Een verhaal van Lucky Eye
Disclaimer:
Dit verhaal is niet gebaseerd op feiten. Elke overeenkomst met gebeurtenissen, personen, plaatsen en tijden berust dan ook op toeval.
EEN BIJZONDERE KERST – INTERMEZZO 2
Hoofdstuk 5
Eerst hadden Jacob en Tinie gewacht tot de jongens binnen zou komen. Toen dat niet was gebeurd, had Jacob de krant van de dag ervoor gepakt om het cryptogram alsnog te maken, en Tinie had het boek dat ze aan het lezen was erbij gepakt. Lang duurde het echter niet voor de stilte die was neergedaald verbroken werd.
'Ik ga toch kijken wat ze doen!'
'Misschien moet je nog even wachten, Jacob.'
'Ik heb honger!'
'Laten we dan eerst samen de tafel gaan dekken.'
'Uitgebreid?'
'Het is Kerst, Jacob!'
Hij wist het. Dan moest het uitgebreid. Met Kerst en andere hoogtijdagen viel er iets te vieren. En … misschien wel veel vaker, zo had Jacob het idee. Ineens dacht hij aan dat wat hij in zijn jaszak had gevonden. Het bracht een glimlach op zijn gezicht, maar tegelijkertijd kwamen er ook andere gedachten bij hem op. Minder leuke. Hij verdrong ze bewust, en wist ook meteen dat hij bijna weer toe was aan één van die kleine tabletjes. Een nieuwe glimlach. Goed dat die dingen uitgevonden waren!
'Ik haal de kaarsen en de kandelaars. Begin jij vast?' Ze liep de kamer uit. In de gang aangekomen hoorde ze geluiden vanuit de tuin. Even bleef ze bij de achterdeur staan. Ze hoorde Henri huilen. Shit! Haar eerste gedachte was om de tuin in te gaan en hem te troosten: moederinstinct. Maar, met de kruk van de deur in haar hand, bedacht ze zich. Dat moest ze niet doen! Het voelde voor haar vervelend dat Henri overstuur was, maar er was een kans dat Jem … tja … Laat maar! Niet over nadenken! Mocht het toch uit de hand lopen, dan was Jem verstandig genoeg om haar erbij te halen. Toch?
Jacob kon het traditionele kersttafellaken niet vinden. Waar had zijn zus dat ding nou weer opgeborgen! Die lag toch echt altijd daar! Hij knalde het deurtje van de kast dicht. Het was maar goed dat er niemand meer lag te slapen, want anders was diegene vast en zeker wakker geworden. Terwijl hij stond na te denken, kwam Tinie de kamer weer in.
'Je bent niet erg veel opgeschoten, Jacob!'
'Nee. Logisch. Waar ligt het tafellaken dat we met Kerst altijd gebruiken?'
'Waar het altijd ligt.' Zonder een verdere toelichting te geven, liep ze naar de kast waar Jacob zo-even had gekeken, en haalde ze het tafelkleed tevoorschijn.
'Oh.'
'Mannen en zoeken. Dat zijn twee dingen die niet bij elkaar passen.'
'Dat is alle mannen over één kam scheren, lieve zus!'
'Ik weet het. Maar die ene mogelijke uitzondering op die uitspraak, moet ik nog zien tegen te komen.'
Jacob bromde wat als reactie, en vroeg toen of ze nog iets gehoord had in de tuin.
'Hoezo?'
'Vrouwen zijn nieuwsgierig. En aangezien … '
'Stop maar! Ik begrijp het al. Je pakt me gewoon terug, nietwaar?' Ze keek haar broer aan en zag de brede glimlach op zijn gezicht. Ze vertelde hem wat ze had gehoord.
'Maar … moeten wij – jij of ik – dan niet iets doen?'
'Ik denk van niet. Heb het idee dat de jongens zich uitstekend redden.'
'Maar Jem … '
'Hij is niet hard rennend hier naar binnen gestormd, toch?'
'Nee, dat niet. Maar we moeten ook denken om Henri.'
'Ja. Mee eens. Maar ook hem heb ik niet gezien nog.'
'En dus heb jij het idee dat zij zich prima redden.'
'Het "zich redden" is goed genoeg voor mij. Als straks mocht blijken dat er toch nog wat dingen zijn die besproken moeten worden, dan zullen zij ons daar deelgenoot van maken.'
