Witte Merels Deel 25 W
Geplaatst: zo 29 dec 2024, 06:32
Witte Merels Deel 25 W
Het is gekeerd. Na een valse start zijn we op dreef geraakt. Thomas is enthousiast over zijn uurschema. Buiten adem komt hij op dinsdagavond bij me aan. Hij is vijf minuten later dan afgesproken.
“Sorry. Ik ben te laat.”
“Je hebt zo te merken gefietst alsof je leven ervan afhangt. Ik ben zelf net thuis gekomen.” Er zitten zoute zweetdruppeltjes op zijn bovenlip.
“Ik heb thuis gegeten en zo tijd verloren. Het moest zo want anders was het opgevallen. Deze week heb ik weinig schoolwerk. Het is me gemakkelijk gelukt een uitvlucht te verzinnen.”
Thomas is in de wolken over zijn schema. Dat ben ik ook.
“Je school gaat voor. Het lijkt me beter dat je in de week niet naar mij komt. De vrijdagmiddag is een aangename verrassing. Je zal misschien niet altijd op zaterdag kunnen komen als je de namiddag moet werken.
De vrijdagmiddag schept mogelijkheden. Schoolwerk kan je het hele weekend maken.”
Dat beaamt Thomas.
“Het blijft lastig dat onze relatie voor je ouders verborgen moet blijven. Ik vrees dat je vroeg of laat door de mand gaat vallen. Op de lange termijn is geheimhouding ongezond. De hele tijd smoezen verzinnen is geen oplossing. Ik ben je echt niet aan het pushen. Aan de andere kant wil ik graag op een veilige manier met je naar buiten. Af en toe de Witte Merel zie je toch zitten?” Ik ga door zonder op een vanzelfsprekend ‘ja’ te wachten.
“Je hobby is hardlopen. Je vertelde me er weinig over. Loop je bij een atletiekclub? Ik ben niet getraind maar van nature heb ik wat aanleg. Stel dat ik je trainingsmaatje wordt, kunnen we dan samen een blokje om lopen? Of train je enkel op een piste?”
“Ik loop op school.” zegt Thomas. “Misschien ga ik bij een club maar ik ben nog niet ingeschreven.” Hij gaat er niet verder op in. Ik merk dat de focus op school ligt bij Thomas, logisch.
Hij neemt me terug mee in mijn verleden. Zoveel jaren is het niet geleden dat ik het middelbaar achter de rug liet. Ik denk eraan terug als een schitterende tijd. Nu ik een jaar werk, lijkt het een eeuwigheid. Thomas lijkt opeens veel jonger als ik het zo bekijk. We hebben elkaar toevallig ontmoet en de klik kwam vanzelf. Thomas heeft pit en is een verstandige jongen. Meer valt er niet over te vertellen.
“Ik heb me ingeschreven voor de kookcursus.” vertel ik. ”Die is op maandagavonden. De optie dat we hem samen zouden volgen is onrealistisch.”
Thomas bevestigt het.
Een paar uur zijn zo voorbij.
Op zaterdag zullen we meer tijd hebben.
Ik wuif hem uit. In een bevlieging trek ik mijn loopschoenen aan en ga een paar kilometer joggen.
Conditie bezit ik van het fietsen, toch heb ik de volgende dag stramme benen omdat ik andere spieren gebruikt heb.
Onderweg denk ik na over wat te doen op zaterdag. Koken voor Thomas maakt me blij. Wat zullen we in de namiddag doen? Zou hij de film ‘Close’ kennen?
Vrijdag na het werk ben ik paraat in de Witte Merel.
David is er net als ik meestal vroeg. Hij begroet me hartelijk. Zo is hij.
“Vertel.”
“Veel valt er niet te vertellen. Het gaat goed.”
“Ik had het van in het begin in de gaten.”
“Eerst liep het stroef. Nu zijn we op dreef geraakt.”
“Een knappe jongen. Je hebt een goede smaak. Je had natuurlijk ook voor iemand met meer ervaring kunnen kiezen.”
“Zoals jij?”
“Suggereerde ik dat? Weet je, ik voel me blij voor jou dat je eindelijk iemand hebt en ik ben tegelijk een beetje jaloers. Je leek onbenaderbaar, een heel jaar lang.”
