Aleksei en Almar,
Oleksiy i Alʹmar,
Олексій і Альмар,
deel 20 (slot).
“Als je maar in de gaten houdt dat jij gewoon Nina bent, twee vaders hebt en een tweelingbroer hebt.” reageer ik. “Ik wil geen over het paard getilde zus.”
“Ik beloof dat ik niet ga paardrijden, is het dan goed?” reageert Nina.
Ik knuffel mijn tweelingzus. “Als je maar gewoon blijft.”
Ik geef Nina haar rooster en nadat zij het gezien heeft begint ze hard te lachen: “Op vrijdag maar 4 uur, dus heel vroeg uit. Kan ik daarna naar Parijs.”
“Dat klinkt wel heel decadent, Nien, snap je dat wel?” vraag ik.
“Het lijkt wel of je jaloers bent, Almar.” reageert Nina
“Neen, bepaald niet, ik kan Aleksei namelijk elke dag zien. Daar kies ik voor en daar zou jou ook voor kiezen als je zou kunnen, dat snap ik. Ik maak me zorgen. Vast onterecht, maar toch. Dat soort rijkdom is gevaarlijk. Jij hebt het grote voordeel dat Michel gewoon is gebleven!”
Nina kijkt me aan en geeft me een knuffel. “Dank je wel, broer.”
De eerste schoolweek verloopt normaal. We hebben allemaal veel te vertellen. Ik vertel alleen dat Nina een vriendje heeft overgehouden aan de vakantie. Meer niet. We hebben daar nog geen afspraken over gemaakt. Nina overlegt daarover met Michel. Zij zitten elke dag een uur online met elkaar te praten. In de Franse les vertelt Aleksei wel over het Frans dat hij heeft bijgeleerd. En de leraar vindt dat best wel bijzonder.
Het eerste weekeind na de vakantie is het prachtig weer. Nina wil graag weer een keertje met mij zeilen. Ik overleg met Aleksei en hem komt de zaterdag het beste uit. Gaat hij met Iryna de stad in, ze moeten alle twee nog wat dingen voor school hebben. We regelen dat Aleksei en ik dan die zondag kunnen zeilen.
Als vanouds ga ik met mijn zus een dagje zeilen, wat lang geleden is en voor Aleksei is het ook lang geleden dat hij samen met Iryna iets heeft gedaan.
Het zeilen met Nina is als altijd. We zijn zo op elkaar ingespeeld dat we tijden niets tegen elkaar hoeven zeggen, alleen maar zeilen. Het waait pittig en om de beurt hangen we in de trapeze. Dat is heerlijk zeilen. Door de wind komen we ver en kunnen aanleggen op ons meertje, dat zoals altijd leeg is: geen enkele boot. Naar binnen is lastig: de wind staat schuin op het verbindingskanaal en zonder kiel verlijeren we enorm: de boot wordt opzij geduwd. Dus laten we voor de sloot naar het meertje de zeilen zakken en gaan op de motor naar binnen. Dat gaat net goed, het is gelukkig een motor met een korte staart.
Als we liggen gaan we zwemmen. Als we uitgezwommen zijn drogen we ons af en met badkleding aan gaan we eten. Onder het eten ontstaat een gesprek. Nina vertelt weer enthousiast over Michel en Parijs.
“Hoe had je dat gedacht, Nina, het komende jaar?”
“Gewoon zoals we gaan beginnen: weekend samen hier, weekeind samen daar en weekeind alleen hier. Alles gaat gewoon door, huiswerk maak ik zo nodig ook in Parijs en Michel hier en we gaan gewoon naar school. Michel zei al dat hij als hij ergens heen wordt gebracht in de auto ook wel huiswerk maakt of een stuk voor school schrijft.”
“Dat klinkt redelijk makkelijk. Je bent nu één keer met de dienstauto heen en terug gegaan. Was dat vermoeiend?”
