Aleksei en Almar,
Oleksiy i Alʹmar,
Олексій і Альмар,
deel 6.
“Dank je wel, Aleksei, dank je wel voor dit kadootje, het was heerlijk, mag ik je nu ook zo’n kadootje geven?”
We draaien de rollen om. Aleksei op zijn rug, ik over hem heen gebogen. Ook ik heb niet veel werk om Aleksei klaar te laten komen. Hij ligt met zijn ogen dicht te genieten. Ik kan mijn ogen niet van hem afhouden en daarom merk ik het meteen als hij klaar komt.
We blijven nog even liggen en besluiten dan te gaan zwemmen. We trekken onze zwembroeken aan en laten ons in het water glijden. Het is wat fris, maar wij spoelen zo lekker schoon.
Als we uitgezwommen zijn trekken we ons weer aan de boot op zodat we aan boord van de boot zijn, drogen we ons af, kleden we ons op mooi weer, ontbijten we, wassen we af en ruimen we op en daarna gaan we zeilen.
Het waait wat harder dan gisteren en ik begin aan het roer. Ik wil eerst met Aleksei met wat hardere wind gaan kruisen en voor de wind gaan zeilen om hem dat te laten ervaren. Dan mag hij wat mij betreft straks ook aan het roer. Hij kan dat, ik weet het zeker, maar hij moet weten dat het anders voelt.
We kruisen het hele meer over. Aleksei zit heel ontspannen aan de fok, elke keer als we overstag gaan pakt hij het uitstekend op, de fok staat gelijk met het grootzeil meteen mooi strak, zodat we lekker scherp kunnen zeilen. Als we de laatste slag maken zeg ik dat we nu terug gaan voor de wind en dat hij de fok zo goed mogelijk aan de andere kant als het grootzeil moet zien te houden. En dat hij hetzelfde daarna, als we helemaal het meer over zijn gezeild, mag doen, als hij dat wil: heen kruisen, terug voor de wind.
We gaan met een mooi gangetje het hele meer over. Het is nog rustig, zondagmorgen, dus we kunnen mooi doorvaren.
Dan wisselen we van plek. Aleksei aan het roer en het grootziel, ik neem de fok. Het waait jammer genoeg niet hard genoeg voor de trapeze. Maar Aleksei doet het heel goed, zoals ik al had verwacht: hij heeft er echt gevoel voor.
Tegen etenstijd zoeken we een plekje. Maar alle mooie plekjes zijn nu al bezet, dat wordt aan een steiger. Daar is nog plek, helemaal aan het eind, zodat we op kop langs de steiger liggen. We gaan eerst even zwemmen, even een stuk naast elkaar zwemmen en elkaar uitdagen, dan terug en wat stoeien. We liggen nu bij wat meer boten in de buurt en Aleksei kan het niet laten mij van tijd tot tijd iets in het Oekrains te zeggen, waar ik dan probeer in het Oekrains op te antwoorden. Het is grappig om de mensen te zien kijken als we daarna in het Nederlands verder gaan. Je hoort aan Aleksei dat hij geen Nederlander is, maar je hoort niet aan mij dat ik geen Oekraïner ben, als je die taal niet beheerst! We hebben er lol in de mensen vragend naar ons te zien kijken.
We gaan eten. We eten flink wat brood want van het zeilen en het zwemmen hebben we honger gekregen. Als we gegeten hebben doen we nog één slag over het meer, heen en weer en varen dan door het verbindingskanaal terug naar het meer waar wij bij wonen. Daar varen we ook nog twee keer heen en weer en dan zetten we koers naar huis.
We leggen de boot in het haventje aan en meteen komt Erik om de hoek van de heg kijken: Peter en hij zitten in de tuin en hebben ons aan zien komen. Hij vraagt Aleksei hoe hij het gevonden heeft en Aleksei reageert zo enthousiast dat hij in het Nederlands over zijn woorden struikelt en er Oekraïense woorden tussen door gooit. Ik kijk er lachend naar en geef Aleksei een knuffel. “Je kunt fantastisch zeilen, Aleksei, daar kan Erik nog iets van leren” zeg ik lachend, met een hint op het feit dat de laatste keer dat de boot omsloeg was met Erik aan het roer. Dan vertel ik, een stuk rustiger dan Aleksei, dat hij een echt natuurtalent is. Dat hij vanmorgen het grote meer kruisend heen en voor de wind terug heeft gevaren.
