VAKANTIE 2002 - hoofdstuk 2
Geplaatst: ma 09 mar 2015, 16:43
VAKANTIE 2002
Een verhaal van Lucky Eye
Dit verhaal is niet gebaseerd op feiten. Elke overeenkomst met gebeurtenissen, personen, plaatsen en tijden berust dan ook op toeval.
Hoofdstuk 2
Nu was het toch hoog tijd voor die douche die ik mezelf al een hele tijd beloofd had. In de badkamer trok ik snel mijn spijkerbroek en slip uit en stapte de cabine in. Ik stelde de thermostaatkraan op een voor mij goede temperatuur in en draaide de kraan open. Heerlijke stralen water stroomden over mijn warme lijf. Tijdenlang liet ik het water over me heen plenzen. Daarna draaide ik de kraan dicht en deed ik wat shampoo in mijn handen om daarmee mijn haren te wassen. Ik had al gezegd dat ik ijdel was, geloof ik, maar op mijn haren ben ik heel erg gesteld. Ze zijn pikzwart en ik heb mooie slagen in mijn haar. Niet echt krullen maar het is gewoon een mooi kapsel dat ik heb. Daarna was mijn lijf aan de beurt. Met wat doucheschuim in de handen smeerde ik mijn hele lijf in en toen ik over mijn borstkas ging voelde ik hoe strak mijn tepels waren. De voorzichtige aanraking bracht lichte, erotische schokken in mijn onderlijf teweeg en ik voelde me vreselijk geil worden. Zachtjes kneep ik in mijn tepeltjes en het stuk vlees dat ik tussen mijn benen heb hangen begon zich behoorlijk te roeren. Steeds hoger en hoger klom hij tot hij fier rechtop stond. Ik spoelde me af en zag toen dat het hoog tijd was om mijn ballen weer eens te scheren. Ik zeepte mijn zak goed in en liet toen voorzichtig het scheermes over mijn kloten gaan. Op zich een heel erotisch gevoel. Eventuele haartjes op mijn pik zelf schoor ik ook weg en daarna knipte ik met een schaar mijn schaamhaar tot een keurig net bossie. Geen wilde krullen voor mij. Omzichtig haalde ik de spiegel van de wand en legde deze op de grond. Gehurkt boven de spiegel had ik goed zicht op mijn spleet en toen nam ik opnieuw het scheermes ter hand. Uiterst bekwaam, ik had het veel vaker gedaan, schoor ik me ook daar. Toen stapte ik opnieuw onder de douche om alle losse haartjes weg te spoelen. Mijn lul stond nog steeds stijf en dolgraag wilde ik daar wat aan doen. Ik droogde me af en in mijn slaapkamer maakte ik snel het bed op. Op mijn rug ging ik op het bed liggen en begon met mezelf te spelen. Strelende handen gleden over mijn gladde borst en bespeelden opnieuw de donkerbruine tepeltjes die mooi afstaken tegen mijn al aardig bruine lijf. Zachtjes begon ik te kreunen. Eén hand gleed over mijn buik naar mijn navel toe en bleef daar een tijdje strelende bewegingen maken. Steels raakte hij af en toe het topje van mijn lul aan. Toen gleed hij via de lange schacht naar mijn ballen toe. Ik kneep er stevig in en kreunde opnieuw luid. Mijn wijsvinger gleed verder en verkende het begin van mijn bilspleet. Ik wist wat zou gaan komen en kreunde diep. Het bovenste kootje van mijn vinger drukte tegen mijn sterretje en begon mijn gaatje te onderzoeken. Met open mond lag ik daar te steunen. De andere hand speelde nog steeds met mijn tepels en maakte me gek van verlangen. De vinger ging dieper en dieper naar binnen en verhoogde het verlangen des te meer. Ik trok hem terug en liet me op mijn buik rollen. Snel doorzocht ik mijn tas en vond het speelgoed dat ik zocht. Ik nam de dildo in mijn rechterhand en liet hem in mijn mond glijden. Zo wekte ik het gevoel op alsof ik iemand afzoog en bovendien maakte ik hem lekker glad voor zijn eigenlijke doel. Ik trok mijn beide benen op en plaatste de natte speer voor mijn gaatje. Behoorlijk krachtig duwde ik hem naar binnen. Ik klikte de batterij aan en meteen begon het ding hevig te vibreren. Opnieuw duwde ik hem verder naar binnen. Ik beet op mijn tanden vanwege de pijn die het deed maar ook om niet steeds te hoeven schreeuwen van genot. Toen ik de kunstpik helemaal in me geschoven had, legde ik mijn rechterhand rond mijn eigen schacht en begon ik zachtjes te trekken. Met mijn linkerhand trok ik de dildo terug om hem daarna weer fors naar binnen te duwen. Vibraties, trekken en de neukbewegingen van de dildo brachten me naar een gigantisch hoogtepunt. Het zaad spoot me tot mijn schouders en nadat ik de dildo verwijderd had, liet ik me moe maar voldaan achterover zakken. Met mijn vingers gleed ik opnieuw over mijn bovenlijf. Ik streek het gemorste zaad op en likte mijn vingers een voor een af. Wow, deze vorm van zelfbevrediging schonk me altijd ontzettend veel plezier maar het verlangen naar een echte man werd met de jaren sterker. De laatste echte man die ik gehad had, was mijn vriend geweest en dat was nu al weer bijna vier jaar geleden.
Zondag 21 juli:
De zondagochtend begon zonnig. Zonnig genoeg in elk geval voor een korte broek. Tegen half zeven was ik het bed uit en aangekleed maar om te ontbijten op mijn terras, daarvoor was het nog echt wat te fris. Dan de boterhammen maar binnen opgegeten. Daarna ging ik op pad om te kijken of ik ergens mijn dagelijkse hardlooptraining zou kunnen gaan houden. Ik besloot het dal in te gaan en liep via de holle weg, die vlak bij de woning lag en onderdeel uitmaakte van de blauwe wandelroute, naar beneden. Dit was dus absoluut niet een geschikt pad om hard te lopen. Wandelen was soms al moeilijk. De watersporen van overvloedige regenval hadden het pad diep doorgroefd en gigantisch oneffen gemaakt. Overal lagen losse stenen en hardlopen hier zou me snel een enkele reis ziekenhuis bezorgen. Nee, dat was geen doen dus. Eenmaal in het dal liep ik op de grote weg naar links. Daar was wel een vlak stuk maar dat voerde over een camping en ik had het idee dat campinggasten het nou niet echt leuk zouden vinden als er elke morgen heel vroeg een hardloper zou langskomen. Terug dus naar daar waar ik links afgeslagen was. De weg volgend naar rechts kwam ik uiteindelijk bij het begin van het dorp uit. Ik ging het dorp in waar het zo vroeg natuurlijk nog helemaal verlaten was. Bijna niemand nog op. Wel lekker rustig eigenlijk maar waar ik voor kwam, vond ik ook hier niet. De straatjes liepen stevig omhoog en maakten het voor mij onmogelijk om hier hard te lopen. Als je het vlakke land rond Zwolle kent, weet je wat ik bedoel.
