Onbekend is onbemind (deel 4)
Bij Simon was ik vriend aan huis. Ik legde mijn ei bij Simons moeder.
'Ik wil iets vragen. Iets moeilijk.'
Ik greep mijn kans bij afwezigheid van Simon. Af en toe, dat was al jaren zo, voerde ik lange gesprekken met haar. Mijn ouders waren niet zo vatbaar voor filosoferen of diep op een onderwerp ingaan.
'Kon je het gemakkelijk accepteren toen Raf vertelde dat hij op jongens valt? Ik bedoel als zijn moeder.'
'Dat is een verrassende vraag.'
Ik weet dat ik een kleur kreeg.
'Misschien hoor ik dit niet te vragen.'
'Het is geen probleem. Het is schrikken maar achteraf denk ik dat ik het altijd geweten heb. Zoiets is best emotioneel. Dan vloeien er tranen. Het was crisis die avond. De volgende dag was hij nog steeds mijn zoon. Je beseft snel dat het weinig verandert. Ben jij geschrokken Rob?'
'Dat ben ik. Raf is jong nog.'
'Hij is volwassen genoeg. 'Jong', zeg je, dat is grappig. Ben jij dan oud?'
Opnieuw zal ik een kleur gekregen hebben.
Het gesprek had een goed gevoel achtergelaten. Ik dacht niet dat ik me had verraden, al werd ik soms in verlegenheid gebracht. Ik ging Raf met andere ogen bekijken. Vertoonde hij homogedrag? Ik merkte niets aan hem. Hij bleef een gewone vrolijke jongen, een beetje opstandig soms wat hem in combinatie met dat warrige haar een jongensachtige uitstraling gaf. Simon en Raf leken uiterlijk erg op elkaar, maar Simon had het bedachtzame van zijn moeder.
Er verliep een hele tijd voor ik Simons moeder weer eens voor mezelf alleen had. Ik was te vroeg naar Simon vertrokken en wist dat hij nog niet thuis kon zijn.
'Misschien ben ik homo.' wierp ik haar voor de voeten. Ik wachtte al lang op een geschikte gelegenheid om er mee voor de dag te komen.
'Maar jongen toch, 'misschien' hoor ik je zeggen.'
Zelf kon ik op dat moment niets meer uitbrengen.
'Kom maar even op adem. Ik begrijp je ongemak.'
Ze liet de stilte die zelfs niet vreselijk ongemakkelijk voelde. Ik wachtte af tot ze weer het woord nam.
'Misschien? Moet dat erbij? Of twijfel je nog?'
'Nee ik twijfel niet.'
'Weten je ouders het?'
'Nee, nog niet.'
'Mag ik vragen wie het wel weet? Weet Simon het?'
'Niemand.' Ik zag haar denken.
'Waarom ben ik de eerste?'
'Omdat je de moeder van Raf bent. En omdat ik het kwijt wil en omdat ik het aan u kan vertellen.'
'Je ouders kunnen het beter weten. Ooit moet je over de brug komen.'
'Ooit, ja ooit.'
'Doe maar rustig aan. Het voor jezelf houden zou lastiger kunnen zijn dan het vertellen. Vind je het erg?'
'Erg? Gemakkelijk toch niet.'
Ze veranderde verrassend van onderwerp. 'Je hebt een mooie trui aan, vind je hem bij je passen?'
'Jawel, deze draag ik graag.'
'Zie het als een trui. Je gaat deze moeten leren dragen. Het zou goed zijn dat je hem mooi leert vinden.'
Ik bleef eten bij de familie Hoogmartens nadat ik eerst met Simon een gezelschapsspel speelde en bij praatte.
Ik voelde me uitgelaten. In één moeite zou ik bij Simon uit de kast kunnen gekomen zijn. Waarom ik besloot te wachten weet ik niet.
We hadden gezamenlijke vrienden op het volleybalfeest. Ik kon gezellig kletsen met de oude vrienden waarmee de banden bij gebrek aan contact anders zouden verslappen.
Ook broertje Raf ging mee. We observeerden hem terwijl hij de dansvloer onveilig maakte. Af en toe bij een geliefd nummer waagde ik het ook. Simon kreeg je met geen stokken aan het dansen.
Het gesprek met Simon's moeder bracht een beetje vrede in mijn hoofd. Ze had me bevrijd van het woord 'misschien'. Ik liet in stilte een paar tranen lopen 's avonds in bed, zonder verdrietig te zijn, toen ik nadacht over wat ze zei over de trui. Mijn ouders bracht ik niet op de hoogte. Dat kon wachten, besliste ik.
Simon was ongetwijfeld een mooie jongen, ik had ogen in mijn kop. Hem benaderen wilde ik niet. Hij was mijn vriend.
Onze vriendschap mocht niet vertroebeld worden. Tegen hem bleef ik daarom stil.
Zowel voor Simon als voor mijzelf verliepen de examens voorspoedig. Voor de laatste keer ging ik samen met mijn ouders op vakantie. Jaar na jaar trokken we de bergen in. Ik hield er mijn liefde voor Zwitserland aan over.
Volgend jaar zou ik zonder ouders als jobstudent vertrekken. Het betaalde goed.
Simon en ik vatten ons tweede jaar aan. Het kan zijn dat ik saai ben. Ik voelde me goed maar ondernam niets. Soms wilde ik het homo café binnenstappen in de stad. Het beangstigde me. Sociaal contact had ik voldoende op de unief en dat leek me veiliger.
Simon en ik kenden geen geheimen behalve dat ene. Zijn moeder had niet uit de biecht geklapt, anders had ik het geweten.
Eindelijk besloot ik Simon in te lichten. Hij zou goed reageren hoopte ik, toch was het spannend.
'Ik val ook op jongens.' zei ik uit het niets.
Hij keek me glimlachend aan:
'Nog één. Welkom in de club. Ik wist het, nee niet, maar toch... De puzzelstukjes vallen samen. Het is een hele tijd geleden dat Raf zich outte. Ons gesprek toen herinner ik me levendig. Het werd delicaat op het einde. Je had het gerust kunnen vertellen op dat moment. Iedereen weet het waarschijnlijk behalve ik.'
'Alleen je moeder.'
'Dat is pas gek. Ze heeft er nooit iets over gerept.'
Simon zag beslist dat ik nerveus was.
'Kom eens hier.' Hij omhelsde me stevig en knuffelde me.'
Een paar tranen rolden over mijn wangen. Simon nam mijn hoofd in zijn handen.
'Niet doen, nergens voor nodig. Weet Raf het?'
'Neen.'
'Zelfs Raf niet. Je bent een mysterie. Mag ik het hem vertellen of doe je het liefst zelf?'
'Doe jij maar. Prettig vind ik het allesbehalve om het te bekennen.'