En toch............deel 4
Geplaatst: zo 01 feb 2015, 08:50
Pas op weg naar school voelde Milko zijn zenuwen opspelen. Hij keek op zijn horloge. Het was negen uur en hij had er al moeten zijn. Hij ging wat langzamer fietsen. Hij zou pas de klas ingaan als iedereen er was. Het zou een binnenkomen worden waarbij hij zou laten zien, zich nergens voor te schamen.
Twee minuten over negen was het zover. Met opgeheven hoofd kwam hij de klas in. Hij wist niet wat hij kon verwachten maar hier had hij zeker niet op gerekend: de hele klas rees als een man omhoog en begon luid te applaudisseren. Hij voelde tranen achter zijn ogen prikken. Iedereen ging weer zitten, alleen de klassenvertegenwoordiger bleef staan:
“Milko, wij respecteren je geaardheid en vinden het lullig en belachelijk dat iemand op Twitter heeft gezet dat je homo bent. Zo iets persoonlijks moet jezelf vertellen wanneer je daar aan toe bent. Daarom veroordelen wij deze daad. Onze houding ten opzichte van jou zal niet veranderen. Je begrijpt dat niet iedereen hier in de klas hetzelfde denkt over jouw homo zijn. Geef ons de tijd om te leren hoe ermee om te gaan. Dit wilde ik je graag namens de klas zeggen.”
Milko had met stijgende verbazing staan te luisteren. Wat een toffe klas waren zij toch en enigszins hakkelend zei hij: “Super, dat jullie het zo opnemen.” Hij keek wat hulpeloos naar de docent, die de hint begreep en aan zijn les begon.
De dag verliep verder in een wat onwennige stemming. Milko ving in de pauze wel een glimp op van Jurre maar Tijn was nergens te bekennen. Hij zag ook geen kans om op zoek te gaan naar Jurre, want de klas bleek stilzwijgend afgesproken te hebben hem op zo'n eerste dag zeker niet alleen te laten staan en dus werd hij telkens door een ander aangesproken. Vermoeiend maar wel erg attent. Het was fijn omdat hij in die gesprekjes met zijn medeleerlingen al snel een duidelijk beeld kreeg hoe men tegenover hem stond. Was er bij de een absoluut geen afstand, een ander was duidelijk wat terughoudender en vond het moeilijk er met hem over te praten.
Opgelucht dat deze dag voorbij was, maar met een voldaan gevoel, reed Milko na het zesde lesuur om half drie naar huis.
“Hoe is het gegaan?” vroeg Eveline en schonk een mok thee in voor Milko.
“Het was, ja wat zal ik zeggen, heftig maar ook hartverwarmend.”
Hij deed verslag van zijn binnenkomen in de klas, de min of meer plechtige verklaring namens de hele groep door de klassenvertegenwoordiger en het feit dat zijn klasgenoten er de hele dag voor gezorgd hadden dat hij zich niet alleen voelde.
“Heel erg fijn dat medeleven, maar vermoeiend en ik heb niet eens de kans gehad om Jurre te spreken en volgens mij was Tijn niet op school,” eindigde hij zijn verhaal.
“Dus geen nare dingen,” vroeg Eveline, hem onderzoekend aankijkend?
“Nee mam, maar ik ben er niet gerust op. Als Ward de aanstoker is, kunnen we nog wel wat verwachten maar dat is nu niet mijn grootste zorg. Ik ben benieuwd hoe het Jurre en Tijn vergaan is.”
Zijn moeder knikte. De deurbel klonk door de gang.
“Ik ga wel opendoen,” zei Milko, stond op en liep de gang in. Hij deed de deur open. Op de stoep stonden Jurre en Tijn. Hij schrok toen hij ze zag.
Jurre keek hem verslagen aan. Tijn stond het huilen nader dan het lachen en had een blauw oog. Van het verliefde stel van gisterenavond was weinig meer over.
“Kom erin, wat is er gebeurd, wie heeft dat gedaan, wie heeft jou zo toegetakeld?” Milko rolde over zijn eigen woorden en nam de twee mee naar binnen, waar zijn moeder zich over de jongens ontfermde.
Na de eerste schrik zorgde Eveline meteen voor de twee vrienden van Milko alsof het haar eigen kinderen waren. Ze boog zich bezorgd over hen heen om te controleren welke “schade” ze opgelopen hadden. Met name Tijn was behoorlijk te pakken genomen door zijn pa. Zij verzorgde de jongens, die langzaam tot zichzelf kwamen en na enige tijd in staat waren te vertellen wat er gebeurd was.