“Reizen is altijd vermoeiend, maar ik hoef niets anders te doen dan te zitten, muziek te luisteren en wat voor mezelf te doen. Ik ben terug voorin gaan zitten en heb van tijd tot tijd met de bewaker, die ik niet kende, gesproken. De andere bewaker zat achterin. Ze konden toen meteen terug, daarom zijn ze met zijn tweeën. Als Michel hier komt blijft die bewaker plus ook de tweede bewaker uiteraard hier.”
“Wanneer moet jij ook bewaakt worden?”
“Hoe bedoel je?”
“Wanneer wordt een vriendin van een heel rijke jongen ook een mogelijkheid tot losgeld?”
“Daar heb ik niet bij stilgestaan, maar je hebt gelijk. Ik zal het daar met Michel over hebben. En dus anderen niet al te veel over Michel vertellen. Want hoe meer ik vertel hoe groter de kans is dat het verder komt. We delen al niets op internet in de openbaarheid, een standaardregel voor Michel. Die regel blijf ik ook maar volgen.”
Ik kom toch terug op mijn opmerkingen over verwennen. “Weet je Nina, toen ik het had over ‘over het paard getild worden’ meende ik het serieus. Michel is heel rijk en kan bijna alles wat hij wil, financieel dan. Want wat hij echt wil is een vader die er voor hem is. En dat is onbereikbaar voor hem.
Jij hebt twee vaders die er voor je zijn, maar niet al die rijkdom. Als je dat maar blijft zien hoef ik me niet ongerust te maken. Het gaat mij niet om Michel, die is super-leuk en die gun ik jou volledig, hij past ook wel bij jou. Maar ik wil mijn tweelingzus niet kwijt!
“Almar, ik zal nooit zo worden. Ik ben normaal opgevoed, net als jij. Ik ga proberen Michel een normaal leven te geven. En daar past geen rijkdom bij. Als we iets willen wat ingewikkeld is moeten we het verdienen. En ja, om elkaar te zien hebben we die dienstauto nodig. Maar verder: ik ga op de rem staan.”
“Dat stelt me gerust, Nien. Echt.”
Als we ’s avonds terug zijn vertelt Aleksei enthousiast over zijn dagje met Iryna en ik over het zeilen met Nina. “Dat moeten we niet vergeten, Almar, dat we ook zussen hebben.” Dan reageert ik: “Je hebt gelijk, Aleksei, wij moeten door elkaar de rest niet uit het oog verliezen.”
Die zondag besteden Aleksei en ik voor een deel aan huiswerk voor de komende week. We willen huiswerk samen blijven maken en leggen de nadruk op het Nederlands, het Frans en het Oekrains.
De week daarna verloopt normaal. Elke dag lessen. Het is nog mooi weer, we fietsen met plezier naar school. De groep uit ons dorp is als ieder jaar weer wat aangepast: er hebben wat dorpsgenoten eindexamen gedaan en er zijn wat dorpsgenootjes overgestapt van de basisschool naar het voortgezet of middelbaar onderwijs.
Dan komt het weekeind, het eerste weekeind dat Nina en Michel elkaar weer zien. Het is de beurt aan Nina om naar Parijs te gaan. Op vrijdagmiddag stipt op het afgesproken tijdstip staat er een geblindeerde zwarte Mercedes met een Frans kenteken op de oprit. Nina staat al een half uur klaar. Ze neemt afscheid van ons, stapt in en de auto rijdt weg. Er zit een chauffeur in en een tweede chauffeur, de één heeft heen gereden en de ander rijdt terug. Nina zit achterin.
Als Nina vertrokken is kijken we elkaar wat verbaasd aan. “Wat een ontmoeting op een camping in Frankrijk allemaal niet tot gevolg kan hebben!” zegt Erik die thuis is.
Die zaterdag is het weer mooi weer. Aleksei en ik gaan zeilen, misschien is het de laatste keer dit jaar. Op zondag gaan we weer aan het huiswerk.
Na de vakantie is één ding veranderd: we slapen nu ofwel bij mij ofwel bij Aleksei. De afspraak dat we in het weekeind bij elkaar slapen is gewoon van tafel verdwenen, tot onze grote vreugde.
