Onbekend is onbemind (deel 1)
Onbekend is onbemind, zeggen ze. De titel van mijn nieuwe verhaal is een waarheid als een koe. Alleen weet ik slechts vaag waar ik naartoe wil. Ik heb reeds een titel en ga hem in gedachten houden bij de ontwikkeling van mijn schrijfsel.
Ik heb het idee opgevat iets autobiografisch op je los te laten. Dat kan saai worden. In het echte leven geef ik me niet gauw bloot, hoewel je mij niet Victoriaans mag noemen. Mijn intentie is hier, in zekere zin, het achterste van mijn tong te laten zien. Op papier gaat het gemakkelijk lukken. De naakte waarheid kan verwachtingen scheppen.
Opgelet, ik wil je misleiden, een niet te verwaarlozen nuanceverschil met verleiden.
Ik weet best wat ik wil schrijven, maar het verhaal moet nog uit de pen vloeien.
Wat staat je te wachten?
Het schrijven zelf betekent voor mij het plezier. De leeftijd op de rand van volwassenheid blijft zeer interessant om op terug te kijken. Het is leuk om te schrijven over hoe ik het had gewild. Hoe we het gewild hebben, brengt niet op. Daar hebben mensen al te veel over geschreven.
Er gaat veel onzekerheid gepaard met het ontdekken van jezelf en de wereld. Het is geen beletsel dat de wereld en wijzelf niet perfect zijn. Het mag geweten zijn dat niet alles van in het begin vlekkeloos bij me is verlopen.
Misschien maakt onzekerheid het verhaal van het leven zelfs mooier, gevoeliger.
Laten we spelen. Ik ben aan zet. Een stap in het onbekende. Volg je?
Ik ben iemand met een gebruiksaanwijzing. Laat ik je inwijden in mijn karakter. Dat geeft je later meer inzicht in de onzin die ik ga vertellen.
Je zou hier reeds kunnen afhaken. Doen zou ik zeggen.
Tegen beter weten in kijk ik soms met mijn vriend tot het teleurstellende einde naar een slechte film, een film die ik dan helaas vaak zelf gekozen heb. Ik zou niet willen dat je een gelijkaardige fout maakt.
Niet dat ik mezelf een slechte smaak toedicht... Mijn smaak is ... ?
Anders dan normaal? Wat is normaal? De norm? Het leven bestaat uit vragen. Het antwoord zoeken, kan tot ongeluk leiden.
Het toevallig vinden van een antwoord af en toe...
Soms overleven vriendschappen een schoolloopbaan. Ik heb zo een vriend, Simon. Vanaf het eerste studiejaar toen ik zes was tot het einde van het middelbaar, mijn achttiende, zijn zeventiende op dat moment, bleven we onafscheidelijk. Ook later hield de vriendschap stand. Ik zal dit onmiddellijk verklappen. Hiermee verraad ik iets. Het is niet ten koste van mijn verhaal.
Simon heeft me altijd in bescherming genomen. Dat is nooit nodig geweest. Ik was een verlegen maar energiek knaapje en daarom geen kreukeltje. De eigenschap om mij in bescherming te nemen heeft ongetwijfeld de vriendschap tussen mij en Simon bestendigd. Simon en ik, wij blijven voor altijd vrienden. Ik had hem mijn hart gegeven toen we nog maar zes jaar oud waren. Hij ging er altijd met zorg mee om. We hebben bijna alles samen kunnen doen: leren fietsen, eerste duik in het water, eerste pint bier.
Ik heet Rob, anders gaat het nog lang duren voor je de naam van de hoofdpersoon te weten komt.
Ik ben in januari geboren, Simon is een Kerstekind. Dat maakt helemaal niets meer uit nu we volwassen zijn. Op een bepaalde manier, het is een overdrijving, was Simon altijd volwassen. Ik zeg beter: hij beschikte als kind al over een vorm van volwassenheid. Zijn rustige karakter en redeneringsvermogen gaf je die indruk, zeg ik nu.
Simon kreeg van moeder natuur een gezonde dosis intelligentie mee. Hij kwam tijdens onze lagere schooltijd jaarlijks op de derde plaats in de ranking van de rapporten. Dat is een compleet belachelijke vermelding, maar omdat ik steevast de eerste van de klas werd en er fier op ben gebleven, vertel ik het.
In het echte leven zou ik dit nooit op tafel gooien. Hier permitteer ik me deze 'bekentenis' schaamteloos, gezien niemand van jullie mij kent.
Ook tijdens het middelbaar bleven we klasgenoten. Het zat bij ons beiden in het bloed om ons best te doen.
Ik ben behoorlijk trots. Misschien is dat een aangeboren eigenschap. Wie weet. Of verworven? Wat doen schoolresultaten met een kind? Wanneer verandert trots in arrogantie? Misschien doet volwassenheid dat. Je hoeft absoluut niet verstandig te zijn om eikel te worden, het kan helpen.
Maar neen, wat blaat ik. De illusie belangrijk te zijn, doet dat.
Dom plus rijk kan ook. Het is mogelijk eerlijker. Ook fout: doorzichtiger.
Oorspronkelijk was ik dus een heel timide kind. De kleinste van de klas ook. Dat droeg aanvankelijk bij tot het idee dat ik anders was dan de rest.
Vreemd dat ik qua lichaamslengte een gemiddelde man ben geworden.
Niet gemiddeld op alle gebied.
Laat je niet op verkeerde gedachten brengen. Je krijgt enkel tekst, vooral geen tekening erbij.
Grijs is mijn lievelingskleur niet en zeker niet in vijftig tinten.
La vie en rose, graag méér kleur.
Gewoon: 'Het leven geleefd.'
Een mooie titel voor mijn volgende verhaal...
In deel twee breng ik je terug bij de les.