Geluksvogels, deel 5.
De repetities van het toneelstuk zijn begonnen. De regisseur heeft een zaal uitgezocht die halverwege zijn en onze woonplek ligt, zodat hij en wij niet al te veel moeten reizen. Ik moet redelijk vaak voetballen, dus we repeteren meer op zondag dan op zaterdag. We vinden dat geen van tweeën erg: onze ouders hebben afgesproken dat ze ons om de beurt brengen en halen.
De eerste keer lezen we het hele stuk één keer helemaal op, uit ons hoofd. Dat gaat goed, we kennen het helemaal uit ons hoofd. De regisseur complimenteert ons daarmee. In de loop van het stuk geeft hij al een aantal aanwijzingen.
We moeten voor de volgende keer het stuk samen doornemen en de aanwijzingen opvolgen en bovendien proberen die aanwijzingen ook in de rest van het stuk toe te passen.
Dat doen wij in de loop van de week. Lucas en ik komen twee keer bij elkaar om te repeteren.
Verder hebben we nog een repetitie van de band en spelen we alle nummers die we op het schoolfeest willen spelen nog een keer. Ook mijn nieuwe nummer nemen we mee.
Op zondag repeteren we weer met de regisseur. We gaan nu niet alleen lezen, maar ook spelen. We hebben nog geen decor, maar krijgen wel een schets te zien. Eigenlijk bestaat het hele toneel uit een verhoging die van 1/3e van de linker zijkant, zo’n 50 centimeter hoog, loopt naar rechts, waar die op 10 centimeter hoogte eindigt. Daarvoor en daarop wordt alles gespeeld. Er komen nog de nodige rekwisieten die we pas krijgen als ook de verhoging er is. Een groot deel spelen we zittend, op de knieën, of terwijl de één zit en de ander over hem heen gebogen staat.
Het stuk begint steeds meer betekenis voor ons te krijgen. Het gaat steeds meer tot onze verbeelding spreken en het wordt steeds gemakkelijker voor mij om mij in de persoon Johan te verplaatsen.
Dat roept weer alle twijfels bij mij op. Zou ik dan toch gay zijn? En moet ik dat dan gewoon niet accepteren? Gewoon met mijn ouders bepreken?
De regisseur kondigt aan dat we de volgende keer het hele stuk moeten spelen zoals het op papier staat. Inclusief het zoenen, voegt hij er lachend aan toe. Met de mededeling dat hij zich kan voorstellen dat we daar moeite mee hebben, maar dat wij alle twee toneel spelen en het dus begrijpen. Wat hij daar precies mee bedoelt is mij niet helemaal duidelijk, maar ik vraag er maar niet naar. Van ons verwacht hij dat we deze week het stuk met alle aanwijzingen nog eens met elkaar doornemen. “Gewoon de volgende keer goed voorbereiden. Zonder zoenen, tenzij jullie dat willen”, voegt hij er lachend aan toe.
Ook met de band repeteren we weer een keer. Mijn eigen nummer gaat steeds beter klinken nu iedereen het goed kent en zich vrij voelt om te spelen zoals het hem het beste lijkt. Dat werkt bij onze band altijd het beste. Sverre maakte ons daar op attent: “Het lijkt wel dat hoe losser ik speel, hoe beter het klinkt. Hebben jullie dat ook?” Lucas en Corine bevestigen het. Ik heb dat minder omdat het mijn nummer is. Maar wat ik wel vind is dat het steeds losser gespeeld gaat worden en daar houd ik van.
Dan komt de zaterdag. Ik hoef niet te spelen, ons team heeft geen wedstrijd, en we repeteren dus op een zaterdag. We repeteren ’s morgens, vanaf 10 uur tot één uur, rekening houdend met het soms opnieuw moeten spelen van stukken of stoppen vanwege aanwijzingen.
Het loopt lekker, Lucas en ik voelen elkaar perfect aan. Ook Lucas heeft geen enkel probleem met zijn rol, heeft hij mij verzekerd. Terwijl hij als homo toch aan het begin een jongen speelt die dat denkt niet te zijn. “Maar ja”, reageert Lucas als de regisseur er naar vraagt: “ik heb ook heel lang getwijfeld en het proberen weg te drukken.” Dat komt bij mij weer binnen. Ik doe niet anders.
We moeten in het stuk totaal 4 keer zoenen. Als we bij de scene zijn waarin we voor het eerst moeten zoenen stopt de regisseur even.