We halen de boot leeg, ruimen alles op, dekken de boot af en gaan er in de tuin bij zitten. Ik haal wat drinken voor Aleksei en mij en vul meteen de glazen van Peter en Erik.
Na Erik wil nu ook Peter weten hoe het was. Ik kijk Aleksei aan en zeg: “Jij mag het vertellen en doe dat rustig aan, anders struikel je weer over je woorden.”
Aleksei herhaalt hoe leuk hij het vond. En nu doet hij het inderdaad rustig aan, maar voor mij staat vast dat hij het om meerdere redenen een super weekeind heeft gevonden. Ik geef aan dat het voor mij ook een superweekeind is geweest, vanwege het samenzijn met Aleksei, vanwege het zeilen en omdat wij elkaar ook seksueel beter hebben leren kennen. Aleksei kijkt me wat verschrikt aan. “Wen daar naar aan, Aleksei, daar zijn wij hier ook heel erg open over. Ik ga uiteraard niet vertellen wat wij allemaal hebben gedaan, behalve het bloot zwemmen, want de rest kunnen mijn vaders gewoon wel raden!”
Erik sluit daar bij aan. “Weet je Aleksei, wij zijn hier voor openheid. Niet om te controleren, maar om te helpen als dat nodig is. En jullie maken gewoon jullie eigen keuzes, daar gaan we ons in principe nooit mee bemoeien. Alleen: als jullie vragen hebben, kom gewoon, wat de vraag ook is. Niets is ons te gek en dat weet Almar ook. Net als Nina. Je moet je hier zo thuis voelen dat je zonder een rood hoofd te krijgen echt alles durft te vragen. Omdat alle vragen gewoon heel normaal zijn. Wij zijn ook nog steeds blij dat wij dat thuis ook konden.”
"Het is misschien handig als onze ouders elkaar eens ontmoeten zonder ons erbij. Mijn ouders staan er denk ik wel voor open maar zijn het niet echt zo gewend.” zegt Aleksei.
Peter reageert: “Dat gaan we dan een keer organiseren. Wij zullen jullie echt helpen waar het kan.”
Aleksei is kennelijk gerustgesteld,. Want hij begint spontaan te vertellen over wat wij allemaal hebben gedaan. Uiteraard niet in finesses, maar wel dat wij heel veel plezier hebben gehad met elkaar klaar te laten komen. Voor een jongen uit een cultuur waar dat niet heel erg normaal is vind ik het knap. Ik zeg dat ook tegen Aleksei, die prompt reageert dat hij dat ook alleen maar durft door de open sfeer die hij bij mij thuis tegenkomt.
Als we van alles verteld hebben en mijn vaders hebben laten blijken dat het hen volstrekt helder is dat wij een schitterend weekend hebben gehad stel ik Aleksei voor hem thuis te brengen. Dan kunnen we daar ook vertellen hoe leuk het allemaal was, misschien met iets andere accenten, maar toch!
Peter zegt nog dat we als we willen gewoon een volgend weekeind moeten genieten van de mogelijkheid. Ik zeg dat hij daar niet bang voor hoeft te zijn: wij hebben helemaal de smaak te pakken. Zeilde ik eerst samen met Nina, met Aleksei heeft het een dimensie extra! Een tweelingzus is echt iets anders dan een vriendje.
We zoeken Aleksei’s spullen bij elkaar en lopen naar de pastorie. Daar gaat Aleksei weer helemaal los en het is dat ik min of meer weet wat hij vertelt, anders zou ik zijn rappe Oekrains totaal niet kunnen plaatsen. Nu vang ik om de 5 woorden een bekend woord op!
