Ook Kerst voor Pavel, vrijdag 20 december, Deel 1.
Geplaatst: vr 20 dec 2024, 06:31
Ook Kerst voor Pavel, vrijdag 20 december, deel 1.
Het is december. Voor mijn gevoel is de zomervakantie al heel lang geleden. Aleksei en ik kennen elkaar nu sinds mei en groeien steeds meer naar elkaar toe. Ook Nina en Michel zijn nog stapelgek op elkaar. Aleksei en ik slapen nu alle nachten bij elkaar, ofwel bij mij thuis, ofwel bij Aleksei thuis, op de pastorie. En Nina en Michel hebben de afgelopen maanden gedaan zoals het gepland was: Nina een weekeind naar Parijs, dan Michel een weekend bij ons en dan een weekeind dat ze elkaar alleen online kunnen spreken. In die tussentijd zijn ook Erik en Peter samen met Aleksei en mij een keer mee geweest. Aleksei en ik zijn nog een keer extra naar Parijs geweest.
De ouders van Aleksei raken meer ingeburgerd. Net als zijn zussen. Ze spreken nu alle vier beter Nederlands en Iryna heeft een vriendje, al is dat pas sinds een paar weken.
Michel heeft zijn vader terug. Zijn vader heeft woord gehouden. Hij is al zes keer een heel weekeind thuis geweest. Hij werkte dan wel, thuis, en had vooral veel aandacht voor Michel. Michel is dolblij. Hij heeft zijn vader terug, zegt hij. En samen met Nina heeft hij een manier gevonden om in hun enorme villa met veel personeel wat meer zelfstandig te zijn. Als Nina er is koken ze als het kan samen in zijn appartement. Hij kan ook zelf koffie en thee zetten met de nodige apparaten. Nina en Michel hebben samen ook al eens voor zijn vader en zijn opa en oma gekookt. En dat daarna heel gezellig bij Michel opgegeten.
Het afgelopen weekeind waren Aleksei en ik in Parijs. Pierre wilde graag afspraken maken voor de Kerstdagen en voor Oud en Nieuw. Hij heeft ofwel met Kerst ofwel met Oud en Nieuw ons vijven uitgenodigd naar Parijs te komen. Dat moeten we met Erik en Peter gaan bespreken. En uiteraard moet Aleksei ook met zijn ouders overleggen hoe zij het vinden als Aleksei met de feestdagen niet thuis is.
Erik en Peter waren duidelijk: eerst moet Aleksei het thuis bespreken. Wij gaan met zijn allen naar Parijs dus wij vieren gewoon samen Kerst en Oud en Nieuw. Alleen niet steeds thuis. Aleksei zal een deel van die feestdagen niet thuis zijn.
Het was even puzzelen, uiteindelijk zijn we er uit gekomen. We zullen met Kerstmis naar Parijs gaan. Petr en Tatiana vinden het wel erg jammer dat Aleksei niet thuis zal zijn. Zij begrijpen dat Aleksei graag bij mij is en dat het bovendien een unieke mogelijkheid is om Kerstmis in Parijs te vieren. Oud en nieuw zullen we in Nederland vieren, Michel zal er dan ook zijn. We hebben afgesproken om oudjaarsavond met zijn allen, ook met de ouders en zussen van Aleksei, bij ons thuis te vieren.
In december hebben we weer proefwerken. Ik sta er goed voor. Dat ik nu met Aleksei een relatie heb maakt voor mijn schoolwerk en de cijfers niets uit. Dat is anders voor Aleksei. Omdat we alles samen doen en zijn Nederlands snel beter is geworden, schieten zijn cijfers omhoog. Uiteraard ook zijn Frans nu we regelmatig Frans praten als Michel er is of wanneer wij in Parijs zijn. Dat Frans met Michel spreken we vooral om Aleksei de kans te geven zijn Frans te verbeteren. Het hoeft eigenlijk niet, Michel spreekt vloeiend Nederlands vanwege zijn Nederlandse moeder. Voor Aleksei werkt het: zijn cijfer Frans is heel goed!
