Aleksei en Almar,
Oleksiy i Alʹmar,
Олексій і Альмар,
deel 18.
Erik heeft wel vaker dat soort goede ideeën. We kijken allemaal Michel aan. Die denkt even na. “Ja, dat lijkt me een heel goed voorstel. Eigenlijk ga ik er niet meer van uit dat het niets wordt. Ik denk dat we gewoon weer contact gaan hebben.”
Mooi, wil je dat als we zo weer gaan rijden dan aan je moeder doorgeven. Kan ze daar rekening mee houden.”
We willen boodschappen doen, maar Michel zegt dat hij ons vanavond weer wil trakteren op een etentje.. Zijn opa heeft gezegd dat hij dat een aantal keren moet doen. Dat accepteren we natuurlijk van harte. “Maar daarmee kom je niet van je kookbeurt af” reageer ik. “Dan koken Nina en jij morgen.”
“Graag” reageren Michel en Nina tegelijk.
Als we op de camping aankomen is alles al geregeld. Manon en Ilse zullen met de opa en oma van Michel de volgende dag al komen. Ze zullen er rond koffietijd zijn. Ze bellen Michel als ze er bijna zijn. Dan gaan Michel en Nina naar de receptie waar hij hen zal ontmoeten. Dan zal hij zijn moeder meenemen naar de camper.
Kunnen ze rustig met elkaar praten. Nina zal er bij zijn, wij gaan met zijn allen naar het zwembad. Als ze uitgepraat zijn zal Nina ons komen halen, zodat wij kennis kunnen maken. En dan zal Manon Ilse bellen dat zij ook kunnen komen. Daarna gaan we met zijn allen in het restaurant eten.
Michel en Nina zetten voor ons het koepeltje op. Hadden ze beloofd en Michel vindt het heel leuk om te doen. Zij slapen weer in de camper. Als alles klaar is gaan we naar het restaurant. Michel stelt voor vanavond vooral vis te eten. Hij geeft weer wat adviezen en we eten weer heel lekker. De camping heeft een grote supermarkt, dus we doen meteen boodschappen voor morgenavond. Want dan hebben Michel en Nina de uitgestelde kookbeurt.
Terug gaan we de camping verkennen. De camping grenst aan zee. Met een mooi breed strand. Er is een groot 25 meter zwembad, maar ook een zwembad met allemaal waterglijbanen. Daar gaan we morgen of overmorgen van genieten. Er zijn weer veel leeftijdsgenoten van ons. Ook best veel Nederlanders. De vraag is hoeveel tijd we daar voor hebben. We blijven vanavond hangen.
De volgende dag worden wij om half negen gewekt door Michel. “Goede morgen, bloterikken. Jullie moeten douchen en je zondagse kleren aantrekken zegt Nina.”
“Ik trek mijn mooiste zwembroek wel aan, zeg dat maar tegen Nina” reageer ik.
Michel loopt lachend weg en ik hoor hem met Nina praten die begint te lachen. Michel is opmerkelijk vrolijk voor zo’n spannende dag.
We ruimen alles netjes op, zoals overigens altijd, we moeten bovendien een goede indruk maken op de moeder van Michel en eventueel haar vriendin en zijn andere opa en oma.
Als de telefoon gaat loopt Michel hand in hand met Nina weg. Even later komen ze terug, met zijn moeder. We maken kennis en willen onze zwemspullen pakken. “Blijf nog even” zegt Manon. En ze blijkt voor ons allemaal een klein pakje te hebben. “Vanavond pas uitpakken.” zegt ze er bij.
Dan gaan we zwemmen. Na anderhalf uur komt Nina ons halen. “Hoe is het gegaan?” vraagt Erik voor wij de kans krijgen dezelfde vraag te stellen. “Er zijn in het begin veel tranen geweest, maar het is helemaal goed. Michel is echt heel blij dat het weer goed is met zijn moeder." Dat blijkt ook wel als we bij de camper zijn: ze zitten samen binnen op de bank dicht tegen elkaar aan. Michel en Manon hebben alle twee een tevreden glimlach.
