Vakantieliefde (deel 2)
Geplaatst: do 14 aug 2025, 20:49
Vakantieliefde (deel 2)
Vrijdagmorgen maakt Lars kennis met een twintigtal kinderen. Samen met Henri, zijn mede-monitor, leidt hij kennismakingsspelletjes met de aanwezige kinderen. De meeste ouders sturen op de eerste dag opzettelijk hun kinderen naar de clubs om hen de boot niet te laten missen. Lars en Henri willen met de kinderen veel buiten spelen. Er is een groot grasveld achter het hotel. Uiteraard willen ze ook de bergen in.
Lars voelt zich de eerste dag nog niet vertrouwd met de gang van zaken maar het bevalt hem.
‘Het is best dat ze aanwezig zijn op de kennismaking. Sommigen vinden het moeilijk om achteraf bij een bestaande groep aan te sluiten, maar meestal is het andersom en willen ze na een paar dagen niet meer met hun ouders mee. Dat is eigenlijk helemaal geen punt.‘ vertelt Henri, die voor de tweede keer mee gaat, aan Lars.
's Middags eten Lars en Henri met de aanwezige kinderen in het gastenrestaurant. Het is degelijke Belgische keuken met ruimte voor een Zwitserse toets of internationale gerechten. ‘s Morgens en ‘s avonds eten ze met het andere personeel in het personeelsrestaurant.
Tom maakt deel uit van een groepje van vijf wandelgidsen.
De wandelgidsen maken lange werkdagen, als je het wandelen mee rekent. Het is een luxe job, vindt het andere personeel soms. Dat is deels ook zo want de wandelgids gedraagt zich alsof hij op vakantie is: elke dag gaat hij wandelen al lopen er een aantal mensen achter hem aan.
Liefst trekt Tom een hele dag door de bergen met een picknick in de rugzak. Natuurlijk verdelen ze de voorziene wandelingen eerlijk onder elkaar. Twee keer een halve dag op pad gaan, is ook een optie en soms heeft een gids een halve dag vrij.
De gidsen hebben een eigen kamer. De kamer van Tom is een gastenkamer.
De vorige jaren sliep hij in de kelder. De extra privacy kan hem gestolen worden. De rust die deze kamer biedt, vindt hij wel een belangrijk pluspunt. Het slaapvertrek is klein met een eenpersoonsbed maar voorzien van douche en toilet. Het zijn drie van dit soort kamers naast elkaar met een tussengang, wat maakt dat het er muisstil is. Normaal zijn dit kinderkamers met annex een kamer voor hun ouders.
‘A room with a view’. Tom heeft een mooi uitzicht op bos en bergen aan de achterkant van het hotel.
De eerste dag neemt Tom de geplande wandelingen door met de collega’s en bespreken ze veranderingen. Alle vertrek -en aankomsttijden worden gecontroleerd. Ze maken overvloedig gebruik van bus en trein. Zelfs reservaties voor de komende dagen moeten gemaakt worden. In de namiddag gaan ze met z’n allen op verkenning in het dorp, zo kan de nieuwe gids onder hen zich al wat oriënteren. Tom gaat vroeg slapen. Hij is blij dat hij de volgende dag een zware tocht voor de boeg heeft en niet met een groep ‘de dorpsverkenning’ hoeft te doen. In de bergen is hij op zijn best.
Het is prima wandelweer. Het regent nog even 's morgens die vrijdag. De beklimming verloopt bewolkt maar volledig droog. Een groep van vijftien is een perfect aantal om te begeleiden. Ze zien de Malojaslang, een weerfenomeen, door het dal kronkelen.
Voor ze de pashoogte bereiken, komt de zon door.
Ze eten 250 meter lager dan de pas want je moet eten voor je energie op is. Een man van rond de zestig klaagt van kniepijn. Hij had al last tijdens het eerste deel van de klim. Hij wil rustig verder stappen tot boven op de pas. Ze moeten over geaccidenteerd terrein naar omhoog. Tom vraagt de man ter plaatse te beslissen afhankelijk van de last in zijn knie. Hij suggereert dat de man beter weerkeert. Zijn zoon en dochter vinden het riskant om hun vader alleen te laten terugkeren. Tom meent dat er geen gevaar is dat de man alleen afdaalt naar het vertrekpunt. Tegelijk wil hij de twee oudere kinderen met hem mee want hij wil dat ze de beleving van de tocht gunnen. Zo gebeurt het. Ze hebben ruim de tijd voor rustpauzes aan een riviertje of aan een meer. De bus op de Julierpas halen ze met gemak.