Zijn moeder begint heel hard te lachen als ze mijn gezicht ziet. “Tak, Alʹmare, osʹ takyy zakhoplenyy Oleksiy.” Maakt ze er op attent dat als Aleksei enthousiast is, hij zo snel gaat praten. Ik begin te lachten. “Dat doe ik ook zo, hoor.” reageer ik. “Alleen dan in het Nederlands, in het Oekrains op deze snelle manier praten duurt nog wel even voor mij!”
Ik breng samen met Aleksei zijn spullen naar zijn kamer. Hij kan het niet laten mij daar nog eens te zoenen. Hij bedankt me opnieuw en ik reageer dat ik net zo veel reden heb om hem te bedanken. Het weekeind hebben we samen gemaakt. En hoe.
Als ik beneden afscheid heb genomen van zijn ouders en zijn zussen laat Aleksei me uit. Hij zoent me weer. “Tot morgen”, zegt hij, “ik kan niet wachten tot ik je morgen weer zie als je me ophaalt.”
En dat doe ik de volgende morgen. En de hele verdere week. Voor buitenstaanders, zoals onze klasgenoten, zijn wij gewoon dikke vrienden, maar wij weten wel beter. We maken bovendien samen ons huiswerk, de ene keer bij Aleksei en de andere keer bij mij thuis. En we gaan door elkaar onze moedertaal te leren. Aleksei gaat als een speer en ik ben ook best tevreden over mijn vorderingen in het Oekrains.
Inmiddels heeft Erik contact gelegd met Aleksei’s ouders en een afspraak gemaakt. Ze zullen elkaar op een avond treffen. Aleksei vindt het spannend. Ik heb er alle vertrouwen in dat mijn vaders het in de hand zullen hebben. Maar als ze er zijn en ik zit met Aleksei op mijn kamer begin ik toch ook wel zenuwachtig te worden. Als ze al bijna 2 uur praten komt Erik naar boven en vraagt of we er even bij willen komen. Ik kijk hem waarschijnlijk wat angstig aan, want hij zegt: “Alles is heel positief hoor, Al en Al. Dat willen we jullie even zeggen.”
Als we beneden komen en er bij willen gaan zitten staat Aleksei’s moeder op en trekt hem naar zich toe. Ze geeft hem een knuffel en zegt iets in het Oekrains dat ik niet versta en ik kijk Aleksei vragend aan. Die wenkt mij dichterbij te komen en dan neemt Tatiana mij ook mee in de knuffel. Dat voelt wel héél lekker. Aleksei zegt: “Mijn moeder zei dat ze heel blij is dat we elkaar hebben gevonden. Ze hoopten het al een beetje, mijn ouders. En zijn nu heel gelukkig dat jij het geworden bent die mijn vriendje is.”
Ik kijk wat verbaasd en als Tatiana ons loslaat trek ik Aleksei naast me op de bank en kijk vragend rond.
Peter begint te lachen. “Niet zo verbaasd kijken, Almar,” en hij kijkt Aleksei aan en vraagt: “Aleksei, wil jij even vertalen wat ik zeg?”
Dan kijkt hij mij opnieuw aan en zegt: “Tatiana en Petr hebben al een tijdje een vermoeden dat er meer is tussen jullie als het zijn van dikke vrienden. Toen wij erover begonnen regeerden ze bijna opgelucht. Wij hebben verteld dat jij hier open over alles praat en zij zeiden dat Aleksei dat bij hen wat hen betreft ook mag doen. Dat zij dat prettig zouden vinden. Dus hebben we twee boodschappen na vanavond: iedereen is blij met jullie relatie en Aleksei mag proberen net zo open over de dingen te praten als hij ziet dat jij dat hier doet. En jij kan hem daarmee helpen.”
Aleksei vertaalt en terwijl hij vertaalt wordt hij langzaam aan rood. De moeder van Aleksei zegt iets in het Oekrains dat ik weer niet begrijp. Ik kijk Aleksei vragend aan en hij reageert: “Tatiana zegt: niet rood worden, Aleksei, wij begrijpen het, wij moeten meer werken aan een open sfeer, zodat jij dat ook meer vanuit jezelf kan doen. En wij willen daar graag aan werken!”