Manon zegt dat ze blij is dat Michel ons heeft ontmoet. En ze is Nina heel dankbaar voor wat zij inmiddels voor Michel betekent. Ze stelt voor om met zijn allen naar het restaurant te gaan en daar met elkaar te lunchen. We hebben daar weinig tegen in te brengen. Dat was immers al afgesproken.
Nina zegt: “Prima, maar toch koken Michel en ik vanavond. Daar kom je niet onderuit, Michel.” Michel reageert lachend: “Ik wil er helemaal niet onderuit komen.”
Het is gezellig, met zijn tienen aan een grote tafel in het restaurant. Er wordt vooral Nederlands gesproken, zodat Aleksei alles goed kan volgen. En voor ons is dat ook gemakkelijker.
Michel geniet zichtbaar. Wij genieten van Michel, Nina wel het meest. Ze kan bijna niet van hem afblijven, niet met haar ogen maar ook niet met haar handen.
Na de lunch, nemen we afscheid. Michel spreekt af dat hij elke dag regelmatig wat van zich laat horen zo lang we op vakantie zijn. En daarna zullen ze weer eens wat afspreken. Als ze weg zijn gelopen van het restaurant, wij naar de camper, zij naar het parkeerterrein, vraagt Nina: “Wat doet jouw moeder eigenlijk?”
“Hoe bedoel je dat?” vraagt Michel.
“Nou, voor haar werk.”
“O, bedoel je dat. De ouders van mijn moeder hadden een groot aannemersbedrijf. Dat leidt mijn moeder nu.”
“O, vandaar. Want zij kwamen in een auto met chauffeur.”
“Ja, mijn moeder is ook behoorlijk rijk. Alleen gaat zij er iets anders mee om als de familie van mijn vader. Die auto is omdat zij een hekel heeft aan autorijden. En als ik naar haar huis in Parijs of opa en oma in Calais wil zijn er altijd wel auto’s om mij te brengen en te halen. Dat is een voordeel van rijke ouders hebben. Misschien wel één van de weinige. Verder heeft mijn moeder haar tweede huis in Calais en dat is een veel minder groot huis met geen vast personeel en wonen mijn opa en oma ergens anders in Calais.”
"Hoe vond je dit, Michel?" vraag ik.
"Ik ben ongelooflijk blij!" is zijn stralende reactie.
We besluiten naar het strand te lopen. Weer in badkleding en een T-shirt zodat we zo het water in kunnen. De zee is hier ook best rustig, als we vergelijken met zoals we de Noordzee in Nederland kennen. Dat komt omdat het windstil is.
We zwemmen wat, trappen tegen een bal, nemen de bal mee de zee in en spelen daar een tijdje met de bal. Dan gaan we terug naar de camper, waar Michel zegt dat we nu de pakjes wel open mogen maken. Dat doen we en in ieder pakje zit een miniatuurbootje, een visserschip, met erop: Calais. Het zijn heel leuke en mooie bootjes.
“Wil je je moeder heel hartelijk bedanken voor de leuke bootjes, Michel?” zegt Erik. “Ik doe het meteen”, zegt Michel en maakt een foto van ons met de bootjes in onze hand. Die stuurt hij door met een bedankje er bij.
Dan gaan Nina en Michel eten koken. Aleksei en ik kruipen het koepeltje in. “Ik wil vrijen” zegt Aleksei. “Ik ook, gewoon overdag, voor het eten.” antwoord ik.
We hebben al weinig kleren aan, maar die zwembroek is in no time uit. We maken er een lange sessie van, om de beurt elkaar strelen, likken, beetje pijpen en dan wisselen. Het wordt steeds moeilijker om niet klaar te komen en op een gegeven moment zeg ik: “Als je nu niet stopt kom ik klaar. Ik wil tegelijk met jou klaar komen.” We hebben alle twee nog maar een paar likjes nodig om klaar te komen. Tevreden kijken we elkaar aan. “Dat was lekker.” verzucht Aleksei. “Gewoon vaker doen.”
We zijn precies op tijd klaar. Nina roept: “Dinner is ready!” Wij vegen elkaar af, trekken onze zwembroek aan en een T-shirt en kruipen de tent uit. “Was het lekker?” vraagt Nina. “Ja, heerlijk, als jullie overdag willen mag je de tent wel gebruiken, hoor.”