In oktober hebben we ons schakeltje leeggehaald. Daarna hebben we de giek en de mast eraf gehaald en ons bootje op de kant getrokken. Tot slot hebben we alles naar binnen gebracht. We hebben een heel grote ruimte in het achterstuk van ons huis, een deel van de vroegere stallen, waar dat bootje makkelijk kan liggen. We gaan het daar bijwerken en lakken, zodat we er volgend jaar als het zeilseizoen is aangebroken weer mee kunnen varen.
Kortom: het gaat ons allemaal al dan niet naar omstandigheden goed. Je blijft aan Tatiana en Petr merken dat zij hun eigen land missen. Iryna en Klarissa hebben dat minder nu ze een vriendenkring aan het opbouwen zijn. En Iryna heeft haar vriendje. Ze zien er heel gelukkig uit samen. Het is een jongen uit ons dorp, dus ze fietsen ook samen naar school en terug.
In de loop van december is er ineens consternatie bij Aleksei thuis. Het gaat om hun neefje, Pavel, die lichamelijk gehandicapt is door een drone-aanval van Rusland, die hun schoolklas tijdens de les heeft getroffen. Hij moet op stel en sprong het revalidatiecentrum waar hij revalideert, verlaten, omdat dit ontruimd moet worden. Het wordt er te gevaarlijk. Alternatieven voor verdere revalidatie zijn er niet. De familie is wanhopig aan het zoeken naar een oplossing. In Oekraïne lijkt dat onmogelijk te zijn.
Aleksei praat er met mij over. Hij kent zijn neef, hij is 14 jaar en slim. Hoe het nu met hem gaat weet Aleksei eigenlijk niet, omdat hij geen contact meer heeft gehad met Pavel sinds die gewond is geraakt. Ik geef aan dat wij niet ver van ons dorp een kinderrevalidatiecentrum hebben. Dat dit misschien ook een optie is als het in Oekraïne helemaal niet lukt om een oplossing te vinden. Dan is het wel handig meer te weten van de handicap van Pavel en de mogelijkheden die hij nog heeft. En wat de revalidatie van Pavel precies inhoudt.
Aleksei zoekt daarom contact met zijn familie. Dat wordt steeds moeilijker, omdat het gebied waar de familie woont ook steeds gevaarlijker wordt en de energievoorziening door alle aanvallen inmiddels een probleem is geworden. Uit dat contact blijkt dat Pavel in een rolstoel zit. Zijn armen kan hij goed gebruiken, zijn benen kunnen nog niet heel veel. De hoop is wel dat hij weer wat kracht in zijn benen terug zal krijgen. Op dit moment moet hij geholpen worden, ook qua verzorging. Hij kan zelf met iemand er bij een transfer maken. Hij kan zelf eten, bij het naar bed gaan, het aan- en uitkleden en het douchen en naar het toilet gaan moet hij worden geholpen.
Als Aleksei bij mij slaapt en we ’s avonds allemaal aan tafel zitten begin ik er over. Erik en Peter luisteren aandachtig mee.
“Misschien moeten we eens met het revalidatiecentrum gaan praten” suggereert Erik. “Misschien is het mogelijk dat zij op de één of andere manier kunnen helpen. Weet jij hoe goed Pavel zijn Engels is? Want er is hier één Nederlander die goed Oekrains spreekt” voegt hij met een knipoog naar mij toe.
“Pavel heeft nog geen Engels op school gehad, dus dat spreekt hij niet” is het antwoord van Aleksei.
“Ok”, reageert Erik, “Ik ga morgen met het revalidatiecentrum bellen.”
Als ik de volgende dag na de lessen samen met Aleksei op de fiets wil stappen meldt mijn telefoon een appje in onze gezins-groep. Erik meldt dat hij met het revalidatiecentrum heeft gesproken en vraagt of wij Petr en Tatiana willen vragen of hij vanavond bij hen langs kan komen. Ik slaap vanavond bij Aleksei. Uiteraard is het goed.
Als Erik er ’s avonds is blijven Aleksei en ik erbij om te horen wat het revalidatiecentrum heeft gezegd. Zij raden aan Pavel naar Nederland te laten komen. Hoewel de medische zorg in Oekraïne op zich van goede kwaliteit is, heeft de oorlog veel schade veroorzaakt. De regio waar het revalidatiecentrum in Oekraïne ligt, is tegen het oorlogsgebied aan. Als ze al voldoende kunnen revalideren dan is het nog steeds met onderbrekingen vanwege luchtaanvallen. Als Pavel in Nederland is zullen zij hem snel beoordelen en bekijken wat ze voor hem kunnen doen.