David is een gouden kerel. Hij verdient een vaste vriend. Het zou me niet verwonderen dat ik in zijn gedachten die vaste vriend had kunnen zijn, al heeft hij dat nooit uitgesproken.
“Ik was nieuw in de stad en had werk gevonden. Mijn vorige leven had ik zo achter de rug gelaten. Naar een relatie wilde ik niet op zoek gaan. Intussen denk ik dat ik er klaar voor ben.”
“Het is duidelijk dat je prijs hebt.”
“Zo duidelijk is het niet. Mijn gevoel zegt dat het serieus is met Thomas. Ik moet tegelijk mijn verstand gebruiken. Die vier jaar verschil in leeftijd lijken me geen punt, dat wordt snel uitgevlakt. Alleen moet voor Thomas alles nog beginnen. Hij is zelfs niet uit de kast en moet nog gaan studeren. Voor mij is dat allemaal, zo voelt het aan, een eeuwigheid geleden. Het zal lang wachten zijn op hem tot hij afstudeert. Het is een groot vraagteken.”
“Je stopt niet met leven de volgende jaren. Je moet ook weten dat we de meeste van onze problemen zelf maken.”
“Je hebt gelijk. Ik beredeneer alles te veel. Er komt wat er komt. Problemen kan ik pas proberen op te lossen als ze zich aandienen. Toch is het goed een beetje vooruit te denken.”
David, of iemand van de andere vrienden heb ik nodig in mijn leven . Het gesprek met David bevestigt hoe ik er zelf tegenaan kijk.
Wanneer de anderen binnen sijpelen, vallen we terug op de sfeer van een gewone vrijdagavond.
De weersverwachting is goed voor het weekend. “Zonde om morgen binnen te zitten." stuur ik Thomas. Ik doe hem een voorstel om te picknicken op de linkeroever. Daar kan hij zich veilig voelen. Hij zal niet samen met mij gezien willen worden. Ik stel voor om af te spreken op de picknickplaats, dan zal niemand ons samen zien fietsen. Ik bied hem het alternatief om bij mij thuis een film te kijken.
Ik ben verheugd dat Thomas voor de picknick kiest.
We vinden elkaar gemakkelijk op de afgesproken plaats. Mijn fietstas zit propvol. Ik heb zelfs een picknickdeken mee. Tijdens de voormiddag had ik kans om spek met eieren te bakken. Zelfs voor een glaasje bubbels heb ik gezorgd.
Thomas komt in zomeroutfit.
“Je doet me wat aan.” zegt hij met een vrolijk gezicht. “Ik ben nog over huis geweest om wat anders aan te trekken.”
Het Hoogvlietweel is overstromingsgebied. Nadat het aan de natuur is teruggeven, heeft de natuur zich opnieuw ontwikkeld.
We zoeken een plek om rustig te zitten. Thomas is eerst nog op zijn hoede voor voorbijgangers. Daarna gaat zijn aandacht vol naar het eten.
“Geen angst hebben dat ook maar iemand die je kent ons hier gaat vinden.” stel ik hem gerust. “Je krijgt zelfs geen zoen, dat is voor straks als we thuis zijn. Als men het ooit van ons te weten komt, zal het niet aan mij gelegen hebben. Straks zullen we apart tot bij mij fietsen.”
“Ik weet het. Soms zie ik spoken.” zucht Thomas. “Ik wil echt dat niemand het te weten komt.”
“Bereid je er op voor dat dat lastig wordt. De hele tijd moet je smoezen verzinnen. Dat vreet aan je en ik weet dat maar al te goed. Ik wil je niet bang maken. Je moet alleen weten dat ze het ooit zullen weten. De wereld zal niet vergaan dan.
“Ik begrijp het.” Meer komt er over het onderwerp niet uit Thomas. De septemberzon schijnt zalig. We liggen na de picknick na te praten op het dekentje.
Ik vraag Thomas naar zijn hobby hardlopen. “Het stelt weinig voor.” vertelt hij. Ik ben er goed in op school en heb zin om naar een club te gaan.”
“Een club zie ik niet zitten. Joggen is voldoende voor mij.”
We fietsen apart naar mijn appartement. Het is wat stom. In ieder geval vermijd ik het Thomas moeilijk te maken.
