Onbekend is onbemind

[Amexic]

Blanco... als aanzet.

[Oliver]

Ja!
Fijn!
Amexic heeft weer een nieuw verhaal.
En wat een begin. Geen zin teveel, zoals we van Amexic gewend zijn.

En elke zin is raak.

Met deel 1 ben je meteen onderweg.
Uitkijken naar het volgende deel.

[Wimmie]

Normaalgesproken kijk ik elke week 1 of 2 maal of er iets nieuws geplaatst is op "Oliversverhalen.nl". Dat was de laatste tijd niet het geval. De afgelopen twee weken heb ik het erg druk gehad en ben daar dus niet toe gekomen. Toen ik dat gisteren wel deed trof ik 10 delen van een nieuw verhaal van Amexic aan. De verhalen van Amexic zijn in mijn ogen altijd boeiend, subtiel beschrijvend wat er aan de hand is en dat in een mooie stijl, met soms doordenkertjes. Ik ben meteen gaan lezen en kon dus niet meer stoppen. Het is een voordeel een gedeeltelijke verhaallijn in een keer voor een belangrijk deel (deel 10 is tot nu toe wel een belangrijk deel, een soort doorbraak) te kunnen lezen. Aan de andere kant mis je de spanning van het wachten tot het volgende deel. De eerste 10 delen schetsen mij een beeld van twee evenwichtige vrienden die niet meer worden dan vrienden, maar dan echte vrienden, die niet zo veel mensen hebben. De rol van 'vriendje' gaat op het eind naar de jongere broer. Dat is een boeiend gegeven. Je werkt er mooi naar toe, Amexic, geheel op jouw manier. Ik zag het wel aankomen, maar ook weer niet. Het gestuntel komt me bekend voor. Na deel 10 wilde ik alleen maar weten wat voor tranen het waren. Ik weet dat ik het antwoord niet krijg. Dus vul ik zelf maar in: tranen van wederzijdse opluchting en begrip. Meteen wordt ik bediend met deel 11. Het lijkt echt wat te worden tussen R en R. Maar wat dan met de titel: "Onbekend is onbemind?" Ik wacht vol spanning op deel 12. Ik kijk nu elke dag minstens 2 keer.

[Amexic]

Dag Wimmie,
Ik zie per deel het aantal lezers dagelijks aandikken. Leuk dat er gelezen wordt. Maar heel weinig reacties tot nu toe. Ik ben blij met de jouwe. Respons krijgen is leuker dan alleen maar gelezen worden. Zo krijg ik een kijk op hoe het verhaal geïnterpreteerd wordt. Ik wil de reden van de titel verklappen: laat twee keer on weg.
Ik heb besloten de delen snel op elkaar te laten volgen. Wie mee is krijgt minstens dagelijks een deel. In jouw geval dus tien ineens.
Bedankt nogmaals voor je reactie

[Jablan]

Dag Amexic,

Het klopt, wat Oliver hierboven schrijft. Elke zin is raak. Hoewel ik zelf iets langere delen had verwacht, is het zo prima. Leest vlot door en je wilt inderdaad naar het volgende deel.

Groet,

[Oliver]

En het is alweer klaar...

Standaard klacht vaak bij een volg-verhaal op dit soort sites, dat het veel te snel voorbij is, dus trek je daar niet teveel van aan.

Goede flow, verrassing met de broer die ik niet meteen zag aankomen. Het gevoel van twijfel, het "hikken" tegen de coming out, het zoeken naar het goed moment met de angst het te verknallen als het niet juist uitgevoerd op het juiste moment is.
Het eerst vertellen aan de moeder is treffend gedaan: genoeg afstand en lekker veilig maar waardevol om te testen hoe de zaak er voor ligt.
Goed gedaan, ik heb er weer van genoten.

[Wimmie]

Dag Amexic,

Mijn laatste reactie komt weer laat, maar nu bewust. Ik heb het verhaal een paar keer herlezen. De tweede keer om het als één geheel te lezen, de derde keer als voorbereiding op deze reactie.

Ik vind namelijk dat je een heel bijzondere fascinerende schrijfstijl hebt. Soms denk ik dat je je tekst zorgvuldig woord voor woord hebt uitgekozen, zo welgekozen en gebalanceerd komt je stijl over.