“Nog een ogenblikje, dan kijk ik eerst nog naar Tijn zijn oog,” zei Eveline, die een blauwe maandag doktersassistente was geweest en zich daarom vaak gedroeg alsof zij zelf arts was, iets waarmee ze door haar kinderen nogal eens geplaagd werd. Milko was nu toch wel blij met zo'n moeder, die van alle markten thuis bleek. Na de inspectie van het oog, een goedkeurend gemompel en een liefdevolle aai over Tijns bol, iets dat hem zichtbaar goed deed, stak Jurre van wal.
“Ik ben vanmorgen gewoon naar school gegaan nadat ik ontbeten had. Thuis wisten ze nog steeds van niets, omdat niemand de foto's had gezien. Op school voelde ik wel dat er naar me gekeken werd maar daar trok ik me weinig van aan. Toen ik echter op het muurtje bij mijn klasgenoten wilde gaan zitten,werd er gezegd dat men liever had dat ik ergens anders ging zitten. Ik weigerde aan hun verzoek gehoor te geven en toen zijn ze zelf weggegaan. Iedereen liep in een grote boog om me heen alsof ik een besmettelijke ziekte had. Tot zover was het nog wel te hebben maar toen er ook gescholden werd en ik naar mijn hoofd kreeg geslingerd dat ik een vuile homo was, een konten likker, een gore nicht en dat ik me maar beter voor te trein kon gooien, was ik het liefst hard weggelopen.” De laatste woorden klonken haast als een snik. Ondanks al zijn eigen ellende legde Tijn zijn hand op Jurres arm om hem te troosten.
Evelien reageerde geëmotioneerd: “Wat afschuwelijk, dit kan toch zomaar niet.”
Haar stem klonk verkrampt, ze was nauwelijks verstaanbaar. Het leek of ze zou gaan huilen. Ze hield zich echter kranig, zette zich schrap en keek naar Tijn. “En wat is er met jou gebeurd?”
De spanning was hem teveel en Tijn begon onbedaarlijk te huilen. Eveline streek hem zachtjes door zijn haren. Uiteindelijk kreeg Jurre hem rustig. Daarna stelde hij voor dat hij hen zou vertellen wat Tijn had meegemaakt.
Hij stak van wal: “Tijns jongere broer, ontdekte de foto's vanmorgen al in alle vroegte. Onmiddellijk liep hij naar de slaapkamer van zijn pa en ma. Hij maakte ze wakker,” ging Jurre verder “en liet de foto's zien. Pa was meteen over de rooie. Hij rende de slaapkamer van Tijn in, trok hem uit bed begon tegen hem te schreeuwen en liet hem intussen alle hoeken van de kamer zien. Daarbij schoot zijn vuist uit en raakte hij Tijns rechteroog. Gelukkig had Tijn het zien aankomen en had hij zijn hoofd in een razendsnelle reactie teruggetrokken. Een geluk bij een ongeluk. Nu was de schade beperkt. Pa gaf hem te verstaan dat hij niet gediend was van een mietje in zijn huis en dat hij kon opdonderen. Hij was thuis niet meer welkom en als hij vanavond niet weg was, zou hij hem er persoonlijk uitgooien.”
Tijn zat als een zielig hoopje ellende stil te luisteren naar Jurre, hem telkens trouwhartig aankijkend met een angstige blik nog in zijn ogen. Toen Jurre een arm om hem heen wilde slaan, kromp hij instinctief ineen alsof hij een pak slaag verwachtte. Eveline, die dit zag, voelde haar hart ineenkrimpen. Dan stroomde er een onverwachte kracht door haar lichaam. Zij zou ervoor zorgen dat Tijn zoiets niet meer overkwam.
Haar eerste zorg was nu onderdak voor de nacht. Voor Jurre leek er geen probleem, die kon naar huis. Hij voorzag vooralsnog geen toestanden als hij zich maar gedeisd hield. Tijn kon niet naar huis en voor hem moest er onderdak komen
Eveline legde een arm om Tijn en zei: “Wat vind je ervan om vannacht hier te blijven en wat mij betreft zolang als nodig is tot er een definitieve oplossing wordt gevonden?”