Nadat ik een tijdje wat rondgelopen had, besloot ik om terug naar huis te gaan. Het was inmiddels half tien geworden en via de weg die ik de vorige dag gereden had, liep ik terug naar mijn huisje. Bij de ‘oranje tenten’ stopte ik eventjes. Er was nog niet veel bedrijvigheid zo vroeg maar de verkopers waren druk bezig hun goederen, voornamelijk fruit, uit te stallen. Nieuwsgierig geworden naar hetgeen ze nou echt verkochten liep ik er heen. Als een echte kenner, ja dat krijg je als je al een paar jaar een eigen huishouden drijft, liep ik langs de kraampjes en pakte af en toe het een en ander op om te testen.
“Goedemiddag,” hoorde ik ineens een stem zeggen. De zachte ‘g’ was onmiskenbaar aanwezig en gaf het door hem gesprokene iets speels.
Ik keek op en demonstratief keek ik op mijn polshorloge. “Nou, volgens mij is het nog echt ochtend hoor!”
“Ja, maar voor mij is het al middag omdat ik altijd heel vroeg opsta vandaar,” zei de zwartharige jongeman gevat. Een echte verkoper. Iemand die niet om een antwoord verlegen zat. Ik nam hem goed in me op voor zover ik hem kon zien daar achter zijn kraam. Zwart haar, zoals ik al gezegd had, en een frisgewassen, vrolijk gezicht met een rechte neus, donkerbruine kijkers en een bijna continue glimlach op zijn lippen.
“Waarmee kan ik je helpen?” En gedienstig dus ook nog.
“Zijn jullie al open dan?”
“Nou ja, eigenlijk nog niet maar elke klant is er eentje en ook de vroegen,” lachte hij. Ik bestelde kersen, perziken en aardbeien bij hem. Meteen kwam zijn koopmansgeest de hoek omzetten door mij ook nog te wijzen op de overheerlijke zoete druiven en de pasgeplukte nectarines. Dus … deed hij me er daar ook nog wat van. Hij pakte alles in twee plastic tasjes voor me en nadat ik afgerekend had, pakte ik ze op. “Kan ik je misschien ook nog verleiden tot het kopen van een overheerlijk ijsje?” vroeg hij me schalks. Ik stemde toe. “Wat voor smaken wil je?” Oh jee, daar had ik dus niet op gerekend. Hij voerde me naar zijn ijsbakken waar ik kon kiezen uit wel meer dan tien verschillende smaken. Waarschijnlijk zag hij mijn vertwijfeling. “Weet je wat, als jij nou eens ergens een plekje op het terras zoekt dan kom ik je zo het ijsje brengen. Verrassing van de zaak!”
Die opdracht was voor mij niet al te moeilijk omdat ik keuze had uit genoeg plaatsen want er was nog echt geen enkele klant. In het weekend en vooral op zondag komen de toeristen in de regel pas laat hun bed uit en ik … ik was natuurlijk weer eens de bekende uitzondering op de regel. Eventjes keek ik rond en koos toen een plaats op een bankje met de rug tegen de muur. Lekker in het zonnetje dat zijn uiterste best deed om door te komen. De tasjes zette ik voor me op de tafel neer. Het duurde eventjes voor de jongen kwam maar toen hij mij die mega uit de kluiten gegroeide ijshoorn overhandigde, keek ik mijn ogen uit.
“Je gaat me toch niet zeggen dat je hem niet opkunt!” zei hij met een brede glimlach en een twinkeling in zijn ogen.
“Gut, dat weet ik nog niet hoor, maar ik zal mijn best doen.”
“Volgens mij ben jij wel een jongen die van likken houdt,” zei hij terwijl hij mij de hoorn overhandigde en opnieuw was er die mooie rij witte tanden en die speelse opgetogenheid in zijn blik. Mijn onderbewustzijn noteerde een dubbelzinnige opmerking. Hij ging naast me op het bankje zitten en begon te praten. Ik likte aan het ijs en af en toe gaf ik wat commentaar op zijn soms stekelige opmerkingen. Het bleek dat hij hier vakantiewerk deed in het bedrijf van zijn oom. Samen met zijn neef, en hij wees daarbij naar een jongen die net zo goed zijn tweelingbroer had kunnen zijn, runde hij de tent. “Gaaf, werk wel hoor!” zei hij. “Je ontmoet heel veel mensen en de meeste vakantiegangers zijn vaak vrolijker dan ze normaal zijn. Een grapje hier en daar en het ijs is meteen gebroken,” lachte hij.
“Standaardgrapje dus van dat 'goedemorgen', 'goedemiddag'?”
“Ja, maar ik pas hem gedurende de dag natuurlijk wel aan.”
Ik moest om deze guitige knaap lachen en probeerde grote problemen met het smeltende ijs te voorkomen door sneller te likken. Hij keek me van de zijkant aan en lachte me toe. “Wat zit je nou te lachen?”
“Ik dacht hoe lekker het zou zijn als je ergens anders aan zou likken.” Aan deze opmerking was niets meer dubbelzinnig. Deze jongen was geil en had duidelijk ergens zin in. En dat bleek des te meer toen hij zijn hand ongevraagd op mijn bovenbeen legde en deze zachtjes onder de tafel begon te strelen. Ik deed of het me niets deed maar hield dat niet lang vol. In mijn korte broek begon zich duidelijk iets te ontwikkelen en eigenlijk had ik daar geen bezwaar tegen ook. Het was voor mij lang geleden dat iemand mij zo had kunnen opwinden. Toen ik eindelijk door de berg ijs heen was en mijn mond schoonveegde met een servetje, zei hij dat hij moest gaan. “Het werk wacht.”
“Goed, en ik zal al dat lekkers eens naar huis gaan brengen.” Hij stond op en ik vroeg hem hoeveel hij kreeg voor het ijs.
“Verrassing van de zaak had ik toch gezegd! En … als je een keer aan iets anders lekkers wilt likken dan moet je zo ’s avonds tegen een uur of half tien eens langskomen,” hoorde ik hem zeggen en hij bevestigde het dubbelzinnige met een vette knipoog.
Ik stond op, pakte de tasjes van de tafel en zei hem dat ik erover na zou denken. Eventjes legde hij zijn hand op mijn achterste en draaide zich toen om. Een verrassende ontmoeting was dit geweest. Zelden had ik een jonge vent ontmoet die zo direct was in zijn handelen. Vol van verbazing keek ik zijn vertrekkende gestalte na. Zijn donkere haren, gele T-shirt en zwarte korte broek brandden zich in mijn geheugen. Jammer dat ik niet beter had opgelet tijdens het eten van mijn ijsje.
Ik stapte op en liep de kronkelende weg naar boven in een langzaam tempo. Vol van gedachten aan uitbundige seks en mijn stijve bleef gedurende de wandeling hard zonder ook maar iets in sterkte af te nemen.
