Bosbessen plukken (deel 11)
Na de examens van het vorige schooljaar ging ik met een aantal studiegenoten op reis. Yves en Koen waren de voortrekkers om ook dit jaar een reis naar de Ardennen op poten te zetten. De groep was gegroeid.
Er waren een aantal koppels ontstaan, helemaal normaal voor onze leeftijd. Met algemene instemming mocht iedereen zijn vriend of vriendin mee op reis nemen.
Ik had erover gepiekerd. Frank had evenzeer recht op deelname. Het zou onrechtvaardig zijn hem niet mee te vragen. Hoe ging ik dit aanpakken? Ik liep gevaar mijn geheim prijs te geven.
Ik trok mijn stoute schoenen aan en ging bij Yves ten rade.
'Als iedereen een vriend of vriendin mag meenemen, dan zou ik graag een goede vriend uitnodigen.'
'We moeten opletten dat de groep niet te groot wordt.'
'Hij is echt een heel goede vriend, daarom.'
'Luc heeft waarschijnlijk al een tweede zit aan zijn been. Hij is niet zeker. Als hij past, dan valt ook Saskia weg. Carla is ook onzeker.'
'Het is ook nog niet zeker of hij erbij zal zijn. Ik moet het hem nog vragen.'
'Och, vraag het hem maar. Eentje meer kan geen probleem zijn.'
Ik liet er geen gras over groeien om het aan Frank te vragen.
Die reageerde twijfelend: 'Maar ik ken niemand van jouw vrienden.'
'Dat kan geen probleem zijn. Het is een toffe bende. Je kent mij toch, is dat niet genoeg?'
'Ik moet het eerst aan mijn ouders vragen.'
Ik begreep niet goed dat ouders er mee over moesten beslissen. Frank was oud genoeg om voor zichzelf te op te komen.
Natuurlijk hoefde ik geen onmiddellijk antwoord.
Ik was erg verheugd met Franks positieve antwoord een weekje later.
Werkelijk in de wolken was ik en tegelijk stak een angstgevoel de kop op. De gedachte Frank mee te hebben was spannend maar het bezorgde me een hoop onzekerheid. We waren los van de wereld naar elkaar gegroeid. Ik wilde naar buiten zonder alle muren te slopen.