Witte Merels Deel 6 T
Geplaatst: vr 15 nov 2024, 06:31
Witte Merels Deel 6 T
Na wat Wim mij vorige keer gezegd had: ‘Nog een jaar wachten en alles wordt makkelijker voor jou. Dan vind je in alle vrijheid de jongen van je leven.’ ben ik impulsief opgestapt. Buiten realiseerde ik me pas wat ik had gedaan. Normaal ben ik bedachtzaam. De toon en wat hij daarvoor al gezegd had was zo duidelijk: “Het gaat pijn doen afscheid van je te nemen want dat wil ik niet.”, dat ik meende te begrijpen dat Wim het verder niet meer zag zitten. Ik heb onderweg overwogen terug te gaan maar fietste door naar huis.
De hele week was Wim in mijn gedachten. De eerste nacht sliep ik pas na zowat een uur in. Dat is niet normaal voor mij. Ik ben een goede in- en doorslaper, die meestal voor de wekker spontaan wakker wordt.
Heb ik er wel goed aan gedaan weg te lopen en niet terug te gaan toen het nog kon? Waarom blijft Wim in mijn gedachten? Verliefd ben ik niet. Ik denk verliefd te zijn op Tim. Die gevoelens heb ik niet voor Wim. Heb ik het wel een kans gegeven? Heeft Wim het een kans gegeven? Drie keer in een homocafé aan een tafeltje zitten en wat met elkaar praten, is dat een kans? Of wordt het pas een kans als je elkaar meer over jezelf vertelt? Ik heb in ieder geval verteld wat mijn probleem is. Dat ik er niet veel over kan vertellen. Dat ik als reactie daarop te horen krijg dat mijn kansen in de toekomst liggen, is voor mij niets nieuws. Had ik moeten blijven zitten? Was ik als wanhopig overgekomen op die manier? Wanhopig ben ik niet. Dan had ik mijn hele leven al wanhopig moeten zijn. Ik ben alleen teleurgesteld en heb het gevoel dat er iets niet af is. Geen contact met Wim is prima, maar dan zonder dat ik het gevoel heb dat ik steken heb laten vallen. Dat hoort niet bij mij.
Al redenerend besluit ik vrijdag toch naar ‘De Witte Merel’ te gaan. Er is eigenlijk geen enkele reden om dat niet te doen. Als Wim mij niet wil zien, ben ik snel weer weg. Als er een mogelijkheid is om in gesprek te gaan, beslis ik of ik dat wil. Ik heb me voorgenomen van nu af aan gewoon te zeggen wat ik denk Dat is duidelijker.
Die vrijdagavond moet ik werken in de Jumbo. Het is een goede reden niet thuis mee te eten. Ik ruil mijn dienst vanaf 17.30 uur en ga rechtstreeks naar ‘De Witte Merel’. Ik loop naar de bar en bestel een cola. De barmannen kijken mij nieuwsgierig aan. Ik betaal, bedank hen en ga aan mijn ‘eigen’ tafeltje zitten. Na een half uurtje zie ik Wim binnenkomen. Hij stapt naar de bar en komt daarna met twee cola’s naar mij toe. Hij vraagt of hij bij mij mag komen zitten, wat ik uiteraard goed vind.
“Anders was ik hier niet geweest.” deel ik hem mee. Ik kijk hem afwachtend aan en hij neemt de bal op. Dan vertelt hij mij zijn verhaal, zijn geheim. Hij is via de eerste en enige vriend die hij tot nu toe heeft gehad en op initiatief van die vriend gay escort geworden. Hij heeft dat afgesloten toen hij naar hier is verhuisd vanwege een baan. Hier is hij een nieuw leven begonnen. Ik zie de tranen in zijn ogen branden. Wanneer hij alles heeft verteld, lopen er een paar tranen over zijn wangen.
Ik kan het zelf niet meer houden en begin te huilen. Ik ben zo blij dat hij mij dit verteld heeft. Hij laat blijken dat hij er zich voor schaamt. Waarom trouwens? Hij heeft een keuze gemaakt toen hij mijn leeftijd had. Mag je geen verkeerde keuzes maken? Er schieten nog veel meer vragen door mij heen.
Hij zegt: “Je zou me in mijn gezicht moeten slaan. ‘De Witte Merel' is alleen op dinsdag gesloten. Niets beslissen, goed nadenken.” Hij geeft mij een bierviltje met zijn telefoonnummer.