Het is december. Voor mijn gevoel is de zomervakantie al heel lang geleden. Aleksei en ik kennen elkaar nu sinds mei en groeien steeds meer naar elkaar toe. Ook Nina en Michel zijn nog stapelgek op elkaar. Aleksei en ik slapen nu alle nachten bij elkaar, ofwel bij mij thuis, ofwel bij Aleksei thuis, op de pastorie. En Nina en Michel hebben de afgelopen maanden gedaan zoals het gepland was: Nina een weekeind naar Parijs, dan Michel een weekend bij ons en dan een weekeind dat ze elkaar alleen online kunnen spreken. In die tussentijd zijn ook Erik en Peter samen met Aleksei en mij een keer mee geweest. Aleksei en ik zijn nog een keer extra naar Parijs geweest.
De ouders van Aleksei raken meer ingeburgerd. Net als zijn zussen. Ze spreken nu alle vier beter Nederlands en Iryna heeft een vriendje, al is dat pas sinds een paar weken.
Michel heeft zijn vader terug. Zijn vader heeft woord gehouden. Hij is al zes keer een heel weekeind thuis geweest. Hij werkte dan wel, thuis, en had vooral veel aandacht voor Michel. Michel is dolblij. Hij heeft zijn vader terug, zegt hij. En samen met Nina heeft hij een manier gevonden om in hun enorme villa met veel personeel wat meer zelfstandig te zijn. Als Nina er is koken ze als het kan samen in zijn appartement. Hij kan ook zelf koffie en thee zetten met de nodige apparaten. Nina en Michel hebben samen ook al eens voor zijn vader en zijn opa en oma gekookt. En dat daarna heel gezellig bij Michel opgegeten.
Het afgelopen weekeind waren Aleksei en ik in Parijs. Pierre wilde graag afspraken maken voor de Kerstdagen en voor Oud en Nieuw. Hij heeft ofwel met Kerst ofwel met Oud en Nieuw ons vijven uitgenodigd naar Parijs te komen. Dat moeten we met Erik en Peter gaan bespreken. En uiteraard moet Aleksei ook met zijn ouders overleggen hoe zij het vinden als Aleksei met de feestdagen niet thuis is.
Erik en Peter waren duidelijk: eerst moet Aleksei het thuis bespreken. Wij gaan met zijn allen naar Parijs dus wij vieren gewoon samen Kerst en Oud en Nieuw. Alleen niet steeds thuis. Aleksei zal een deel van die feestdagen niet thuis zijn.
Het was even puzzelen, uiteindelijk zijn we er uit gekomen. We zullen met Kerstmis naar Parijs gaan. Petr en Tatiana vinden het wel erg jammer dat Aleksei niet thuis zal zijn. Zij begrijpen dat Aleksei graag bij mij is en dat het bovendien een unieke mogelijkheid is om Kerstmis in Parijs te vieren. Oud en nieuw zullen we in Nederland vieren, Michel zal er dan ook zijn. We hebben afgesproken om oudjaarsavond met zijn allen, ook met de ouders en zussen van Aleksei, bij ons thuis te vieren.
In december hebben we weer proefwerken. Ik sta er goed voor. Dat ik nu met Aleksei een relatie heb maakt voor mijn schoolwerk en de cijfers niets uit. Dat is anders voor Aleksei. Omdat we alles samen doen en zijn Nederlands snel beter is geworden, schieten zijn cijfers omhoog. Uiteraard ook zijn Frans nu we regelmatig Frans praten als Michel er is of wanneer wij in Parijs zijn. Dat Frans met Michel spreken we vooral om Aleksei de kans te geven zijn Frans te verbeteren. Het hoeft eigenlijk niet, Michel spreekt vloeiend Nederlands vanwege zijn Nederlandse moeder. Voor Aleksei werkt het: zijn cijfer Frans is heel goed!
In oktober hebben we ons schakeltje leeggehaald. Daarna hebben we de giek en de mast eraf gehaald en ons bootje op de kant getrokken. Tot slot hebben we alles naar binnen gebracht. We hebben een heel grote ruimte in het achterstuk van ons huis, een deel van de vroegere stallen, waar dat bootje makkelijk kan liggen. We gaan het daar bijwerken en lakken, zodat we er volgend jaar als het zeilseizoen is aangebroken weer mee kunnen varen.