Met enkele minuten tijdsverschil arriveren we.
Vandaag geen film. ‘Close’, bewaar ik voor een volgende keer.
“Er rest ons onvoldoende tijd.” geef ik hem mee.
Thomas vond de picknick in elk geval geslaagd. We hebben elkaar buiten niet aangeraakt. Binnen is het tijd om de schade in te halen. Alsof het een gewoonte is, zit hij kort na het binnenkomen op mijn schoot.
“Ik heb een zwak voor mooie benen.” verklap ik hem flirterig. Ik gebruik het als excuus om aan zijn dijen te voelen. Ze zijn rank en ik houd er ook van dat ze heerlijk gebruind zijn. Zijn kuitspieren zijn niet van het type “voetballer”. Ik kneed inspecterend zijn rechterkuit.
“Welke loopafstand geniet je voorkeur?”
“Zestig meter en lange afstand. Mijn start is zeer snel. Ik ben niet groot en krachtig genoeg voor vier of acht honderd meter. Mijn uithoudingsvermogen is goed dus op de lange afstand doe ik opnieuw mee.”
Ik houd mijn beginnende opwinding in toom. Verder dan het betasten van zijn kuit ga ik niet. Het krijgen van een stijve en dat het op zou vallen, bezorgt me geen gêne al heb ik mezelf onder controle.
Het is gek, dit op de rem gaan staan. Mijn vingers kriebelen, als wil ik de verboden vrucht plukken. Ik beheers me.
We hebben elkaar verkend en van seks geproefd. Er is geen enkel verbod van toepassing.
Hoe kunstmatig is het om het in de koelkast te stoppen?
Toch denk ik dat het in Thomas’ belang is om hem de tijd te geven. Hij is geen verovering. Ik moet Thomas zien als onze toekomst.
Dus stop ik met liefkozen en ik zorg voor het avondmaal voor hij terug naar huis keert.
Thomas dringt niet aan.
Tevreden over het verloop van onze namiddag neem ik afscheid, blij dat Thomas met me naar buiten wilde. Het ritme om hem op vrijdag en/of zaterdag te zien is perfect.
Voor komende vrijdag wordt het ofwel een Witte Merel, mijn appartement of allebei spreken we half af.
Het is gekeerd. Na een valse start zijn we op dreef geraakt. Thomas is enthousiast over zijn uurschema. Buiten adem komt hij op dinsdagavond bij me aan. Hij is vijf minuten later dan afgesproken.
“Sorry. Ik ben te laat.”
“Je hebt zo te merken gefietst alsof je leven ervan afhangt. Ik ben zelf net thuis gekomen.” Er zitten zoute zweetdruppeltjes op zijn bovenlip.
“Ik heb thuis gegeten en zo tijd verloren. Het moest zo want anders was het opgevallen. Deze week heb ik weinig schoolwerk. Het is me gemakkelijk gelukt een uitvlucht te verzinnen.”
Thomas is in de wolken over zijn schema. Dat ben ik ook.
“Je school gaat voor. Het lijkt me beter dat je in de week niet naar mij komt. De vrijdagmiddag is een aangename verrassing. Je zal misschien niet altijd op zaterdag kunnen komen als je de namiddag moet werken.
De vrijdagmiddag schept mogelijkheden. Schoolwerk kan je het hele weekend maken.”
Dat beaamt Thomas.
“Het blijft lastig dat onze relatie voor je ouders verborgen moet blijven. Ik vrees dat je vroeg of laat door de mand gaat vallen. Op de lange termijn is geheimhouding ongezond. De hele tijd smoezen verzinnen is geen oplossing. Ik ben je echt niet aan het pushen. Aan de andere kant wil ik graag op een veilige manier met je naar buiten. Af en toe de Witte Merel zie je toch zitten?” Ik ga door zonder op een vanzelfsprekend ‘ja’ te wachten.
“Je hobby is hardlopen. Je vertelde me er weinig over. Loop je bij een atletiekclub? Ik ben niet getraind maar van nature heb ik wat aanleg. Stel dat ik je trainingsmaatje wordt, kunnen we dan samen een blokje om lopen? Of train je enkel op een piste?”
“Ik loop op school.” zegt Thomas. “Misschien ga ik bij een club maar ik ben nog niet ingeschreven.” Hij gaat er niet verder op in. Ik merk dat de focus op school ligt bij Thomas, logisch.