Ik trek Aleksei naar mij toe en knuffel hem. Ik zeg, in het Oekrains: “Wij hebben vandaag alle twee veel gewonnen.” Aleksei’s moeder reageert ook in het Oekrains: “Wij ook” en dat vertaal ik alle twee voor mijn vaders.
We praten nog even heel gezellig door over allemaal onderwerpen, waarbij Erik en Peter tonen dat zij inmiddels ook met de vertaal-app van Google om kunnen gaan. Als de ouders van Aleksei aanstalten maken om op te stappen maak ik van de gelegenheid gebruik om een voor mij toch wel belangrijke vraag te stellen. Ik heb hem voorbereid in het Oekrains en vertaal hem meteen voor mijn vaders:
“Voor ons is het best wel belangrijk dat we van tijd tot tijd samen kunnen slapen. Ik heb deze vraag niet met Aleksei voorbereid, maar ik stel hem toch: hoe kijken jullie daar tegen aan?”
Ik kijk rond en zie dat Aleksei best wel geschrokken is van de vraag. Ik trek hem tegen me aan.
Het blijft even stil. Dan zegt Peter: “Je kent de regels bij ons thuis. Maar ik zal ze even uitleggen voor Tatiana en Petr. Wij hebben er geen moeite mee dat jij of Nina iemand laat slapen op je eigen kamer, mits het ons dagritme niet verstoort en de huisgenoten er geen last van hebben. Met die regels hebben wij er geen moeite mee dat Aleksei hier blijft slapen.”
Tatiana kijkt Petr aan en zegt wat in het Oekrains. Petr antwoordt in het Oekrains: “Dat vinden wij ook prima. Voor dat bij ons kan zullen we eerst met Iryna en Klarysa moeten praten. Dat gaan we binnenkort doen, zodat jullie bij ons thuis niets hoeven te verstoppen. Daarbij gaan we er van uit dat jullie je niet extreem” Petr lacht, “gaan gedragen…..”
Aleksei kijkt me dankbaar aan. “Dat is uiteraard helemaal prima. En extreem, zo zijn wij niet.” reageert hij lachend.
Erik zegt: “Moeten wij daar ook verder afspraken over maken? Want misschien is het handig dat jullie ook weten waar je aan toe bent!”
Petr reageert: “Mijn voorstel is bescheiden te beginnen met elke week een nacht, als het kan om te beginnen hier, tot wij het met de andere kinderen hebben besproken. Dan zou het ook om en om kunnen, als het zo uitkomt. En bij zeilen meer nachten, maar dat hebben jullie al eens kunnen doen.”
Ik kijk Aleksei vragend aan en hij knikt. Dat was mijn gedachte ook al: goed om zo te beginnen. We knikken alle twee, dat we het er mee eens zijn.
“Dat is dan afgesproken”, zegt Tatiana. En dan stappen Petr en Tatiana op, met Aleksei. Aleksei en ik zijn blij dat we nu gewoon afscheid kunnen nemen, zoals dat hoort, met een niet al te lange tongzoen. Ik zie Tatiana glimlachten…….
Als ik Aleksei de volgende morgen thuis op heb gehaald vertelt hij mij enthousiast dat ze er thuis nog even over hebben doorgepraat en dat hij alle ruimte van zijn ouders gaat krijgen.
Dat betekent dat we zowel bij mij thuis als bij Aleksei thuis onszelf kunnen zijn. Ik vraag Aleksei hoe hij over school denkt. Hij kijkt me vragend aan. “Wat bedoel je, Almar?”
“Mogen ze op school weten dat wij een relatie hebben?”
Aleksei kijkt me aan. “Wat denk je dat de reacties zullen zijn?”
Ik haal mijn schouders op. “We hebben een prettige klas, waarin iedereen kan zijn zoals hij is. Ik kan me niet voorstellen dat ze er erg moeilijk over gaan doen.”
“Vind je het erg als ik het een beetje griezelig vind?”