“Ik denk niet dat wij het zo rustig kunnen als jullie. Ik heb opgelet, maar helemaal niets gehoord.”
Michel kijkt verbaasd.
“Sorry. Michel, zij zijn een tweeling. Wen daar maar aan. Ik ben er inmiddels aan gewend.” reageert Aleksei met een lach.
Na het eten gaan we nog naar de recreatiezone. Maar we gaan al snel terug: het is er te druk. En gaan snel naar bed.
De volgende morgen worden wij spontaan wakker, van de geur van stokbrood en croissants. Nina heeft een stokbrood en een croissant op een bord in de tent geschoven.
“Dat is lekker wakker worden!” verzucht Aleksei. “O, ben ik niet goed genoeg meer?” vraag ik. “Jij bent ook prima, maar op een andere manier. Maar zo heerlijk naar versgebakken stokbrood heb jij ’s morgens nog nooit geroken!” Ik pak Aleksei vast, draai hem onder mij en begin hem te kietelen. Daar kan Aleksei totaal niet tegen. “Pas op, anders ga ik dadelijk nog minder lekker ruiken. Niet goed voor het stokbrood” brengt hij lachend uit.
We gaan snel douchen. Vandaag gaan we, het is onze laatste dag hier, de stranden van D-Day bezoeken. Het is dit jaar 80 jaar geleden en daar is nogal wat aandacht aan besteed. We waren van plan de camper niet te gebruiken, maar dat doen we nu toch. Er zijn een paar musea, die gaan we bezoeken. Ik heb er al met Aleksei over gehad hoe hij dit vindt. Hij antwoordt: “Ik kan het hebben. Het was een heel andere oorlog dan nu. Toen wilde Hitler heel Europa veroveren. Laten we hopen dat Putin minder grote waanideeën heeft. Ons land is hij al aardig in de vernieling aan het helpen, de rest van Europa helpt ons en dat geeft een goed gevoel.”
We bezoeken diverse stranden, waar overal veel informatie aanwezig is. Het is best wel indrukwekkend. Doordat wij Aleksei kennen is het voor ons een stuk dichterbij gekomen. Zijn verhalen over luchtalarm en dan daarna het horen van inslagen hebben toch diepe indruk op ons gemaakt. Wat dat betreft is het een bijzondere dag.
Vannacht zijn we de laatste nacht hier en morgen vertrekken we naar huis. Ik heb Nina al gevraagd hoe het nu verder gaat. Nina heeft gezegd: “Michel heeft een plannetje. Dat wordt nu uitgezocht. Hij heeft mij gevraagd daar mijn mond over te houden, dus dat doe ik.”
Ik ben benieuwd.
Michel trakteert ons ’s avonds weer in opdracht van zijn opa op een etentje. Dan vertelt Michel wat hij georganiseerd heeft. En ook nu was de bewaking het ingewikkeldste. Toestemming van Erik en Peter was het gemakkelijkst, zo vermeldt hij met een blik op Erik en Peter.
Michel mag van zijn opa met ons mee naar Nederland. Hij mag daar nog een aantal dagen blijven. Daar zal hij met een auto opgehaald worden om naar Parijs terug gaan. De bewakers die ook bij ons thuis in de buurt zijn zullen dan in hun eigen auto ook mee terug gaan. En er is meteen afgesproken dat Nina zo van tijd tot tijd naar Michel in Parijs kan en Michel van tijd tot tijd weer naar Nina mag.
Aleksei en ik feliciteren om het hardst Nina en Michel. Er is in de dagen dat zij elkaar nu kennen tussen die twee een band gegroeid die de vakantieliefde ver voorbij gaat. Dat heeft ook te maken met het samen oplossen van voor Michel zo ontzettend belangrijke zaken als het contact met zijn moeder en zijn andere opa en oma. En alle gesprekken die zij daar met zijn tweeën over hebben gehad. Niet alleen heeft Nina (en ook wij trouwens) daar een heel grote rol in gespeeld, maar dat heeft Nina en Michel heel dicht bij elkaar gebracht. In de periode dat zij nu elkaar kennen zijn ze weliswaar verliefd geworden, maar dat is ook al uitgegroeid tot meer.
