Revalidatie voor Pavel, Dinsdag 7 januari, deel 14.
Dinsdag gaan Aleksei en ik op de fiets naar school. Het is een zachte winter, zonder vorst, zodat de wegen schoon zijn en je goed kunt fietsen. Fietsen doen we graag. Als wij vertrekken is Pavel al helemaal klaar om naar het Academisch ziekenhuis te gaan voor de ingreep. Hij mag niet eten, hij moet nuchter zijn. We wensen hem heel veel sterkte.
Op school melden we in de eerste les de klas en de leraar wat er aan de hand is en dat wij dus graag de telefoon aan willen houden. Ook in de volgende lessen melden wij dat de leraar. Om kwart over elf piepen Aleksei’s en mijn telefoon tegelijk. We kijken en lezen dat Peter en Petr bij Aleksei zijn. Hij ligt op een kamer en is weer helemaal bij. De ingreep is heel goed gegaan en hij heeft enorm geboft: wat er tussen zijn wervels zat was niet scherp maar stomp en van kunststof, zodat het niet te veel schade heeft aangebracht en er goede hoop is op volledig herstel. Pavel zegt dat hij al weer iets gevoel in zijn voeten heeft, de artsen geven aan dat hij zich gewoon heel rustig moet houden. Als alles goed gaat wordt hij aan het eind van de middag met een ambulance naar huis gebracht. Wij kunnen onze telefoon uitzetten en melden de klas dat het helemaal goed lijkt te zijn gegaan.
Als we thuis zijn gaan we de kamer versieren. We verplaatsen Pavels bed naar de kamer, zodat hij daar kan liggen. Het bed heeft wielen en als het nodig is kunnen we hem ’s avonds naar zijn eigen kamer brengen om te slapen. Hij moet drie dagen plat liggen, dus er moet wel drie dagen iemand bij hem zijn voor als hij moet plassen of poepen. Dat zal liggend moeten. Hij mag niet overeind komen. Dat mag pas na 3 dagen, daar zal iemand van het revalidatiecentrum bij zijn. Tatiana zal overdag bij Pavel zijn. En wij gaan de babyfoon weer gebruiken als dat nodig is.
Om vijf uur komt Peter thuis. Hij meldt dat Petr met Pavel op de ambulance wacht, die is besteld en zal waarschijnlijk rond 18 uur bij ons aankomen. De ambulance is wat later.
Pavel ziet er opgewonden uit. Hij zegt zijn voeten te voelen en het idee te hebben dat hij zijn tenen kan bewegen. De artsen hebben hem aangeraden niet te gaan experimenteren. Ik krijg het idee dat hij niet kan wachten tot hij van alles kan proberen. Aleksei en ik waarschuwen hem echt voorzichtig te zijn en te wachten tot hij niet meer plat hoeft te liggen: de wond in zijn rug is weliswaar klein, maar moet toch eerst zo goed mogelijk genezen zijn.
We eten voor de gezelligheid de komende dagen in de kamer, niet in de keuken, spreken we af. We rijden het bed zo dicht mogelijk bij de tafel om Pavel te kunnen helpen.
We besluiten vandaag verder niet met het bed te gaan rijden. Pavel slaapt in ieder geval vannacht in de kamer.
Als Aleksei en ik in bed liggen en elkaar lekker hebben verwend kruipen we dicht tegen elkaar aan. Aleksei wil mij wat zeggen, dat is mij duidelijk.
“Ik hoop zo dat Pavel weer kan leren lopen. Dat zou mij zo enorm blij maken. Wij hebben het goed, hier, samen. Pavel heeft het op zich ook best goed, hij zegt dat elke keer, maar ik kan me niet eens voorstellen hoe het is als je niet meer kan lopen. Ik moet er niet aan denken. Als hij weer kan leren lopen en wij hebben daar een steentje aan kunnen bijdragen maakt me dat heel, héél erg blij. Net als ik blij kan zijn over het andere leven dat Michel nu heeft. En blij kan zijn dat ik door te moeten vluchten nu jou ken. Bedankt, lieve Almar, voor alles wat je voor mij en voor anderen betekent.”
Daar wordt ik verlegen van. Even weet ik niet wat ik moet zeggen. Dat komt niet vaak voor. Ik besluit niets te zeggen, eerst Aleksei te knuffelen. Dan kan ik alleen maar stamelen: “Dank je wel, Aleksei. Ik ben onbeschrijflijk blij met jou en wat we allemaal al samen hebben en hebben kunnen doen. Laten we doorgaan van elkaar te houden en goed te doen waar het maar kan.”