“Andrea, Lucas, ik kan me voorstellen dat jullie er wat moeite mee hebben. Maar jullie zijn vrienden en spelen alle twee toneel. Daarvan weet je dat je je in een andere persoon moet verplaatsen en doen zoals je denk dat die andere persoon doet. Ik vraag niet meer van jullie dan dat jullie dat zo meteen doen! En het kan niet fout gaan. Dus: doe het, jongens!”
Ik kijk Lucas aan en knipoog. Lucas knipoogt terug. We hebben afgesproken er zo min mogelijk met elkaar over te praten omdat dit volgens ons weinig zin heeft. Dat hebben we dus ook niet gedaan en daar ben ik heel blij mee. Alleen al als ik er aan denk dat ik Lucas moet zoenen krijg ik volgens mij al een kleur. Ik wordt dan in ieder geval wel heel warm.
We beginnen met de volgende scene. Als we elkaar moeten kussen buigen we naar elkaar en kussen elkaar. Er gaat een schok door me heen. Ik vind het heerlijk. Ik wil niet stoppen. Ik merk dat ook Lucas niet terugdeinst. We kussen elkaar heftig. Ik voel me hemels. Dan stoppen we. Nog een paar keer straks, denk ik….. Ik kan niet wachten. Maar we moeten door en dat doen we. Als we elkaar weer moeten kussen gaat dat heel makkelijk. Kennelijk willen we alle twee. De regisseur onderbreekt niet. We spelen door en komen dan aan de derde keer zoenen. Ik pak Lucas stevig beet en zoen heftig. Lucas reageert ook heftig. Ik laat Lucas met tegenzin gaan. En we gaan weer door. Na drie zinnen zegt de regisseur: stop. We stoppen en kijken elkaar aan. Ik voel dat ik kleur en zie dat ook Lucas kleurt.
“Prima gedaan, jongens, alsof jullie het meenden, alsof het echt was. Houden zo.”
We maken het stuk af. Nog één keer zoenen. Ik verkeer in een roes. Maar we doen het goed: het stuk zit er goed in.
Als we het hele stuk uitgespeeld hebben, overigens weer zonder onderbreking verder, kijken we eerst de regisseur aan en dan elkaar.
“Jullie hebben het prima gedaan. Ik had dat niet verwacht. Maar het komt heel overtuigend over. Hoe vonden jullie het?”
“Ik weet het niet, het ging gewoon vanzelf,” reageer ik. “En ik vond het niet vervelend.” Ik kan moeilijk zeggen dat ik er geen genoeg van kon krijgen. Toch was dat zo. En dat verbaast me, verwart me, maar ik vind het niet erg. Het was gewoon fijn. Maar ook dat kan ik niet zeggen. Ik kijk Lucas aan. “Ik vond het heel natuurlijk om te doen. Heb er ook geen moeite mee. Het past helemaal bij de rol die ik speel, ook ik vond het niet echt een probleem.”
We maken een nieuwe afspraak, volgende week.
“Als jullie zo door gaan, kan ik snel afspraken maken om te spelen met het decor. Dat past hier niet, is hier iets te groot voor, maar dat is geen probleem, ik heb al een andere zaal hier niet zo ver vandaan. Daar zouden we dan over twee weken kunnen gaan spelen. Dan breng ik ook de rekwisieten mee en geef jullie een lijstje met de kleren die je aan moet doen.” We nemen afscheid.
Mijn moeder heeft ons dit keer gebracht en is intussen boodschappen gaan doen en ergens wat gaan drinken. We melden haar via de groepsapp dat we klaar zijn en ze meldt direct terug dat ze er aan komt. Terwijl we wachten kijken we elkaar aan.
“Het was voor mij helemaal niet raar om jou te zoenen.”, zegt Lucas.
Ik reageer: “Ik vond het ook niet raar, niet eng, integendeel.”
“Wat bedoel je daar mee?” vraagt Lucas.
“Nou….” En op dat moment komt mijn moeder aan en stoppen we het gesprek maar. Ik vond het ook echt wel spannend worden.
“Hoe ging het, jongens?” vraagt mijn moeder.
“Heel goed, we hebben het hele stuk gedaan zoals het uiteindelijk moet en de regisseur wil na nog één keer hier naar een grotere zaal waar dan het decor staat, de rekwisieten zijn en wij kleding moeten dragen die bij het stuk hoort. Hij is hartstikke tevreden en we gaan het dus snel gewoon repeteren zoals het stuk uiteindelijk op het toneel gebracht gaat worden.” Ik reageer naar mijn moeder om snel een overgang te maken van het gesprek dat ik net met Lucas was gestart. Terwijl ik dat zeg realiseer ik me dat ik eens op moet houden met ontkennen en dat het tijd wordt met Lucas te gaan praten.