Erik voegt aan onze blijdschap nog iets aan toe.
“Toen Michel ons vroeg of wij dat goed zouden vinden, anders hoefde hij het zijn opa en oma niet te vragen, hebben wij eerst wat geaarzeld. Niet vanwege Michel, ook wij zijn inmiddels van Michel gaan houden zoals wij ook van Aleksei houden. Maar vanwege de bewaking. Michel heeft verzekerd dat die ook in Nederland onzichtbaar zal zijn. We hebben er de afgelopen dagen eigenlijk ook niets van gemerkt. Dus dat was voor ons reden om het goed te vinden. We gunnen Michel en Nina de kans om te proberen verder iets op te bouwen.”
Het etentje wordt extra feestelijk hierdoor. Michel en Nina zijn blij, maar wij niet minder. Wij vinden Michel een leuke jongen. We herinneren hem nog eens aan onze eerste ontmoeting.
Hij kleurt weer een beetje. “Bij nader inzien schaam ik me ervoor. Gelukkig gaven jullie aan dat je het wel voor kon stellen dat ik een hekel had aan homo’s. Ik zei zelfs dat ik ze haatte. En zie nu eens: we zijn vrienden! Maar toen al was het Nina die een opening bij mij maakte. Ik was stomverbaasd dat zij haar arm om me heen sloeg. Ik vond het toen heerlijk. En ik vond het nog fijner dat zij even met mij wegging. Ik had afstand nodig. Ik wist ineens niet meer wat ik moest denken. Jullie waren zo aardig. En toch homo……”
“Het is al goed, Michel, wij hebben je leren waarderen als een leuke, lieve jongen die naar anderen wil luisteren. En we konden en kunnen ons nog steeds heel goed voorstellen hoe boos je was en hoe je dat voor jezelf vertaalde als negenjarige. En wij zijn blij dat je daar niet in bent blijven hangen.” zegt Erik.
“En weet je: vanavond nog in een camper slapen, maar morgen zijn we thuis, bij ons thuis durf ik langzamerhand te zeggen. Ik voel me bij Erik en Peter, Almar en Nina thuis. Ik hoop dat jij dat ook zo gaat ervaren. Morgenavond kan je in een gewoon bed slapen, met Nina. En kan je ook gaan zeilen. De boot is wel een stuk kleiner, maar het plezier misschien wel een stuk groter. Althans, ik geniet nog elke keer dat ik met Almar zeil.” zegt Aleksei.
Ik pak Aleksei beet, Ik wil hem knuffelen of zoenen, maar het lijkt me beter dat in dit restaurant niet te doen.
Na het eten maken we alles klaar voor ons vertrek morgen. Het is een lange rit van Boulogne Sur Mer naar huis, zeker acht uur rijden. Dus we willen niet zo laat weg. We ruimen de stoelen en tafel vast op. Alles in de tent wat we niet nodig hebben doen we alvast in de zijvakken van de camper. Michel apt de bewaking de route die we gaan rijden. Vooral buiten Frankrijk is dat belangrijk, want daar zijn zij niet bekend. Een camper rijdt niet zo hard, dus we moeten gemakkelijk bij te houden zijn.
In de tent fluisteren we nog een tijdje met elkaar. Ik bedank Aleksei voor zijn woorden aan het eind van het eten, dat hij ons thuis ook zijn thuis is gaan vinden. We geven aan dat we hopen dat het goed gaat tussen Nina en Michel. Als ze elkaar regelmatig kunnen zien maakt dat meer kans dan vakantieliefdes waar je elkaar moet appen of bellen. En, suggereer ik er bij, wij kunnen vast wel eens meeliften naar Parijs. Kunnen we ook wat doen aan jouw Frans.
De volgende morgen is er al vroeg brood en zijn we al vroeg klaar om te vertrekken. De tent afbreken doen we in stilte. En het is half negen als we wegrijden. Ook hier weer de hartelijke woorden van de camping. En dan komt de rit naar huis. Het gaat goed, alleen rond Antwerpen lopen we even vast. Maar dat lost zich snel op en dan is het over Utrecht, langs Lelystad naar huis. Het is zeven uur als Peter de camper de oprit op kan rijden. Nina laat eerst Michel ons huis zien. Ondertussen halen wij de camper zo veel mogelijk leeg en bergen alles meteen op. De tent hangen we uit, hij is niet nat geworden maar moet wel even schoon worden gemaakt.