“Moet je nu weg?” vraag ik hem. “Ik wil hier heel graag op reageren. Als dat niet kan spijt mij dat meer dan je je kunt voorstellen”.
“Ik hoef niet weg, maar wat wil je me zeggen?”
“Waarom zou ik jou in je gezicht moeten slaan? Wat voor reden heb ik daarvoor? Ik moet je bedanken, voor je openheid. Dit verhaal heeft, begrijp ik nu, vanaf de eerste keer als een schaduw over ons contact gehangen en het daardoor onmogelijk gemaakt.”
“Ben je niet boos, teleurgesteld, vind je mij nu niet slecht?” vraagt Wim.
“Ik ben niet boos, integendeel, ik ben blij dat je me dit hebt verteld. Ik ben niet teleurgesteld, waarom zou ik dat zijn? Ik vind je niet slecht, want het maken van fouten, als dit al een fout was, hoort bij het leven. Ik wil je graag wat vragen. Welke leeftijd had je toen je begon als gay escort?”
“Ik had jouw leeftijd, een aantal maanden nadat ik was gaan studeren, liep ik richting de negentien. Waarom wil je dat weten?”
“Het duurt nog een jaartje voor ik negentien ben. Mag ik op mijn leeftijd van jou van tijd tot tijd een verkeerde keuze maken?” Ik kijk Wim in de ogen.
“Hoe bedoel je dat, verkeerde keuzes?”
“Ik bedoel, mag ik kiezen voor dingen waar ik later spijt van heb?”
“Doe jij dat dan?” vraagt Wim mij.
“Natuurlijk doe ik dat, regelmatig. Toen ik vorige keer wegliep hier was dat een verkeerde keuze. Daar heb ik spijt van. Maar ik heb dat gecorrigeerd en ben vanavond teruggekomen."
“Ik begrijp je niet.” reageert Wim.
“Wat ik wil zeggen is dat jij op je achttiende ervoor gekozen hebt gay escort te worden. Dat vond je later een verkeerde keuze. Daarna heb je een besluit genomen: je bent gestopt, verhuisd naar hier en bent een ander leven begonnen. Wat is daar mis mee? Net zo goed als ik hier terug gekomen ben omdat mijn keuze vorige week vrijdag bij nader inzien verkeerd was en ik dat wilde herstellen.”
Wim kijkt me aan. “Ben jij echt wel achttien?”
“Hoezo? Omdat ik niet veroordeel? Heeft veroordelen te maken met leeftijd? Of heeft dat te maken met je instelling, al dat niet van thuis meegekregen? Weet je, van thuis uit heb ik meegekregen datgene te veroordelen dat de meeste mensen niet goed zouden keuren. Ik heb mezelf geleerd na te denken voordat ik veroordeel. Daarom kom ik niet zo vaak meer aan veroordelen toe.”
“Dus jij vindt wat ik gedaan hebt niet verkeerd?”
“Waarom zou ik dat vinden? Je schijnt het zelf enorm verkeerd te vinden, gezien je reactie. Maar wanneer is iets verkeerd? Ik zou zeggen: als je anderen of jezelf daarmee schade toebrengt, als het gevolgen heeft voor anderen of jezelf die niet positief zijn. Antwoord eens eerlijk: heb je als gay escort anderen of jezelf beschadigd?”
Wim kijkt mij nog steeds verbluft aan.
“Deze reactie had ik niet van jou verwacht, Thomas. Ik kan alleen zeggen dat ik er blij mee ben.”
“Mooi, maar geef je nog antwoord op mijn vraag?”
“Anderen heb ik niet echt benadeeld. Ik heb ze geld ontfutseld maar dat was hun eigen keuze. Verder heb ik ze het plezier gegeven waar ze naar zochten. Heb ik mezelf schade berokkend? Ik heb altijd veilig gewerkt en heb geen geslachtsziekte opgelopen. Een enkele keer had ik een negatieve ervaring omdat iemand wat van mij wilde wat ik niet zag zitten. Dan stopte het voor mij. Dat was vervelend omdat ik dan intimiderende en boze reacties kreeg. Maar ik wees terecht op de voorwaarden die ik altijd vooraf stelde. De overeenkomst stopte als ze zich er niet aan hielden. Hoe beter ik de regie in handen hield, hoe minder problemen ik tegenkwam."