Bij het huisje aangekomen hoorde ik uit de tuin geluiden komen. Ik opende mijn deur en zette het fruit in de koelkast. Daarna zette ik het koffiezetapparaat aan. Het was een vreemd en eentonig geluid dat uit de tuin kwam. Iets dat leek op: tik, tik, tik. Ja gut, hoe omschrijf je geluiden eigenlijk. Toen de koffie doorgelopen was, opende ik mijn tuindeur en zette me met een mok vol met heerlijk geurend donkerbruin vocht in een tuinstoel. Het geluid begon me zo langzamerhand mateloos te irriteren en toen ik een tweede mok had volgeschonken en het nog steeds bleef aanhouden ging ik nieuwsgierig geworden op onderzoek uit. Al snel wist ik het te traceren. Aan het begin van de tuin onder de bomen stond een pingpongtafel en daar stond Ken. Hij hield een klein wit balletje in de lucht door hem steeds een klap te verkopen met een batje.
“Lukt het een beetje?” Met een ruk schoten zijn ogen in mijn richting en meteen viel het balletje op de grond. Eigenlijk was ik blij want het eentonige geluid hield eindelijk op.
“Ja hoor prima. Het is toch niet lastig hè, dat ik me hier zo sta te vervelen?”
En wat moet je dan zeggen. Zeg je zo’n leuke, jonge jongen dat je het ontzettend vervelend vindt dat geluid of lieg je dat het gedrukt staat en zeg je hem dat hij helemaal niet lastig is. Een gewetensvraag. “Nee, hoor helemaal niet! Ik vroeg me alleen af wat het geluid was maar nu weet ik het.” Hij bloosde lichtjes en vroeg zich waarschijnlijk af of ik een leugentje om bestwil had verteld of dat ik het echt meende. “Wacht je op een tegenstander?”
“Ja! Mijn vader is onderweg maar heeft altijd wat tijd nodig ’s ochtends om warm te lopen. Hij is niet zo snel meer.”
“O? Maar voor jou is dat misschien wel handig natuurlijk als je straks tegen hem speelt.”
“Vorig jaar heb ik voor het eerst een aantal partijtjes van hem gewonnen,” grinnikte hij, “maar dit jaar gaat hij echt voor de bijl! Dit jaar verlies ik er niet één meer van hem!” Zijn blik was vastberaden en toen zijn vader om de hoek kwam, nam hij meteen plaats achter de tafel.
“Goedemorgen, Rogier!” wenste Kens vader me. Ik groette hem terug en toen de heren begonnen te spelen, liep ik terug naar mijn terras en de koffie. Het geluid dat ik nu hoorde was veel prettiger om te horen. Het getuigde van flink spel en tegenspel en af en toe werd het doorspekt met wat krachttermen vooral gebezigd door Jan. Al snel kon ik uit de met verve door Ken vermelde standen begrijpen dat hij op voorsprong stond en de eerste set won hij met 21-15. Walters senior verloor de tweede nipt met 21-19 en bij de laatste set ging senior dik de boot in met 21-10. Ken lachte luid toen hij de derde keer won en met zijn arm om de schouder van zijn vader liep hij langs mijn terras.
“Gefeliciteerd, Ken,” zei ik. “Ik heb begrepen dat je je ouwe heer geen enkel respijt hebt gegeven.”
“Nee! Drie keer heb ik hem ingemaakt!”
“Geen wonder ook! Zo’n jonge knul van zestien tegen een oude man van zesenvijftig. Het zou tijd worden dat je van mij ging winnen. En als je echt een uitdaging zoekt,” zo sprak hij tegen zijn zoon, “dan moet je Rogier eens uitdagen! Dan wil ik nog wel eens zien of je kunt winnen!” Voor ik goed en wel wist wat er gebeurde, had Jan Walters mij betrokken bij hun spel. En eigenlijk wist ik helemaal niet of ik dat wel wilde: shit! “Nou?” keek Jan Ken vragend aan.
“Zou je tegen mij willen spelen?” vroeg Ken met een uitdagende blik die hij tussen mij en zijn vader heen en weer liet gaan.
“Graag!” reageerde ik. “Maar je moet me wel eerst de spelregels en zo uitleggen want ik doe heel veel aan sport maar dit heb ik dus nog nooit van mijn leven gespeeld.
“OHHHHHH! Waar ben ik aan begonnen!” verzuchtte Jan. “Ik ook altijd met mijn grote mond!”
Ken lachte luid en liep met opgeheven hoofd terug naar het plekje onder de bomen. Eerst legde hij mij de regels uit. Een set ging door tot één van de spelers éénentwintig punten had maar er moest dan wel een verschil zijn van twee punten. Officieel ging een wedstrijd door tot iemand twee sets gewonnen had, zo legde hij uit maar hij en zijn vader speelden altijd gewoon om de setwinst en dat meestal drie keer achter elkaar. Daarna deed hij me een aantal keren voor hoe ik de bal moest raken, gaf hij nog wat tactische tips en na een kwartiertje van oefenen, begonnen we aan onze eerste set. Natuurlijk werd ik ingemaakt. Ik wist slechts drie punten te scoren en dat was niet zozeer mijn verdienste als wel te wijten aan fouten van Ken. Aan mijn kant van de tafel nam ik er regelmatig de tijd voor om mijn tegenstander goed in me op te nemen. Hij had iets overmoedigs over zich. Geen wonder natuurlijk als je zo’n eitje als tegenstander hebt. Hij lachte vaak en luid en op zijn grijze, mouwloze T-shirt zaten een paar grote zweetplekken. Hij was lang, zeker voor zijn zestien jaren, en mager. Hij droeg een lange broek wat ik betreurde want nou had ik verder niets te bekijken. Zijn lange zwarte haren droeg hij in een staart. Hij deed zijn uiterste best om geconcentreerd te spelen en slaagde daar ook in. Hij maakte bijna geen enkele fout en dus haalde ik amper punten. De tweede set won hij nog dikker; ja het kon nog erger dus. Eén punt wist ik slechts te scoren maar dan wil ik je wel zeggen dat dat dankzij een fabuleuze actie van mij was! Ere wie ere toekomt! Set nummer drie kwam ik eindelijk in mijn ritme. Ik begon de bal beter te raken en probeerde de bal zo wijd mogelijk te spelen. De ene keer die hoek en dan weer de andere. De precisie begon te komen alleen had ik nog lang niet de snelheid die Ken had. Zijn ballen waren iedere keer zo weer over het net en dan had ik soms amper tijd om iets te ondernemen. Maar ik besloot een truc uit te halen om te kijken of ik hem uit zijn concentratie kon halen. In oorlog, liefde en spel is alles toegestaan toch?
“Poeh, wat heb ik het warm zeg,” zuchtte ik, legde het batje op tafel neer en trok mijn shirt uit. Jan veegde ook eens langs zijn hoofd, zag ik. Ken had de opslag en ik nam een verdedigende houding aan. In een ogenblik zag ik dezelfde reactie als gisteren bij de auto: zijn mond hing open en hij likte met zijn tong langs zijn lippen. 'Gelukt!' juichte er een stemmetje in mij.
“Zeg jongen, ga je nou nog eens opslaan of hoe zit dat?” drong zijn vader aan. Het juichen in mij bleef aanhouden en toen Ken eindelijk opsloeg maakte hij zijn eerste dubbele fout. Een punt die mij zo in de schoot geworpen werd. Het was er maar één van de vijf uiteindelijk maar ik vond het een heel waardevolle. De jongen was overduidelijk in mij, of misschien wel in jongens in het algemeen, geïnteresseerd en dat was misschien wel meer waard dan het winnen van een spelletje.