Aleksei’s ouders en zussen zijn nog niet terug, die zijn er overmorgen. Morgenochtend voor 12 uur moet Erik of Peter de camper schoon terugbrengen. Dat schoonmaken doen we mogen. Het is best mooi weer en we gaan buiten eten. Michel krijgt een appje van de bewaking. Die willen graag even het huis en de tuin bekijken. Het is voor het eerst dat wij die twee mannen ontmoeten en kennis maken. Ze zijn alle twee jong. Eind twintig of zo iets. Ze zijn best aardig en spreken behoorlijk Engels. Ons haventje vinden ze wel een beetje een probleem. Zij willen daar wel een voorziening treffen. Zodat niemand via het haventje ongemerkt onze tuin in kan. Dat wordt een camera die hen waarschuwt als daar te veel beweging is. Erik en Peter vinden dat prima.
Aleksei en ik koken, lekker makkelijk met spullen uit de diepvries. Nina en Michel dekken de tafel. Weer buiten. Het is net zo gezellig om hier met zijn zessen te eten als het in Frankrijk was.
We zijn allemaal moe en besluiten vroeg naar bed te gaan. Morgen mogen Nina, Michel, Aleksei en ik uitslapen. Erik en Peter zorgen dat er begonnen wordt de camper schoon te maken. Wij zullen helpen als we wakker zijn. En dat is helemaal niet zo laat. We zijn om 7 uur wakker en gaan meteen douchen. Als wij daarmee bezig zijn komt Nina de badkamer in. “Michel wil weten of hij de badkamer in mag komen als jullie er zijn. Dat ik dat doe is normaal, maar mag hij dat ook?”
“Waarom niet?
“Prima, zeg jij dat Michel even zelf. Ik stuur hem wel.”
“Ok” zeg ik. Michel komt binnen. “Nina zegt dat het geen probleem is, maar dat jij me dat wel zal uitleggen.” Ik reageer: “Het is heel simpel. Als jij er geen moeite mee hebt ons bijvoorbeeld te zien als we elkaar aftrekken, dan vinden wij het geen probleem. Het is wel lastig, een badkamer delen, maar open als Nina en ik altijd zijn geweest is dat voor ons geen probleem geweest. Nina is wel vaker binnengekomen als ik me onder de douche stond af te trekken en ik als Nina bezig was zich te bevredigen. Dat vinden wij normaal: een tweeling, weet je wel. En Nina heeft geen probleem als Aleksei en ik elkaar aftrekken. En voor mij mogen jullie elkaar ook plezieren op welke manier dan ook. Ik weet toch wel dat jullie dat doen, net zo goed als jij weet wat Aleksei en ik in bed en onder de douche doen.”
“Ik blijf het merkwaardig vinden zo open als jullie met elkaar omgaan. Ik zie het wel. Als jullie bezig zijn en ik vind dat niet prettig kan ik altijd weer weggaan. Per slot van rekening doen jullie niet veel anders dan wat wij doen…..”
“Mooi, dat is waar Nina jou met mij over wilde laten praten.”
“Ik bof met Nina, zij is verstandig.”
“Ja, want ze is mijn tweelingzus!”
Michel maakt lachend een dreigende beweging naar mij.
”Bedankt maar weer, Almar, voor je openheid.”
We helpen de camper schoon maken en Peter brengt hem weg. Erik rijdt er met de auto achteraan om Peter mee terug te nemen. Nina en Michel kijken bij de boot. Dat is toch even een probleem, meldt Michel. Want als zij gaan zeilen is er geen bewaking in de buurt. Dus dat zeilen moet uitgesteld worden.
“Is dat niet wat overdreven?” vraagt Aleksei als we met zijn vieren achter het huis op het terras zitten. “Want wie zal er nu als jullie zeilen een poging doen om jou te kidnappen?”