Zondagavond komt Nina weer thuis, gebracht door de dienstauto. Ze is enthousiast over alles wat ze hebben gedaan. Elke morgen, net wakker, gezwommen in het binnenbad. Het is geen 25 meterbad, maar 18 meter lang en dat biedt best wel mogelijkheden om baantjes te zwemmen. Verder was de vader van Michel dit weekeind even thuis. Even, hij heeft Michel en Nina onder het eten opgezocht en moest toen meteen weer weg. Hij beloofde Michel om een volgend weekeind dat Nina er is een hele dag thuis te zijn en Michel heeft hem de data doorgegeven. “Ik moet het nog zien” zegt Michel later tegen Nina, “maar dit heeft hij nog nooit beloofd.”
Ze hebben één middag het een en ander van Parijs gezien. Eerst hebben ze met de auto een rondrit gemaakt en daarna heeft de auto hen afgezet in een gebied waar de bewaking het verantwoord achtte. Toch vond Nina het fantastisch.
“En volgende week komt Michel” voegt een verliefde Nina er aan toe.
Voor ons vliegt de volgende week ook weer voorbij. Voor Nina duurt het wat langer, onder het eten op woensdag verzucht ze: “Was het maar vrijdag.” Dat is het twee dagen later. Om acht uur komt de inmiddels bekende dienstauto weer voorrijden. Nina vliegt er naar toe en begroet Michel. Wij gaan snel naar binnen en de auto vertrekt weer. We gaan snel eten en Michel heeft een nieuwtje: er is voor deze acties een auto met een Nederlands kenteken aangeschaft. Staat op naam van de Nederlandse tak van het bedrijf. Dit omdat in een dorp als het onze een Frans kenteken wel heel erg opvalt. Een Nederlandse auto valt een stuk minder op. De volgende keer zal Nina met die nieuwe auto opgehaald worden.
Het worden heel gezellige dagen met Michel. En hij heeft nog een verrassing voor ons: als Nina de volgende keer naar Parijs gaat mogen Aleksei en ik mee. Wij slapen dan in het gastenverblijf van zijn vader die dan in Amerika is.
En verder heeft zijn vader laten weten dat de keer daarna, hij echt zal zorgen in Parijs te zijn en een hele dag vrij te hebben. Michel is heel blij met dat bericht. Zijn opa had hem dat verteld en toen Michel had gereageerd: “Als het doorgaat, tenminste.” had zijn opa gereageerd: “Ik heb gezegd dat als hij dat belooft en er dan niet is, hij er op kan rekenen dat ik een appeltje met hem te schillen heb.”
Voorstellen om weg te gaan worden weggewuifd: Nina en Michel zijn het liefst samen en bij ons thuis. Aleksei en ik kunnen ons dat wel voorstellen. Zelf vinden we het ook gezellig dat Michel er is, maar voor ons zijn de maaltijden en de avond voldoende. Zeilen komt er niet echt van dit weekeind: het is heel regenachtig. En langzamerhand gaat het zeilseizoen ook richting einde: het moment dat we de boot uit het water moeten halen. Zo ver is het nog niet, maar nog 2 of 3 weekenden en het is zover.
Op zaterdag gaan we bij Aleksei ’s middags Nederlands praten. Dat is iets dat Aleksei heeft bedacht. Hij vindt dat zijn ouders en zijn zussen te langzaam Nederlands leren. Dus gaan we in principe elk weekeind een middagje Nederlands praten. Dit is de tweede keer en ik merk echt dat het helpt.
Er zijn trouwens nog meer veranderingen: de vader van Aleksei heeft een baan en ook de moeder van Aleksei is niet meer de hele dag thuis maar zij helpt mee op de basisschool in ons dorp waar inmiddels nog een paar kinderen uit Oekraïne zitten en zij de leerkrachten kan helpen: in Oekraïne werkte ze als leerkracht op een lagere school.