“Nou, Ken,” zei ik toen hij zijn laatste punt gescoord hij, “hier moet ik nog maar eens flink op oefenen wil ik een waardige tegenstander genoemd worden.”
“Bedoel je dat je wel vaker tegen mij wilt spelen?”
“Ja, natuurlijk wel! Vind het een leuk spel dus waarom niet!”
“Gelukkig,” zuchtte zijn vader, “dan hoef ik dit jaar niet zo vaak aan de bak als vorig jaar!” Hij lachte luid. “Nee hoor, jongen,” vergoelijkte hij het tegen zijn zoon, “ik speel net zo vaak tegen je als je wilt!” Als kameraden liepen ze met de handen om elkaars schouder geslagen, na een groet aan mijn adres, weg. Een opmerkelijk gezicht. Die lange jonge vent met zijn wel twintig centimeter kleinere vader. Maar ze hadden een goede band leek me en dat is iets wat heel belangrijk is.
Na het middageten trok in een zwembroek aan om in de tuin te gaan liggen zonnen. Het was nog niet echt geweldig warm maar twintig graden is voor mij warm genoeg om schaars gekleed te gaan liggen bruinen. Nu ben ik niet iemand die alleen maar ligt. Ik moet wel wat te doen hebben en dus nam ik een boek mee. Eén van de grote stapel die ik bij mijn laatste verjaardag die ik samen met mijn vader gevierd had van hem gekregen had; bijna een jaar geleden dus al. Het leek erop dat ik ineens dingen ging doen die ik nog niet eerder gedaan had sinds het overlijden van mijn pa. Vanmorgen was ik opgewonden geraakt van die brutale rakker bij die fruitkraampjes en nu, nu pakte ik voor het eerst weer een boek. Een dik boek geschreven door Elisabeth George. Een schrijfster die de naam gekregen heeft dat zij de zogenaamde ‘whodunit’ verheven heeft tot literatuur. Ik vorderde gestaag en vond het in het begin best wel wat saai en verwarrend en dan vooral de manier waarop zij het verhaal steeds belichtte vanuit een ander persoon. Steeds moest je er dus volledig met je aandacht bij zijn om te weten wie er nu weer aan het denken was! Diverse keren draaide ik me om teneinde niet eenzijdig bruin te worden. Ik lag met mijn hoofd in de richting van het dal en Paul en Paulien speelden in de zandbak. Ze speelden rustig voor zover ik kleuters van vijf kan beoordelen. Heel af en toe hoorde je hun stemmetjes maar de meeste tijd waren ze stil. Dan liepen ze weer naar de schommels toe om daar een tijdje op te spelen. En omdat ik mijn blik dus op de tuin gericht hield, kwam het dat ik Ken totaal niet opmerkte ook niet als ik me omdraaide. Ineens hoorde ik geluid achter me en geschrokken draaide ik me om.
“Hé, zit je daar allang?”
“Nou, anderhalf uur geloof ik,” zei hij terwijl hij op zijn horloge keek.
“Je had ook best hier bij me mogen komen liggen of zitten hoor!”
“Nee, mijn vader heeft gezegd dat ik je niet lastig mag vallen. Je hebt ook recht op vakantie.”
“Nou en! Kom hier bij me zitten je stoort me heus niet.”
“Maar je leest een boek?”
“Nou?”
“Dat gaat toch niet als ik bij je kom zitten?”
“Zolang je je mond houdt is dat toch geen probleem?” Mijn opmerking maakte dat hij begon te twijfelen, zo voelde ik aan. “Een grapje Ken!”
“O!”
“Kom op!” Ik maakte een armgebaar dat hij bij me moest komen en ging zelf rechtop zitten. Langzaam liep hij op me toe en ging met opgetrokken knieën, nog steeds in spijkerbroek, naast me zitten. “Heb je het koud?” vroeg ik.
“Hoezo?” Ik wees hem op zijn lange broek. Hij glimlachte.
“Nee, dat niet maar …”
“Je vindt je benen niet mooi?”
Hij knikte.
“Ja, gut daar kan ik natuurlijk niet over oordelen als ik ze niet gezien heb.” Nu glimlachte ik en zag dat hij bloosde. “Sorry, hoor,” verontschuldigde ik me, “het was niet mijn opzet om je aan het blozen te maken.”
“Geeft niet,” mompelde hij.
“Natuurlijk wel. Als je bloost is dat in de regel een teken dat je jezelf niet prettig voelt en dat was dus echt niet mijn bedoeling. Het spijt me.”
Hij haalde zijn schouders op. “Ik ben nou eenmaal niet zo’n sportief figuur en dan zie je er ook niet zo goed uit. Ik ben lang, mager en heb gewoon niet zoveel spieren.”
“Nou en?”
“Dat betekent dat je voor een nerd versleten wordt en er altijd overal bijhangt. Niemand die zich in jou interesseert. Niemand die naar je luistert. Je bent alleen maar goed genoeg om steeds al die verhalen van al die anderen aan te horen en zodra jij dan iets zegt, haken ze er met één van hun belevenissen op in en is de aandacht weer terug bij hen.” Eventjes was het stil. “En dan … dan ga je je vanzelf minachten en een hekel aan jezelf krijgen. Je bent alleen maar goed als er op school werk gedaan moet worden. Ken is goed voor het maken van het huiswerk. Ken mag bij iedereen in het groepje omdat Ken altijd alles weet. Bij het maken van proefwerken wil iedereen ineens naast Ken zitten zodat ze bij hem af kunnen kijken.” De jongen stortte al zijn puberleed bij mij uit en ik … ik vond het vreselijk rot om te horen.
“Maar al dat wil toch niet zeggen dat je niet waardevol bent?”
“Oh nee? Nou die indruk krijg ik toch wel heel erg vaak. Wie interesseert zich nou voor mij? Wie vindt mij nou belangrijk?”
“Wat dacht je van je ouders?”
“Ja die, maar dat is toch logisch?”
“Oh ja?”
Verbaasd keek hij me aan.
“Ik … ik … dacht … het wel,” stotterde hij.
“Liefde en aandacht van ouders is niet vanzelfsprekend, Ken. Er zijn voorbeelden zat waar ouders hun eigen kinderen verwaarlozen, hun eigen kinderen niet eens erkennen. Dus wees blij met de liefde en aandacht die je van hen krijgt en zie het niet als iets gewoons!”
“Je hebt gelijk. Denk ik,” glimlachte hij.
“Ik hoef geen gelijk te hebben maar denk er eens over na. Je bent bijzonder genoeg, Ken!”
“Hmmm,” bromde hij.
“Nee echt! Ik meen het! Je bent belangrijk voor ze. Ik heb dat gezien aan de manier waarop je vader naar je kijkt! En je bent reuzegoed in tafeltennis, man!” Een bredere glimlach brak op zijn kaken door. Een tijdje bleven we stil naast elkaar zitten.
Wordt vervolgd…
Reacties zijn welkom via de site of via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk
©Lucky Eye, januari 2015 (gereviseerde versie)
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.
