internet verdere informatie zoeken. Als je mij je emailadres geeft, mail ik het je.”
Sam geeft zijn emailadres. “Dan ga ik nu naar mijn kamer.”
“Als je iets nodig hebt, kan je me op mijn werkkamer vinden. Die is ook op de eerste verdieping, ik zal de deur open laten staan.”
“Dank je wel, Eva” reageert Sam “Prettige dag Pieter.” en gaat naar zijn kamer.
Daar leest hij wat er allemaal zal gaan gebeuren. De regie ligt nu bij de Raad voor de Kinderbescherming. Die gaan onderzoek doen. Eerst een gesprek met hem. Dan een gesprek met zijn ouders. Dan wordt er een interne bespreking over gehouden waaruit een advies volgt. Dat advies zal, als zijn ouders hem niet meer thuis willen hebben als hij blijft volhouden homo te zijn en niet te kunnen en willen genezen, gevraagd worden of zij het ouderlijk gezag vrijwillig op willen geven. Als zij dat willen zal de kinderrechter dat doen en zal er een voogd benoemd worden. Willen zij dat niet dan volgt een procedure via de kinderrechter, die hen uit de ouderlijke macht zal ontzetten. Ook dan krijgt hij een voogd, tot hij 18 jaar wordt.
Tijdens die periode mag hij bij Eva en Pieter blijven wonen als tijdelijk opvangadres. Als hij een voogd heeft zal er gezocht gaan worden naar een pleeggezin waar hij tot zijn 18e jaar kan blijven wonen.
Sam krijgt het benauwd bij het vooruitzicht wat er allemaal moet gebeuren. Hij realiseerde zich dit al. Nu is het zwart op wit te lezen. Het is onontkoombaar, hij weet het. Geen leuk vooruitzicht. Toch voelt hij zich na één dag hier al gesteund door Eva en Pieter, Oscar en Joyce.
Sam besluit niet direct terug naar Eva te gaan. Hij gaat op internet surfen om te kijken wat hij over situaties als de zijne kan vinden. Daar verbaast hij zich over. Er staan nogal wat verhalen die lijken op zijn verhaal. Soms van veel oudere jongens of zelfs mannen, soms van leeftijdsgenoten. Het gemeenschappelijke is dat zij op basis van het geloof niet worden geaccepteerd. Geloof. Met daarnaast de wetenschappelijke onderbouwing dat voor de geboorte al een belangrijk deel van je seksuele geaardheid vast komt te liggen. Met andere woorden: het verhaal over genezing is bewijsbaar niet op wetenschap maar op geloof gebaseerd. Als hij dit bedenkt realiseert hij zich dat hij daar weinig aan heeft: zijn ouders zullen alleen op geloof afgaan en niet op wetenschap. Hij vraagt zich af hoeveel zijn ouders van hem houden. Of: waar houden ze meer van: hem of God? Daar loopt hij in vast. Het heeft ook geen zin daarover na te denken, concludeert hij. Dus stopt hij er mee.
Er wordt op de deur geklopt. Eva met haar telefoon.
“Ik heb hier de Raad voor de Kinderbescherming, die willen een afspraak met je maken.”
“Ik kan altijd….” zegt Sam een beetje timide.
“Ik weet het. Je mag de telefoon overnemen. Het is jouw afspraak. Die ga ik niet maken!”
Eva geeft Sam haar telefoon.
“Met Sam” begint Sam.
“Met Nico” reageert Nico aan de andere kant.
“Ik wil graag een afspraak met je maken voor een gesprek. Je weet waar het over gaat en hoe de procedure is, heb ik van Eva begrepen. Je zult een afspraak met mij hebben, ik ben orthopedagoog, samen met Angela, die maatschappelijk werker is. We doen afspraken altijd met zijn tweeën.”
“Helemaal prima” reageert Sam.
“Wij kunnen vanmiddag om vier uur, of morgen om 10 uur. Jij mag kiezen. Wat wil jij het liefst?”
“Doe dan maar meteen vanmiddag, hoe sneller hoe beter, kunnen jullie ook eerder met mijn ouders gaan praten.”
“Dat klopt helemaal, Sam. Ik schrijf op: vanmiddag vier uur: Sam. Vraag bij de balie maar naar Nico, dan kom ik je ophalen.”
“Helemaal goed, ik zal er zijn.”
“Tot vanmiddag.”
“Tot straks.”
“Als Sam de verbinding heeft vergroken geeft hij hem terug aan Eva. “Dat is lekker snel.” reageert die.
“Daar ben ik blij om. Het is allemaal al vervelend genoeg. Hoe eerder ik er door ben hoe beter het is.”
“Je hebt gelijk, Sam. Ik heb inmiddels contact gehad met de school, nadat Pieter eerst vanuit de Raad aangegeven had dat jij beter niet naar je oude school terug kan en dat jij het beste naar deze school kan omdat Oscar en Joyce daar ook heen gaan. Dat is niet de eerste keer en de school kent het verhaal. De rector is akkoord gegaan dat jij snel begint zonder dat er contact is geweest met je oude school. Dat komt pas nadat het gesprek met je ouders en de Raad is geweest. Heb jij je rapporten online?”
“Ja, die heb ik.”
“Zou jij dan je overgangsrapport en de rapporten die je dit jaar hebt gekregen door willen sturen naar dit email-adres? Uiteraard met je naam er bij en vermelding ‘Op verzoek rector na gesprek met Eva’.”
“Dat doe ik.”
“Dan ga ik nu de tafel klaarmaken voor het eten. Kom je me helpen?”
“Helemaal goed.” Sam sluit zijn laptop af en gaat mee naar beneden.
Ze dekken samen de tafel en gaan eten. Sam is zwijgzaam.
Eva kijkt het even aan. Dan vraagt zij toch: “Wat heeft er zo veel indruk op je gemaakt, Sam?”
Sam kijkt op. Er rolt een traan over zijn gezicht. “Het is alsof het nu pas tot me doordringt wat er allemaal gaat gebeuren. Ik wil helemaal niet weg thuis. Toch kan het niet anders, tenminste als ik mijn verdere leven mijzelf wil zijn. Dat wil ik.”
“Ik begrijp het. Je staat voor een onmogelijke keuze. Je hebt de procedure doorgelezen?”
“Inderdaad. Daarna ben ik wat op internet gaan zoeken naar leeftijdsgenoten met een gelijksoortige ervaring. Daar is het een en ander van te vinden. Dat maakt me niet blij. Aan de andere kant lees ik ook dat ze uiteindelijk bijna allemaal gelukkig worden. Op een enkeling na. Daar moet ik ook voor gaan. Gelukkig worden.”
“Ik begrijp het, Sam. Na het eten ga ik boodschappen doen. Heb je zin om mee te gaan? Zit je niet alleen thuis. Mag je ook zeggen wat je vanavond wilt eten. En vertellen wat je lekker en niet lekker vindt.”
Sam veegt met zijn hand de tranen van zijn gezicht. “Graag. Ik moet niet te veel piekeren. Ik weet het, toch doe ik het.”
“Er gebeurt op dit moment nogal wat in je leven, Sam, dat is volstrekt logisch.”