“En waar komt dat schuldgevoel dan vandaan als je anderen noch jezelf beschadigd hebt?
Kijk, dit is de reden dat ik je niet veroordeel. Nu ja, de helft van de reden. Enerzijds mocht je gezien je leeftijd je toen nog best wel foute keuzes maken. Anderzijds kan je je afvragen waarom het iets zou zijn om je voor te schamen. Dat je nu die keuze niet meer zou maken is omdat je ervan hebt geleerd. Dat je toen die keuze wel maakte komt misschien omdat je onervaren was.”
Wim denkt even na.
“Waarom begon jij dan te huilen, meer dan ik zelf? Ik dacht eigenlijk dat het kwam omdat jij het hierna niet meer zag zitten tussen ons.”
“Ik hoop dat je hebt begrepen dat dat niet de reden was. Ik huilde omdat ik me realiseerde hoeveel last jij al lang moest hebben van dit probleem. Het betekent dat ons leeftijdsverschil alleen maar kleiner is geworden, realiseer ik mij nu.”
“Hoe bedoel je dat nu weer?” vraagt Wim.
“Jij hebt een keuze gemaakt die je in feite een aantal jaren geblokkeerd heeft. Ik ben achttien en heb nog nooit een vriend gehad. Jij bent tweeëntwintig, hebt maar kort één vriendje gehad en hebt jezelf niet toegestaan daarna een relatie te beginnen vanwege je verleden. Je hebt, los van je studie en los van je diploma, jezelf vier jaar ontwikkeling afgenomen. Je hebt waarschijnlijk een grote seksuele ervaring, maar die heb je, noem het maar, beroepsmatig, en maar heel kort in een relatie gebruikt met je eerste en enige vriend. Wat dat betreft zijn wij ondanks de vier jaar verschil niet zo heel erg verschillend. Het verschil is: jij hebt ervaring die ik niet heb!”
“Hoe komt het dat jij zo wijs in het leven staat?” vraagt Wim mij. “Zo’n redenering had ik echt niet van je verwacht.”
“Dat heeft alles met mijn thuissituatie te maken.” reageer ik. “Daar moeten we het snel over hebben.”
“Waar ik het niet mee eens ben is je bewering dat mijn ontwikkeling vier jaar heeft stil gestaan. Ik heb tijdens mijn studies echt wel geleefd en levenservaring opgedaan. Zo mag je het niet stellen.” voegt Wim toe.
Inmiddels is onze cola meer dan op en sta ik op met de lege glazen om weer twee glazen te halen. Wanneer ik terugkom zegt Wim: “Dank je wel voor je begrip.”
Ik kijk Wim aan. Ik voel voor het eerst iets dat op verliefdheid kan lijken.
Ik kijk naar het bierviltje met zijn telefoonnummer, dat hij mij heeft gegeven.
Ik neem mijn telefoon en bel hem. Zijn telefoon laat zich horen. “Nu heb je mijn nummer ook.” zeg ik. “Ik wil meer contact met jou. Wil jij contact met mij?”
Wim denkt er niet over na. “Ja, dat heb ik al laten blijken. Ik zie jou zitten. Niet alleen omdat je er leuk uitziet en omdat je lief bent, maar ook omdat ik goed met je kan praten. Dus graag.”
“Hier in ‘De Witte Merel’ vind ik het niet zo makkelijk praten. Dit gesprek is prima verlopen, vooral omdat jouw vrienden nog moeten komen. Ik wil een volgende keer best bij jou thuis afspreken. Ik vertrouw je na wat je mij verteld hebt. Ik kom onder voorwaarde dat we voorlopig praten tot we alle twee aangeven wat meer te willen. Dat is voor mij een strikte voorwaarde om bij jou thuis te komen. Is dat oké voor jou?”
Wim bevestigt overtuigend.
Twee van Wims vrienden komen binnen, een goed moment om af te sluiten.
Ik geef Wim een hand, die ik bezegel door mijn andere hand op de zijne te leggen. “We maken telefonisch een afspraak” sluit ik af. “Niet op vrijdagavond dus, maar het kan ook overdag op zaterdag als ik niet werk.”