Een verhaal van Lucky Eye
Dit verhaal is niet gebaseerd op feiten. Elke overeenkomst met gebeurtenissen, personen, plaatsen en tijden berust dan ook op toeval.
Hoofdstuk 2
Nu was het toch hoog tijd voor die douche die ik mezelf al een hele tijd beloofd had. In de badkamer trok ik snel mijn spijkerbroek en slip uit en stapte de cabine in. Ik stelde de thermostaatkraan op een voor mij goede temperatuur in en draaide de kraan open. Heerlijke stralen water stroomden over mijn warme lijf. Tijdenlang liet ik het water over me heen plenzen. Daarna draaide ik de kraan dicht en deed ik wat shampoo in mijn handen om daarmee mijn haren te wassen. Ik had al gezegd dat ik ijdel was, geloof ik, maar op mijn haren ben ik heel erg gesteld. Ze zijn pikzwart en ik heb mooie slagen in mijn haar. Niet echt krullen maar het is gewoon een mooi kapsel dat ik heb. Daarna was mijn lijf aan de beurt. Met wat doucheschuim in de handen smeerde ik mijn hele lijf in en toen ik over mijn borstkas ging voelde ik hoe strak mijn tepels waren. De voorzichtige aanraking bracht lichte, erotische schokken in mijn onderlijf teweeg en ik voelde me vreselijk geil worden. Zachtjes kneep ik in mijn tepeltjes en het stuk vlees dat ik tussen mijn benen heb hangen begon zich behoorlijk te roeren. Steeds hoger en hoger klom hij tot hij fier rechtop stond. Ik spoelde me af en zag toen dat het hoog tijd was om mijn ballen weer eens te scheren. Ik zeepte mijn zak goed in en liet toen voorzichtig het scheermes over mijn kloten gaan. Op zich een heel erotisch gevoel. Eventuele haartjes op mijn pik zelf schoor ik ook weg en daarna knipte ik met een schaar mijn schaamhaar tot een keurig net bossie. Geen wilde krullen voor mij. Omzichtig haalde ik de spiegel van de wand en legde deze op de grond. Gehurkt boven de spiegel had ik goed zicht op mijn spleet en toen nam ik opnieuw het scheermes ter hand. Uiterst bekwaam, ik had het veel vaker gedaan, schoor ik me ook daar. Toen stapte ik opnieuw onder de douche om alle losse haartjes weg te spoelen. Mijn lul stond nog steeds stijf en dolgraag wilde ik daar wat aan doen. Ik droogde me af en in mijn slaapkamer maakte ik snel het bed op. Op mijn rug ging ik op het bed liggen en begon met mezelf te spelen. Strelende handen gleden over mijn gladde borst en bespeelden opnieuw de donkerbruine tepeltjes die mooi afstaken tegen mijn al aardig bruine lijf. Zachtjes begon ik te kreunen. Eén hand gleed over mijn buik naar mijn navel toe en bleef daar een tijdje strelende bewegingen maken. Steels raakte hij af en toe het topje van mijn lul aan. Toen gleed hij via de lange schacht naar mijn ballen toe. Ik kneep er stevig in en kreunde opnieuw luid. Mijn wijsvinger gleed verder en verkende het begin van mijn bilspleet. Ik wist wat zou gaan komen en kreunde diep. Het bovenste kootje van mijn vinger drukte tegen mijn sterretje en begon mijn gaatje te onderzoeken. Met open mond lag ik daar te steunen. De andere hand speelde nog steeds met mijn tepels en maakte me gek van verlangen. De vinger ging dieper en dieper naar binnen en verhoogde het verlangen des te meer. Ik trok hem terug en liet me op mijn buik rollen. Snel doorzocht ik mijn tas en vond het speelgoed dat ik zocht. Ik nam de dildo in mijn rechterhand en liet hem in mijn mond glijden. Zo wekte ik het gevoel op alsof ik iemand afzoog en bovendien maakte ik hem lekker glad voor zijn eigenlijke doel. Ik trok mijn beide benen op en plaatste de natte speer voor mijn gaatje. Behoorlijk krachtig duwde ik hem naar binnen. Ik klikte de batterij aan en meteen begon het ding hevig te vibreren. Opnieuw duwde ik hem verder naar binnen. Ik beet op mijn tanden vanwege de pijn die het deed maar ook om niet steeds te hoeven schreeuwen van genot. Toen ik de kunstpik helemaal in me geschoven had, legde ik mijn rechterhand rond mijn eigen schacht en begon ik zachtjes te trekken. Met mijn linkerhand trok ik de dildo terug om hem daarna weer fors naar binnen te duwen. Vibraties, trekken en de neukbewegingen van de dildo brachten me naar een gigantisch hoogtepunt. Het zaad spoot me tot mijn schouders en nadat ik de dildo verwijderd had, liet ik me moe maar voldaan achterover zakken. Met mijn vingers gleed ik opnieuw over mijn bovenlijf. Ik streek het gemorste zaad op en likte mijn vingers een voor een af. Wow, deze vorm van zelfbevrediging schonk me altijd ontzettend veel plezier maar het verlangen naar een echte man werd met de jaren sterker. De laatste echte man die ik gehad had, was mijn vriend geweest en dat was nu al weer bijna vier jaar geleden.
Zondag 21 juli:
De zondagochtend begon zonnig. Zonnig genoeg in elk geval voor een korte broek. Tegen half zeven was ik het bed uit en aangekleed maar om te ontbijten op mijn terras, daarvoor was het nog echt wat te fris. Dan de boterhammen maar binnen opgegeten. Daarna ging ik op pad om te kijken of ik ergens mijn dagelijkse hardlooptraining zou kunnen gaan houden. Ik besloot het dal in te gaan en liep via de holle weg, die vlak bij de woning lag en onderdeel uitmaakte van de blauwe wandelroute, naar beneden. Dit was dus absoluut niet een geschikt pad om hard te lopen. Wandelen was soms al moeilijk. De watersporen van overvloedige regenval hadden het pad diep doorgroefd en gigantisch oneffen gemaakt. Overal lagen losse stenen en hardlopen hier zou me snel een enkele reis ziekenhuis bezorgen. Nee, dat was geen doen dus. Eenmaal in het dal liep ik op de grote weg naar links. Daar was wel een vlak stuk maar dat voerde over een camping en ik had het idee dat campinggasten het nou niet echt leuk zouden vinden als er elke morgen heel vroeg een hardloper zou langskomen. Terug dus naar daar waar ik links afgeslagen was. De weg volgend naar rechts kwam ik uiteindelijk bij het begin van het dorp uit. Ik ging het dorp in waar het zo vroeg natuurlijk nog helemaal verlaten was. Bijna niemand nog op. Wel lekker rustig eigenlijk maar waar ik voor kwam, vond ik ook hier niet. De straatjes liepen stevig omhoog en maakten het voor mij onmogelijk om hier hard te lopen. Als je het vlakke land rond Zwolle kent, weet je wat ik bedoel.
