Onbekend is onbemind (deel 6)
Onze kamer lag niet in het hoofdgebouw. Op het beboste terrein lagen huisjes verspreid. De kamer was deel van een verblijfseenheid van vier kamers. De gezinskamer had een kingsize bed en een stapelbed in een inham.
'Wie slaapt in het grote bed?' vroeg Simon. De vraag kwam ruim laat voor mij want ik had mijn koffer reeds op het grote bed gegooid.
'De kleinste.' antwoordde Raf. Simon was dat. Het lengteverschil was irrelevant. Raf was slechts nipt de grootste.
'Of de jongste?' antwoordde Simon. 'Ach, het maakt weinig uit. Ik neem het onderste stapelbed hier.'
Zo werd Raf mijn bedgenoot in de king size lits jumeaux.
We waren net op tijd voor de lunch. Daarna rustten we aan het zwembad om op onze plooi te komen van de reis. We waren al vroeg uit de veren.
De broers waren lekker gebruind na juli en augustus, zelfs hun torso. Ik kon nog zonnecrème gebruiken vanwege een lichtere teint.
We smeerden elkaars ruggen in. Na regelmatig in het zwembad gedoken te zijn, het was warm, besloten we het strand te verkennen. Het zandstrand was slechts een paar honderd meter breed. De cala, een inham van de zee, werd langs beide kanten begrensd door rotsen.
Er was plaats voor drie hotels. Ons buurhotel, het middelste, was chiquer dan het onze. Ze beschikten over een beachvolleybalveld. We stonden te kijken naar twee jongens, zo ongeveer van onze leeftijd, die volleybalden samen met hun vader. Het waren duidelijk Nederlanders aan hun accent te horen. Ze beantwoordden aan het stereotiep 'blond' voor Nederlanders en hun vader was waarschijnlijk 'blond geweest.'
'Zin om mee te spelen?' We accepteerden graag het aanbod om een wedstrijdje België-Nederland te spelen.
We waren niet gewend aan zand onder onze voeten en onze timing klopte daarom niet bij het springen en smashen. Het naar de bal duiken ging wel heerlijk in het mulle zand.
Er verscheen een sportmonitor van het hotel om de dagelijkse activiteiten te begeleiden.
Hij vroeg iets wat we niet verstonden en wees naar zijn pols. Toen pas hadden we door dat we geen kleurrijke polsbandjes droegen.
Het beachvolley was enkel bedoeld voor gasten van het betreffende hotel. Een beetje logisch.
'Ze spelen goed en er komt niemand anders opdagen. Mogen ze blijven?' smeekte één van de Nederlandse jongens.'
De Spanjaard gedoogde ons: 'Only once.'
Na het spel zei één van de jongens: 'We gaan straks naar huis. De bandjes hebben we niet meer nodig. De onze hebben?'
Ze zaten strak om hun polsen. Het kostte hen moeite ze af te doen. We ontvingen drie stuks want ook hun papa forceerden ze zijn exemplaar af te staan.
'Die gaan van pas komen.' glunderde Raf.