Ook Kerst voor Pavel, woensdag 25 december, deel 6.
Geplaatst: wo 25 dec 2024, 06:23
Ook Kerst voor Pavel, woensdag 25 december, deel 6.
Gisteravond was voor ons allemaal heftig. De terugkomst van Peter en Petr met Pavel was bijzonder. We vlogen met zijn allen naar buiten en iedereen heette Pavel op onze eigen manier welkom. Toen zijn familie was geweest ben ik naar Pavel gegaan. Hij reageerde heel rustig op alle commotie. Het is een leuke jongen, ook om te zien.
Toen alle gemoederen een beetje tot rust waren gekomen zijn we aan tafel gegaan. Erik had een prima maaltijd bedacht en wij hebben hem daarbij goed kunnen helpen. De groep van 9 personen had een eetlust die goed was ingeschat en iedereen heeft genoten van het eten. Na het eten was het al best laat en zijn Tatiana en Petr met hun dochters naar de pastorie vertrokken. Aleksei en ik zijn samen Pavel gaan helpen naar bed te gaan. Wij hebben aangegeven dat wij die zorg op ons willen nemen. Dat lukt ook prima. Pavel weet uitstekend aanwijzingen te geven waar Aleksei en ik goed mee uit de voeten kunnen.
Als Pavel in bed ligt geven we hem een verbinding via een babyfoon met ons. Als hij wat nodig heeft mag hij ons waarschuwen. De eerste nacht maakt hij er geen gebruik van. Van Pavel mogen we hem daarom afschaffen, wat we doen.
Als wij Pavel ’s morgens willen gaan helpen slaapt hij nog. We besluiten hem te laten slapen. Hij heeft twee vermoeiende dagen achter de rug en ligt in een vreemd bed. Voorzichtig gaan we van tijd tot tijd kijken en op een gegeven moment is hij wakker. Ik ben degene die kijkt en Pavel begroet mij. In het Oekrains reageer ik en Pavel herhaalt dat het heel fijn is een Nederlandse jongen, die bijna leeftijdgenoot is, te treffen die Oekrains spreekt. Dat had hij niet verwacht! Ik ga Aleksei halen. Samen helpen we Pavel uit bed. We gaan met hem in de rolstoel naar de badkamer. Daar vragen we hoe hij het wil. “Helpen jullie me maar, jullie zijn toch ook jongens.” reageert hij. Aleksei en ik overleggen even en Aleksei kleedt zich uit en samen helpen we Pavel met uitkleden. Aleksei brengt Pavel in zijn rolstoel naar de douchestoel. Pavel maakt zonder problemen een transfer en Aleksei doucht Pavel met zijn aanwijzingen. Daarna droog ik Pavel af, terwijl Aleksei zichzelf weer afdroogt.
Pavel kleedt zich met onze hulp aan. Het gaat allemaal best gemakkelijk. Daar hebben we thuiszorg niet voor nodig!
In overleg hebben Peter en Erik gewacht met het kerstontbijt. Peter geeft aan dat hij ondanks de drie dagen met veel kilometer niet moe is. En zo zitten we met zijn vijven aan het kerstontbijt. Voor het eerst zonder Nina, maar wel met Aleksei en Pavel.
We hebben weer de meest lekkere dingen te eten, van verse croissants tot kerstbrood met het lekkerste beleg. Na het ontbijt, als we alles hebben afgeruimd en de vaatwasser hebben ingeruimd, gaan we met Pavel om de tafel zitten. We willen zo veel mogelijk van hem weten hoe het met zijn verzorging en met zijn oefeningen gaat.
Pavel begint te vertellen hoe het met zijn prognose staat. Er is een kans dat hij weer kan lopen. Die kans is niet zo heel groot. Die was groter geweest als ze hem direct hadden kunnen opereren, maar door de oorlog was dat onmogelijk. Hij vertelt wat er gebeurd is. Ze zaten op school toen er zonder luchtalarm tevoren ineens een drone insloeg en vlak bij hun klas explodeerde. Vijf klasgenoten en de docent overleden direct, een aantal anderen waren zwaar gewond, waaronder hij. Twee klasgenoten en hij zitten na een aantal operaties in een rolstoel.