Lars heeft na het avondeten de infostand van de wandelgidsen gevonden. De eerste dag verliep hectisch en hij had te weinig de tijd. Hij gaat gericht op zoek naar Tom, de jongen met wie hij online in contact kwam.
Hij herkent hem van zijn profielfoto. Tom is druk doende met informatie te geven aan de gasten over de geplande wandelingen van de volgende dag. Het stelt Lars teleur dat Tom geen teken van herkenning geeft. ‘Nog een half uur en dan ben ik vrij.’ geeft Tom te kennen wanneer Lars hem aanspreekt. Je vindt me dadelijk in de bar.
Lars wacht op het moment dat de informatieruimte sluit en hij volgt Tom die wat te drinken gaat bestellen.
‘Ik raakte online met je aan de praat nadat ik naar ervaringen had gevraagd.’ stelt Lars zich voor.
Nu herinnert Tom zich de jongen.
‘Ik wilde bij mijn collega’s gaan zitten.’ zegt Tom, maar die zie ik nog vaak genoeg de komende weken.
Elk met een bier zetten ze zich in een comfortabele stoel.
‘Hoe was je eerste dag?’ moet Tom weten.
Lars vertelt. Tom luistert geboeid en glimlacht. Hij herkent wat Lars vertelt. Zelf heeft hij, een paar jaar geleden pas, in deze jongen zijn schoenen gestaan. Het zal wel vlotten. Dat blijkt uit het enthousiasme en de vrolijkheid van Lars. Tom kijkt naar het expressieve gezicht van Lars. Hij kijkt naar het intrigerende filtrum van de jongen, het gootje onder zijn neus. Het gootje golft sierlijk onder een fijne neus. Tom ziet op de kaken van Lars een natuurlijke blos. Lars heeft een gave huid en geen forse baardgroei. Zijn haarkleur is een blond-ontmoet-bruin. Lars draagt de haren kort en onderdrukt zo deels hun neiging tot golven.
‘Het is zo mooi hier.’ stelt Lars. ‘Ik was nog nooit in de bergen.’
De 'bekentenis' van Lars klinkt bij Tom als muziek in de oren. Tom houdt van dit land.
‘Ja, dit is een bergvakantie. Het is zonde om de hele dag rond het hotel te hangen met de jongeren. Er is veel te zien en kinderen vinden er op uit trekken in de bergen niet saai. We hebben geen zwaarlijvige kinderen hier. Dat heeft misschien wat te maken met het type ouders die voor een actieve vakantie in de bergen kiezen. Er zijn zelfs een aantal mensen die hun eigen fietsen meebrengen, koersfietsen vaak. Er is trouwens een animator in het hotel die fietstochten begeleidt.
Ik ga ervan uit dat jullie regelmatig de bergen in zullen trekken. Ik hou niet van monitoren die het zich gemakkelijk maken en willen 'chillen'. De wandelgidsen zijn ook altijd bereid om informatie te geven over de haalbaarheid van wandelingen met kinderen. Monitoren vragen te weinig informatie ondanks het feit dat ze de bergen niet kennen.’
Zo geeft hij Lars de pap in de mond.
’Natuurlijk willen wij ook de bergen in.’ verdedigt die zich. ‘Maar ik heb geen ervaring en je hebt toch verantwoordelijkheid te dragen.’
‘Wij wandelen allemaal op GPS . Je kan in het hotel stafkaarten ontlenen. Een kaart heb je best ook bij. Jammer dat jullie geen opleiding krijgen op dat gebied.
Je zal picknick meenemen, regengerief, wandelschoenen (geen type A, een B is voldoende), EHBO-zakje, voldoende drinken, een trui, zonnebril, en zonnecrème... Daarom heb je altijd een dagrugzak mee.’ Tom laat Lars een wandelapplicatie installeren en geeft, hij kan het niet laten, uitvoerig informatie.