Nadat ik een tijdje wat rondgelopen had, besloot ik om terug naar huis te gaan. Het was inmiddels half tien geworden en via de weg die ik de vorige dag gereden had, liep ik terug naar mijn huisje. Bij de ‘oranje tenten’ stopte ik eventjes. Er was nog niet veel bedrijvigheid zo vroeg maar de verkopers waren druk bezig hun goederen, voornamelijk fruit, uit te stallen. Nieuwsgierig geworden naar hetgeen ze nou echt verkochten liep ik er heen. Als een echte kenner, ja dat krijg je als je al een paar jaar een eigen huishouden drijft, liep ik langs de kraampjes en pakte af en toe het een en ander op om te testen.
“Goedemiddag,” hoorde ik ineens een stem zeggen. De zachte ‘g’ was onmiskenbaar aanwezig en gaf het door hem gesprokene iets speels.
Ik keek op en demonstratief keek ik op mijn polshorloge. “Nou, volgens mij is het nog echt ochtend hoor!”
“Ja, maar voor mij is het al middag omdat ik altijd heel vroeg opsta vandaar,” zei de zwartharige jongeman gevat. Een echte verkoper. Iemand die niet om een antwoord verlegen zat. Ik nam hem goed in me op voor zover ik hem kon zien daar achter zijn kraam. Zwart haar, zoals ik al gezegd had, en een frisgewassen, vrolijk gezicht met een rechte neus, donkerbruine kijkers en een bijna continue glimlach op zijn lippen.
“Waarmee kan ik je helpen?” En gedienstig dus ook nog.
“Zijn jullie al open dan?”
“Nou ja, eigenlijk nog niet maar elke klant is er eentje en ook de vroegen,” lachte hij. Ik bestelde kersen, perziken en aardbeien bij hem. Meteen kwam zijn koopmansgeest de hoek omzetten door mij ook nog te wijzen op de overheerlijke zoete druiven en de pasgeplukte nectarines. Dus … deed hij me er daar ook nog wat van. Hij pakte alles in twee plastic tasjes voor me en nadat ik afgerekend had, pakte ik ze op. “Kan ik je misschien ook nog verleiden tot het kopen van een overheerlijk ijsje?” vroeg hij me schalks. Ik stemde toe. “Wat voor smaken wil je?” Oh jee, daar had ik dus niet op gerekend. Hij voerde me naar zijn ijsbakken waar ik kon kiezen uit wel meer dan tien verschillende smaken. Waarschijnlijk zag hij mijn vertwijfeling. “Weet je wat, als jij nou eens ergens een plekje op het terras zoekt dan kom ik je zo het ijsje brengen. Verrassing van de zaak!”
Die opdracht was voor mij niet al te moeilijk omdat ik keuze had uit genoeg plaatsen want er was nog echt geen enkele klant. In het weekend en vooral op zondag komen de toeristen in de regel pas laat hun bed uit en ik … ik was natuurlijk weer eens de bekende uitzondering op de regel. Eventjes keek ik rond en koos toen een plaats op een bankje met de rug tegen de muur. Lekker in het zonnetje dat zijn uiterste best deed om door te komen. De tasjes zette ik voor me op de tafel neer. Het duurde eventjes voor de jongen kwam maar toen hij mij die mega uit de kluiten gegroeide ijshoorn overhandigde, keek ik mijn ogen uit.
“Je gaat me toch niet zeggen dat je hem niet opkunt!” zei hij met een brede glimlach en een twinkeling in zijn ogen.
“Gut, dat weet ik nog niet hoor, maar ik zal mijn best doen.”
“Volgens mij ben jij wel een jongen die van likken houdt,” zei hij terwijl hij mij de hoorn overhandigde en opnieuw was er die mooie rij witte tanden en die speelse opgetogenheid in zijn blik. Mijn onderbewustzijn noteerde een dubbelzinnige opmerking. Hij ging naast me op het bankje zitten en begon te praten. Ik likte aan het ijs en af en toe gaf ik wat commentaar op zijn soms stekelige opmerkingen. Het bleek dat hij hier vakantiewerk deed in het bedrijf van zijn oom. Samen met zijn neef, en hij wees daarbij naar een jongen die net zo goed zijn tweelingbroer had kunnen zijn, runde hij de tent. “Gaaf, werk wel hoor!” zei hij. “Je ontmoet heel veel mensen en de meeste vakantiegangers zijn vaak vrolijker dan ze normaal zijn. Een grapje hier en daar en het ijs is meteen gebroken,” lachte hij.
“Standaardgrapje dus van dat 'goedemorgen', 'goedemiddag'?”
“Ja, maar ik pas hem gedurende de dag natuurlijk wel aan.”
Ik moest om deze guitige knaap lachen en probeerde grote problemen met het smeltende ijs te voorkomen door sneller te likken. Hij keek me van de zijkant aan en lachte me toe. “Wat zit je nou te lachen?”
“Ik dacht hoe lekker het zou zijn als je ergens anders aan zou likken.” Aan deze opmerking was niets meer dubbelzinnig. Deze jongen was geil en had duidelijk ergens zin in. En dat bleek des te meer toen hij zijn hand ongevraagd op mijn bovenbeen legde en deze zachtjes onder de tafel begon te strelen. Ik deed of het me niets deed maar hield dat niet lang vol. In mijn korte broek begon zich duidelijk iets te ontwikkelen en eigenlijk had ik daar geen bezwaar tegen ook. Het was voor mij lang geleden dat iemand mij zo had kunnen opwinden. Toen ik eindelijk door de berg ijs heen was en mijn mond schoonveegde met een servetje, zei hij dat hij moest gaan. “Het werk wacht.”
“Goed, en ik zal al dat lekkers eens naar huis gaan brengen.” Hij stond op en ik vroeg hem hoeveel hij kreeg voor het ijs.
“Verrassing van de zaak had ik toch gezegd! En … als je een keer aan iets anders lekkers wilt likken dan moet je zo ’s avonds tegen een uur of half tien eens langskomen,” hoorde ik hem zeggen en hij bevestigde het dubbelzinnige met een vette knipoog.
Ik stond op, pakte de tasjes van de tafel en zei hem dat ik erover na zou denken. Eventjes legde hij zijn hand op mijn achterste en draaide zich toen om. Een verrassende ontmoeting was dit geweest. Zelden had ik een jonge vent ontmoet die zo direct was in zijn handelen. Vol van verbazing keek ik zijn vertrekkende gestalte na. Zijn donkere haren, gele T-shirt en zwarte korte broek brandden zich in mijn geheugen. Jammer dat ik niet beter had opgelet tijdens het eten van mijn ijsje.
Ik stapte op en liep de kronkelende weg naar boven in een langzaam tempo. Vol van gedachten aan uitbundige seks en mijn stijve bleef gedurende de wandeling hard zonder ook maar iets in sterkte af te nemen.
