Die twee jongens zijn op hun eigen manier "erg slim". Het zit in alles, in veel, in kleine dingetjes.
Als je al je hele leven alles deelt met je broer/levenspartner/huisgenoot, heb je weinig nodig om te veronderstellen: Die is niet naar Schrek gaan kijken.
Net zoals het vermoeden over "men zal praten". Over het aanvoelen dat er wat speelt/speelde om weg te gaan, een uitweg zoeken, de volgende stap voorbereiden...
Sjack haalt een goed iets aan: Omgaan met emoties.
Het is niet iedereen gegeven.
Het is niet makkelijk, sowieso niet.
Stan wordt geschetst als een jongeman die het wat moeilijker heeft met denken of redeneren of interpreteren van woorden en hun dubbele betekenis. Die schets zat al vroeg in het verhaal. Ik was nieuwsgierig naar "wat is er aan de hand met hem" en naar "gaat hij beter worden". Zit daar een verhaallijn?
'k Geloof niet dat je het ergens hebt benoemd of het een naam gegeven hebt.
Ik vind dat bijzonder.
Het bevestigt wat ik aanvoelde, ergens onderhuids: Niet elke kleinste afwijking moet een label of etiket of naam krijgen.
Je kan dat doen om een diagnose te kunnen stellen, of deuren openen naar een behandeling, als dat nodig of aangewezen zou zijn.
Soms kan een etiket of label te fel zijn, en is een zware of intensieve behandeling te zwaar of te fel. Je zou kunnen doorslaan naar een ander uiterste.
Zo te lezen hebben deze 2 jongens een warme thuis gevonden. En bij elkaar al die tijd een "behandeling" gevonden...
Is dat ook niet een beetje liefde? Elkaars mindere punten net zo omarmen als de goeie kwaliteiten?
(Thuis)Liefde kan je pas ontvangen, proeven, voelen, als je er kan voor open staan.
Als je je hele leven 20 stappen vooruit moet denken, opties afwegen, plannen, mogelijke reacties willen voor zijn, ... Dan is er geen ruimte meer voor (thuis)liefde.
Logisch dat Richard los komt...
De emoties gaan fel heen en weer. Het was even schrikken.
Mooi dat er vrijwel meteen een 'sorry' komt.
Het lijkt vanzelfsprekend.
Maar als je dat van je 'ouders' / opvoeders nooit mee kreeg...
Een lang hoofdstuk. Veel gesprek, veel emotie, van het ene naar het andere. Niets overdreven, gewoon realistisch.
Hoe doe je dat, als schrijver, daarin overzicht houden? Mooi gedaan.
Nog maar 3 hoofdstukjes?
Jammer...