Mijn moeder kijkt ons alle twee aan en vraag: “En zijn jullie ook tevreden?”
“Meer dan tevreden” antwoordt Lucas nu, “ik had niet verwacht dat wij zo snel al zo ver zouden zijn.”
“Mooi, dat vind ik fijn. Dit is dus een heel positieve ervaring voor jullie. Dat lijkt me heel goed. Jouw toneelregisseur thuis heeft een heel vooruitziende blik gehad om jou attent te maken op die casting en jij hebt een goede keuze gedaan om Lucas mee te vragen. Ik ben blij dat alles zo goed verloopt!”
In de auto terug zijn Lucas en ik alle twee stil. Mijn moeder vraagt van tijd tot tijd iets, ook over hoe het gaat met de band, wij hebben alle twee onze eigen gedachten. Als we Lucas afzetten neem ik afscheid met een knuffel. Wat zou ik het graag anders willen doen……
Als ik thuis op mijn kamer ben denk ik na. Wat kan ik nu het beste doen? Langzamerhand zijn mijn twijfels weg. Ik moet gewoon eerlijk toegeven dat ik verliefd ben op Lucas. Dat kan alleen maar omdat ik net als Lucas op jongens val. Daar moet ik nu eens eerlijk over zijn, tenminste tegenover mezelf. Het is handig dat ik dat van Lucas weet, hoef ik daar in ieder geval niet over te twijfelen. En ik weet zeker dat Lucas mij tenminste aardig vindt. Hij wilde me maar wat graag zoenen. Of hij ook op mij verliefd is, weet ik niet, maar het zal vast geen heel grote problemen geven als ik er met hem over ga praten. Hij moet vast wel gevoeld hebben dat ik dat zoenen niet met tegenzin deed, integendeel. Ik voelde bij hem het verlangen mij te zoenen, dat zal hij bij mij ook gevoeld moeten hebben. Ik besluit dat ik gewoon met Lucas wil praten. Ik app hem: ‘Lucas, wij moeten denk ik praten.’ Hij reageert meteen: ‘Ben ik met je eens, en wel zo snel mogelijk. Wanneer en waar?’
Ik besluit hem gewoon te bellen. “Lucas, ik wil ook graag snel praten. Ik merkte dat mijn moeder je onderbrak net na de repetitie. Maar ik wil wel rustig kunnen praten. Hier is iedereen thuis.”
“Dat komt goed uit”, regeert Lucas. Hier is niemand thuis. En ze komen pas laat terug. Dus als jij naar mij kan komen?”
“Doe ik, ik kom er zo aan, eerst even een hapje eten.”
“Ik moet ook nog wat eten, dat kun je ook hier doen, als je wilt”.
“Ik zeg beneden dat ik bij jou eet en ik kom er aan.”
Ik loop naar beneden, zeg tegen mijn moeder dat ik naar Lucas ben en daar ook een boterham eet.
“Ja, die heb je al lang niet gezien, helemaal goed, ben je dan wel om zes uur thuis om te eten?”, reageert mijn moeder.
“Het gaat over het toneel, hoor mam en ja, ik zal zorgen dat ik er om zes uur ben.”, reageer ik en loop de deur uit voor ze nog iets kan zeggen. Ik pak mijn fiets en race zo’n beetje naar Lucas.
Ik zet mijn fiets achter het huis en ga door de achterdeur naar binnen. Ik kom in de keuken uit en daar heeft Lucas al wat te eten op tafel gezet.
Ik kijk naar Lucas en ik wil maar één ding: hem zoenen. In een impuls loop ik naar hem toe, kijk hem aan, trek hem naar mij toe en begin hem te zoenen. Lucas zoent terug en hoe! We verliezen ons helemaal in die zoen. O wat is dit lekker, o wat heb ik hier lang naar verlangd. O wat ben ik blij dat we samen dat toneelstuk doen en daarin moeten zoenen. Anders weet ik het nog zo net niet.
Als we, ik weet niet hoe lang, hebben staan zoenen, waarbij onze tongen overuren moesten draaien, stoppen we en kijken we elkaar aan.
“Daar wilde ik met je over praten” zeg ik zacht tegen Lucas.
“Daar ben ik blij om, want anders was ik er mee gekomen.” reageert Lucas.
