Bosbessen plukken (deel 13)
In het treinstation van Antwerpen Centraal vonden Koen, Yves, Frank en ik elkaar.
In Leuven zou het gros van de bende ons vervoegen.
Ik kende Yves als een zeer vlotte spraakzame jongen. Tijdens de treinrit keek ik de kat uit de boom. We zaten met vier, twee aan twee tegenover elkaar.
Het ijs werd snel gebroken. Het enige ijs betrof Frank dacht ik. Ik observeerde het gesprek.
'Kun je dansen op de maan?'
Frank danste... voorzichtig en behendig met een vleugje humor.
Yves noch Koen hadden Frank ooit ontmoet.
We waren goede vrienden. Meer wisten ze niet over ons. Met de zegen van Yves was Frank dus van de partij.
Mijn ouders waren thuis aan het bekomen van de schok.
Mijn goede resultaten waren een ideaal moment geweest om thuis mijn relatie met Frank te openbaren.
Ik zat veilig op de trein met een mix van opluchting en heftige gevoelens die de koelkast in gingen wegens op vakantie.
Het nieuw aangesneden hoofdstuk 'met de vrienden op verlof' beloofde evenzeer suspens.
Het begon goed.
Frank vertoonde weinig tekens van onwennigheid. Mijn twee vrienden waren aan een ondervragings -en kennismakingsronde begonnen.
Het was gewaagd om Frank mee op vakantie te nemen. Hij had er evenveel recht op als de anderen hun liefjes. Het zou onrechtvaardig geweest zijn hem thuis te laten.
We hadden afgesproken onze relatie niet kenbaar te maken.
Liever niet, vond ik.
'Indien het aan het licht komt, dan zal het zo zijn...' oordeelde Frank. 'Ik houd de lippen op elkaar.'
Yves en Frank waren 'grote onderscheiding' types. Ze vonden het goed met elkaar.
Het soms wat hoogdravende gesprek werd definitief onderbroken door station 'Leuven'. Misschien probeerden ze indruk te maken op elkaar.
De rest van de bende stapte op en propte hun bagage in de rekken boven ons.
We hadden met rugzakken, slaapzakken en tenten samen best veel vracht mee. Hoe we gingen kamperen legaal of illegaal, daar had ik geen besef van. In elk geval hadden Yves en Koen enkele campings gereserveerd voor de zekerheid.
Ergens onderweg zouden we op een hooizolder slapen, bij Lieven,iemand van onze groep die met de jeugdbeweging op kamp verbleef op een boerderij en waar wij welkom waren.
De komst van de rest bracht verstrooiing.
Ik voelde me blij wegens de aanwezigheid van Frank.
Het ging loslopen. Ik vergat snel de zorgen over hoe het met Frank en mezelf moest in de groep.
De tentjes werden opgezet op een grasveld in Anseremme bij Dinant. Ik had mijn 'Rode-Kruis-tent meegenomen. Die hadden we thuis gewonnen bij een wedstrijd.
Het was een driepersoonstent. Of dat nu een voor- of een nadeel was, ik en Frank beschikten zo over meer ruimte dan de anderen in hun tweepersoonstent. Op die manier hadden we voldoende plaats voor onze rugzakken en net iets meer breedte voor twee slaapzakken naast elkaar. De rugzakken puilden uit, al hadden we zo weinig mogelijk gerief meegenomen.
We spookten niet veel uit de eerste dag. Voeding en drank werd bij elkaar gescharreld in de plaatselijke superette. Ravioli uit blik smaakte ook koud. Brood erbij zorgde voor voldoende calorieën. De tenten stonden op het grasveld van een plaatselijke horeca uitbater en verhuurder van kajaks. Er waren God zij dank altijd toegankelijke toiletten maar geen gelegenheid om ons te wassen. Morgen wilden we zwemmen na het kajakken. Zwemmen en zich wassen zijn verwante begrippen.
De gitaren die mee waren, twee stuks, nodigden uit om samen te zingen tot voor het slapen gaan.
Voor het eerst ging ik samen met Frank de nacht in.
'Vertel me meer over je ouders.' fluisterde hij.
'Later. Ze deden een beetje raar. Het is in orde.' Ik bracht hem reeds kort op de hoogte in de loop van de dag.
Frank gaf me een knuffel: Ik ben blij voor jou en voor ons dat de kogel door de kerk is.' Hij was hongerig naar mijn hele verhaal maar ik had op dat moment weinig zin in het uitgebreide verslag.
'Ik zal het later wel een keer ten gronde vertellen. Het is te laat op de avond en ik ben vooral te moe.'
Ik liet mijn ouders thuis met gemengde gevoelens achter. Was dit het juiste moment geweest om het te vertellen? Een last was van me afgevallen. We hadden geen ruzie gemaakt. Ik vroeg me af of ik ze thuis erg teleurgesteld had. Dat achtervolgde me. Door mijn vertrek miste ik respons.
Frank sliep snel. Ik luisterde een tijdje naar zijn rustige ademhaling. De manier waarop de kennismaking van Frank met mijn vrienden was verlopen maakte me blij. Gelukkig verdween ik op mijn beurt snel naar dromenland.