“Super gaaf,” Tijn kikkerde helemaal op nu hij wist waar hij veilig was vannacht en niet terug naar huis hoefde. Met tranen in zijn ogen bedankte hij de moeder van Milko.
“Ik zou zeggen jongens, als jullie boven eens alles in orde gaan maken zodat Tijn een eigen plaatsje heeft, dan kunnen Elfi en ik, als ze thuis komt, voor het eten gaan zorgen. Ze is overigens wel erg laat, dat ben ik niet gewend van haar” zei Eveline bezorgd.
“Kijk, daar is ze al,” merkte Milko op, die Elfi langs het keukenraam naar de schuur zag fietsen.
Even later stapte ze met een hoogrode kleur de keuken in. Ze was verrast en enigszins verlegen keek ze naar Jurre en Tijn en schrok merkbaar van Tijns blauwe oog.
“Als jullie nu naar boven gaan, vertel ik Elfi wel wat er allemaal gebeurd is,” zei Eveline, die zich bewust was dat er nog heel wat geregeld moest worden.
Zo gauw ze met haar dochter alleen was, vroeg ze eerst bezorgd waarom ze zo laat was.
“Het hele gebeuren was op school als een lopend vuurtje rond gegaan,” begon Elfi, “Ook bij mij in de klas. Verschillende leerlingen wilden graag na de lessen met mij erover praten. Ze wilden de juiste toedracht horen om te voorkomen dat er allerlei verhalen met de halve waarheid zouden ontstaan. Ze waren benieuwd of ik de foto's van het internet ook had gezien. Ik heb ze verteld dat ik ze gezien had en ook dat het klopt dat mijn broer en de twee andere jongens homo's zijn. Gelukkig was er maar één leerling, een jongen uit de klas, die tegen me tekeer ging en zei dat hij het allemaal maar smerig vond. Er ging een luid boegeroep op. Ik schat dat zowat de hele klas er geen moeite mee had, maar dat is een gok. Door dat gesprek is het later geworden.”
Elfi slaakte een diepe zucht. Eveline keek met trots naar haar dochter, wat een meid was het toch! Nu was het haar beurt om haar op de hoogte te brengen van wat er zich vandaag afgespeeld had. Elfi zat met afgrijzen zitten luisteren en veegde zo nu en dan een traantje weg. Eveline vond het vervelend dat ze niet meer tijd had om rustig met haar te praten maar er moest nog zoveel gebeuren.
Toen het eten op stond en de jongens boven alles in orde hadden gemaakt, riep Eveline iedereen aan tafel te komen zodat ze konden overleggen hoe ze nu verder de zaak ging aanpakken. Ze waren het er al gauw over eens dat de schoolleiding ingelicht moest worden. Dus besloot Eveline de directeur van de school, Hans Hartkamp, op te bellen om hem op de hoogte te brengen en te overleggen wat er nu verder moest gebeuren. In de schoolgids vond zij zijn privénummer en even later had ze hem persoonlijk aan de lijn. Al gauw kwamen ze tot de conclusie dat een persoonlijk gesprek nodig was. De directeur zei: “Ik wil best naar u toekomen vanavond, want ik begrijp dat u de kinderen niet alleen wilt laten nu. Vindt U het goed als ik ga proberen de mentoren van Milko en van Jurre en Tijn te bereiken en te vragen of zij mee willen komen.” Het was even stil. “Overval ik u, dan moet u het zeggen of als u een ander voorstel heeft? Het fijne is dat we bij u, indien nodig de jongens om toelichting kunnen vragen.”
Eveline zag wel in dat het voorstel van Hartkamp het beste was. De supermarkt was om de hoek. Het was half zes dus had ze nog tijd om wat bij de koffie te halen. De bijeenkomst zou om half negen beginnen. “Laten we dat maar doen, dan zie ik jullie tegen half negen hier.” Het gesprek werd beëindigd.
Tijn zei: “Wat heb jij toch een super moeder, Milko.” Ze voelde zich helemaal warm worden van binnen.
“Zo mannen, alles is geregeld. Meneer Hartkamp komt vanavond hierheen met de mentoren van jullie klas. Hij vond het beter om dat hier te doen omdat, als er vragen zijn, ze die dan meteen aan jullie kunnen stellen. Ik ben blij dat ik er niet langer meer alleen voor sta”
Tijn haalde diep adem en zei: “U bent niet alleen lief maar ook nog eens een wijze vrouw. Waren die er maar meer op deze aarde.” De laatste opmerking lokte een spontaan gelach uit.