'De bal ligt bij hen.'
'Yep!'
'Zeg, jij begint toch niet dat taalgebruik van Jem over te nemen, hè!'
'Soms wel. Maar we mogen onszelf in de handen knijpen, Jacob. In het ziekenhuis hoor ik soms gesprekken tussen jongeren waar ik geen touw aan kan vastknopen. Jem gebruikt dat "Yep" vaak en zo zijn er nog een paar losse woorden, maar meer niet gelukkig. Maar nu de tafel dekken, Jacob, want ook ik begin honger te krijgen.'
Snel, maar zorgvuldig, dekten ze de tafel voor vier personen. En toen alles klaar was voor het ontbijt keken ze elkaar even aan. 'Wie gaat de jongens roepen?'
- - -
'Kun je me een beetje volgen,' vroeg Henri, nadat hij zijn verhaal had beëindigd.
'Mag ik echt zeggen wat ik voel? Of heb je liever dat ik op een bepaalde manier reageer.'
'Jij mag zeggen wat je voelt, Jem! Want daar heb ik het meeste aan, denk ik.'
'Oh. Met die eerste zin was ik blij, maar … die toevoeging had er niet bij gehoeven.'
'Ik weet het; soms ben ik lastig.'
'Nee! Dat bedoel ik niet!'
'Rustig maar, Jem. Geef me maar gewoon een antwoord.'
'Ik vind het moeilijk om je te volgen, omdat ik niet zo ben als jij. Natuurlijk wil ik het liefst dingen doen die mijn moeder en oom blij maken. Maar … ik weet ook dat dat niet altijd zal lukken.'
Henri begreep meteen wat Jem bedoelde. Toch wilde hij een toelichting in zijn woorden horen, en daarom vroeg hij daarom.
'Nou … Ik … Tja … Een voorbeeld dan maar. Op een gegeven moment wil ik op mezelf wonen. Dat is ongetwijfeld iets wat zij beiden helemaal niet zien zitten. Ze kennen mij, en hebben waarschijnlijk gelijk. Maar toch … toch wil ik dat ooit eens doen. Ik kan toch niet altijd hier blijven wonen bij hen?'
'Ik denk dat ik je snap, Jem. Bedankt voor je uitleg en het voorbeeld.'
'Maar … als ik hen helemaal van streek zou maken … als ik dat voorstel … dan kan ik me ook voorstellen dat ik zou reageren zoals jij het nu eigenlijk wil.'
'Iets anders doen dan jezelf wil, om de ander tegemoet te komen. Bedoel je dat?'
'Ja. Want … dan heb je in elk geval geen gedoe!'
Ja. Je bent geweldig, Jem! Juist dat gedoe wil ik zien te voorkomen. Ik heb een hekel aan gedoe.'
'Ik ook! Een enorme hekel!
'En dus moet je soms iets doen wat je eigenlijk niet wil.'
Jem kon die conclusie onderschrijven. Maar toch zat het hem niet helemaal lekker. 'Maar het moet niet te gek worden!'
'Nee! Er mag een grens zijn!'
'Dat bedoel ik. Ik vind het prima dat het even duurt voor ik uit huis ga, maar ze moeten wel weten dat het ooit eens gaat gebeuren. Mij daarbij helpen dan!'
'Dank je, lieve Jem. Je bent een goede vriend.'
'En in jouw geval? Waar ligt jouw grens?'
Dat vond Henri lastig om te benoemen. Hij gaf aan het nog niet precies te weten. Dat hij zou kijken, waar die grens in beeld kwam.
Jem vond het wat vaag. Had liever gehoord dat Henri het bijvoorbeeld één jaar zou proberen met die studie die hij eigenlijk niet zag zitten. Dat hij het één jaar zou doen, en dan toch voor zijn eigen keuze – de muziek – zou gaan. Maar hij voelde ook aan dat iedereen zijn eigen keuzes moet maken. Hij had daar recht op, en Henri ook.
Hoofdstuk 6
Toen Jacob was gekomen om hen te halen voor het ontbijt, hadden ze al een tijdje in stilte bij elkaar gezeten. Gekeken hoe het langzaamaan wat lichter begon te worden. Je kon het nog nauwelijks zien, maar ook dan wist je dat het licht toch zou komen. Het was in elk geval in hun beider hart lichter geworden, en dat was iets dat deze kerst voor hen had gebracht.