Op zaterdagavond staat Michel er op met ons uit eten te gaan. Wij moeten een voorstel doen en dan zal de bewaking kijken of dat kan. Dat wordt even flink nadenken. Wij komen uiteindelijk uit op een niet zo groot restaurant, waar we dan 2 tafels nodig hebben: één voor onszelf en één voor de bewaking. De bewaking bekijkt via internet het restaurant en vindt het ok. Wij reserveren een tafeltje voor 6 personen en daarna meldt de bewaking dat zij ook een tafeltje hebben: de plan kan doorgaan. Als de bewaking in Nederland is gebruiken zij ook de Nederlandse auto. Wij moeten met zijn zessen met 2 auto’s: Nina en Michel in de één met Erik of Peter en wij in de ander. Met 6 personen in één auto is echt onmogelijk.
Zondag aan het eind van de middag vertrekt Michel weer. Het volgend weekeind is een weekeind zonder bezoek over of weer, het weekeind daarna gaat Nina en gaan wij mee.
De weken verlopen voor ons normaal. We hebben inmiddels nog eens twee keer elkaar geneukt en dat was lekker. Het ging net zo goed als de eerste keer, en wij genoten er van. Het is iets dat we niet zo vaak doen, we willen het iets bijzonders laten zijn. We zijn nog steeds heel goed in staat elkaar op één van de andere manieren lekker te verwennen.
Ik merk dat het contact tussen Nina en Michel niet te lijden heeft van het feit dat ze elkaar alleen soms in de weekenden zien. Ze leven volledig met elkaar mee en als ze elkaar zien is het alsof ze de draad gewoon weer oppakken. In vind het knap, maar duidelijk is dat ze inmiddels een heel sterke band hebben. Dat geldt ook voor de band van Michel en zijn moeder. Die wordt steeds beter. Ze zien elkaar elke week minstens één keer en Michel ziet nu zijn moeder vaker dan zijn vader. Die overigens heel blij is met deze ontwikkeling.
Het weekeind dat Nina opgehaald wordt en wij meegaan komt al heel snel. Wij worden aan het eind van de middag opgehaald. Door de Nederlandse auto, maar later voegt een Franse auto zich bij ons, met twee chauffeurs die wisselen, anders mogen ze niet direct na aankomst terugrijden.
’s Avonds laat zijn wij in Parijs. De auto’s leveren ons af bij de woning van Michel, zeg maar het paleis, want wat een groot huis is dat, in een soort privé-park. Hekken er om heen die voor ons open gaan en achter ons direct weer dicht gaan. Michel is gewaarschuwd want hij staat bij de deur, die boven aan een trap groot staat te zijn: uiteraard is het ook een grote deur. Nina en Michel vliegen elkaar in de armen, wij willen de bagage uit de kofferbak halen, maar dat mag niet van de chauffeur annex bewaker. Dan lopen we Nina maar achterna en Michel begroet ons zoals alleen Michel dat kan doen.
Michel heeft geregeld dat er iets te eten staat. Dat iets is best wel veel, maar het is reuze lekker en wij hebben er best wel zin in. Als we zitten te eten komen de opa en oma van Michel binnen. Nina wordt omhelst door oma en krijgt een stevige handdruk van opa en wij van alle twee een soort knuffel. Het is duidelijk dat zij heel blij zijn met onze komst. Na het eten krijgen we een rondleiding van Michel, eerst laat hij zien waar zijn opa en oma wonen, dan waar hij zelf woont, dan laat hij het zwembad zien en vertelt dat we hier morgen als we wakker zijn best kunnen gaan zwemmen. Handdoeken liggen er klaar.
Dan brengt hij ons naar het appartement van zijn vader. Daar is een logeerafdeling en daar kunnen wij slapen. Er is een woonkamer, twee slaapkamers, een keukentje en een badkamer met een inloopdouche, een whirlpool, twee wastafels en een apart toilet, gescheiden van de badkamer. Onze bagage blijkt daar al te staan. Ik kijk Michel aan. “Personeel” reageert hij kortaf. Ik neem me voor hierover later met Michel te praten.