26-01-2015 © Hans Bernard
Twee minuten over negen was het zover. Met opgeheven hoofd kwam hij de klas in. Hij wist niet wat hij kon verwachten maar hier had hij zeker niet op gerekend: de hele klas rees als een man omhoog en begon luid te applaudisseren. Hij voelde tranen achter zijn ogen prikken. Iedereen ging weer zitten, alleen de klassenvertegenwoordiger bleef staan:
“Milko, wij respecteren je geaardheid en vinden het lullig en belachelijk dat iemand op Twitter heeft gezet dat je homo bent. Zo iets persoonlijks moet jezelf vertellen wanneer je daar aan toe bent. Daarom veroordelen wij deze daad. Onze houding ten opzichte van jou zal niet veranderen. Je begrijpt dat niet iedereen hier in de klas hetzelfde denkt over jouw homo zijn. Geef ons de tijd om te leren hoe ermee om te gaan. Dit wilde ik je graag namens de klas zeggen.”
Milko had met stijgende verbazing staan te luisteren. Wat een toffe klas waren zij toch en enigszins hakkelend zei hij: “Super, dat jullie het zo opnemen.” Hij keek wat hulpeloos naar de docent, die de hint begreep en aan zijn les begon.
De dag verliep verder in een wat onwennige stemming. Milko ving in de pauze wel een glimp op van Jurre maar Tijn was nergens te bekennen. Hij zag ook geen kans om op zoek te gaan naar Jurre, want de klas bleek stilzwijgend afgesproken te hebben hem op zo'n eerste dag zeker niet alleen te laten staan en dus werd hij telkens door een ander aangesproken. Vermoeiend maar wel erg attent. Het was fijn omdat hij in die gesprekjes met zijn medeleerlingen al snel een duidelijk beeld kreeg hoe men tegenover hem stond. Was er bij de een absoluut geen afstand, een ander was duidelijk wat terughoudender en vond het moeilijk er met hem over te praten.
Opgelucht dat deze dag voorbij was, maar met een voldaan gevoel, reed Milko na het zesde lesuur om half drie naar huis.
“Hoe is het gegaan?” vroeg Eveline en schonk een mok thee in voor Milko.
“Het was, ja wat zal ik zeggen, heftig maar ook hartverwarmend.”
Hij deed verslag van zijn binnenkomen in de klas, de min of meer plechtige verklaring namens de hele groep door de klassenvertegenwoordiger en het feit dat zijn klasgenoten er de hele dag voor gezorgd hadden dat hij zich niet alleen voelde.
“Heel erg fijn dat medeleven, maar vermoeiend en ik heb niet eens de kans gehad om Jurre te spreken en volgens mij was Tijn niet op school,” eindigde hij zijn verhaal.
“Dus geen nare dingen,” vroeg Eveline, hem onderzoekend aankijkend?
“Nee mam, maar ik ben er niet gerust op. Als Ward de aanstoker is, kunnen we nog wel wat verwachten maar dat is nu niet mijn grootste zorg. Ik ben benieuwd hoe het Jurre en Tijn vergaan is.”
Zijn moeder knikte. De deurbel klonk door de gang.
“Ik ga wel opendoen,” zei Milko, stond op en liep de gang in. Hij deed de deur open. Op de stoep stonden Jurre en Tijn. Hij schrok toen hij ze zag.
Jurre keek hem verslagen aan. Tijn stond het huilen nader dan het lachen en had een blauw oog. Van het verliefde stel van gisterenavond was weinig meer over.
“Kom erin, wat is er gebeurd, wie heeft dat gedaan, wie heeft jou zo toegetakeld?” Milko rolde over zijn eigen woorden en nam de twee mee naar binnen, waar zijn moeder zich over de jongens ontfermde.
Na de eerste schrik zorgde Eveline meteen voor de twee vrienden van Milko alsof het haar eigen kinderen waren. Ze boog zich bezorgd over hen heen om te controleren welke “schade” ze opgelopen hadden. Met name Tijn was behoorlijk te pakken genomen door zijn pa. Zij verzorgde de jongens, die langzaam tot zichzelf kwamen en na enige tijd in staat waren te vertellen wat er gebeurd was.