Wij maken duidelijk dat we een afspraak hebben met het revalidatiecentrum in de buurt om met hem langs te komen. Dan horen we wat zij vinden en kunnen doen.
Omdat we zo laat ontbijten stelt Erik voor om het avondeten naar voren te halen, zodat we tussendoor niet hoeven te eten. Vanavond eten we met zijn vijven. Morgen moeten we zorgen op tijd klaar te zijn als de bus komt. Dat zal wel weer stipt om 9 uur zijn.
Erik heeft een hoop tijd en aandacht aan het kerstdiner besteed. Halverwege de dag komt Petr langs om ons een deel van het dessert te brengen dat Tatiana heeft gemaakt. Als Aleksei en Pavel het zien beginnen ze te glimmen: het is Koetja. Oekraïense Koetja is een traditioneel kerstgerecht dat met gekookte tarwekorrels, honing en maanzaad wordt gemaakt. Meestal wordt het voor kerstavond bereid. In Oekraïne is het traditie om op kerstavond twaalf gerechten te serveren, vertelt Aleksei, waaronder Koetja. Elk ingrediënt van Koetja heeft een symbolische betekenis: Graan staat symbool voor eeuwig leven, omdat uit elke graankorrel een nieuwe halm groeit. Maanzaad staat voor vruchtbaarheid, vrijgevigheid en overvloed. En honing staat voor geluk, leven met een gouden randje.
We zijn onder de indruk van deze traditie. Erik vraagt zich hardop af: “Kennen wij in Nederland een kersrecept met niet alleen een traditie, maar met ook zoveel symbolische betekenis?” Het antwoord is: neen. We komen niet veel verder dan garnalencocktail, rollade met stoofpeertjes of kalkoen. Erik heeft een heel andere keuze gemaakt. Hij heeft een heerlijke kreeftensoep gekookt, een pasta met wild zwijn, een lekkere visschotel met kabeljauw en als dessert een tiramisu klaargemaakt. En dus hebben we nu ook Koetja.
Het is gezellig. De tafel is mooi versierd met een tafellaken speciaal voor Kerstmis en wat kerststukjes. Aleksei en ik hebben het druk met het vertalen van wat Erik en Peter zeggen in het Oekrains en wat Pavel zegt in het Nederlands. Ik geniet.
Van tijd tot tijd denk ik aan Nina. Het is de eerste Kerst dat Nina en ik niet samen Kerst vieren. Dat zal in de toekomst wel vaker voorkomen, dat hoort bij opgroeien en volwassen worden. Toch mis ik Nina. Ik pak mijn telefoon en app Nina: ‘Heb je het fijn daar? Gelukkig ben je bij Michel! Geniet er van. Wij hebben het hier ook heel fijn. Pavel is een leuke jongen. En ik ben gelukkig met Aleksei. Toch: ik mis jou, tweelingzus!’
Peter ziet het. “Nina?” vraagt hij. Ik knik. Op datzelfde moment piept mijn telefoon. Nina reageert: ‘Super met Michel, Pierre en zijn opa en oma. Toch: ik mis jou ook, tweelingbroer. Tot morgen!’
Aleksei kijkt mij vragend aan. “Nina en ik moesten even aangeven dat we elkaar missen.”
Pavel kijkt mij vragend aan. “Ik mis Nina, mijn tweelingzus. We zijn alle twee blij en gelukkig, toch missen we elkaar. Tweeling, weet je wel.”
Pavel knikt. “Ik mis mijn zus, waar ik altijd ruzie mee heb, ook. En mijn vader en moeder. En…..” Hij pinkt een traan weg en zegt: “En toch ben ik blij en gelukkig. Raar hè?”
Als we bijna alle lekkers op hebben ruimen we de tafel af.
Pavel vraagt: “Ik wil ook helpen, kan ik iets doen?”
Erik zegt: “Help jij de vaatwasser in te ruimen? Dan doen wij dat samen.”
Na het eten drinken we nog een kopje decaf koffie om te kunnen slapen.
We gaan vroeg naar bed. We helpen Pavel weer met uitkleden, tandenpoetsen kan hij zelf. De hoge wastafel is wel lastig voor hem, te meer daar hij nog niet zo groot is. Misschien moet daar nog iets aan worden gedaan als Pavel langer bij ons blijft.