We nemen afscheid en besluiten meteen te gaan slapen. Dat doen we uiteraard niet nadat we elkaar lekker verwend hebben. We slapen meteen in en worden rond 8 uur wakker. “Zullen we gaan zwemmen?” vraagt Aleksei mij. “Weet jij het zwembad nog te vinden?” Ja hoor, alle trappen af en dan kom je er vanzelf. We trekken onze zwembroek aan en pakken een badjas uit de kast. Dan gaan we op zoek naar het zwembad. In de lift staat het aangegeven. Dus nemen we de lift en vinden het zwembad heel snel. Trouwens: een huis met een lift!
We leggen de badjassen op twee stoelen en gaan het water in. Het zwembad is best wel diep. Als we net aan het zwemmen zijn komen Nina en Michel er ook aan. Ze duiken er ook in en met zijn vieren stoeien we verder tot we echt trek in eten beginnen te krijgen. “We ontbijten bij mijn opa en oma, daar stonden ze op.” meldt Michel. We drogen ons af en gaan naar onze ‘verblijven’ want zo voel ik het, kleden ons om en gaan dan naar het appartement van de opa en oma van Michel. Nu nemen we de trap. Als wij aankomen arriveren Nina en Michel ook en die gaan ons voor. Er staat weer een tafel vol lekkernijen. Het is gezellig onder het eten, ook de opa en oma doen gezellig mee, in het Frans, maar daar leert Aleksei enorm van.
Er is geregeld dat we met zijn allen, plus opa en oma en ook Manon en Elise, vanavond uit eten gaan. Michel knipoogt naar ons. Na het eten, als we bij Michel om de tafel zitten, vertelt hij dat zijn opa en oma wilden dat we in het netjes zouden gaan. Hij heeft duidelijk gemaakt dat ze ons daar geen plezier mee zouden doen. Dus is het aangepast en mogen wij normaal gekleed zijn. “Ik dus ook” zegt hij en neemt ons mee naar zijn kledingkast. Dat blijkt een kamer te zijn. Hij laat ons allerlei dure donkere kleding zien. “Zie je mij daar al in lopen?” vraagt hij ons. “Neen, dat is niets voor jou.” reageert Aleksei. “Toch moet ik soms zo gekleed zijn, bij iets officieels. Kunnen jullie je voorstellen hoe ik me dan voel?”
Overdag krijgen wij net als Nina de eerste keer eerst een rondleiding met de auto. Het is een heel grote auto met 3 banken achter elkaar, zodat we met zijn 2en op een bank kunnen. Dan laat Michel ons het kantoor van het bedrijf van zijn vader zien. Het is een enorme torenflat. De auto stopt voor de deur en wij gaan naar binnen. Achter de balie zit iemand die direct opstaat en naar ons toe komt en ons welkom heet. “Uw vader wacht op u” zegt ze. Aleksei en ik kijken Michel verbaasd aan. Nina begint te lachten. “Ik wist het. Michels vader is vanmorgen aangekomen en wilde ons graag ontmoeten. Hij vliegt straks weer door naar Italië.”
We lopen achter Michel aan die de weg weet. Met de lift gaan we naar de 21e verdieping. Daar worden we opgewacht door een keurig geklede dame, die ons naar het kantoor van de vader van Michel brengt. Via een kamer waar drie bureaus staan komen we in zijn kamer. Er is, dat zie ik meteen, een prachtig uitzicht over een deel van Parijs. En het is een enorme kamer, met een heel groot bureau en een grote vergadertafel. De vader van Michel is in driedelig pak, donkerblauw. Als hij ons ziet doet hij zijn colbertje uit en loopt in zijn vest naar ons toe en zegt: “Eindelijk ontmoet ik jullie dan. Michel heeft mij zo veel over jullie geschreven, dat ik jullie persé wilde zien toen ik hoorde dat jullie hier alle drie zouden zijn. Even kijken: Jij bent uiteraard Nina. Je moest eens weten hoe blij Michel met jou is.”
“Dat weet ik, hij houdt niet op dat mij te zeggen. Ik ben minstens zo blij met Michel.”