“Nog een ogenblikje, dan kijk ik eerst nog naar Tijn zijn oog,” zei Eveline, die een blauwe maandag doktersassistente was geweest en zich daarom vaak gedroeg alsof zij zelf arts was, iets waarmee ze door haar kinderen nogal eens geplaagd werd. Milko was nu toch wel blij met zo'n moeder, die van alle markten thuis bleek. Na de inspectie van het oog, een goedkeurend gemompel en een liefdevolle aai over Tijns bol, iets dat hem zichtbaar goed deed, stak Jurre van wal.
“Ik ben vanmorgen gewoon naar school gegaan nadat ik ontbeten had. Thuis wisten ze nog steeds van niets, omdat niemand de foto's had gezien. Op school voelde ik wel dat er naar me gekeken werd maar daar trok ik me weinig van aan. Toen ik echter op het muurtje bij mijn klasgenoten wilde gaan zitten,werd er gezegd dat men liever had dat ik ergens anders ging zitten. Ik weigerde aan hun verzoek gehoor te geven en toen zijn ze zelf weggegaan. Iedereen liep in een grote boog om me heen alsof ik een besmettelijke ziekte had. Tot zover was het nog wel te hebben maar toen er ook gescholden werd en ik naar mijn hoofd kreeg geslingerd dat ik een vuile homo was, een konten likker, een gore nicht en dat ik me maar beter voor te trein kon gooien, was ik het liefst hard weggelopen.” De laatste woorden klonken haast als een snik. Ondanks al zijn eigen ellende legde Tijn zijn hand op Jurres arm om hem te troosten.
Evelien reageerde geëmotioneerd: “Wat afschuwelijk, dit kan toch zomaar niet.”
Haar stem klonk verkrampt, ze was nauwelijks verstaanbaar. Het leek of ze zou gaan huilen. Ze hield zich echter kranig, zette zich schrap en keek naar Tijn. “En wat is er met jou gebeurd?”
De spanning was hem teveel en Tijn begon onbedaarlijk te huilen. Eveline streek hem zachtjes door zijn haren. Uiteindelijk kreeg Jurre hem rustig. Daarna stelde hij voor dat hij hen zou vertellen wat Tijn had meegemaakt.
Hij stak van wal: “Tijns jongere broer, ontdekte de foto's vanmorgen al in alle vroegte. Onmiddellijk liep hij naar de slaapkamer van zijn pa en ma. Hij maakte ze wakker,” ging Jurre verder “en liet de foto's zien. Pa was meteen over de rooie. Hij rende de slaapkamer van Tijn in, trok hem uit bed begon tegen hem te schreeuwen en liet hem intussen alle hoeken van de kamer zien. Daarbij schoot zijn vuist uit en raakte hij Tijns rechteroog. Gelukkig had Tijn het zien aankomen en had hij zijn hoofd in een razendsnelle reactie teruggetrokken. Een geluk bij een ongeluk. Nu was de schade beperkt. Pa gaf hem te verstaan dat hij niet gediend was van een mietje in zijn huis en dat hij kon opdonderen. Hij was thuis niet meer welkom en als hij vanavond niet weg was, zou hij hem er persoonlijk uitgooien.”
Tijn zat als een zielig hoopje ellende stil te luisteren naar Jurre, hem telkens trouwhartig aankijkend met een angstige blik nog in zijn ogen. Toen Jurre een arm om hem heen wilde slaan, kromp hij instinctief ineen alsof hij een pak slaag verwachtte. Eveline, die dit zag, voelde haar hart ineenkrimpen. Dan stroomde er een onverwachte kracht door haar lichaam. Zij zou ervoor zorgen dat Tijn zoiets niet meer overkwam.
Haar eerste zorg was nu onderdak voor de nacht. Voor Jurre leek er geen probleem, die kon naar huis. Hij voorzag vooralsnog geen toestanden als hij zich maar gedeisd hield. Tijn kon niet naar huis en voor hem moest er onderdak komen
Eveline legde een arm om Tijn en zei: “Wat vind je ervan om vannacht hier te blijven en wat mij betreft zolang als nodig is tot er een definitieve oplossing wordt gevonden?”
“Super gaaf,” Tijn kikkerde helemaal op nu hij wist waar hij veilig was vannacht en niet terug naar huis hoefde. Met tranen in zijn ogen bedankte hij de moeder van Milko.
