Bosbessen plukken (deel 4)
'Je hebt wat gemist', wreef Lea me de volgende dag onder de neus. 'Er waren ook veel leuke jongens.'
'Ben je een poging aan het doen om me jaloers te maken?'
'Nee, ik vertel je nu dat je ongelijk had om niet mee te gaan.'
'Ik ben niet verplicht om altijd met je mee te gaan. Er zullen zeker een tros jongens in je geïnteresseerd zijn. Het is niet aan mij om je te bewaken. Het is aan jou om je correct te gedragen.'
Ik wist dat dit een fout antwoord was. Ik zag het aan haar gezicht. Ze klemde de lippen op elkaar.
Achteraf had ik geen spijt van mijn uitspraak. Ik was haar schoothondje niet.
Mijn wrevel ebde slechts traag weg. Joggen was mijn manier om me af te reageren.
De ingeving om langs Frank te lopen had met mijn frustratie te maken.
'Stoor ik?'
'Storen is je handelsmerk aan het worden. Kom binnen. Wat brengt je hier?'
'Frustratie. De reden waarom houd ik even voor mezelf. Loop je mee?'
'Graag. Dan trek ik wat anders aan.
Ben je preuts?'
'Wat een vraag.'
'Ik kan me ook in de badkamer omkleden.'
'Grapjas'.
Frank haastte zich.
'Je hebt je turnbroekje van onze vroegere school nog.'
'Dat klopt. Het past nog.'
'Het staat je goed; 'passen' zou ik niet meer durven beweren.'
Het was zo'n jaren tachtig broekje dat aan de kleine kant geworden was. De shorts waren toen ongelofelijk kort. Het broekje eindigde waar de ronding van zijn poep begon.
Frank had prachtige benen. Mooier dan ik me had voorgesteld, gezien mijn herinnering aan de jongen van vroeger. Zijn benen waren vrijwel onbehaard gebleven en oogden daardoor nog bleker.
'Ik ga je laten zweten.'
'Dat verdraag ik. Laat me eerst een kilometer opwarmen.'
Ik dreef geleidelijk de snelheid op tot een strak tempo zodat er amper adem over bleef om te spreken.
'Eindigen bij jou of bij mij?'
'Doe maar bij jou. Dan loop ik daarna rustig uit.' hapte Frank naar adem. 'Je hebt precies peper in je kont.'
We hijgden aan mijn deur uit met de handen op de knieën.
'Bedankt voor je gezelschap.' zei ik.
'Bedankt om me te komen storen.' Ik keek hem na terwijl hij wegliep.
Franks' benen gleden over de grond op een manier dat ze het asfalt niet schenen te raken.
'Kom je vanavond bij me langs?' vroeg Lea na de les.
'Waarom?'
'Daar hoort toch geen waarom bij.'
Er was iets mis met de toon van Lea.
'Goed, ik zal er zijn.'
Ik was een paar keer in haar kamer geweest.
Er hoorde een kus bij mijn verwelkoming in het heiligdom van Lea. Eens binnen werd een tong iets te onvoorzichtig tussen mijn lippen gewurmd.
Ze was mijn hemd beginnen losknopen terwijl ik op haar bed zat te zoenen. Lea zat op haar knieën voor mij.
Ik trok mijn tong terug om te kunnen spreken.
'Wat ben je van plan?.'
'Geen idee?'
Ik had wel een idee.
Mijn hemd was uit en ik zat in mijn blote torso.
'Als jij weinig initiatief neemt, dan moet ik het wel doen.' Haar blouse had ze in een wip uit. Ze droeg een rode BH.
'Zo werkt het niet.'
'Ik denk dat ik voldoende geduld heb gehad.'
'Dat moet je niet op die manier zeggen.'
'Hoe dan wel? Misschien toch een beetje je best doen, voor ik me bedenk.'
'Zit je zo in elkaar?'
'Komaan man, ik heb ook behoeften. Bij de meeste jongens hoeft de biefstuk niet doorbakken te zijn.'
Ik duwde Lea verbijsterd van mij af en greep mijn hemd.
'Weet je, ik ben me al een tijdje vragen aan het stellen. Misschien horen we niet bij elkaar.' gaf ik haar te kennen.
Natuurlijk had het voorval een deel van mijn nachtrust gekost. Er moest de volgende dag iets uitgeklaard worden, dat stond vast. Eigenlijk was onze toekomst duidelijk.
'Kunnen we praten?'
'Verstandig idee.' antwoordde ik.
'Weet je. Ik was gisteren opgeladen.'
'Dat heb ik gemerkt.'
'Kunnen we het goedmaken? Ik was niet lief tegen je en zei verkeerde dingen.'
'Je was niet lief en ik denk dat we niet samen verder moeten.'
Ze schrok zichtbaar. 'Dit mag niet de reden zijn.'
'Misschien niet de hoofdoorzaak maar wel een belangrijke.'
'Welke reden dan nog?
'Je bent een mooi meisje, je bent verstandig en vlot. Je lijkt alles te hebben maar ik mis aantrekkingskracht.'
'Wat bedoel je daar mee? Wat mis ik?'
'Je kan de pieren uit mijn neus vragen. Ik weet het zelf niet. Gisteren was de druppel. Misschien ben ik wel homo, wie weet.
Jij vindt jongens genoeg die beter bij je passen dan ik.'
'Homo. Dat is een goeie. Dat is dan spijtig voor mij en waarschijnlijk nog spijtiger voor jezelf.'
Het was definitief uit tussen ons. Ik lag opnieuw lang wakker.
Ik had er iets uit gefloept wat ik beter voor mezelf had gehouden. Ach ze dacht maar van me wat ze zelf wilde. Ik had haar een duidelijk antwoord gegeven.
Dat laatste zinnetje van Lea had me toch diep in het vlees gesneden.
Spijtiger voor mezelf dan voor haar? Ik dacht van niet. Voelde ik spijt na de breuk? Ik was kwaad maar ook opgelucht.
Ze had mijn ogen geopend. Zo zeker voelde ik me nochtans niet. Het gaf me een duw in een bepaalde richting.