Bosbessen plukken (deel 20)
Franks ouders troffen we thuis bij terugkomst van onze wandeling.
'We kwamen thuis in een leeg huis.' zei Franks vader.
'Jörgen is naar Elke en wij zijn het dorp gaan verkennen.' antwoordde Frank.
Zijn broer zagen we de volgende dag tegen de middag pas terug. Ik besloot me na het middageten huiswaarts te begeven.
'Hoe was het?' vroeg moeder. Met 'heel gezellig en we hebben ons goed geamuseerd' nam ze genoegen.
Een week later begaf ik me opnieuw naar Frank. Ik maakte geen misbruik van hun gastvrijheid en wilde niet blijven slapen.
Ik legde de ruim vijftig kilometer met de fiets af. Het koste me minder tijd dan met openbaar vervoer.
'Volgende keer blijf je gewoon slapen. Straks moet je ook nog eens terug fietsen.' merkte Franks mama op.
'Je hoeft zelfs geen rugzak mee te sleuren.' zei Frank. 'Je kan sokken en ondergoed van mij lenen. We hebben zeker ook een nieuwe tandenborstel voor jou.'
Ze hadden gelijk. De volgende keren bleef ik telkens een nachtje slapen. Het vakantiewerk in een meubelfabriek verplichtte me tijdens het weekend naar hem te rijden.
Ik stapelde de hele week eiken planken met latjes ertussen voor ze in de droogoven gingen. Mijn armspieren werden zwaar op de proef gesteld. Na een week wende het en vond ik het tof voor een maand.
'Je moet niet altijd naar Frank gaan. Waarom komt hij niet naar ons?' gaf mijn moeder aan.
Haar vraag maakte me blij en gaf me tegelijk stress.
Met Frank sprak ik af dat hij voor één dag zou komen. Ik wilde gedoe over blijven slapen vermijden.
Net als hijzelf vond ik het belangrijk om te komen.
Hij werd vriendelijk ontvangen maar was zichtbaar nerveus , net als ik.
Zoals verwacht vlotte het gesprek eerst niet. Het was als te lang rijden in eerste versnelling met een handgeschakelde auto.
Het ging braaf over nieuwsfeiten en studeren. Ik zat een beetje klem tussen de twee partijen.
Eindelijk had mijn vader en Frank een onderwerp te pakken, hoe kon het ook anders: het ging over informatica. Vader toonde zich erg geïnteresseerd in wat Frank te vertellen had.
Een computer thuis was niet aan de orde voor het grote publiek. Het hele internetgebeuren moest toen nog van de grond komen.
Ik wuifde Frank uit na dit dagje kennismaking. Hij kwam ook met de fiets en ik ging nog een eindje met hem mee, hij met de fiets aan de hand.
Voor hij de fiets opstapte, omhelsde ik hem en bedankte voor zijn komst.
'Het ging heel goed.'
'Vond je dat? Het werd een saaie namiddag. Je leek op audiëntie te zijn.'
'Ze waren heel vriendelijk.'
'Zo beleefd heb ik je nog nooit geweten. Soms was het lachwekkend.'
'Dat weet ik. Ik kan het niet helpen. Ik heb toch niets verkeerd gezegd.'
Terug thuis werd er weinig geëvalueerd. Ik vroeg me af of ze Frank een goede beoordeling zouden geven.
'Hij is een zeer mooie jongen en zo beleefd.' gaf mijn moeder toch aan.
Daar werd ik warm van vanbinnen. 'Een zeer mooie jongen. Dat vond ik ook. 'Beleefd', ach ja, is meegenomen'. dacht ik.
'Nog mooier zou hij geweest zijn als hij een meisje was.' Dat had mijn vader kunnen opmerken.
Dat mag ik hem niet in de mond leggen. Hij zei gewoon niets en dat was goed.
Vol verlangen keek ik uit naar het nieuwe academiejaar.
Ik vertrok een dag eerder naar kot, zogezegd om te kuisen en alles in orde te brengen.
Frank zag ik op zijn kamer.
'Ha daar ben je al.'
'Partijtje dammen?'
'Het damspel staat thuis. We kunnen kaarten. Hartenjagen kunnen we met twee spelen.'
'Perfect.'
'Ik heb nu al spijt dat we ons budget voor de huur van onze kamers niet hebben gedeeld. Dan hadden we met ons twee samen iets kunnen huren.'
'Het is te laat nu. Volgend jaar zeker.'
Eén nachtje per week, de woensdagavond, bij Frank slapen werd onze vaste routine. Zo bevestigden we onze status van homokoppel in het studentenhuis.
Onnodig om nog geheimzinnig te doen. Ons deerde het niet meer.
Met de studievrienden ging ik in het begin van het nieuwe studiejaar een film kijken.
'Waar is Frank?' vroeg Yves.
'Waarschijnlijk op zijn kamer aan het studeren.'
'Je brengt hem toch mee wanneer ik mijn verjaardagsfeestje geef?'
'Daar mag je zeker van zijn.'
Zo werd elke mogelijke poging van me om iets te verbergen vooraf belachelijk.
Mijn vader schikte zich. De hartelijkheid zoals in het gezin van Frank kwam nooit. Frank kwam regelmatig bij ons thuis en het contact kon je normaal noemen.
Over het verloop van het schooljaar ga ik niet uitweiden. Wie de twee eerste jaren slaagt, doet dat normaal het derde jaar ook.
Slagen deden we beiden, Frank met overdreven goede resultaten.
Helemaal begin juli bleef Frank bij ons thuis slapen. Ik sliep in de woonkamer, Frank in mijn bed. We hadden beslist daar bij mij thuis niet verder in te gaan.
We gingen picknicken.
'Een emmertje voor jou, eentje voor mij.' zei ik toen we met de fiets vertrokken.
'Wat gaan we met de emmertjes doen?'
'Bosbessen plukken.'
Frank straalde: 'Wijs me de plek waar we samen zaten.'
Zo precies wist ik de plaats niet meer. In elk geval vonden we struiken met een overvloed aan blauw berijpte bessen.
Ik zat naast Frank op mijn knieën en legde een hand op zijn eeuwig bleke bovenbeen.
'Wat als ik dit jaren geleden had gedurfd?'
'Zou dat beter geweest zijn?
We waren in staat tot half toen, beslist niet klaar voor helemaal.
Je kan alleen maar oordelen over de afgelegde weg wanneer je ver genoeg achterom kan kijken.'