“Zeg eens eerlijk, Lucas, wat voel jij nu voor mij? Ik ben al tijden verliefd op jou, maar ik durfde het mezelf niet toe te geven. Maar nu kan ik het niet ontkennen.”
“Ook ik ben al tijden verliefd op jou, Andrea. Ook ik was bang, bang om homo te zijn, maar later alleen nog bang problemen te krijgen in de band en jouw vriendschap te verliezen. Maar na deze repetitie wist ik dat jij ook iets voor mij zou moeten voelen en nam ik me voor er met jou over te praten.”
We kijken elkaar weer aan en beginnen te zoenen. Opnieuw, alsof we elkaar vandaag nog niet gezoend hebben. Al mijn verborgen gehouden verlangen naar Lucas komt eruit. Als we stoppen zegt Lucas dat hij niet wist dat zoenen zo hongerig maakt.
“Laten we wat eten, opruimen en dan naar boven naar mijn kamer gaan.”
Dat doen we. We eten eerst zwijgend een paar happen, terwijl we tegenover elkaar zitten. Dat vind ik niet leuk. Ik ga op de bank naast Lucas zitten en kruip tegen hem aan.
“O, wat houd ik van jou. O wat was het moeilijk dat alsmaar verborgen te houden. O, wat ben ik blij dat het er nu uit is.” fluister ik in zijn oor.
Lucas draait zich naar mij om en zoent mij. Kort. Lachend zegt hij: “We zouden eten!”
“Ja, nu eerst eten.” Ik neem weer een hap en zeg met volle mond: “Waarom hebben we zo lang om elkaar heen gedraaid? We zijn toch al jaren vrienden? We kennen elkaar toch goed?”
“Juist daarom, zo was dat voor mij.” reageert Lucas. “Ik was echt heel bang dat jij enorm zou schrikken als ik jou zou vertellen dat ik verliefd op je was. Per slot van rekening heb jij een tijdje verkering gehad met Anita, dat was voor mij het bewijs dat je niet gay zou kunnen zijn. Toen het uit ging was ik stiekem blij, maar ik durfde nog steeds niets te zeggen. En zo heb ik echt heel lang jou gezien als een vriend waar ik hopeloos verliefd op was, hopeloos omdat het nooit iets zou worden. En ik was echt blij toen het in de band uitkwam dat ik homo ben en dat niemand daar een probleem mee had. Nu wist jij tenminste dat ik dat ben. En wat was ik blij dat we in ons toneelstuk moesten zoenen. Als ik jou dan niet echt als vriendje zou kunnen krijgen, kon ik in ieder geval met je zoenen. Tegelijk was ik ook bang, bang dat jij zou voelen wat er bij mij achter het zoenen zat.”
Ik vervolg: “Dat met Anita was voor mij meer een poging om mezelf te bewijzen dat ik geen homo zou zijn. Daar was ik doodsbang voor. Maar dat is niet echt gelukt. Ik deed alsof ik met Anita was, maar het zei mij eigenlijk helemaal niets. Ik vind Anita een toffe meid, maar ik voelde niet echt iets voor haar. En daarom zijn we nadat we er een keertje over hadden gepraat er mee gestopt en als goede vrienden uit elkaar gegaan. Ik heb haar gelukkig geen pijn gedaan, daar was ik toen we een tijdje met elkaar waren vreselijk bang voor. Terwijl mijn gevoel voor jou steeds heftiger werd. Ik heb het heel lang geprobeerd te ontkennen. Dat was, hoopte ik toen, gewoon iets dat gebeurt als je al jaren elkaar goed kent. Maar ik kon het steeds minder makkelijk ontkennen. Ik werd blij als we samen waren, ook in de band. Ik werd er helemaal blij van als we samen de tekst doornamen. Ik kon het steeds moelijker voor mezelf ontkennen. En toen we moesten zoenen en ik merkte dat ik het fijn vond en jij ook, toen dacht ik dat we het maar moesten gaan bepraten. Ik ben blij dat het er uit is. Ik ben blij dat we het nu van elkaar weten. Ik ben gewoon heel blij dat we eindelijk samen zijn, vriendjes van elkaar, in ieder geval dat wij het samen van elkaar weten. Wat anderen betreft moeten we het later maar eens over hebben. Ik heb genoeg gegeten, ik wil opruimen en naar jouw kamer!”