“Ik weet het niet, maar mijn vader wil geen enkel risico lopen. Het is wel eerder gebeurd met een kind van een CEO en dat is toen niet goed afgelopen. Dat kind is vermoord teruggevonden na het betalen van een fors losgeld. Dus mijn vader vindt dat dit zo moet.”
“Is dat niet ontzettend duur?” vraagt Nina aan Michel.
“Vast, geen idee, maar dat komt voor rekening van het bedrijf, want door de functie van mijn vader heb ik die bewaking nodig. Mijn vader wordt ook voortdurend bewaakt. En eerlijk gezegd: wij zijn er aan gewend. Waar ik nog niet aan gewend ben is dat ik mijn vader zo weinig zie.”
“Dat begrijp ik” reageer ik. “maar je kunt nu wel je moeder regelmatig zien, dat maakt hoop ik misschien iets goed. En misschien maakt het iets uit dat jij samen met Nina bent?”
“Geen idee hoe mijn vader daar over denkt. Tot nu toe hebben alleen mijn oma en opa hierover beslist. Ik hoop dat mijn vader het weet.”
“Tjee Michel, wat klinkt dat lullig. Weet wel dat je hier altijd welkom bent.” zeg ik. Ik vraag Nina om hem namens mij een knuffel te geven. “Ik wil mijn tweelingzus niet jaloers maken.”
“Iets anders, Aleksei, wanneer komen jouw ouders terug?” vraagt Nina.
“Die zullen er morgen zijn. Ze hebben het nog steeds heel erg naar hun zin. Ze vinden het jammer dat ze terug moeten.”
“Nou, als wij met zijn zessen iets willen dan hebben we twee auto’s nodig. Dus de tweede auto weer terug is wel handig.” is de reactie van Nina.
“Heb jij dan plannen?” vraag ik Nina.
“Nou, Michel zal in ieder geval de omgeving hier willen zien. En voordat hij teruggaat. Dan mag hij mij over een paar weken Parijs laten zien.”
“Zie haar eens, de grande dame” zeg ik terwijl ik Nina een vriendelijk klopje geef. “Maar je hebt gelijk. Je moet weten, Michel,” zeg ik en ik draai me om naar Michel, “dat Nina altijd gezegd heeft dat zij wil trouwen met een rijk man.”
“O, maar dat vind ik geen enkel probleem. Gaan we én niet trouwen én bepaal ik dat zij maar 30 euro zakgeld per week krijgt! “
“Bedenk je Nien, Michel wordt een lastige partner.”
“Neen hoor, ik wikkel hem wel om mijn wijsvinger en dan is hij als was in mijn handen”.
“Alors, tu peux oublier ça.” reageert Michel met een grote lach.
Aleksei en ik gaan de tent schoonmaken en dan opruimen.
Als we klaar zijn komen Erik en Peter weer terug. Zij willen graag met ons overleggen. Op de terugweg in de auto hebben ze het gehad over de laatste week van onze vakantie. En dat ze geen flauw idee hebben hoeveel tijd Michel heeft voordat de school hem weer verwacht.
Wij hebben nog één week vakantie. Het blijkt dat Michel ook nog één week vakantie heeft. Die vakanties lopen dit keer dus parallel. Dan komt hun volgende vraag: hoe lang wil jij nog hier blijven, Michel? Het antwoord van Michel is duidelijk: “Zo lang als jullie het goed vinden en ik aan mijn opa en oma kan verkopen.”
“Dat hadden we wel verwacht.” reageert Erik.
Wij gaan deze week weer aan het werk, jullie de week daarna naar school. Dat betekent waarschijnlijk net als vorige jaren: maandag de roosters ophalen en dinsdag sportdag en dan woensdag beginnen. Klopt dat?”
“Ja, wij weten niet beter.” reageert Nina.
“En hoe zit dat bij jou, Michel?” vraagt Peter.
“Wij beginnen woensdag weer helemaal. Maandag en dinsdag hebben we nog vrij. We moeten die dagen wel ons rooster en de boeken ophalen, maar dat hoef ik niet zelf te doen. Ik kan een klasgenoot vragen mijn boeken mee te nemen. Er zijn meer klasgenoten die met een dienstauto gebracht en gehaald worden, dus die kunnen best ook mijn stapel boeken meenemen.”