“Natuurlijk niet. Maar ik denk dat ons leven op school ook een stukje eenvoudiger wordt als we daar onszelf kunnen zijn. Niet dat we dan ineens de hele dag zoenend in de klas zullen zitten. Alleen het naast jou zitten vind ik al fijn. Maar ik ben eigenlijk altijd voor openheid en nu jouw ouders het ook weten, kan de school een volgende stap zijn.”
“Wat zou je concreet willen? Het in de klas vertellen?”
“Daar heb ik nog niet over nagedacht. Het was een gedachte die zomaar ineens bij mij opkwam.”
“Laten we het er later nog eens over hebben. Kan ik nadenken en kijken wat ik er als het is gezakt van vind.”
We hebben het er die dag verder niet over.
Waar we het wel over hebben is het volgende weekeind, Als Aleksei bij mij komt slapen. We weten het zo te draaien dat de ene nacht twee nachten worden. Eigenlijk vinden Petr en Tatiana dat ook heel logisch. Aleksei gaat vrijdag met mij mee als we eerst bij hem langs zijn geweest om spullen op te halen. Handig dat wij zo dicht bij elkaar wonen. Verder verandert er weinig: Aleksei is al zo vaak bij ons, net als ik bij hem. Alleen hoeft hij nu niet ’s avonds naar huis. Als we samen in bed kruipen kijken we elkaar tevreden aan.
“Fijn, dat dit nu zo kan” zegt Aleksei. “Niet dat we niet al konden vrijen samen, maar samen gaan slapen en wakker worden vond ik tijdens het zeilweekeind wel heel bijzonder. Jammer dat we niet bloot kunnen gaan zwemmen.”
“Wil jij met deze regen buiten gaan zwemmen? We kunnen ook gewoon bloot in de tuin gaan staan” zeg ik lachend. “Laat maar” reageert Aleksei, “we moeten maar een zeilweekeind gaan plannen.”
“Wat dacht je van volgend weekeind dat je hier komt?” reageer ik. “Uiteraard afhankelijk van het weer, dat zien we in de loop van de week ervoor wel. Maar kunnen we het wel alvast regelen.”
Aleksei en ik hebben in de tussentijd twee keer een middagje gezeild, één keer met stralend zonnig weer, de andere keer met stevige wind. Ik wilde Aleksei wat dat betreft testen. Hij heeft de test heel goed doorstaan. Hij verblikt en verbloost niet als de boot scheef gaat, hij aan roer en grootzeil zit en ik in de trapeze hang. Heerlijk. Dat kan ik met Nina ook en dus nu ook met Aleksei.
De vooruitzichten voor het komende weekeind zijn wat het weer betreft goed. We regelen dus met Petr en Tatiana dat Aleksei en ik vrijdagmiddag weg kunnen varen en zondagmiddag terug kunnen komen. We zoeken alle benodigde spullen bij elkaar en zorgen dat we voor beide dagen voldoende eten in huis hebben. Verder zorgen we dat we ons huiswerk voor de volgende week voor vrijdag af hebben. Zo bereiden we ons weekeind zo goed mogelijk voor om helemaal vrij te kunnen genieten van een mooie tocht. Ik heb in mijn hoofd om niet op beide meren te blijven hangen maar te kijken hoe ver we kunnen komen. Je kunt vanaf het tweede meer nog een leuke tocht maken en als de wind gunstig staat zou ik die graag willen maken. Ik houd er rekening mee dat het drukker op het water zal zijn en dat het niet zo makkelijk zal worden om een rustig plekje te vinden, maar er zijn wat kleine meertjes die niet zo veel mensen kennen en ik wil daar gaan kijken om een rustig plekje te vinden om te overnachten.
Uiteindelijk blijken we weer enorm te boffen. Het hele weekeind zal het mooi weer zijn, tussen de 23 en 25 graden, met een lekker windje, zo tussen de 3 en 4 beaufort. Mooi zeilweer.