Ik draai me om en ga met een tevreden gevoel de deur uit. Ik ben blij dat ik terug ben gekomen.
Na wat Wim mij vorige keer gezegd had: ‘Nog een jaar wachten en alles wordt makkelijker voor jou. Dan vind je in alle vrijheid de jongen van je leven.’ ben ik impulsief opgestapt. Buiten realiseerde ik me pas wat ik had gedaan. Normaal ben ik bedachtzaam. De toon en wat hij daarvoor al gezegd had was zo duidelijk: “Het gaat pijn doen afscheid van je te nemen want dat wil ik niet.”, dat ik meende te begrijpen dat Wim het verder niet meer zag zitten. Ik heb onderweg overwogen terug te gaan maar fietste door naar huis.
De hele week was Wim in mijn gedachten. De eerste nacht sliep ik pas na zowat een uur in. Dat is niet normaal voor mij. Ik ben een goede in- en doorslaper, die meestal voor de wekker spontaan wakker wordt.
Heb ik er wel goed aan gedaan weg te lopen en niet terug te gaan toen het nog kon? Waarom blijft Wim in mijn gedachten? Verliefd ben ik niet. Ik denk verliefd te zijn op Tim. Die gevoelens heb ik niet voor Wim. Heb ik het wel een kans gegeven? Heeft Wim het een kans gegeven? Drie keer in een homocafé aan een tafeltje zitten en wat met elkaar praten, is dat een kans? Of wordt het pas een kans als je elkaar meer over jezelf vertelt? Ik heb in ieder geval verteld wat mijn probleem is. Dat ik er niet veel over kan vertellen. Dat ik als reactie daarop te horen krijg dat mijn kansen in de toekomst liggen, is voor mij niets nieuws. Had ik moeten blijven zitten? Was ik als wanhopig overgekomen op die manier? Wanhopig ben ik niet. Dan had ik mijn hele leven al wanhopig moeten zijn. Ik ben alleen teleurgesteld en heb het gevoel dat er iets niet af is. Geen contact met Wim is prima, maar dan zonder dat ik het gevoel heb dat ik steken heb laten vallen. Dat hoort niet bij mij.
Al redenerend besluit ik vrijdag toch naar ‘De Witte Merel’ te gaan. Er is eigenlijk geen enkele reden om dat niet te doen. Als Wim mij niet wil zien, ben ik snel weer weg. Als er een mogelijkheid is om in gesprek te gaan, beslis ik of ik dat wil. Ik heb me voorgenomen van nu af aan gewoon te zeggen wat ik denk Dat is duidelijker.
Die vrijdagavond moet ik werken in de Jumbo. Het is een goede reden niet thuis mee te eten. Ik ruil mijn dienst vanaf 17.30 uur en ga rechtstreeks naar ‘De Witte Merel’. Ik loop naar de bar en bestel een cola. De barmannen kijken mij nieuwsgierig aan. Ik betaal, bedank hen en ga aan mijn ‘eigen’ tafeltje zitten. Na een half uurtje zie ik Wim binnenkomen. Hij stapt naar de bar en komt daarna met twee cola’s naar mij toe. Hij vraagt of hij bij mij mag komen zitten, wat ik uiteraard goed vind.
“Anders was ik hier niet geweest.” deel ik hem mee. Ik kijk hem afwachtend aan en hij neemt de bal op. Dan vertelt hij mij zijn verhaal, zijn geheim. Hij is via de eerste en enige vriend die hij tot nu toe heeft gehad en op initiatief van die vriend gay escort geworden. Hij heeft dat afgesloten toen hij naar hier is verhuisd vanwege een baan. Hier is hij een nieuw leven begonnen. Ik zie de tranen in zijn ogen branden. Wanneer hij alles heeft verteld, lopen er een paar tranen over zijn wangen.
Ik kan het zelf niet meer houden en begin te huilen. Ik ben zo blij dat hij mij dit verteld heeft. Hij laat blijken dat hij er zich voor schaamt. Waarom trouwens? Hij heeft een keuze gemaakt toen hij mijn leeftijd had. Mag je geen verkeerde keuzes maken? Er schieten nog veel meer vragen door mij heen.
Hij zegt: “Je zou me in mijn gezicht moeten slaan. ‘De Witte Merel' is alleen op dinsdag gesloten. Niets beslissen, goed nadenken.” Hij geeft mij een bierviltje met zijn telefoonnummer.