Vrijdagmorgen maakt Lars kennis met een twintigtal kinderen. Samen met Henri, zijn mede-monitor, leidt hij kennismakingsspelletjes met de aanwezige kinderen. De meeste ouders sturen op de eerste dag opzettelijk hun kinderen naar de clubs om hen de boot niet te laten missen. Lars en Henri willen met de kinderen veel buiten spelen. Er is een groot grasveld achter het hotel. Uiteraard willen ze ook de bergen in.
Lars voelt zich de eerste dag nog niet vertrouwd met de gang van zaken maar het bevalt hem.
‘Het is best dat ze aanwezig zijn op de kennismaking. Sommigen vinden het moeilijk om achteraf bij een bestaande groep aan te sluiten, maar meestal is het andersom en willen ze na een paar dagen niet meer met hun ouders mee. Dat is eigenlijk helemaal geen punt.‘ vertelt Henri, die voor de tweede keer mee gaat, aan Lars.
's Middags eten Lars en Henri met de aanwezige kinderen in het gastenrestaurant. Het is degelijke Belgische keuken met ruimte voor een Zwitserse toets of internationale gerechten. ‘s Morgens en ‘s avonds eten ze met het andere personeel in het personeelsrestaurant.
Tom maakt deel uit van een groepje van vijf wandelgidsen.
De wandelgidsen maken lange werkdagen, als je het wandelen mee rekent. Het is een luxe job, vindt het andere personeel soms. Dat is deels ook zo want de wandelgids gedraagt zich alsof hij op vakantie is: elke dag gaat hij wandelen al lopen er een aantal mensen achter hem aan.
Liefst trekt Tom een hele dag door de bergen met een picknick in de rugzak. Natuurlijk verdelen ze de voorziene wandelingen eerlijk onder elkaar. Twee keer een halve dag op pad gaan, is ook een optie en soms heeft een gids een halve dag vrij.
De gidsen hebben een eigen kamer. De kamer van Tom is een gastenkamer.
De vorige jaren sliep hij in de kelder. De extra privacy kan hem gestolen worden. De rust die deze kamer biedt, vindt hij wel een belangrijk pluspunt. Het slaapvertrek is klein met een eenpersoonsbed maar voorzien van douche en toilet. Het zijn drie van dit soort kamers naast elkaar met een tussengang, wat maakt dat het er muisstil is. Normaal zijn dit kinderkamers met annex een kamer voor hun ouders.
‘A room with a view’. Tom heeft een mooi uitzicht op bos en bergen aan de achterkant van het hotel.
De eerste dag neemt Tom de geplande wandelingen door met de collega’s en bespreken ze veranderingen. Alle vertrek -en aankomsttijden worden gecontroleerd. Ze maken overvloedig gebruik van bus en trein. Zelfs reservaties voor de komende dagen moeten gemaakt worden. In de namiddag gaan ze met z’n allen op verkenning in het dorp, zo kan de nieuwe gids onder hen zich al wat oriënteren. Tom gaat vroeg slapen. Hij is blij dat hij de volgende dag een zware tocht voor de boeg heeft en niet met een groep ‘de dorpsverkenning’ hoeft te doen. In de bergen is hij op zijn best.
Het is prima wandelweer. Het regent nog even 's morgens die vrijdag. De beklimming verloopt bewolkt maar volledig droog. Een groep van vijftien is een perfect aantal om te begeleiden. Ze zien de Malojaslang, een weerfenomeen, door het dal kronkelen.
Voor ze de pashoogte bereiken, komt de zon door.
Ze eten 250 meter lager dan de pas want je moet eten voor je energie op is. Een man van rond de zestig klaagt van kniepijn. Hij had al last tijdens het eerste deel van de klim. Hij wil rustig verder stappen tot boven op de pas. Ze moeten over geaccidenteerd terrein naar omhoog. Tom vraagt de man ter plaatse te beslissen afhankelijk van de last in zijn knie. Hij suggereert dat de man beter weerkeert. Zijn zoon en dochter vinden het riskant om hun vader alleen te laten terugkeren. Tom meent dat er geen gevaar is dat de man alleen afdaalt naar het vertrekpunt. Tegelijk wil hij de twee oudere kinderen met hem mee want hij wil dat ze de beleving van de tocht gunnen. Zo gebeurt het. Ze hebben ruim de tijd voor rustpauzes aan een riviertje of aan een meer. De bus op de Julierpas halen ze met gemak.