Vrijdag uit school rijden Aleksei en ik eerst naar het huis van Aleksei om zijn schoolspullen weg te brengen en de spullen voor de zeiltocht mee te nemen. Dan gaan we naar mijn huis en doen daar het zelfde. Ik heb het eten voor die twee dagen voor zover dat kon op donderdag al klaargezet. En mijn spullen gepakt. We pakken dus het laatste eten bij elkaar en gaan alles naar de boot brengen.
Het is heerlijk weer, we besluiten in zwembroek te gaan zeilen en smeren onszelf en elkaar in met zonnecrème. We zijn alle twee door de laatste keren zeilen al wel weer wat meer bijgekleurd, dit weekeind zal dat zeker verder gaan! Als we alle spullen in de boot hebben en goed vastgezet, ga ik Erik en Peter waarschuwen dat we weg gaan. Zij lopen mee, wensen ons een heel goed weekeind en zien ons wegvaren op de motor.
Als we op het eerste meer zijn aangekomen gooi ik de boot met de kop in de wind, klap ik de motor op en gaan we de zeilen hijsen. Daarna varen we weg, het hele meer over, naar het volgende meer. We varen de volgende vaart in, om een start te maken met de langere tocht. We moeten een kanaal volgen, een dikke kilometer, maar we hebben geluk en kunnen dat met halve wind, tot het laatste stukje zo doorzeilen. Het laatste stukje moeten we kruisen maar met lekker lange slagen. Dan komen we op een echt groot meer uit. Ik ben hier nog nooit met Aleksei geweest. Het is er drukker, want aan het meer ligt een grotere plaats.
We varen het meer rond en daarbij kijk ik goed hoe het in de kleine meertjes zit, die vlak achter het meer liggen. Het zijn er een paar en ik zie dat één meertje nog helemaal leeg is. Het is het kleinste van alle meertjes. Er zit een wat lange, beetje ondiepe, verbinding tussen het grote meer en het kleine meertje, maar met onze ophaalbare kiel varen we gewoon door. We zien inderdaad een leeg meertje en besluiten dan aan te leggen op een mooi plekje. We zoeken het zo uit dat er niet gemakkelijk boten naast ons kunnen komen liggen. Dat houdt het voorlopig rustig. We leggen aan, leggen de boot vast en laten de zeilen zakken. Dan laten we ons van de boot in het water zakken en gaan zwemmen. Het water is best lekker, zo eind juni. We vermaken ons uitstekend en als we uitgezwommen zijn hijsen we ons aan boord en drinken we wat. We beginnen ook al trek te krijgen en kijken wat we gaan eten. We maken het klaar en gaan eten. Het is veel, maar we krijgen het op! Tevreden kijken we elkaar aan. Meer dan tevreden zijn we over het gegeven dat we nog steeds de enige boot op dit meertje zijn. Het is niet groot, maar er kunnen wel wat boten liggen en dan kunnen we wel minder doen wat we eigenlijk zouden willen. We genieten van de mooie lange dag, het blijft nog best lang warm, en kletsen over van alles en nog wat. Aleksei gaat steeds meer over Ukraine vertellen, over zijn school, over zijn klasgenootjes en over hoe hij zich daar gedroeg terwijl hij niet wist of hij nu op meisjes of op jongens viel. Als het dan donker begint te worden en we nog steeds alleen aan dit meertje liggen, kijken we elkaar aan en besluiten we de boot klaar voor de nacht te maken. We halen de fok binnen, maken het grootzeil los en leggen de dektent klaar, over de giek, vlak achter de mast. We leggen één slaapmat klaar, aan één kant van de midzwaardkast. We leggen er één slaapzak bij, de ander leggen we voor het grijpen.
Dan pakken we onze handdoeken en leggen die klaar. Het is inmiddels donker geworden en we gaan zwemmen: we trekken onze zwembroek uit en laten ons van de boot glijden. Het water lijkt nu nog warmer. We stoeien en dan krijg ik een idee: zullen we elkaar hier in het water aftrekken? Ik heb dat wel eens een keertje gedaan, toen ik met Nina zeilde en ik ging zwemmen en zij niet. Ik heb toen mijn stijve piemel uit mijn zwembroek gehaald en me afgetrokken. Was ook best wel bijzonder. Ik stel het Aleksei voor en hij kruipt meteen tegen mij aan, in het water. Het is even zoeken in het donker, maar als we alle twee stevig staan, met het water tot aan onze borst, trekken we elkaar af. Onder water heeft het weer iets anders, iets aparts….