Voordat ze aan tafel gingen zitten, had Jem op zachte toon met zijn moeder gepraat in de hoek van de kamer. Hij had haar zijn excuses aangeboden voor de manier waarop hij had gereageerd, haar verteld dat het hem nu duidelijk was waarom zij die lampjes voor hem had gekocht. Ook had hij ruiterlijk toegegeven dat hij er zonder de hulp van Henri nooit achter zou zijn gekomen. Zijn moeder had die lieve glimlach van haar op het gezicht gekregen, en op dat moment wist hij dat het weer goed was.
Tijdens het ontbijt hadden ze gezellig met elkaar gepraat. Ook Henri had volop meegedaan. Iedereen had genoten van al het lekkers dat op tafel stond en van elkaars gezelschap.
Daarna waren Henri en Tinie naar bed gegaan, om de slaap die ze die nacht gemist hadden in te halen. Jacob en Jem hadden de taak op zich genomen om de tafel af te ruimen en de afwas te doen.
Toen de slapers tegen elf uur naar beneden waren gekomen, hadden ze hun plannen voor de rest van die dag gemaakt. Tinie had aangegeven dat ze in elk geval om drie uur moesten beginnen met de voorbereidingen voor de kerstmaaltijd. Henri had zijn hulp aangeboden. Daarop had Tinie gemeld dat ook Marie mee zou helpen: haar voorwaarde om die avond met Matthieu te komen eten.
Henri had die dag geleerd wat wandelen was. Het Zuid-Limburgse Heuvellandschap was hem vrijwel onbekend. Op die eerste kerstdag had Jacob hen meegenomen op een van zijn favoriete wandelingen. Al snel had Henri gemerkt dat hij pijn in zijn bovenbenen begon te krijgen. Natuurlijk had hij de anderen daarvan niets laten merken. Hoewel de stad Maastricht absoluut niet vlak is, was dat toch niets vergeleken met de wandelpaden door de bossen. Toen ze na anderhalf uur gestopt waren voor de lunch had hij zijn geleende wandelschoenen uit willen doen. Meteen kreeg hij commentaar van drie kanten. Wat volgde was een rustige uitleg van Jacob, en dat zorgde ervoor dat hij zijn schoenen aanhield. De rest van de wandeling was afzien, maar nog steeds klaagde hij niet. De vergezichten, de haarspeldbochten in de wandelpaden, al dat moois maakte het de moeite waarde.
Ze waren op tijd terug voor de komst van Marie. Mathieu was niet meegekomen; te moe volgens zijn vriendin. Jacob en Jem trokken zich terug in de kamer waar de tv stond om computerspelletjes te spelen, en de anderen begaven zich naar de keuken. Marie was van mening dat Tinie het beste de taken kon verdelen, omdat zij het meest vaak voor een groep mensen had gekookt. Henri was het daarmee volledig eens. Al snel waren ze alle drie aan het werk. Voor Henri was het duidelijk: de ervaring die Tinie had in het samenwerken met collega's op haar werk in het ziekenhuis kwam in de keuken prima van pas.
Die avond hadden er echte kaarsen op tafel gestaan. Jem had ze aangestoken, omdat het traditie was dat de jongste aan tafel dat mocht doen. Elke keer dat hij een nieuwe lucifer had aangestoken, had Henri het pas ontloken vlammetje weerspiegeld gezien in zijn ogen. Ja, voor hem was het duidelijk.
Tegen middernacht gingen ze naar bed. Toen ze eenmaal lagen, merkte hij dat Jem erg moe was. Er kwam geen reactie meer, en daarom wenste hij Jem heel zachtjes een goedenacht.
Wordt vervolgd …
- Morgen een klein hoofdstuk over de Tweede Kerstdag 2004
- Zaterdag 27 december een hoofdstuk over die dag maar dan zoveel jaar eerder
- Op Oudjaarsdag 2025 een terugblik naar diezelfde dag in 2004
- Op 01-01-2026 als laatste het afsluitende hoofdstuk.
Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is, maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk
©Lucky Eye, december 2025
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.