Bosbessen plukken (deel 2)
Ik had het druk de eerste weken van het academiejaar. Er kwam veel nieuwe informatie op me af en sommige studentenactiviteiten kon ik moeilijk afslaan.
De openingscantus wilde ik niet weerstaan. Je kon snel dronken raken tijdens een cantus maar ik ging om te zingen. Ik had er een hekel aan als het bier overmatig vloeide. Dan gedroegen de studenten zich ontremd en zongen ze vals. Als de praeses 'at fundum' beviel dan hoorde je je pint in één teug te ledigen. Bij 'ad libitum' dronk je naar believen.
Wie zich opvallend gedroeg, riskeerde een bier straf. Wie gekomen was om zat te worden, maalde niet om een pint extra.
Een sanctie overkwam me nooit. Ik probeerde mijn bierconsumptie te beperken want dronken worden was mijn doel niet. De nieuwe studenten waren nog onwennig. Ik installeerde me aan tafel bij jaargenoten en genoot van de sfeer en de liederen.
'Je zingt goed.' merkte Lea op. Ze zat vlak naast mij. Het vorige jaar was ze een onbereikbaar iemand die ik vaak geobserveerd had. Ze had uitzonderlijk wit haar en ook wat witte haartjes op haar armen.
Ze was een heel mooi meisje dat je bijna verplicht aantrekkelijk moest vinden. Ze viel op door haar uitstraling en door haar aanwezigheid op allerlei studentenactiviteiten. Ze was verwonderlijk een studente met goede punten. Zonder de nodige intelligentie zou ze goede cijfers en het uitgaansleven niet hebben kunnen combineren.
Telkens als ik een beetje gedronken had en me opgewekt voelde, werd ik loslippiger en leek iedereen me grappig te vinden. Als ik te veel dronk, dacht ik van mezelf dat ik humor had, maar zijn omgeving deelde die mening dan niet. Zoveel zelfkennis had ik intussen wel opgedaan. Gelukkig hield ik vlot de controle over mezelf en beperkte ik mijn alcoholgebruik tot de zelf bepaalde grens.
Die avond hadden we veel lol en ik werd gestimuleerd door het gelach van mijn tafelgenoten.
Na de cantus ging Lea net als ikzelf zonder te blijven hangen terug naar haar kot. Toevallig stonden onze fietsen vlak bij elkaar en we raakten buiten lang aan de praat.
'We moeten eens een keertje afspreken.'probeerde Lea.
'We zouden dat kunnen doen.'
'Zouden is een lelijk woord.'
'Dan wordt het zullen.'
'We zullen volgende week woensdag samen een pizza gaan eten. Klinkt dat goed?'
Ik had een date en was in de wolken. Nooit had ik geflirt of initiatief genomen. Er ontstonden in de loop van het voorbije jaar vriendschappen in mijn omgeving, zeg maar liefdes. Dat was normaal op onze leeftijd.
Werken, een gezinnetje stichten en kinderen krijgen was voor velen een toekomstdroom. Het was de norm.
Ik had die vage droom ook. Ik bekeek wat er rondom me gebeurde vanop afstand en kwam nooit aan zet, laat staan dat ik verliefd werd.
'Waarom had Lea me uitgenodigd?' overdacht ik. Het voelde als een eer omdat ze knap was en onbenaderbaar leek voor mij. Ik zou het nooit aangedurfd hebben zelf op haar af te stappen.
Ria bijvoorbeeld kwam niet bedreigend over. Ze was een hechte vriendin. Tegen haar kon ik alles kwijt. Ik hoefde geen schrik te hebben dat ze een stap verder zou gaan want Johan was haar vriend. Lea had het voortouw genomen. Dat mocht. Het zou erg ouderwets zijn als meisjes niet de eerste stap mochten zetten.
Ik stond veel te vroeg op straat rond te draaien voor de pizzeria.
Ik vond dat het hoorde eerst op de afspraak te zijn.