Lars heeft na het avondeten de infostand van de wandelgidsen gevonden. De eerste dag verliep hectisch en hij had te weinig de tijd. Hij gaat gericht op zoek naar Tom, de jongen met wie hij online in contact kwam.
Hij herkent hem van zijn profielfoto. Tom is druk doende met informatie te geven aan de gasten over de geplande wandelingen van de volgende dag. Het stelt Lars teleur dat Tom geen teken van herkenning geeft. ‘Nog een half uur en dan ben ik vrij.’ geeft Tom te kennen wanneer Lars hem aanspreekt. Je vindt me dadelijk in de bar.
Lars wacht op het moment dat de informatieruimte sluit en hij volgt Tom die wat te drinken gaat bestellen.
‘Ik raakte online met je aan de praat nadat ik naar ervaringen had gevraagd.’ stelt Lars zich voor.
Nu herinnert Tom zich de jongen.
‘Ik wilde bij mijn collega’s gaan zitten.’ zegt Tom, maar die zie ik nog vaak genoeg de komende weken.
Elk met een bier zetten ze zich in een comfortabele stoel.
‘Hoe was je eerste dag?’ moet Tom weten.
Lars vertelt. Tom luistert geboeid en glimlacht. Hij herkent wat Lars vertelt. Zelf heeft hij, een paar jaar geleden pas, in deze jongen zijn schoenen gestaan. Het zal wel vlotten. Dat blijkt uit het enthousiasme en de vrolijkheid van Lars. Tom kijkt naar het expressieve gezicht van Lars. Hij kijkt naar het intrigerende filtrum van de jongen, het gootje onder zijn neus. Het gootje golft sierlijk onder een fijne neus. Tom ziet op de kaken van Lars een natuurlijke blos. Lars heeft een gave huid en geen forse baardgroei. Zijn haarkleur is een blond-ontmoet-bruin. Lars draagt de haren kort en onderdrukt zo deels hun neiging tot golven.
‘Het is zo mooi hier.’ stelt Lars. ‘Ik was nog nooit in de bergen.’
De 'bekentenis' van Lars klinkt bij Tom als muziek in de oren. Tom houdt van dit land.
‘Ja, dit is een bergvakantie. Het is zonde om de hele dag rond het hotel te hangen met de jongeren. Er is veel te zien en kinderen vinden er op uit trekken in de bergen niet saai. We hebben geen zwaarlijvige kinderen hier. Dat heeft misschien wat te maken met het type ouders die voor een actieve vakantie in de bergen kiezen. Er zijn zelfs een aantal mensen die hun eigen fietsen meebrengen, koersfietsen vaak. Er is trouwens een animator in het hotel die fietstochten begeleidt.
Ik ga ervan uit dat jullie regelmatig de bergen in zullen trekken. Ik hou niet van monitoren die het zich gemakkelijk maken en willen 'chillen'. De wandelgidsen zijn ook altijd bereid om informatie te geven over de haalbaarheid van wandelingen met kinderen. Monitoren vragen te weinig informatie ondanks het feit dat ze de bergen niet kennen.’
Zo geeft hij Lars de pap in de mond.
’Natuurlijk willen wij ook de bergen in.’ verdedigt die zich. ‘Maar ik heb geen ervaring en je hebt toch verantwoordelijkheid te dragen.’
‘Wij wandelen allemaal op GPS . Je kan in het hotel stafkaarten ontlenen. Een kaart heb je best ook bij. Jammer dat jullie geen opleiding krijgen op dat gebied.
Je zal picknick meenemen, regengerief, wandelschoenen (geen type A, een B is voldoende), EHBO-zakje, voldoende drinken, een trui, zonnebril, en zonnecrème... Daarom heb je altijd een dagrugzak mee.’ Tom laat Lars een wandelapplicatie installeren en geeft, hij kan het niet laten, uitvoerig informatie.