Bij het huisje aangekomen hoorde ik uit de tuin geluiden komen. Ik opende mijn deur en zette het fruit in de koelkast. Daarna zette ik het koffiezetapparaat aan. Het was een vreemd en eentonig geluid dat uit de tuin kwam. Iets dat leek op: tik, tik, tik. Ja gut, hoe omschrijf je geluiden eigenlijk. Toen de koffie doorgelopen was, opende ik mijn tuindeur en zette me met een mok vol met heerlijk geurend donkerbruin vocht in een tuinstoel. Het geluid begon me zo langzamerhand mateloos te irriteren en toen ik een tweede mok had volgeschonken en het nog steeds bleef aanhouden ging ik nieuwsgierig geworden op onderzoek uit. Al snel wist ik het te traceren. Aan het begin van de tuin onder de bomen stond een pingpongtafel en daar stond Ken. Hij hield een klein wit balletje in de lucht door hem steeds een klap te verkopen met een batje.
“Lukt het een beetje?” Met een ruk schoten zijn ogen in mijn richting en meteen viel het balletje op de grond. Eigenlijk was ik blij want het eentonige geluid hield eindelijk op.
“Ja hoor prima. Het is toch niet lastig hè, dat ik me hier zo sta te vervelen?”
En wat moet je dan zeggen. Zeg je zo’n leuke, jonge jongen dat je het ontzettend vervelend vindt dat geluid of lieg je dat het gedrukt staat en zeg je hem dat hij helemaal niet lastig is. Een gewetensvraag. “Nee, hoor helemaal niet! Ik vroeg me alleen af wat het geluid was maar nu weet ik het.” Hij bloosde lichtjes en vroeg zich waarschijnlijk af of ik een leugentje om bestwil had verteld of dat ik het echt meende. “Wacht je op een tegenstander?”
“Ja! Mijn vader is onderweg maar heeft altijd wat tijd nodig ’s ochtends om warm te lopen. Hij is niet zo snel meer.”
“O? Maar voor jou is dat misschien wel handig natuurlijk als je straks tegen hem speelt.”
“Vorig jaar heb ik voor het eerst een aantal partijtjes van hem gewonnen,” grinnikte hij, “maar dit jaar gaat hij echt voor de bijl! Dit jaar verlies ik er niet één meer van hem!” Zijn blik was vastberaden en toen zijn vader om de hoek kwam, nam hij meteen plaats achter de tafel.
“Goedemorgen, Rogier!” wenste Kens vader me. Ik groette hem terug en toen de heren begonnen te spelen, liep ik terug naar mijn terras en de koffie. Het geluid dat ik nu hoorde was veel prettiger om te horen. Het getuigde van flink spel en tegenspel en af en toe werd het doorspekt met wat krachttermen vooral gebezigd door Jan. Al snel kon ik uit de met verve door Ken vermelde standen begrijpen dat hij op voorsprong stond en de eerste set won hij met 21-15. Walters senior verloor de tweede nipt met 21-19 en bij de laatste set ging senior dik de boot in met 21-10. Ken lachte luid toen hij de derde keer won en met zijn arm om de schouder van zijn vader liep hij langs mijn terras.
“Gefeliciteerd, Ken,” zei ik. “Ik heb begrepen dat je je ouwe heer geen enkel respijt hebt gegeven.”
“Nee! Drie keer heb ik hem ingemaakt!”
“Geen wonder ook! Zo’n jonge knul van zestien tegen een oude man van zesenvijftig. Het zou tijd worden dat je van mij ging winnen. En als je echt een uitdaging zoekt,” zo sprak hij tegen zijn zoon, “dan moet je Rogier eens uitdagen! Dan wil ik nog wel eens zien of je kunt winnen!” Voor ik goed en wel wist wat er gebeurde, had Jan Walters mij betrokken bij hun spel. En eigenlijk wist ik helemaal niet of ik dat wel wilde: shit! “Nou?” keek Jan Ken vragend aan.
“Zou je tegen mij willen spelen?” vroeg Ken met een uitdagende blik die hij tussen mij en zijn vader heen en weer liet gaan.
“Graag!” reageerde ik. “Maar je moet me wel eerst de spelregels en zo uitleggen want ik doe heel veel aan sport maar dit heb ik dus nog nooit van mijn leven gespeeld.
“OHHHHHH! Waar ben ik aan begonnen!” verzuchtte Jan. “Ik ook altijd met mijn grote mond!”
Ken lachte luid en liep met opgeheven hoofd terug naar het plekje onder de bomen. Eerst legde hij mij de regels uit. Een set ging door tot één van de spelers éénentwintig punten had maar er moest dan wel een verschil zijn van twee punten. Officieel ging een wedstrijd door tot iemand twee sets gewonnen had, zo legde hij uit maar hij en zijn vader speelden altijd gewoon om de setwinst en dat meestal drie keer achter elkaar. Daarna deed hij me een aantal keren voor hoe ik de bal moest raken, gaf hij nog wat tactische tips en na een kwartiertje van oefenen, begonnen we aan onze eerste set. Natuurlijk werd ik ingemaakt. Ik wist slechts drie punten te scoren en dat was niet zozeer mijn verdienste als wel te wijten aan fouten van Ken. Aan mijn kant van de tafel nam ik er regelmatig de tijd voor om mijn tegenstander goed in me op te nemen. Hij had iets overmoedigs over zich. Geen wonder natuurlijk als je zo’n eitje als tegenstander hebt. Hij lachte vaak en luid en op zijn grijze, mouwloze T-shirt zaten een paar grote zweetplekken. Hij was lang, zeker voor zijn zestien jaren, en mager. Hij droeg een lange broek wat ik betreurde want nou had ik verder niets te bekijken. Zijn lange zwarte haren droeg hij in een staart. Hij deed zijn uiterste best om geconcentreerd te spelen en slaagde daar ook in. Hij maakte bijna geen enkele fout en dus haalde ik amper punten. De tweede set won hij nog dikker; ja het kon nog erger dus. Eén punt wist ik slechts te scoren maar dan wil ik je wel zeggen dat dat dankzij een fabuleuze actie van mij was! Ere wie ere toekomt! Set nummer drie kwam ik eindelijk in mijn ritme. Ik begon de bal beter te raken en probeerde de bal zo wijd mogelijk te spelen. De ene keer die hoek en dan weer de andere. De precisie begon te komen alleen had ik nog lang niet de snelheid die Ken had. Zijn ballen waren iedere keer zo weer over het net en dan had ik soms amper tijd om iets te ondernemen. Maar ik besloot een truc uit te halen om te kijken of ik hem uit zijn concentratie kon halen. In oorlog, liefde en spel is alles toegestaan toch?
“Poeh, wat heb ik het warm zeg,” zuchtte ik, legde het batje op tafel neer en trok mijn shirt uit. Jan veegde ook eens langs zijn hoofd, zag ik. Ken had de opslag en ik nam een verdedigende houding aan. In een ogenblik zag ik dezelfde reactie als gisteren bij de auto: zijn mond hing open en hij likte met zijn tong langs zijn lippen. 'Gelukt!' juichte er een stemmetje in mij.
“Zeg jongen, ga je nou nog eens opslaan of hoe zit dat?” drong zijn vader aan. Het juichen in mij bleef aanhouden en toen Ken eindelijk opsloeg maakte hij zijn eerste dubbele fout. Een punt die mij zo in de schoot geworpen werd. Het was er maar één van de vijf uiteindelijk maar ik vond het een heel waardevolle. De jongen was overduidelijk in mij, of misschien wel in jongens in het algemeen, geïnteresseerd en dat was misschien wel meer waard dan het winnen van een spelletje.