Ok, dat betekent dus dat jij er uiterlijk woensdag moet zijn en Nina dinsdag, er van uitgaande dat Almar haar rooster meeneemt.”
“Die sportdag kan ik ook wel missen” zegt Nina.
“Ja Nien, hier spreekt de verliefde sportvrouw.” reageer ik plagend.
“Je snapt wat ik bedoel” zegt Nina met een hoopvolle blik.
“Natuurlijk, ik plaag alleen maar. Ik haal graag je rooster op en ik zal beloven niet jaloers te zijn. Ik blijf natuurlijk hopen met Aleksei ook een keertje naar Parijs te mogen.”
“Ik zal kijken of jullie wel altijd lief zijn voor Nina en dan zal ik er eens over denken.” zegt Michel spottend.
“Mauvais garçon” reageer ik.
“Als je het maar laat te schelden in het Frans. Dat mag alleen ik.” zegt Michel.
Peter kijkt Erik aan. “Wat zullen we, maar weggaan? Wij horen er kennelijk niet meer bij.”
“Prima” zegt Nina, laten we ons adopteren door de bewakers, dat maakt alles een stuk makkelijker.”
We schieten met zijn allen in de lach.
“Ok, maar dan zou het misschien als volgt kunnen, mits we een ‘oui’ krijgen. Wij staan hier achter. Het is een goede 7 uur, inclusief stops van hier naar Parijs. Als Michel tot zaterdag hier mag blijven, dan kan hij zondag samen met Nina naar Parijs, kunnen ze daar zondag samen zijn en kan Nina in de loop van maandag terugkomen. Dan is Nina op tijd voor de school en kunnen Nina en Michel zo lang mogelijk samen blijven. Wat er daarna gebeurt is daarna aan Michel en Nina en Michels opa en oma en aan ons.”
“Dat vinden jullie goed?” vraagt Michel met een lichtje van hoop in zijn ogen.
“Ja, wij hebben het zojuist op de terugweg besproken. Nu is het aan jou het voorstel aan je opa en oma voor te leggen.”
“Ik ga ze straks bellen.” zegt Michel. “En jij mag er bij zijn” zegt Michel tegen Nina. “Is goed voor je Frans. Als je volgend jaar geen 9 hebt maak ik het uit.”
“Gevaarlijk grapje, Michel!” zeg ik.
“Neen hoor. Van jullie heb ik geleerd dat ik rustig van eerdere pertinente uitspraken terug mag komen.” zegt hij met een gulle lach.
“Eén – nul, Michel,” zegt Erik. „En nu jullie.“
„Dat hoeft niet, ik ga gewoon voor die 9 zorgen. Ik had nu al een 8, dus met regelmatig contact met Fransen in Parijs moet dat lukken. Zonder dat regelmatig contact weet ik het niet.”
“Ok, één – één.” zegt Erik.
“Dan nu verder. Er van uitgaand dat Michel een ‘oui’ krijgt van zijn oma en opa, wat gaan jullie dan de volgende week doen? En wat voor hulp hebben jullie dan van ons nodig. Want jullie hebben geen rijbewijs en ik weet niet wat bewaking van het gebruik van het openbaar vervoer vindt.”
Michel en Nina kijken elkaar aan. Nina reageert: “We zouden in ieder geval een paar dagen willen zeilen en dan een nachtje op de boot blijven slapen. Als de bewaking een jachtje huurt kunnen ze bij ons in de buurt blijven. Dat lijkt Michel niet echt een groot probleem. Verder willen we graag naar de plek waar wij op school zitten. Dat zou met Almar en Aleksei kunnen, kunnen we met zijn vieren een dagje leuke dingen daar doen en kunnen wij onze school en andere voor ons belangrijke plekken laten zien. Verder wil Michel kennis maken met de familie van Aleksei en zijn zussen. Daar moeten we nog over afspreken wat die wel en niet mogen weten, maar dat geldt ook voor mijn vriendinnen en klasgenoten. Verder hebben wij nog niets bedacht omdat we geen idee hadden voor hoeveel dagen we plannen konden maken.”