Morgen om 9 uur staat de bus er. Reken maar dat die op tijd is. Dan moeten we klaar staan. Samen met de familie van Aleksei.
Gisteravond was voor ons allemaal heftig. De terugkomst van Peter en Petr met Pavel was bijzonder. We vlogen met zijn allen naar buiten en iedereen heette Pavel op onze eigen manier welkom. Toen zijn familie was geweest ben ik naar Pavel gegaan. Hij reageerde heel rustig op alle commotie. Het is een leuke jongen, ook om te zien.
Toen alle gemoederen een beetje tot rust waren gekomen zijn we aan tafel gegaan. Erik had een prima maaltijd bedacht en wij hebben hem daarbij goed kunnen helpen. De groep van 9 personen had een eetlust die goed was ingeschat en iedereen heeft genoten van het eten. Na het eten was het al best laat en zijn Tatiana en Petr met hun dochters naar de pastorie vertrokken. Aleksei en ik zijn samen Pavel gaan helpen naar bed te gaan. Wij hebben aangegeven dat wij die zorg op ons willen nemen. Dat lukt ook prima. Pavel weet uitstekend aanwijzingen te geven waar Aleksei en ik goed mee uit de voeten kunnen.
Als Pavel in bed ligt geven we hem een verbinding via een babyfoon met ons. Als hij wat nodig heeft mag hij ons waarschuwen. De eerste nacht maakt hij er geen gebruik van. Van Pavel mogen we hem daarom afschaffen, wat we doen.
Als wij Pavel ’s morgens willen gaan helpen slaapt hij nog. We besluiten hem te laten slapen. Hij heeft twee vermoeiende dagen achter de rug en ligt in een vreemd bed. Voorzichtig gaan we van tijd tot tijd kijken en op een gegeven moment is hij wakker. Ik ben degene die kijkt en Pavel begroet mij. In het Oekrains reageer ik en Pavel herhaalt dat het heel fijn is een Nederlandse jongen, die bijna leeftijdgenoot is, te treffen die Oekrains spreekt. Dat had hij niet verwacht! Ik ga Aleksei halen. Samen helpen we Pavel uit bed. We gaan met hem in de rolstoel naar de badkamer. Daar vragen we hoe hij het wil. “Helpen jullie me maar, jullie zijn toch ook jongens.” reageert hij. Aleksei en ik overleggen even en Aleksei kleedt zich uit en samen helpen we Pavel met uitkleden. Aleksei brengt Pavel in zijn rolstoel naar de douchestoel. Pavel maakt zonder problemen een transfer en Aleksei doucht Pavel met zijn aanwijzingen. Daarna droog ik Pavel af, terwijl Aleksei zichzelf weer afdroogt.
Pavel kleedt zich met onze hulp aan. Het gaat allemaal best gemakkelijk. Daar hebben we thuiszorg niet voor nodig!
In overleg hebben Peter en Erik gewacht met het kerstontbijt. Peter geeft aan dat hij ondanks de drie dagen met veel kilometer niet moe is. En zo zitten we met zijn vijven aan het kerstontbijt. Voor het eerst zonder Nina, maar wel met Aleksei en Pavel.
We hebben weer de meest lekkere dingen te eten, van verse croissants tot kerstbrood met het lekkerste beleg. Na het ontbijt, als we alles hebben afgeruimd en de vaatwasser hebben ingeruimd, gaan we met Pavel om de tafel zitten. We willen zo veel mogelijk van hem weten hoe het met zijn verzorging en met zijn oefeningen gaat.
Pavel begint te vertellen hoe het met zijn prognose staat. Er is een kans dat hij weer kan lopen. Die kans is niet zo heel groot. Die was groter geweest als ze hem direct hadden kunnen opereren, maar door de oorlog was dat onmogelijk. Hij vertelt wat er gebeurd is. Ze zaten op school toen er zonder luchtalarm tevoren ineens een drone insloeg en vlak bij hun klas explodeerde. Vijf klasgenoten en de docent overleden direct, een aantal anderen waren zwaar gewond, waaronder hij. Twee klasgenoten en hij zitten na een aantal operaties in een rolstoel.
Wij maken duidelijk dat we een afspraak hebben met het revalidatiecentrum in de buurt om met hem langs te komen. Dan horen we wat zij vinden en kunnen doen.
