Onbekend is onbemind (deel 5)
Raf lachte stralend toen ik hem bij Simon thuis ontmoette een week later.
Hij stompte met een vuist tegen mijn deltaspier.
'Leuk.' zei hij enkel.
'Au. Dat mocht wat zachter.'
Ik gaf een boks terug.
Een goed verstaander heeft weinig woorden nodig. Simon had beslist de boodschap overgebracht.
'Heb jij het boek 'le village des enfants perdus' nog?'vroeg Simon later. Ik had het destijds gekocht omdat onze dorpsbibliotheek er niet over beschikte. Simon had het van mij geleend destijds.
Nu diende Raf het te lezen voor school.
'Ik zal het volgende week meebrengen.'
'Kan ik het morgen komen halen?' vroeg Raf.
'Natuurlijk. Ik ben de hele dag thuis. Stuur maar een berichtje wanneer je eraan komt.'
Hij verscheen al voor de middag.
'Lang geleden dat ik hier kwam.' merkte hij op.
Ik ging hem niet onmiddellijk naar huis sturen met het boek en gaf hem een cola te drinken. Zo werd ik opgevoed: gasten altijd iets te drinken aanbieden. Het boek lag op mijn kamer en gretig verkende Raf mijn slaapkamer. Opzichtige posters hingen er niet. Mijn kamer was netjes en naar mijn eigen oordeel smaakvol ingericht.
Hij keurde enthousiast een aantal hebbedingetjes die ik verzameld had.
Het boek overhandigen was het signaal om terug naar beneden te gaan.
'Ik ben blij het te kunnen lenen.' zei Raf overdreven dankbaar en raakte daarbij veel te lang mijn arm aan.
In een soort reflex beantwoordde ik zijn gebaar door een hand op de rug van zijn hand te leggen.
'Ik lees het boek toch nooit meer. Opgelet dit is niet de schoolversie maar de lange ongecensureerde.'
'Simon vertelde hetzelfde. Een reden te meer om te lezen.'
Had Raf een signaal gegeven? Was mijn reactie gepast geweest? Welke illusie had ik hem bezorgd?
Hij bleef de broer van Simon ondanks mijn recente onthulling. Simon was mijn vriend, Daar mocht geen gekheid tussen komen.
Ik nam me voor de enthousiaste, speelse jongen op afstand houden. Het kennen van elkaars seksuele voorkeur gaf elektriciteit. Daarom hoefde ik me niet te laten drijven op bevliegingen.
Ik ben doordacht net als Simon. Ik beschouw het als een nuttige eigenschap die me in staat stelt om te gaan met tegenslagen en het helpt me mijn emoties onder controle te houden.
Er zullen nadelen aan zijn. Misschien kan ik niet dezelfde pieken van geluk of ongeluk ervaren.
Het heeft weinig belang. Al ben ik niet extravert, mijn gevoelens zijn volwaardig. Het belet me niet gevoelens uit te drukken hoewel ik ze zelden spontaan toon. Simon en ik hebben veel gemeen.
Omdat Raf zijn middelbaar beëindigde had hij net als Simon en ik bijna drie maanden zomervakantie.
Voor ons drieën stond een maand vakantiewerk op het programma.
Ik beleefde een zalige maand in Zwitserland. Ik maakte deel uit van de poetsploeg van een hotel. Zes uur per dag poetsten we hotelkamers. Ik kon het goed vinden met mijn werkmakker, een jongen van mijn leeftijd. Eens ingewerkt, slaagden we er vaak in het werk op vijf uur tijd te klaren in plaats van zes. Met ons tweeën of soms met meer jong volk trokken we er vaak op uit.
Helaas werkten Simon en Raf in augustus. We boekten daarom een lastminute in Mallorca tijdens de maand september. De broers hadden de aanbieding gevonden. Voor mij bleef de bestemming en het hotel gelijk. De prijs was betaalbaar. Raf kreeg een behoorlijke kinderkorting. Zot want hij zou achttien worden tijdens onze reis. Ik ging voor de eerste keer vliegen.
Voor het opstijgen, kreeg ik klamme handen. Ik zat tussen Raf en Simon in. Beide jongens hadden mijn vliegangst door.
'Het van de grond gaan is het leukst. Eerst maken we veel snelheid en dan gaat het plots omhoog.' Eigenlijk plaagde Raf me.
'Het valt reuze mee. Het komt omdat het je eerste keer is.' suste Simon.
Mijn verstand vertelde me dat het veilig was. Toch greep ik Simons hand tijdens het opstijgen.
Die liet ik pas los toen we de wolkenbasis bereikten. Ik ontspande. Ik zag Simon glimlachen
'Zie je wel. Het stelt niets voor.' zei hij.
'Na twee uur vliegen volgt de landing nog.' grapte Raf.
'Je hebt een slecht karakter.'
zei Simon.