“Ik zou zeggen jongens, als jullie boven eens alles in orde gaan maken zodat Tijn een eigen plaatsje heeft, dan kunnen Elfi en ik, als ze thuis komt, voor het eten gaan zorgen. Ze is overigens wel erg laat, dat ben ik niet gewend van haar” zei Eveline bezorgd.
“Kijk, daar is ze al,” merkte Milko op, die Elfi langs het keukenraam naar de schuur zag fietsen.
Even later stapte ze met een hoogrode kleur de keuken in. Ze was verrast en enigszins verlegen keek ze naar Jurre en Tijn en schrok merkbaar van Tijns blauwe oog.
“Als jullie nu naar boven gaan, vertel ik Elfi wel wat er allemaal gebeurd is,” zei Eveline, die zich bewust was dat er nog heel wat geregeld moest worden.
Zo gauw ze met haar dochter alleen was, vroeg ze eerst bezorgd waarom ze zo laat was.
“Het hele gebeuren was op school als een lopend vuurtje rond gegaan,” begon Elfi, “Ook bij mij in de klas. Verschillende leerlingen wilden graag na de lessen met mij erover praten. Ze wilden de juiste toedracht horen om te voorkomen dat er allerlei verhalen met de halve waarheid zouden ontstaan. Ze waren benieuwd of ik de foto's van het internet ook had gezien. Ik heb ze verteld dat ik ze gezien had en ook dat het klopt dat mijn broer en de twee andere jongens homo's zijn. Gelukkig was er maar één leerling, een jongen uit de klas, die tegen me tekeer ging en zei dat hij het allemaal maar smerig vond. Er ging een luid boegeroep op. Ik schat dat zowat de hele klas er geen moeite mee had, maar dat is een gok. Door dat gesprek is het later geworden.”
Elfi slaakte een diepe zucht. Eveline keek met trots naar haar dochter, wat een meid was het toch! Nu was het haar beurt om haar op de hoogte te brengen van wat er zich vandaag afgespeeld had. Elfi zat met afgrijzen zitten luisteren en veegde zo nu en dan een traantje weg. Eveline vond het vervelend dat ze niet meer tijd had om rustig met haar te praten maar er moest nog zoveel gebeuren.
Toen het eten op stond en de jongens boven alles in orde hadden gemaakt, riep Eveline iedereen aan tafel te komen zodat ze konden overleggen hoe ze nu verder de zaak ging aanpakken. Ze waren het er al gauw over eens dat de schoolleiding ingelicht moest worden. Dus besloot Eveline de directeur van de school, Hans Hartkamp, op te bellen om hem op de hoogte te brengen en te overleggen wat er nu verder moest gebeuren. In de schoolgids vond zij zijn privénummer en even later had ze hem persoonlijk aan de lijn. Al gauw kwamen ze tot de conclusie dat een persoonlijk gesprek nodig was. De directeur zei: “Ik wil best naar u toekomen vanavond, want ik begrijp dat u de kinderen niet alleen wilt laten nu. Vindt U het goed als ik ga proberen de mentoren van Milko en van Jurre en Tijn te bereiken en te vragen of zij mee willen komen.” Het was even stil. “Overval ik u, dan moet u het zeggen of als u een ander voorstel heeft? Het fijne is dat we bij u, indien nodig de jongens om toelichting kunnen vragen.”
Eveline zag wel in dat het voorstel van Hartkamp het beste was. De supermarkt was om de hoek. Het was half zes dus had ze nog tijd om wat bij de koffie te halen. De bijeenkomst zou om half negen beginnen. “Laten we dat maar doen, dan zie ik jullie tegen half negen hier.” Het gesprek werd beëindigd.
Tijn zei: “Wat heb jij toch een super moeder, Milko.” Ze voelde zich helemaal warm worden van binnen.
“Zo mannen, alles is geregeld. Meneer Hartkamp komt vanavond hierheen met de mentoren van jullie klas. Hij vond het beter om dat hier te doen omdat, als er vragen zijn, ze die dan meteen aan jullie kunnen stellen. Ik ben blij dat ik er niet langer meer alleen voor sta”
Tijn haalde diep adem en zei: “U bent niet alleen lief maar ook nog eens een wijze vrouw. Waren die er maar meer op deze aarde.” De laatste opmerking lokte een spontaan gelach uit.
26-01-2015 © Hans Bernard