Als we alle twee elkaar nog even stevig hebben staan tongzoenen klimmen we weer aan boord van de boot. We drogen ons af en trekken de dektent wat verder naar achteren. We maken de vloer van de boot met de dweil droog en leggen de slaapmat erover heen. Daar de slaapzak op en daar gaan we op liggen, lekker dicht tegen elkaar aan. Van de halve dag zon en alle activiteiten die dag hebben we het gevoel dat we een gloeiend hoofd hebben. De zon heeft zijn werk gedaan. We kruipen tegen elkaar aan en slapen voordat we het zelf in de gaten hebben.
Als we de volgende dag wakker worden is het van de felle zon die op ons brandt. We hebben de dektent niet ver naar achteren geschoven en de zon schijnt dus al best snel op ons. We liggen lepeltje-lepeltje tegen elkaar aan, zonder iets over ons heen en hebben het gewoon warm…. We worden bijna tegelijk wakker, waarschijnlijk omdat één van ons zich heeft bewogen. We kijken elkaar aan, kijken hoe we er bij liggen en schieten hard in de lach. Ik kijk snel over de rand van de boot maar we zijn echt de enige boot die op het meertje ligt. Ik kijk Aleksei aan. Als we dadelijk wakker zijn, echt wakker, kunnen we zo weer over boord gaan en zwemmen: er is hier niemand. Bloot zwemmen overdag heb ik zelf ook nog nooit gedaan!
We kijken elkaar aan en bedenken alle twee tegelijk dat we eerst iets anders willen. Aleksei draait zich om: daardoor hebben we alle twee ons hoofd bij elkaars piemel. We beginnen elkaar te pijpen en kennelijk gieren de hormonen weer door ons lichaam, want we komen best snel klaar. Dat is het moment om het meeste eraf te vegen en dan het water in te gaan. We zwemmen wat rondjes en dan zie ik ineens een mast en een zeil door de vaart het meertje inkomen. We haasten ons de boot op en gelukkig zijn we net op tijd. We drogen ons zittend af en als de boot bij ons langs vaart hebben wij onze zwembroeken aan. Het zijn net als wij twee jongens, alleen zien ze er iets ouder uit, een jaar of 18. Ze varen langs en zwaaien naar ons. Als ze weer lang varen vragen ze of ze lang zij mogen komen. Ik vraag waarom? “Even kletsen” is het antwoord. Ik reageer dat het prima is, maar vraag me wel af wat ze willen.
Als ze langszij liggen en hun boot hebben vastgelegd vraagt de ene jongen: “Zijn jullie net als wij gay?”
Ik reageer voorzichtig. “Zijn jullie gay dan?”
“Geloof je het niet?” vraagt de andere jongen. En hij pakt zijn kennelijke vriend en begint hem te tongen.
“Ok”, zeg ik, “ik geloof je.”
“Zo vaak zien we niet twee zeilende jongens. Jullie zijn best jong, dus dachten we: even polsen. Maar zijn jullie echt gay?”
“Wat dacht je?” reageer ik nog steeds een beetje voorzichtig.
“Wij denken van wel. Wil je het niet zeggen?”
Ik kijk Aleksei aan. Die knikt. Dus reageer ik: “Ja, wij zijn ook gay.”
“Schamen jullie je er voor dan?” vraagt de andere jongen.
“Neen, wij zijn wat voorzichtig, we weten het nog niet zo heel erg lang van elkaar.”
“Ok, dat kan ik begrijpen. Mijn naam is Ernst en mijn vriend heet Rogier.”
“Ik ben Almar en mijn vriend heet Aleksei.”
“Aangenaam. Zullen wij doorvaren of willen jullie wel met ons kletsen?”
“Ach, wat kletsen kan geen kwaad. Wij kennen wel een ander gay paar, maar dat zijn mijn vaders”.