Ik zie Lucas glimlachten. Ik pak hem vast en begin hem weer te zoenen. We gaan er weer helemaal voor. Als we weer even op adem moeten komen, zegt Lucas:
“Als we nu opruimen en naar boven gaan, wil ik een stapje verder gaan, ok?”
Ik wil niets liever, dus begin ik snel op te ruimen en als alles er weer netjes uitziet gaan we naar boven. Daar beginnen we weer te zoenen. Ik ga met mijn handen onder Lucas’ zijn T-shirt. Ik duw het omhoog en ik trek het uit. We gaan weer zoenen en dan trekt Lucas aan mijn T-shirt, dat ook uit gaat. We zoenen weer. Ik streel Lucas over zijn rug, hij doet dat ook bij mij. Ik wurm mijn hand tussen ons in en streel nu tegelijk zijn rug en zijn buik. Het voelt heerlijk. Ik duw Lucas richting zijn bed. Hij begrijpt me meteen en samen strompelen we zoenend en strelend richting zijn bed waar we ons samen op laten vallen. We zoeken even een goede houding op om elkaar te kunnen zoenen en te kunnen strelen. Wat is dit heerlijk. Waarom ben ik hier niet veel eerder aan begonnen?
Dan gaat Lucas’ hand naar mijn broek. Hij maakt mijn knoop los en duwt de rits naar beneden. Ik doe bij hem hetzelfde. Hij tilt zijn heupen op en ik schuif zijn broek naar beneden. Hij doet helzelfde bij mij. We wurmen de broeken van onze enkels en liggen naar elkaar te kijken, alle twee in boxer. Dat zijn we wel gewend van elkaar. We hebben elkaar ook best vaak al helemaal bloot gezien. Dat heb je met vrienden die heel veel samen doen. Maar nu is het anders. Nu ga ik Lucas zien, de Lucas waar ik verliefd op ben.
We zoenen heftig door. Mijn piemel is inmiddels knalhard. Ik voel hem in mijn boxer. Dan draait Lucas zich een kwartslag om en ligt ineens bovenop mij. Ik voel mijn stijve piemel naast zijn stijve piemel. We gaan nog harder zoenen. Mijn tong kan de tong van Lucas nauwelijks bijhouden.
Ik wil de volgende move maken, maar dat is lastig met Lucas op me. Ik probeer het en pak zijn boxer op zijn rug vast en duw hem naar beneden. Lucas begrijpt me, tilt zich iets op en ik kan zijn boxer naar beneden duwen. Dan draait Lucas ons alle twee om: ik lig ineens bovenop Lucas. Hij doet hetzelfde bij mij wat ik bij hem heb gedaan en ook ik raak mijn boxer kwijt. Het is even worstelen om ook onze boxers van onze enkels te krijgen, maar het lukt en we liggen alle twee bloot op elkaar.
Lucas stopt met zoenen en gaat naast mij liggen. We glimlachen naar elkaar en kijken alle twee naar beneden, naar onze knalharde piemels. Zo hebben we elkaar in ieder geval nog nooit gezien.
Mijn hand kruipt over Lucas’ buik langzaam naar beneden. Ik pak zijn stijve piemel vast. O wat voelt dat lekker. Ik heb nog nooit een piemel van een ander in mijn hand gehad, alleen mijn eigen piemel. Dat is ook lekker, maar de piemel van je vriendje is veel, veel lekkerder.
Lucas doet hetzelfde bij mij. Dat is nog lekkerder! We liggen naast elkaar en kijken elkaar glimlachend aan. Ik kantel een beetje zodat ik bij zijn mond kan en hem kan zoenen. Lucas doet hetzelfde en al zoenend beginnen we elkaar af trekken. Ik heb maar weinig nodig, ik voel dat Lucas ook maar weinig nodig heeft. Ik wil het gewoon laten komen, dus ik tong en trek gewoon door. Lucas begrijpt me kennelijk volledig, want hij doet hetzelfde. Het duurt niet lang of ik kom klaar. Zo lekker ben ik nog nooit klaargekomen. Ik hoef niet eens aan Lucas te denken: Lucas zit in mijn hand en mijn mond. Hoewel, als ik klaarkom houden we even op met tongen: dat lukt me kennelijk niet tegelijk. Ik zucht diep en concentreer me weer op het zoenen en het aftrekken van Lucas. Dat duurt ook niet lang en met een diepe zicht laat Lucas mijn mond los en spuit zijn zaad op zijn buik, deels ook op mijn buik.
