Ook Kerst voor Pavel, zaterdag 21 december, deel 2.
Na deze informatie van Erik over het voorstel van het revalidatiecentrum reageert Petr. Hij is het met het revalidatiecentrum eens: de condities in Oekraïne zijn in dat gebied verre van goed, anders gezegd: gewoon slecht. Hij is van mening dat indien Pavel de mogelijkheid heeft weer te leren lopen dit meer kans heeft in Nederland dan in Oekraïne. Maar ja, hoe komt hij hier en waar moet hij wonen? Zij zouden Pavel graag willen huisvesten hier in Nederland, maar de pastorie waar zij wonen is volstrekt ontoegankelijk voor een rolstoel.
Ik kijk Erik aan. “Ons huis is goed toegankelijk. Jullie badkamer is beneden en ruim en zonder drempels. Net als de rest van de begane grond zonder drempels is. Er zijn naast jullie slaapkamer beneden genoeg andere kamers om een kamer voor Pavel in te richten. Ongetwijfeld zal de Thuiszorg kunnen komen. Aleksei en ik zijn bereid de zorg voor Pavel op ons te nemen, niet waar Aleksei?” Ik durf dat te zeggen want terwijl ik begon over helpen knikte Aleksei heftig ja.
Erik kijkt Petr en Tatjana aan. “Wat vinden jullie van dit idee van Almar? Ik had het ook al bedacht en heb het besproken met Peter. Wij vinden het geen probleem. Jullie kennen Pavel en zijn ouders. Zouden die hiermee akkoord kunnen gaan? Het grote voordeel is dat jullie heel erg dicht in de buurt zijn en dat Aleksei vaak bij ons slaapt en dat Almar inmiddels vloeiend Oekrains spreekt.”
Tatiana kijkt Petr aan en begint zachtjes te huilen. Aleksei staat op en gaat naast zijn moeder zitten en slaat een arm om haar heen. “Mamo, choho ty plachesh, ty ne rada za Pavla, shcho u nʹoho mozhe buty bilʹshe shansiv?”. “Mama, waarom huil je, ben je niet blij voor Pavel dat hij misschien meer kansen krijgt?”
“ Shanovnyy Oleksiyu, ya duzhe rada. Chastkovo tomu ya plachu, a chastkovo tomu, shcho shche ye na sviti dobri lyudy”.” Lieve Aleksei, ik ben dolblij. Deels huil ik daarom, maar deels ook omdat er nog steeds goede mensen op deze wereld zijn.”
Erik heeft het niet begrepen. Ik vertaal het voor Erik. En voeg toe: “Zie je, als het om emoties gaat val je terug op je moedertaal!”
Erik staat op en gaat ook naast Tatiana zitten, aan de andere kant dan waar Aleksei zit. Ook hij slaat zijn arm om haar heen en knipoogt naar Aleksei. “Tatiana, sinds jullie hier wonen is Almar verliefd geworden op Aleksei, bovendien zijn wij allemaal van jullie gaan houden. Voor Almar en voor ons geldt dat dit steeds meer is geworden nu we jullie beter leren kennen. Daarom ligt jullie familie ons ook na aan het hart. Als wij kunnen helpen doen we dat met veel liefde!"
Als Aleksei Tatiana’s tranen heeft gedroogd kijkt Tatiana Petr aan.
“Zullen wij mijn zus en zwager proberen te bereiken en het hen voorleggen?”
“Dat lijkt me een goed idee. Toch wat eerst. Wanneer moeten wij Pavel ophalen? En hoe doen we dat?” reageert Petr.
“Ook daar hebben Peter en ik het over gehad. Peter kan makkelijk een paar dagen vrij nemen. Als jullie onze stationwagen nemen en morgen vroeg vertrekken, dan kunnen jullie overmorgen in Oekraïne zijn. Als jullie dan direct terugrijden, zijn jullie voor Kerstmis terug. Dan is Pavel veilig, kunnen we kijken wanneer het revalidatiecentrum hem kan screenen en als ze mogelijkheden zien kunnen ze in januari meteen beginnen.