“Moet je nu weg?” vraag ik hem. “Ik wil hier heel graag op reageren. Als dat niet kan spijt mij dat meer dan je je kunt voorstellen”.
“Ik hoef niet weg, maar wat wil je me zeggen?”
“Waarom zou ik jou in je gezicht moeten slaan? Wat voor reden heb ik daarvoor? Ik moet je bedanken, voor je openheid. Dit verhaal heeft, begrijp ik nu, vanaf de eerste keer als een schaduw over ons contact gehangen en het daardoor onmogelijk gemaakt.”
“Ben je niet boos, teleurgesteld, vind je mij nu niet slecht?” vraagt Wim.
“Ik ben niet boos, integendeel, ik ben blij dat je me dit hebt verteld. Ik ben niet teleurgesteld, waarom zou ik dat zijn? Ik vind je niet slecht, want het maken van fouten, als dit al een fout was, hoort bij het leven. Ik wil je graag wat vragen. Welke leeftijd had je toen je begon als gay escort?”
“Ik had jouw leeftijd, een aantal maanden nadat ik was gaan studeren, liep ik richting de negentien. Waarom wil je dat weten?”
“Het duurt nog een jaartje voor ik negentien ben. Mag ik op mijn leeftijd van jou van tijd tot tijd een verkeerde keuze maken?” Ik kijk Wim in de ogen.
“Hoe bedoel je dat, verkeerde keuzes?”
“Ik bedoel, mag ik kiezen voor dingen waar ik later spijt van heb?”
“Doe jij dat dan?” vraagt Wim mij.
“Natuurlijk doe ik dat, regelmatig. Toen ik vorige keer wegliep hier was dat een verkeerde keuze. Daar heb ik spijt van. Maar ik heb dat gecorrigeerd en ben vanavond teruggekomen."
“Ik begrijp je niet.” reageert Wim.
“Wat ik wil zeggen is dat jij op je achttiende ervoor gekozen hebt gay escort te worden. Dat vond je later een verkeerde keuze. Daarna heb je een besluit genomen: je bent gestopt, verhuisd naar hier en bent een ander leven begonnen. Wat is daar mis mee? Net zo goed als ik hier terug gekomen ben omdat mijn keuze vorige week vrijdag bij nader inzien verkeerd was en ik dat wilde herstellen.”
Wim kijkt me aan. “Ben jij echt wel achttien?”
“Hoezo? Omdat ik niet veroordeel? Heeft veroordelen te maken met leeftijd? Of heeft dat te maken met je instelling, al dat niet van thuis meegekregen? Weet je, van thuis uit heb ik meegekregen datgene te veroordelen dat de meeste mensen niet goed zouden keuren. Ik heb mezelf geleerd na te denken voordat ik veroordeel. Daarom kom ik niet zo vaak meer aan veroordelen toe.”
“Dus jij vindt wat ik gedaan hebt niet verkeerd?”
“Waarom zou ik dat vinden? Je schijnt het zelf enorm verkeerd te vinden, gezien je reactie. Maar wanneer is iets verkeerd? Ik zou zeggen: als je anderen of jezelf daarmee schade toebrengt, als het gevolgen heeft voor anderen of jezelf die niet positief zijn. Antwoord eens eerlijk: heb je als gay escort anderen of jezelf beschadigd?”
Wim kijkt mij nog steeds verbluft aan.
“Deze reactie had ik niet van jou verwacht, Thomas. Ik kan alleen zeggen dat ik er blij mee ben.”
“Mooi, maar geef je nog antwoord op mijn vraag?”
“Anderen heb ik niet echt benadeeld. Ik heb ze geld ontfutseld maar dat was hun eigen keuze. Verder heb ik ze het plezier gegeven waar ze naar zochten. Heb ik mezelf schade berokkend? Ik heb altijd veilig gewerkt en heb geen geslachtsziekte opgelopen. Een enkele keer had ik een negatieve ervaring omdat iemand wat van mij wilde wat ik niet zag zitten. Dan stopte het voor mij. Dat was vervelend omdat ik dan intimiderende en boze reacties kreeg. Maar ik wees terecht op de voorwaarden die ik altijd vooraf stelde. De overeenkomst stopte als ze zich er niet aan hielden. Hoe beter ik de regie in handen hield, hoe minder problemen ik tegenkwam."