We kijken elkaar aan. De blik in Lucas’ ogen is, hoe moet ik het zeggen, een blik die ik nog nooit bij Lucas heb gezien. Ik ben zo blij dat wij dit nu bij elkaar kunnen doen. Hij geniet zichtbaar, ik geniet.
“Wooow, Luc, dat was lekker, dat was heerlijk. En dat is nu wat wij kunnen doen! “ reageer ik.
“Ja, hier heb ik vaak van gedroomd, en nu heb ik het kunnen doen. En we staan nog maar aan het begin van onze ontdekkingsreis. O, wat ben ik gelukkig nu!”
“Ik ben ook meer dan gelukkig. Hoe heb ik zo stom kunnen zijn dit niet te willen. Maar ja, we doen het nu samen, terwijl niemand anders het nog weet. Wat moeten we daar mee doen?”
“Daar wil ik nog even niet aan denken” reageert Lucas. “Ik wil van dit moment genieten.” En hij draait op zijn zij en begint me weer heftig te zoenen. Ik merk dat ik meteen weer stijf begin te worden. Gaan we voor een tweede ronde? En jawel, zijn hand kruipt over mijn, nog nattige buik, naar beneden en vindt mijn stijve piemel weer. Ik doe dat ook bij Lucas en na een paar minuten komen we weer alle twee klaar. Nooit geweten dat je zo snel na elkaar weer klaar kan komen. Zal de liefde wel zijn die mijn hormonen superactief maakt. We kijken elkaar weer aan. Glimlachend, maar vast ook verliefd.
We blijven lekker tegen elkaar aan liggen. Genieten van wat we zo juist ervaren hebben. Wanneer Lucas op zijn klok kijkt schrikt hij: het is al vijf uur.
“Is het zo laat?” vraagt hij. “Misschien moeten we dan maar eens gaan douchen. Voordat mijn ouders terug zijn. Samen douchen?”
“Wat dacht je dan” reageer ik, “Nu wil ik ook meteen alles wat kan…..”
Uiteraard kunnen we onder de douche onze tongen en handen niet thuislaten. Maar een derde keer klaarkomen zit er niet in. Wel genieten we van ook deze nieuwe activiteit samen: elkaar inzepen, elkaar overal aanraken waar je maar kunt, elkaar zien reageren op aanrakingen. Het is allemaal zo nieuw en zo lekker.
We drogen ons af en kleden ons aan. We trekken het bed van Lucas lekker strak. En gaan naar beneden. Daar gaan we op de bank zitten, lekker dicht tegen elkaar aan, zoenend, strelend, tot Lucas zegt: nu kunnen ze elk moment thuis komen. Als we doorgaan weten ze het meteen, dat kunnen we ook doen. Ik zie het nog niet zitten. Jij wel?”
“Neen, laten we er eerst maar over praten. Hoe denk jij dat jouw ouders zullen reageren? Ik ben niet bang, eigenlijk. Ik was veel meer bang voor de band. En dat gaf gelukkig geen problemen. Zullen op ons ook wel positief reageren, hoop ik. Maar jouw ouders, wat denk je?”
“Ik heb geen idee. We hebben het er eigenlijk nog nooit over gehad. Maar ze kennen jou ook al jaren. Onze ouders zijn bevriend. Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat dat zo maar op zou houden omdat wij iets met elkaar zouden hebben. Maar toch wil ik graag even wachten. Er even over nadenken wat en hoe, ok?”
“Helemaal prima”, reageert Luc. Hij staat op om iets te drinken te halen en op dat moment komen zijn ouders en zijn broertje binnen.
“O, hoi Lucas en Andrea, hoe is het vanmorgen met de repetitie gegaan?”
“Helemaal goed”, reageer ik. “Zo goed dat we binnenkort in een andere zaal gaan repeteren zodat we ook met het decor en de rekwisieten kunnen gaan spelen.”
“Dat is snel gegaan” reageert de vader van Lucas. “Maar dat is fijn, kunnen jullie een keer gaan optreden.”
“Daar weten we nog niets van”, zegt Lucas. “We horen het wel. Wanneer gaan we eten?”
“We hebben eten meegenomen, dus tafel dekken en we kunnen eten. Blijf jij eten, Andrea?” vraagt de moeder van Lucas.
“Neen, ik heb beloofd om zes uur thuis te zijn om te eten. Dus dan ga ik maar.” Ik loop naar de gang. “Snel zoenen we nog even, knipogen naar elkaar en dan ga ik mijn fiets achter het huis pakken en fiets naar huis, in de zevende hemel.