Kortom: het gaat ons allemaal al dan niet naar omstandigheden goed. Je blijft aan Tatiana en Petr merken dat zij hun eigen land missen. Iryna en Klarissa hebben dat minder nu ze een vriendenkring aan het opbouwen zijn. En Iryna heeft haar vriendje. Ze zien er heel gelukkig uit samen. Het is een jongen uit ons dorp, dus ze fietsen ook samen naar school en terug.
In de loop van december is er ineens consternatie bij Aleksei thuis. Het gaat om hun neefje, Pavel, die lichamelijk gehandicapt is door een drone-aanval van Rusland, die hun schoolklas tijdens de les heeft getroffen. Hij moet op stel en sprong het revalidatiecentrum waar hij revalideert, verlaten, omdat dit ontruimd moet worden. Het wordt er te gevaarlijk. Alternatieven voor verdere revalidatie zijn er niet. De familie is wanhopig aan het zoeken naar een oplossing. In Oekraïne lijkt dat onmogelijk te zijn.
Aleksei praat er met mij over. Hij kent zijn neef, hij is 14 jaar en slim. Hoe het nu met hem gaat weet Aleksei eigenlijk niet, omdat hij geen contact meer heeft gehad met Pavel sinds die gewond is geraakt. Ik geef aan dat wij niet ver van ons dorp een kinderrevalidatiecentrum hebben. Dat dit misschien ook een optie is als het in Oekraïne helemaal niet lukt om een oplossing te vinden. Dan is het wel handig meer te weten van de handicap van Pavel en de mogelijkheden die hij nog heeft. En wat de revalidatie van Pavel precies inhoudt.
Aleksei zoekt daarom contact met zijn familie. Dat wordt steeds moeilijker, omdat het gebied waar de familie woont ook steeds gevaarlijker wordt en de energievoorziening door alle aanvallen inmiddels een probleem is geworden. Uit dat contact blijkt dat Pavel in een rolstoel zit. Zijn armen kan hij goed gebruiken, zijn benen kunnen nog niet heel veel. De hoop is wel dat hij weer wat kracht in zijn benen terug zal krijgen. Op dit moment moet hij geholpen worden, ook qua verzorging. Hij kan zelf met iemand er bij een transfer maken. Hij kan zelf eten, bij het naar bed gaan, het aan- en uitkleden en het douchen en naar het toilet gaan moet hij worden geholpen.
Als Aleksei bij mij slaapt en we ’s avonds allemaal aan tafel zitten begin ik er over. Erik en Peter luisteren aandachtig mee.
“Misschien moeten we eens met het revalidatiecentrum gaan praten” suggereert Erik. “Misschien is het mogelijk dat zij op de één of andere manier kunnen helpen. Weet jij hoe goed Pavel zijn Engels is? Want er is hier één Nederlander die goed Oekrains spreekt” voegt hij met een knipoog naar mij toe.
“Pavel heeft nog geen Engels op school gehad, dus dat spreekt hij niet” is het antwoord van Aleksei.
“Ok”, reageert Erik, “Ik ga morgen met het revalidatiecentrum bellen.”
Als ik de volgende dag na de lessen samen met Aleksei op de fiets wil stappen meldt mijn telefoon een appje in onze gezins-groep. Erik meldt dat hij met het revalidatiecentrum heeft gesproken en vraagt of wij Petr en Tatiana willen vragen of hij vanavond bij hen langs kan komen. Ik slaap vanavond bij Aleksei. Uiteraard is het goed.
Als Erik er ’s avonds is blijven Aleksei en ik erbij om te horen wat het revalidatiecentrum heeft gezegd. Zij raden aan Pavel naar Nederland te laten komen. Hoewel de medische zorg in Oekraïne op zich van goede kwaliteit is, heeft de oorlog veel schade veroorzaakt. De regio waar het revalidatiecentrum in Oekraïne ligt, is tegen het oorlogsgebied aan. Als ze al voldoende kunnen revalideren dan is het nog steeds met onderbrekingen vanwege luchtaanvallen. Als Pavel in Nederland is zullen zij hem snel beoordelen en bekijken wat ze voor hem kunnen doen.