Hij neemt me terug mee in mijn verleden. Zoveel jaren is het niet geleden dat ik het middelbaar achter de rug liet. Ik denk eraan terug als een schitterende tijd. Nu ik een jaar werk, lijkt het een eeuwigheid. Thomas lijkt opeens veel jonger als ik het zo bekijk. We hebben elkaar toevallig ontmoet en de klik kwam vanzelf. Thomas heeft pit en is een verstandige jongen. Meer valt er niet over te vertellen.
“Ik heb me ingeschreven voor de kookcursus.” vertel ik. ”Die is op maandagavonden. De optie dat we hem samen zouden volgen is onrealistisch.”
Thomas bevestigt het.
Een paar uur zijn zo voorbij.
Op zaterdag zullen we meer tijd hebben.
Ik wuif hem uit. In een bevlieging trek ik mijn loopschoenen aan en ga een paar kilometer joggen.
Conditie bezit ik van het fietsen, toch heb ik de volgende dag stramme benen omdat ik andere spieren gebruikt heb.
Onderweg denk ik na over wat te doen op zaterdag. Koken voor Thomas maakt me blij. Wat zullen we in de namiddag doen? Zou hij de film ‘Close’ kennen?
Vrijdag na het werk ben ik paraat in de Witte Merel.
David is er net als ik meestal vroeg. Hij begroet me hartelijk. Zo is hij.
“Vertel.”
“Veel valt er niet te vertellen. Het gaat goed.”
“Ik had het van in het begin in de gaten.”
“Eerst liep het stroef. Nu zijn we op dreef geraakt.”
“Een knappe jongen. Je hebt een goede smaak. Je had natuurlijk ook voor iemand met meer ervaring kunnen kiezen.”
“Zoals jij?”
“Suggereerde ik dat? Weet je, ik voel me blij voor jou dat je eindelijk iemand hebt en ik ben tegelijk een beetje jaloers. Je leek onbenaderbaar, een heel jaar lang.”
David is een gouden kerel. Hij verdient een vaste vriend. Het zou me niet verwonderen dat ik in zijn gedachten die vaste vriend had kunnen zijn, al heeft hij dat nooit uitgesproken.
“Ik was nieuw in de stad en had werk gevonden. Mijn vorige leven had ik zo achter de rug gelaten. Naar een relatie wilde ik niet op zoek gaan. Intussen denk ik dat ik er klaar voor ben.”
“Het is duidelijk dat je prijs hebt.”
“Zo duidelijk is het niet. Mijn gevoel zegt dat het serieus is met Thomas. Ik moet tegelijk mijn verstand gebruiken. Die vier jaar verschil in leeftijd lijken me geen punt, dat wordt snel uitgevlakt. Alleen moet voor Thomas alles nog beginnen. Hij is zelfs niet uit de kast en moet nog gaan studeren. Voor mij is dat allemaal, zo voelt het aan, een eeuwigheid geleden. Het zal lang wachten zijn op hem tot hij afstudeert. Het is een groot vraagteken.”
“Je stopt niet met leven de volgende jaren. Je moet ook weten dat we de meeste van onze problemen zelf maken.”
“Je hebt gelijk. Ik beredeneer alles te veel. Er komt wat er komt. Problemen kan ik pas proberen op te lossen als ze zich aandienen. Toch is het goed een beetje vooruit te denken.”
David, of iemand van de andere vrienden heb ik nodig in mijn leven . Het gesprek met David bevestigt hoe ik er zelf tegenaan kijk.
Wanneer de anderen binnen sijpelen, vallen we terug op de sfeer van een gewone vrijdagavond.
De weersverwachting is goed voor het weekend. “Zonde om morgen binnen te zitten." stuur ik Thomas. Ik doe hem een voorstel om te picknicken op de linkeroever. Daar kan hij zich veilig voelen. Hij zal niet samen met mij gezien willen worden. Ik stel voor om af te spreken op de picknickplaats, dan zal niemand ons samen zien fietsen. Ik bied hem het alternatief om bij mij thuis een film te kijken.
Ik ben verheugd dat Thomas voor de picknick kiest.