Omdat we zo laat ontbijten stelt Erik voor om het avondeten naar voren te halen, zodat we tussendoor niet hoeven te eten. Vanavond eten we met zijn vijven. Morgen moeten we zorgen op tijd klaar te zijn als de bus komt. Dat zal wel weer stipt om 9 uur zijn.
Erik heeft een hoop tijd en aandacht aan het kerstdiner besteed. Halverwege de dag komt Petr langs om ons een deel van het dessert te brengen dat Tatiana heeft gemaakt. Als Aleksei en Pavel het zien beginnen ze te glimmen: het is Koetja. Oekraïense Koetja is een traditioneel kerstgerecht dat met gekookte tarwekorrels, honing en maanzaad wordt gemaakt. Meestal wordt het voor kerstavond bereid. In Oekraïne is het traditie om op kerstavond twaalf gerechten te serveren, vertelt Aleksei, waaronder Koetja. Elk ingrediënt van Koetja heeft een symbolische betekenis: Graan staat symbool voor eeuwig leven, omdat uit elke graankorrel een nieuwe halm groeit. Maanzaad staat voor vruchtbaarheid, vrijgevigheid en overvloed. En honing staat voor geluk, leven met een gouden randje.
We zijn onder de indruk van deze traditie. Erik vraagt zich hardop af: “Kennen wij in Nederland een kersrecept met niet alleen een traditie, maar met ook zoveel symbolische betekenis?” Het antwoord is: neen. We komen niet veel verder dan garnalencocktail, rollade met stoofpeertjes of kalkoen. Erik heeft een heel andere keuze gemaakt. Hij heeft een heerlijke kreeftensoep gekookt, een pasta met wild zwijn, een lekkere visschotel met kabeljauw en als dessert een tiramisu klaargemaakt. En dus hebben we nu ook Koetja.
Het is gezellig. De tafel is mooi versierd met een tafellaken speciaal voor Kerstmis en wat kerststukjes. Aleksei en ik hebben het druk met het vertalen van wat Erik en Peter zeggen in het Oekrains en wat Pavel zegt in het Nederlands. Ik geniet.
Van tijd tot tijd denk ik aan Nina. Het is de eerste Kerst dat Nina en ik niet samen Kerst vieren. Dat zal in de toekomst wel vaker voorkomen, dat hoort bij opgroeien en volwassen worden. Toch mis ik Nina. Ik pak mijn telefoon en app Nina: ‘Heb je het fijn daar? Gelukkig ben je bij Michel! Geniet er van. Wij hebben het hier ook heel fijn. Pavel is een leuke jongen. En ik ben gelukkig met Aleksei. Toch: ik mis jou, tweelingzus!’
Peter ziet het. “Nina?” vraagt hij. Ik knik. Op datzelfde moment piept mijn telefoon. Nina reageert: ‘Super met Michel, Pierre en zijn opa en oma. Toch: ik mis jou ook, tweelingbroer. Tot morgen!’
Aleksei kijkt mij vragend aan. “Nina en ik moesten even aangeven dat we elkaar missen.”
Pavel kijkt mij vragend aan. “Ik mis Nina, mijn tweelingzus. We zijn alle twee blij en gelukkig, toch missen we elkaar. Tweeling, weet je wel.”
Pavel knikt. “Ik mis mijn zus, waar ik altijd ruzie mee heb, ook. En mijn vader en moeder. En…..” Hij pinkt een traan weg en zegt: “En toch ben ik blij en gelukkig. Raar hè?”
Als we bijna alle lekkers op hebben ruimen we de tafel af.
Pavel vraagt: “Ik wil ook helpen, kan ik iets doen?”
Erik zegt: “Help jij de vaatwasser in te ruimen? Dan doen wij dat samen.”
Na het eten drinken we nog een kopje decaf koffie om te kunnen slapen.
We gaan vroeg naar bed. We helpen Pavel weer met uitkleden, tandenpoetsen kan hij zelf. De hoge wastafel is wel lastig voor hem, te meer daar hij nog niet zo groot is. Misschien moet daar nog iets aan worden gedaan als Pavel langer bij ons blijft.
Morgen om 9 uur staat de bus er. Reken maar dat die op tijd is. Dan moeten we klaar staan. Samen met de familie van Aleksei.