“En waar komt dat schuldgevoel dan vandaan als je anderen noch jezelf beschadigd hebt?
Kijk, dit is de reden dat ik je niet veroordeel. Nu ja, de helft van de reden. Enerzijds mocht je gezien je leeftijd je toen nog best wel foute keuzes maken. Anderzijds kan je je afvragen waarom het iets zou zijn om je voor te schamen. Dat je nu die keuze niet meer zou maken is omdat je ervan hebt geleerd. Dat je toen die keuze wel maakte komt misschien omdat je onervaren was.”
Wim denkt even na.
“Waarom begon jij dan te huilen, meer dan ik zelf? Ik dacht eigenlijk dat het kwam omdat jij het hierna niet meer zag zitten tussen ons.”
“Ik hoop dat je hebt begrepen dat dat niet de reden was. Ik huilde omdat ik me realiseerde hoeveel last jij al lang moest hebben van dit probleem. Het betekent dat ons leeftijdsverschil alleen maar kleiner is geworden, realiseer ik mij nu.”
“Hoe bedoel je dat nu weer?” vraagt Wim.
“Jij hebt een keuze gemaakt die je in feite een aantal jaren geblokkeerd heeft. Ik ben achttien en heb nog nooit een vriend gehad. Jij bent tweeëntwintig, hebt maar kort één vriendje gehad en hebt jezelf niet toegestaan daarna een relatie te beginnen vanwege je verleden. Je hebt, los van je studie en los van je diploma, jezelf vier jaar ontwikkeling afgenomen. Je hebt waarschijnlijk een grote seksuele ervaring, maar die heb je, noem het maar, beroepsmatig, en maar heel kort in een relatie gebruikt met je eerste en enige vriend. Wat dat betreft zijn wij ondanks de vier jaar verschil niet zo heel erg verschillend. Het verschil is: jij hebt ervaring die ik niet heb!”
“Hoe komt het dat jij zo wijs in het leven staat?” vraagt Wim mij. “Zo’n redenering had ik echt niet van je verwacht.”
“Dat heeft alles met mijn thuissituatie te maken.” reageer ik. “Daar moeten we het snel over hebben.”
“Waar ik het niet mee eens ben is je bewering dat mijn ontwikkeling vier jaar heeft stil gestaan. Ik heb tijdens mijn studies echt wel geleefd en levenservaring opgedaan. Zo mag je het niet stellen.” voegt Wim toe.
Inmiddels is onze cola meer dan op en sta ik op met de lege glazen om weer twee glazen te halen. Wanneer ik terugkom zegt Wim: “Dank je wel voor je begrip.”
Ik kijk Wim aan. Ik voel voor het eerst iets dat op verliefdheid kan lijken.
Ik kijk naar het bierviltje met zijn telefoonnummer, dat hij mij heeft gegeven.
Ik neem mijn telefoon en bel hem. Zijn telefoon laat zich horen. “Nu heb je mijn nummer ook.” zeg ik. “Ik wil meer contact met jou. Wil jij contact met mij?”
Wim denkt er niet over na. “Ja, dat heb ik al laten blijken. Ik zie jou zitten. Niet alleen omdat je er leuk uitziet en omdat je lief bent, maar ook omdat ik goed met je kan praten. Dus graag.”
“Hier in ‘De Witte Merel’ vind ik het niet zo makkelijk praten. Dit gesprek is prima verlopen, vooral omdat jouw vrienden nog moeten komen. Ik wil een volgende keer best bij jou thuis afspreken. Ik vertrouw je na wat je mij verteld hebt. Ik kom onder voorwaarde dat we voorlopig praten tot we alle twee aangeven wat meer te willen. Dat is voor mij een strikte voorwaarde om bij jou thuis te komen. Is dat oké voor jou?”
Wim bevestigt overtuigend.
Twee van Wims vrienden komen binnen, een goed moment om af te sluiten.
Ik geef Wim een hand, die ik bezegel door mijn andere hand op de zijne te leggen. “We maken telefonisch een afspraak” sluit ik af. “Niet op vrijdagavond dus, maar het kan ook overdag op zaterdag als ik niet werk.”
Ik draai me om en ga met een tevreden gevoel de deur uit. Ik ben blij dat ik terug ben gekomen.