De harde realiteit (deel 2)
Erica ging op zondag bij Tom op bezoek. Ze was een jonge verpleegster die samen met Tom aan het werk ging in het revalidatiecentrum met de betekenisvolle naam ‘Onderweg’. De naam had men recent veranderd van een heilige in iets profaners. Erica vond het een vreemde naam, hoewel toepasselijk. Ze was ondanks haar jonge leeftijd een moederfiguur. Ze was geknipt voor dit werk. Ze speelde een ideale rol want heel vaak moest er een kind getroost worden. Ze had uiteraard veel meer in haar mars dan enkel opvrolijken. ‘Onderweg’ is een instelling voor kinderen en jongeren tussen de 0 en 21 jaar voor tijdelijke en intensieve revalidatie.
Erica woonde vanaf haar geboorte in het dorp en vond werk vlak bij huis. Ze had geen vaste vriend. In Tom vond ze een maatje op het werk maar omdat ze beiden alleen waren en twee handen op één buik, zochten ze elkaar regelmatig tijdens vrije dagen op. Je kon uitgebreid wandelen in de bossen op de getuigenheuvels in de omgeving. Wandelen en praten gaan hand in hand en dat deden ze vaak.
‘Wat was er gisteren met Theo?’ vroeg Erica.
‘ Niets gemerkt aan hem.’ antwoordde Tom. Tom behandelde Theo als kinesist.
Tom en Erica bespraken vaak patiënten in hun vrije tijd. Voor beiden was hun werk hun leven.
‘Hij heeft de laatste tijd soms een sombere stemming.’
‘Dat heeft hij ook bij mij soms.’
‘Hij zou een onbekommerd kind moeten zijn. Hij heeft door dat hij een beperking heeft.’
Theo was doorgaans gemotiveerd en vrolijk, maar af en toe had hij verdrietige momenten. Hij ging in remissie na heelkunde van een hersentumor. Een gedeeltelijke hemiplegie was het gevolg geweest. Als de schade beperkt is, recupereert een kind met wat geluk verbazend goed. Theo hield er nog wat krachtverlies aan over. Zijn spraak verbeterde de laatste tijd tot een niveau dat je bijna niet meer merkte dat er iets ingrijpend gebeurde in zijn hersenen.
Binnen enkele weken mocht Theo de instelling verlaten. Tom had hem gisteren voor het laatst geëvalueerd. Een jongen van twaalf heeft nog geen stevige spieren. Toch mat Tom bij opname een significant verschil tussen links en rechts. Dat onevenwicht verdween op drie maanden tijd dankzij de inspanning van het hele team en uiteraard nog het meest van de jongen zelf.
‘Ik zou Theo graag adopteren mocht het mogelijk zijn.’
Dat beaamde Erica. Theo was hun beider lieveling, niet dat ze hem ooit bevoordeelden. Het zonnetje van ‘onderweg' noemden ze hem.
Een uurtje extra voetballen, na het werk … Tom deed zoiets regelmatig.
Zijn leidinggevende uitte regelmatig kritiek op Tom. Hij kreeg het verwijt dat hij privé en werk moest gescheiden houden. Verwijtend bedoelde Joren het niet. Tom begreep hem en eigenlijk vormden ze een perfect team. Een ander probleem van Tom was dat hij zich niet kon houden aan zijn opdracht als kinesitherapeut. ‘Laat het werk van de psycholoog aan de psycholoog.’ zei Joren meermaals. Aan de andere kant viel er niets aan te merken op hem. Hij was meester in het motiveren van kinderen. ‘Het is onmogelijk voor mij om enkel aan hun fysiek te werken, verdedigde Tom zich. ‘Alles hangt aan elkaar.’
Tom had de naam een harde te zijn: er moest gewerkt worden.
Revalideren is niet voor doetjes. Om doelen te bereiken moet er vaak zeer hard geoefend worden. ‘Met tranen bereik je niets.’ was zijn vaak gebruikte slogan. Er rolden overvloedig tranen in het revalidatiecentrum en Tom was daar, goedbedoeld, regelmatig een oorzaak van.
Ook Theo had die leerschool ondergaan. Maar de jongen was zo veerkrachtig en opgewekt dat hij snel de mascotte werd van Tom en al het andere personeel.
Dus voetbalde Tom na zijn uren soms nog met voetbalgekke Theo, niet uitsluitend met deze jongen maar toch speciaal om hem te plezieren. Theo zou de instelling verlaten als een positieve en gelukkige jongen. Een kind verwerkt tegenspoed gemakkelijker.
De vorderingen van Theo en zijn ingesteldheid maakten zowel Tom als Erica gelukkig. Daar deden ze het voor.
De kinderen bleven gemiddeld tussen de drie en zes maanden, sommigen zelfs langer als ambulante zorg onvoldoende bleek en men nog progressie merkte.
Een nieuwe jongen zou de vrijgekomen plaats van Theo innemen. Hersenletsel en twintig jaar. Veel meer wisten ze nog niet.
Tom en Erica hadden een meer dan vriendschappelijke relatie. Erica kwam vaak bij Tom over de vloer. Iets gaan eten of drinken hoorde daar ook bij. Blijven slapen gebeurde niet, maar als ze tegen elkaar aangekropen naar een film keken, voelde dat heel goed. ‘Samen een kind als Theo adopteren.’ is geen slecht idee.’ mijmerde Erica.
‘We zullen hem weldra moeten laten gaan.’ zuchtte Tom.
‘De nieuwe is twintig.' Voor Tom en Erica was het vanzelfsprekend om zelfs in hun vrije tijd over hun werk te praten.