“Papa, denk je niet dat het handig is snel te bellen wat oom en tante er van vinden?” reageert Aleksei.
Petr heeft de telefoon al in zijn hand. Na korte tijd heeft hij verbinding en ik kan het gesprek redelijk volgen, ook al gaat het in heel vlot Oekrains. Aleksei zit weer naast mij en kijkt mij aan. Ik knik. “Dat gaan we doen, Aleksei, jij en ik gaan Pavel helpen. Dat kunnen we en dat geeft Pavel gewoon meer kansen.”
“Aleksei kruipt tegen me aan. “Ik houd zo veel van jou, Almar, zoals je bent, Je bent zo lief, voor iedereen!”
“Pas maar op, Aleksei, ik kan zo twee mensen noemen die het daar niet mee eens zijn. Dat is niet interessant. Nu vind ik dat we moeten gaan voor Pavel.”
Dan beëindigt Petr het telefoongesprek. “Zijn ouders, mijn zwager en schoonzus vinden het vreselijk als hij alleen naar het buitenland moet. Maar met ons in de buurt is het een stuk minder erg. Zij geven hun toestemming. Pavel is ook enthousiast.”
“Dan moeten we wat regelen, Petr” zegt Erik. “Peter neemt de komende dagen vrij. Dat is geen probleem. Mij lukt het niet. We hebben afspraken gemaakt voor Kerst met Michel zijn familie. Als Pavel er net is kunnen we niet weg. Ik zal dat als ik thuis ben met Nina bespreken. Als zij graag naar Parijs wil, mag ze van Peter en mij. Alleen Aleksei en Almar moeten hier wel blijven. Ik stel voor dat jullie met mij meelopen en dat we gaan proberen een en ander meteen te regelen. Is dat in orde? Dan komen Aleksei en Almar met Petr terug als het geregeld is.”
Zo wordt het afgesproken. Peter en Petr zien het wel zitten om in 3 dagen dik 4500 kilometer te rijden. Ze zullen om de beurt rijden. In Oekraïne zal Pavel door zijn familie naar de grens worden gebracht. Daar kan dan een stop gehouden worden en daarna is het terugrijden. Het zijn veel kilometers op één dag, maar het is goed te doen, vinden Peter en Petr. De nachten zullen ze goed uitrusten. Nina wil graag gewoon naar Parijs en die overlegt met Michel dat zij alleen komt en legt uit waarom. Michel is blij dat Nina wel komt, hoewel hij het jammer vindt dat wij niet meekomen. Hij zal het aan zijn vader en opa en oma doorgeven.
Dit is wel een heel ingrijpende aanpassing van het programma. Peter en Petr vertrekken direct morgen zo vroeg mogelijk. En komen dan de 24e december tegen de avond terug. Vanaf het moment dat zij terug zijn zal Pavel bij ons wonen. We hebben nog een paar dagen om alles te regelen wat we nodig hebben: van een hoog-laagbed tot een douchestoel. Het revalidatiecentrum had al een lijst met belangrijke hulpmiddelen geappt, waaronder deze twee dingen.
Als alles afgesproken is ga ik met Aleksei en Petr terug naar de pastorie. Daar vertellen we alles aan Tatiana en de zussen van Aleksei. Voor ons is het al vakantie. Aleksei en ik gaan morgen meteen aan de slag om een kamer voor Pavel klaar te maken. En alles te regelen. Erik hoeft pas ’s middags te werken.
Als Aleksei en ik in bed liggen vraagt Aleksei mij: “Lieve Almar, vind jij het geen enkel probleem met Kerst niet in Parijs te zijn?”
Ik antwoord: “Parijs komt nog wel. Pavel moet nu geholpen worden.”