“Nou, Ken,” zei ik toen hij zijn laatste punt gescoord hij, “hier moet ik nog maar eens flink op oefenen wil ik een waardige tegenstander genoemd worden.”
“Bedoel je dat je wel vaker tegen mij wilt spelen?”
“Ja, natuurlijk wel! Vind het een leuk spel dus waarom niet!”
“Gelukkig,” zuchtte zijn vader, “dan hoef ik dit jaar niet zo vaak aan de bak als vorig jaar!” Hij lachte luid. “Nee hoor, jongen,” vergoelijkte hij het tegen zijn zoon, “ik speel net zo vaak tegen je als je wilt!” Als kameraden liepen ze met de handen om elkaars schouder geslagen, na een groet aan mijn adres, weg. Een opmerkelijk gezicht. Die lange jonge vent met zijn wel twintig centimeter kleinere vader. Maar ze hadden een goede band leek me en dat is iets wat heel belangrijk is.
Na het middageten trok in een zwembroek aan om in de tuin te gaan liggen zonnen. Het was nog niet echt geweldig warm maar twintig graden is voor mij warm genoeg om schaars gekleed te gaan liggen bruinen. Nu ben ik niet iemand die alleen maar ligt. Ik moet wel wat te doen hebben en dus nam ik een boek mee. Eén van de grote stapel die ik bij mijn laatste verjaardag die ik samen met mijn vader gevierd had van hem gekregen had; bijna een jaar geleden dus al. Het leek erop dat ik ineens dingen ging doen die ik nog niet eerder gedaan had sinds het overlijden van mijn pa. Vanmorgen was ik opgewonden geraakt van die brutale rakker bij die fruitkraampjes en nu, nu pakte ik voor het eerst weer een boek. Een dik boek geschreven door Elisabeth George. Een schrijfster die de naam gekregen heeft dat zij de zogenaamde ‘whodunit’ verheven heeft tot literatuur. Ik vorderde gestaag en vond het in het begin best wel wat saai en verwarrend en dan vooral de manier waarop zij het verhaal steeds belichtte vanuit een ander persoon. Steeds moest je er dus volledig met je aandacht bij zijn om te weten wie er nu weer aan het denken was! Diverse keren draaide ik me om teneinde niet eenzijdig bruin te worden. Ik lag met mijn hoofd in de richting van het dal en Paul en Paulien speelden in de zandbak. Ze speelden rustig voor zover ik kleuters van vijf kan beoordelen. Heel af en toe hoorde je hun stemmetjes maar de meeste tijd waren ze stil. Dan liepen ze weer naar de schommels toe om daar een tijdje op te spelen. En omdat ik mijn blik dus op de tuin gericht hield, kwam het dat ik Ken totaal niet opmerkte ook niet als ik me omdraaide. Ineens hoorde ik geluid achter me en geschrokken draaide ik me om.
“Hé, zit je daar allang?”
“Nou, anderhalf uur geloof ik,” zei hij terwijl hij op zijn horloge keek.
“Je had ook best hier bij me mogen komen liggen of zitten hoor!”
“Nee, mijn vader heeft gezegd dat ik je niet lastig mag vallen. Je hebt ook recht op vakantie.”
“Nou en! Kom hier bij me zitten je stoort me heus niet.”
“Maar je leest een boek?”
“Nou?”
“Dat gaat toch niet als ik bij je kom zitten?”
“Zolang je je mond houdt is dat toch geen probleem?” Mijn opmerking maakte dat hij begon te twijfelen, zo voelde ik aan. “Een grapje Ken!”
“O!”
“Kom op!” Ik maakte een armgebaar dat hij bij me moest komen en ging zelf rechtop zitten. Langzaam liep hij op me toe en ging met opgetrokken knieën, nog steeds in spijkerbroek, naast me zitten. “Heb je het koud?” vroeg ik.
“Hoezo?” Ik wees hem op zijn lange broek. Hij glimlachte.
“Nee, dat niet maar …”
“Je vindt je benen niet mooi?”
Hij knikte.
“Ja, gut daar kan ik natuurlijk niet over oordelen als ik ze niet gezien heb.” Nu glimlachte ik en zag dat hij bloosde. “Sorry, hoor,” verontschuldigde ik me, “het was niet mijn opzet om je aan het blozen te maken.”
“Geeft niet,” mompelde hij.
“Natuurlijk wel. Als je bloost is dat in de regel een teken dat je jezelf niet prettig voelt en dat was dus echt niet mijn bedoeling. Het spijt me.”
Hij haalde zijn schouders op. “Ik ben nou eenmaal niet zo’n sportief figuur en dan zie je er ook niet zo goed uit. Ik ben lang, mager en heb gewoon niet zoveel spieren.”
“Nou en?”
“Dat betekent dat je voor een nerd versleten wordt en er altijd overal bijhangt. Niemand die zich in jou interesseert. Niemand die naar je luistert. Je bent alleen maar goed genoeg om steeds al die verhalen van al die anderen aan te horen en zodra jij dan iets zegt, haken ze er met één van hun belevenissen op in en is de aandacht weer terug bij hen.” Eventjes was het stil. “En dan … dan ga je je vanzelf minachten en een hekel aan jezelf krijgen. Je bent alleen maar goed als er op school werk gedaan moet worden. Ken is goed voor het maken van het huiswerk. Ken mag bij iedereen in het groepje omdat Ken altijd alles weet. Bij het maken van proefwerken wil iedereen ineens naast Ken zitten zodat ze bij hem af kunnen kijken.” De jongen stortte al zijn puberleed bij mij uit en ik … ik vond het vreselijk rot om te horen.
“Maar al dat wil toch niet zeggen dat je niet waardevol bent?”
“Oh nee? Nou die indruk krijg ik toch wel heel erg vaak. Wie interesseert zich nou voor mij? Wie vindt mij nou belangrijk?”
“Wat dacht je van je ouders?”
“Ja die, maar dat is toch logisch?”
“Oh ja?”
Verbaasd keek hij me aan.
“Ik … ik … dacht … het wel,” stotterde hij.
“Liefde en aandacht van ouders is niet vanzelfsprekend, Ken. Er zijn voorbeelden zat waar ouders hun eigen kinderen verwaarlozen, hun eigen kinderen niet eens erkennen. Dus wees blij met de liefde en aandacht die je van hen krijgt en zie het niet als iets gewoons!”
“Je hebt gelijk. Denk ik,” glimlachte hij.
“Ik hoef geen gelijk te hebben maar denk er eens over na. Je bent bijzonder genoeg, Ken!”
“Hmmm,” bromde hij.
“Nee echt! Ik meen het! Je bent belangrijk voor ze. Ik heb dat gezien aan de manier waarop je vader naar je kijkt! En je bent reuzegoed in tafeltennis, man!” Een bredere glimlach brak op zijn kaken door. Een tijdje bleven we stil naast elkaar zitten.
Wordt vervolgd…
Reacties zijn welkom via de site of via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk
©Lucky Eye, januari 2015 (gereviseerde versie)
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.