“En jij bent dan de broer van Nina, je lijkt op haar. En dan moet jij wel Aleksei zijn.”
Wij knikken. Michel zegt dan: “En ik ben Michel, je zoon.” Michel’s vader kijkt Michel verbaasd aan. “Sorry, pap, maar wanneer hebben wij elkaar voor het laatst gezien? Was dat twee maanden geleden?”
“Dat geloof ik wel” reageert Michels vader.
“Dat bedoel ik nou.” is het enige dat Michel nog zegt.
Zijn vader is even stil en kijkt van de één naar de ander. “Je hebt gelijk, Michel, sorry, je hebt helemaal gelijk.”
Michel kleurt. Hij kijk ook wat tevreden. Ik kijk naar Nina. Die kijkt triomfantelijk. Ik begrijp het meteen. Nina heeft Michel aangeraden dit te zeggen.
We gaan aan de grote vergadertafel zitten en de vader van Michel zegt: “Ik vind het fijn dat jullie er zijn. Jullie zijn denk ik het beste dat Michel de laatste tijd is overkomen. O, ja, noem mij maar Pierre.”
“Dat is de derde Pierre” reageer ik. “Mijn ene vader heet Peter, dat betekent Pierre en de vader van Aleksei heet Petr, dat is ook Pierre.”
We praten een hele tijd met Pierre. Hij is best aardig. Als we een hele tijd hebben gezeten vraag ik of ik naar het uitzicht mag gaan kijken. Dat maakt Pierre enthousiast. Hij loopt mee en wijst ons allerlei dingen aan die je goed kunt zien.
Daarna komt een secretaresse melden dat het bezoek er is. Pierre trekt zijn colbertje weer aan. Wij lopen naar de deur. Pierre geeft ons allemaal een warme hand. Als wij door de deur gaan vraagt hij Michel nog even te blijven. Wij wachten op de gang. “Krijgt hij nu op zijn donder om wat hij heeft gezegd?” vraag ik Nina. “Ik heb geen idee” zegt Nina, “ik hoop het niet. Daar zal Michel niet echt blij mee zijn.”
Even later komt een lachende Michel de kamer uit. Als de deur dicht is zegt hij: “Papa heeft beloofd dat hij om te beginnen elke maand een heel weekeind hier zal zijn, hier in Parijs en dan thuis en niet op kantoor. Toen ik zei dat hij dat wel vaker had beloofd zei hij: ‘Michel, jouw opmerking bij het kennismaken bevestigde wat opa en oma mij hebben verteld: dat jij ongelukkig wordt omdat jij en ik nooit contact hebben. Ik wist dat onvoldoende. Ik heb opa en oma al beloofd meer thuis te zijn, maar toen jij dat zei dacht ik: een weekeind per maand helemaal voor Michel is echt niet te veel, eerder te weinig. Daar moest ik maar mee beginnen.’ Ik geloof dat hij het echt meent, zo heeft hij nog nooit met mij gepraat. Bedankt Nina voor de suggestie. Ik denk dat het geholpen heeft."
En voor de ogen van drie in keurig grijs gestoken heren vliegt Michel Nina om de hals. De heren glimlachen alle drie.
We worden teruggebracht voor het diner naar het huis van Michel. Als we op zijn kamer om de tafel zitten vraag ik hem naar zijn gezicht toen hij ‘personeel’ zei. “Wat bedoelde je daar mee, Michel?”
“Dat ik er nog steeds van baal dat ik niet gewoon mag leven. Ik heb met jullie gewoon geleefd. We kookten, moesten de tent op en afbreken, de rommel opruimen, afwassen en al dat soort dingen. Hier mag je niet eens je eigen koffer naar binnen brengen . Dat moet het personeel doen.”