Intussen was ik nerveus beginnen ijsberen toen Lea me langs achter op mijn schouder tikte.
'Hé, ik zag je niet komen. Je hebt me beslopen.'
'Ik ben in een grote boog om je heen gelopen, maar je leek blind.'
Ik had aanvankelijk klamme handen. Lea leek volkomen op haar gemak.
Het gesprek kwam vlot op gang.
Leuk meisje, Lea. Ze zat niet in mijn vriendenkring. Ik behoorde tot een kliek van tegen de twintig. Het groepje was in de loop van het voorbije jaar gegroeid. We gingen al eens samen naar een film kijken of vierden een verjaardag op iemands kot. We waren niet de echte fuifbeesten van hun studentenvereniging, al werd er soms een fuif meegepakt. Voor mij mocht het wat meer zijn dus ging ik soms alleen op pad. Lea vond je eerder in het gezelschap van de kern van de vereniging.
Logisch dat ze vroeg om samen naar de openingsfuif te gaan.
Die stond sowieso ook op mijn planning. Na de pizza dronken we nog een bier op café. Ik vergezelde Lea tot aan haar kot, zoals het hoorde, voor ik de andere kant op fietste. Voor een kus vond ik het veel te vroeg. Er scheen wel een klik te zijn.
Ik vond dat ik voorzichtig moest zijn. Het voorbije jaar had ik moeite gehad het evenwicht te vinden tussen studeren en feesten. Het jaar was nog maar pas begonnen en onverwacht kwam Lea in mijn leven. Aanwezig zijn op de openingsfuif was een must, daarna zou de volgende fuif komen... en de volgende. Ik voelde de bui al hangen. Niet dat het me tegenstond. Wel had ik nog maar pas gezworen wat meer discipline aan de dag te leggen om niet opnieuw een herkansing te riskeren.
De fuif zette de kersverse relatie tussen mij en Lea op de kaart. Ik voelde me een beetje geïsoleerd van mijn vrienden. Ze hadden in de mot wat er aan de hand was. Ze kwamen geïnteresseerd kennismaken met Lea, maar lieten ons ook beleefd met rust. Aan de andere kant had ik opeens contact met de kennissenkring van Lea. Daar waren haantjes bij. Op zich stoorde me dat niet. Tijdens mijn middelbaar behoorde ik zelf tot de populaire jongens. Ik werd gedoogd door de haantjes-de-voorste zonder er zelf toe te behoren. Ik bezat een aantal troeven zoals ik had ondervonden. Ik ben sportief en dat was in een niet gemengde klas nog meer een pluspunt. Ik ben rad van tong en kon de klas aan het lachen brengen. Toch voelde ik me eerder een schaap in wolvenkleren dan het omgekeerde. Ik ben geen meeloper en van binnen toch zachter dan je zou denken. Ik ben geneigd partij te kiezen voor de underdog en in staat tegen de druk van een groep in te gaan zonder gestraft te worden.
Lea had met me gedanst. Het voelde goed haar dichtbij te hebben en haar aandacht te krijgen.
Toen ik op een onzalig uur in bed lag, voelde ik me overstelpt. Ik was gelukkig maar ook verdoofd door wat me overkwam. Een relatie hebben, bleef tot dan toe een ver van mijn bed show.
Ik vond bij thuiskomst een slordig geschreven briefje, dat onder mijn deur geschoven was. Waarschijnlijk werd het ter plaatse geschreven.
'Ik heb je gevonden maar je was niet thuis. Wat dacht je er van om eens langs te komen? Ik studeer meestal tot een uur of negen en ben daarna altijd op mijn kamer.'
Er stond een huisnummer bij de straat en 'groetjes, Frank'.
Ik liep daarna tijdens een avondlijke jogging een keertje door Franks' straat zonder me het huisnummer te herinneren. Het was een lange straat. Ik nam niet de moeite om brievenbussen te controleren. Het was trouwens onbegonnen werk. Zijn naam zou waarschijnlijk niet op de deurbel vermeld staan.