We vinden elkaar gemakkelijk op de afgesproken plaats. Mijn fietstas zit propvol. Ik heb zelfs een picknickdeken mee. Tijdens de voormiddag had ik kans om spek met eieren te bakken. Zelfs voor een glaasje bubbels heb ik gezorgd.
Thomas komt in zomeroutfit.
“Je doet me wat aan.” zegt hij met een vrolijk gezicht. “Ik ben nog over huis geweest om wat anders aan te trekken.”
Het Hoogvlietweel is overstromingsgebied. Nadat het aan de natuur is teruggeven, heeft de natuur zich opnieuw ontwikkeld.
We zoeken een plek om rustig te zitten. Thomas is eerst nog op zijn hoede voor voorbijgangers. Daarna gaat zijn aandacht vol naar het eten.
“Geen angst hebben dat ook maar iemand die je kent ons hier gaat vinden.” stel ik hem gerust. “Je krijgt zelfs geen zoen, dat is voor straks als we thuis zijn. Als men het ooit van ons te weten komt, zal het niet aan mij gelegen hebben. Straks zullen we apart tot bij mij fietsen.”
“Ik weet het. Soms zie ik spoken.” zucht Thomas. “Ik wil echt dat niemand het te weten komt.”
“Bereid je er op voor dat dat lastig wordt. De hele tijd moet je smoezen verzinnen. Dat vreet aan je en ik weet dat maar al te goed. Ik wil je niet bang maken. Je moet alleen weten dat ze het ooit zullen weten. De wereld zal niet vergaan dan.
“Ik begrijp het.” Meer komt er over het onderwerp niet uit Thomas. De septemberzon schijnt zalig. We liggen na de picknick na te praten op het dekentje.
Ik vraag Thomas naar zijn hobby hardlopen. “Het stelt weinig voor.” vertelt hij. Ik ben er goed in op school en heb zin om naar een club te gaan.”
“Een club zie ik niet zitten. Joggen is voldoende voor mij.”
We fietsen apart naar mijn appartement. Het is wat stom. In ieder geval vermijd ik het Thomas moeilijk te maken.
Met enkele minuten tijdsverschil arriveren we.
Vandaag geen film. ‘Close’, bewaar ik voor een volgende keer.
“Er rest ons onvoldoende tijd.” geef ik hem mee.
Thomas vond de picknick in elk geval geslaagd. We hebben elkaar buiten niet aangeraakt. Binnen is het tijd om de schade in te halen. Alsof het een gewoonte is, zit hij kort na het binnenkomen op mijn schoot.
“Ik heb een zwak voor mooie benen.” verklap ik hem flirterig. Ik gebruik het als excuus om aan zijn dijen te voelen. Ze zijn rank en ik houd er ook van dat ze heerlijk gebruind zijn. Zijn kuitspieren zijn niet van het type “voetballer”. Ik kneed inspecterend zijn rechterkuit.
“Welke loopafstand geniet je voorkeur?”
“Zestig meter en lange afstand. Mijn start is zeer snel. Ik ben niet groot en krachtig genoeg voor vier of acht honderd meter. Mijn uithoudingsvermogen is goed dus op de lange afstand doe ik opnieuw mee.”
Ik houd mijn beginnende opwinding in toom. Verder dan het betasten van zijn kuit ga ik niet. Het krijgen van een stijve en dat het op zou vallen, bezorgt me geen gêne al heb ik mezelf onder controle.
Het is gek, dit op de rem gaan staan. Mijn vingers kriebelen, als wil ik de verboden vrucht plukken. Ik beheers me.
We hebben elkaar verkend en van seks geproefd. Er is geen enkel verbod van toepassing.
Hoe kunstmatig is het om het in de koelkast te stoppen?
Toch denk ik dat het in Thomas’ belang is om hem de tijd te geven. Hij is geen verovering. Ik moet Thomas zien als onze toekomst.
Dus stop ik met liefkozen en ik zorg voor het avondmaal voor hij terug naar huis keert.
Thomas dringt niet aan.
Tevreden over het verloop van onze namiddag neem ik afscheid, blij dat Thomas met me naar buiten wilde. Het ritme om hem op vrijdag en/of zaterdag te zien is perfect.
Voor komende vrijdag wordt het ofwel een Witte Merel, mijn appartement of allebei spreken we half af.