“Ik heb een idee” zegt Nina. Je hebt hier een eigen keuken. Als je nu eens als ik er ben met je opa en oma afspreekt dat wij die zaterdag gewoon voor onszelf gaan zorgen. Je geeft eerst een boodschappenlijstje met dingen die je nodig hebt. En dan eten wij hier samen en maken het ook samen klaar. Als we dat een paar keer gedaan hebben kunnen we je opa en oma en misschien ook je vader eens uitnodigen om te komen eten en dan koken wij. Is dat niet een leuk begin? Later kunnen we dan zelf misschien boodschappen gaan doen. En zo kunnen we misschien meer dingen regelen, die jij zo zelf kunt doen. Zo kan je ook alleen bijvoorbeeld één keer per week voor je opa en oma koken.”
Michel kijkt haar stomverbaasd aan. “Dat je dat zomaar bedenkt!” Nina reageert: “Daar heb ik over nagedacht, Michel. Ik begrijp wat je wil en heb bedacht hoe dat in jouw situatie te realiseren zou kunnen zijn. Het lijkt me het proberen waard. Na wat je vader heeft beloofd denk ik niet dat iemand dit nog een slecht idee zal vinden.”
“Heb je hier zelf de mogelijkheid om koffie en thee te maken?” vraag ik.
“Neen, als ik dat wil hebben moet ik de keuken bellen.”
“Dan is het een goed idee te vragen of je een espresso-apparaat kan krijgen en een waterkoker. Dan kan je koffie en thee voor jezelf maken. En voor mij als ik er ben.” reageert Nina.
Het wordt een leuk gesprek, waarin we met zijn vieren zoeken naar mogelijkheden voor Michel om zo normaal mogelijk te leven in zijn ingewikkelde situatie.
Als het tijd is om naar bed te gaan meldt Michel: “Normaal zou er nu iemand van het personeel langskomen om me er aan te herinneren naar bed te gaan. Ik heb gezegd dat ik dat vandaag niet wil.”
We spreken af wat we morgen gaan doen en vertrekken naar de logeerruimten in het appartement van Pierre.
Als we in bed liggen zegt Aleksei: “Ik wil je neuken en op een andere manier dan we tot nu toe hebben gedaan. Maar ik wil je gezicht wel kunnen blijven zien.”
We bereiden het voor en dan moeten we de manier kiezen. Aleksei neemt het voortouw. Hij heeft er kennelijk over nagedacht. “Als jij op je rug gaat liggen en je benen langs je lichaam omhoog trekt en ik ga onder je zitten, ik houd je benen vast en stop dan mijn piemel in jouw gaatje kunnen we elkaar aankijken maar ga ik bij jou op een andere manier naar binnen.”
“Laten we het proberen” reageer ik.
Het is even zoeken naar een goede houding en uiteindelijk vinden we die. Dat is best een fijne manier van neuken, vinden we alle twee. Je kunt als je wilt zelfs elkaar zoenen.
We doen het om en om en komen heerlijk klaar.
Als we daarna samen in bed liggen kijk ik Almar aan.
“Weet je, een half jaar geleden kenden wij elkaar niet. Toen kwamen wij bij elkaar in de klas, daar was een vreselijke oorlog voor nodig en werden meteen verliefd op elkaar. In de vakantie ontmoetten we Michel en werd Nina verliefd op Michel. En kijk ons nu eens: we liggen in Parijs in het logeerbed van een CEO in een kast van een huis en bespreken met elkaar plannen om de zoon van die CEO een zo normaal mogelijk leven te bezorgen. En we ontdekken in datzelfde bed een nieuw standje om met elkaar op een heerlijke manier seks te hebben. Wat is het leven toch vol verrassingen.”
“Je hebt gelijk, Almar, dat uit zo iets vreselijks als een oorlog in mijn vaderland zo iets moois als onze liefde voort kan komen.”
“Ik heb er geen woorden voor, Aleksei, maar als ik iets zou moeten zeggen zou ik zeggen: wij zijn vast voor elkaar voorbestemd, als dat al bestaat, net als Nina en Michel. Als je naar de omstandigheden waaronder we elkaar hebben ontmoet kijkt moet dat bijna wel.”
”Misschien kan je ook zeggen: wij waren op het goede moment op de goede plaats.”
“Laten we dat alsjeblieft zo houden.”