Het is daarom een waar genoegen jouw verhalen te lezen. Ik weet niet of je aanvoelt wat ik bedoel. Daarom mijn laatste keer herlezen: ik heb een vijftal fragmenten er uit gehaald om te proberen dat duidelijk te maken. Om te laten zien wat ik bedoel.

Hier komen ze:

“Het nonchalante kapsel hoorde bij het ongecompliceerde karakter van Raf. Bij Simon paste 'pas geknipt'. Simon en Raf waren van een zeldzaam mensenras: van nature begaafd met een perfect geproportioneerd lichaam dat het resultaat was van pure genetica maar toch ook vanwege enige sportieve inspanning van hun kant.”

“Rond de tijd van het einde van het schooljaar kwam Simon met de mededeling: 'Onze Raf is homo.'
Ik schrok werkelijk.
'Hij heeft veel fantasie. Mogelijk is het een bevlieging.' probeerde ik. Ik weet niet waarom ik zoiets stoms zei. Het was een verloochening van mezelf.
'Dat is het niet. Hij vertelde het aan tafel waar ik zelf bij zat. 'Ja, zelf ben ik ook homo maar ik vergat het te vertellen.' zei ik lachend.
Toen werd hij kwaad en er kwamen tranen. Op dat moment besefte ik dat het de waarheid was.”

“De outing van Raf bracht onrust in mijn hoofd. Hij kwam naar buiten als late puber, zeventien pas. Ik voelde me een lafaard, iemand die het lef niet had. Mijn leven had ik op orde op deze manier: wat niet weet, niet deert. Ijs wil boven drijven. Ik probeerde een ijsberg onder water te houden. Zelfs het topje moest onder water blijven. Dat kostte me voorlopig weinig energie. De outing van Raf bracht deining in mijn wateren. Ooit zou ik boven water komen. Ook ik had dromen, vage, over mijn toekomst. Mijn ouders waren rustige mensen. Ze zouden het accepteren. Ooit zou ik hen vertellen dat ik homo ben... hun enige zoon. Ik zag ertegen op. Ze waren niet open, net als ik.”

“Ik wil iets vragen. Iets moeilijk.'
Ik greep mijn kans bij afwezigheid van Simon. Af en toe, dat was al jaren zo, voerde ik lange gesprekken met haar. Mijn ouders waren niet zo vatbaar voor filosoferen of diep op een onderwerp ingaan.
'Kon je het gemakkelijk accepteren toen Raf vertelde dat hij op jongens valt? Ik bedoel als zijn moeder.'
'Dat is een verrassende vraag.'
Ik weet dat ik een kleur kreeg.
'Misschien hoor ik dit niet te vragen.'
'Het is geen probleem. Het is schrikken maar achteraf denk ik dat ik het altijd geweten heb. Zoiets is best emotioneel. Dan vloeien er tranen. Het was crisis die avond. De volgende dag was hij nog steeds mijn zoon. Je beseft snel dat het weinig verandert. Ben jij geschrokken Rob?'
'Dat ben ik. Raf is jong nog.'
'Hij is volwassen genoeg. 'Jong', zeg je, dat is grappig. Ben jij dan oud?'
Opnieuw zal ik een kleur gekregen hebben.”

“Met tegenzin liet ik het hotel en de vakantie achter mij. Bij het opstijgen stak er opnieuw iets de kop op: mijn vliegangst.
'Ik heb opnieuw prijs.' lachte ik groen.
'Wij helpen je erdoor.' antwoordde Simon.' Ik zat goed geplaatst in het midden.
Raf zei niets. Die had intussen mijn rechter hand te pakken.
'Heeft hij echt vliegangst of veinst hij het?' richtte Simon zich tot Raf.
'Hij heeft schrik om op te stijgen. Eens hij van de grond komt, kan hij ervan genieten.' oordeelde Raf.
'Spreek eens voor jezelf.' lachte ik.
'Ik ken je intussen goed genoeg om dat te weten.'
'Wat kan ik daar tegen inbrengen? Onbekend is onbemind is niet meer van toepassing op ons.'
Raf ging ik op een ander niveau moeten leren kennen maar eigenlijk waren we zo vertrouwd met elkaar dat we een belangrijk deel van de weg al afgelegd hadden.”

Ik hoop dat ik hiermee duidelijk heb gemaakt wat ik bedoel. Elk woord heeft zijn plek, is bovendien nodig!

Wat mij betreft schrijf je nog veel meer mooi geschreven verhalen, dank je wel Amexic.